چگونگی ارتباط شیعیان با نواب چهارگانه: تفاوت میان نسخه‌ها

در آغاز [[نیابت خاص]]، جایگاه سفارت برای [[مردم]] روشن نبود. فقط عده اندکی از [[خواص]] و [[وکیلان]]، با [[نایب]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} در ارتباط بوده، مسایل مورد [[نیاز]] خود را با او در میان می‌گذاشتند؛ اما پس از گذشت زمان، با تلاش‌های خالصانه [[وکیلان]]، نزد [[شیعیان]]، [[نیابت خاص]] حضرت، جایگاه خود را پیدا کرد. بنابراین ارتباط شیعیان با نواب خاص در دوره‌های نخست، به طور عمده به واسطه [[وکیلان]] بود. به این صورت که [[مردم]]، خواسته‌های خود را با [[وکیلان]] در میان می‌گذاشتند یا [[وجوهات شرعی]] خود را به آنان می‌پرداختند. وکیلان نیز آنها را به سفیر و نایب امام {{ع}} منتقل می‌کردند و با واسطه سفیر، از [[ناحیه مقدسه]] پاسخ پرسش‌های خود را می‌گرفتند. با روشن شدن جایگاه [[نواب خاص]]، برخی [[شیعیان]] به صورت پنهانی توانستند به طور مستقیم با آنان تماس برقرار کنند. این کار به طور عمده از زمان سفارت دومین سفیر آغاز شد و ادامه یافت<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۲ (کتاب)|درسنامه مهدویت ج۲]]، ص۸۴.</ref>.