آثار نزدیک شمردن ظهور: تفاوت میان نسخه‌ها

* نزدیک دانستن [[زمان ظهور]] دارای آثار [[تربیتی]] فراوانی است و [[برکات]] بی‌شماری برای [[منتظر]] به دنبال خواهد داشت<ref>ر. ک: [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[مؤلفه‌­های انتظار توان­مند از نگاه روایات معصومین (مقاله)[مؤلفه‌­های انتظار توان­مند از نگاه روایات معصومین]]، ص؟؟؟.</ref> برخی از آثار [[نزدیک شمردن ظهور]] عبارت‌اند از:

# '''توجه بیشتر به [[امام مهدی]]{{ع}}''': [[نزدیک دانستن ظهور]] باعث می‌‌شود توجه به [[حضرت مهدی]]{{ع}} بیش از پیش افزایش پیدا کند. [[مشکلات]] دیگر تحت الشعاع قرار گیرد و تمام [[رفتارها]] برای [[رضایت]] آن حضرت انجام شود. کسی که ظهور آن حضرت را در کمترین فاصلۀ زمانی با خود فرض می‌‌کند با کسی که آن رخداد را فاصله‌ای دورتر می‌‌بیند، بسیار متفاوت خواهد بود. در نوع نخست فرد تمام [[کوشش]] خود را صرف آماده شدن برای [[درک]] ظهور می‌‌کند، در حالی ‌که در نوع دوم این [[آمادگی]] کمتر خواهد بود<ref>ر. ک: خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد، مؤلفه‌­های انتظار توان­مند از نگاه روایات معصومین (مقاله)[مؤلفه‌­های انتظار توان­مند از نگاه روایات معصومین، ص؟؟؟.</ref>.  

# '''ایجاد آمادگی''': [[انتظار]] باعث می‌‌شود [[انسان]] در همۀ حالات زندگی‌اش در [[حال]] آماده ‌باش باشد و رفتارهای خود را به‌ گونه‌ای تنظیم کند که اگر [[منتظَر]] به صورت ناگهانی آمد، غافلگیر نشود. [[پیشوایان]] [[نور]]{{ع}} در سخنان خود تأکید فراوانی بر ناگهانی بودن [[ظهور حضرت مهدی]]{{ع}} داشته‌اند. [[پیامبر اکرم]]{{صل}} فرمودند: «[[مهدی]] از ما [[اهل بیت]] است که [[خداوند]] [[امر]] [[فرج]] او را در یک شب [[اصلاح]] می‌فرماید»<ref>{{متن حدیث|الْمَهْدِیُّ مِنَّا أَهْلَ الْبَیْتِ یُصْلِحُ اللَّهُ لَهُ أَمْرَهُ فِی لَیْلَةٍ...}}؛ خراز قمی، علی بن محمد، کفایه الاثر، ص۱۵۶؛ ابن بابویه، محمد بن علی، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، ص۱۵۲.</ref>. [[امام باقر]]{{ع}} پس از بیان [[غیبت حضرت مهدی]]{{ع}} فرمودند: «او همانند شهابی شعله‌ور ظاهر خواهد شد»<ref>{{متن حدیث|یَبْدُو کَالشِّهَابِ الْوَقَّادِ فِی ظُلْمَةِ اللَّیْل}}؛ ‏شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص۱۵۹؛ ابن بابویه، محمد بن علی، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، ص۳۲۴.</ref>. در فرا رسیدن همچون شهاب سخن از ناگهانی بودن، بدون [[پیش بینی]] قبلی، غافلگیرانه و سریع بودن آن است<ref>ر. ک: [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[مؤلفه‌­های انتظار توان­مند از نگاه روایات معصومین (مقاله)[مؤلفه‌­های انتظار توان­مند از نگاه روایات معصومین]]، ص؟؟؟.</ref>. منتظرانی که ظهور را نزدیک می‌‌بینند آماده‌اند و [[نجات یافته]]<ref>ر. ک: [[محمد صابر جعفری|جعفری، محمد صابر]]، [[سستی و مسئولیت‌گریزی چالشی در عصر غیبت (مقاله)|سستی و مسئولیت‌گریزی چالشی در عصر غیبت]]، ص۳۲۲.</ref>.

# '''تلاش در [[کسب رضای امام]]{{ع}}''': اگر کسی [[یقین به ظهور]] حضرت تا بیست و چهار [[ساعت]] [[آینده]] داشته باشد، همۀ تلاشش این است که از این مدت کم، بیشترین استفاده را در جهت کسب رضای [[خداوند]] و جلب خاطر [[مبارک]] [[امام]]{{ع}} ببرد. بالاترین [[نگرانی]] او این است، مبادا وقتی حضرت تشریف می‌آورند، توجهی به او نکنند، یا خدای ناکرده از او روی بگردانند. برای اینکه چنین حالتی پیش نیاید، سعی می‌کند خود را طوری مهیا سازد که شایستۀ استقبال از آن [[بزرگوار]] باشد. علاوه بر همۀ اینها در آرزوی [[یاری]] ایشان برای انجام اهداف مقدسشان لحظه شماری می‌کند و تمام شرایط و زمینه‌ها را برای آنکه به حضرتش بپیوندد و جزء بهترین [[یاوران]] ایشان باشد در خود فراهم می‌آورد. در این مدت کم، محال است بیش از حد\۱] [[[[ضرورت]] و [[اضطرار]]، عمر خود را صرف [[امور دنیوی]] کند. نه تنها [[فکر]] انجام دادن [[گناه]] به ذهنش خطور نمی‌کند، بلکه حتی دریغ می‌‌کند در این یک [[روز]] به امور [[مباح]] بپردازد<ref>ر. ک: [[سید محمد بنی‌هاشمی|بنی‌هاشمی، سید محمد]]، [[سلسله درس‌های مهدویت ج۱۱ (کتاب)|برکات انتظار]]، ص۱۶ـ ۱۹.</ref>.

# '''آماده و علاقه مند کردن سایر [[مؤمنان]]''': [[منتظر]] [[امام زمان]]{{ع}} از خود می‌گذرد و سراغ سایر مؤمنان می‌رود و آنها را هم مانند خود آمادۀ استقبال و [[همراهی]] با امامشان می‌کند. اگر ببیند بعضی از آنها اشتیاقی و علاقه‌ای به این موضوع از خود نشان نمی‌دهند با [[دلسوزی]] و از سر [[شفقت]] و [[مهربانی]] سعی می‌کند تا آنها را با خود هم [[عقیده]] سازد و دریغ‌اش می‌‌‌آید چنین [[فرصت]] طلایی و استثنایی را از دست بدهد، دلش نمی‌آید فردا وقتی [[خورشید]] [[امام]]{{ع}} طلوع می‌کند، کسانی از [[مؤمنان]]، خود را در بیغوله‌های تنگ و تاریک پنهان کنند و دانسته یا ندانسته از [[گرما]] و [[روشنایی]] این خورشید بی‌بهره بمانند. سعی می‌کند سوز انتظاری که [[خداوند]] سر سوزنی از آن را به او ارزانی داشته در حد\۱] [[توان به سایر مؤمنان هم سرایت دهد به این [[امید]] که [[آتش]] اشتیاقی که به [[لطف خدا]] و [[عنایت]] امام{{ع}} خرمن وجود او را فرا گرفته است، غافلان را هم فرا گیرد و در نتیجه شیفتگان آن دردانۀ هستی را دور هم جمع می‌کند<ref>ر. ک: [[سید محمد بنی‌هاشمی|بنی‌هاشمی، سید محمد]]، [[سلسله درس‌های مهدویت ج۱۱ (کتاب)|برکات انتظار]]، ص۱۶ـ ۱۹.</ref>.