سیره اجتماعی امام مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''گسترش [[عدل و داد]]''' از آرمان‌های والای [[امام زمان]] {{ع}} است. نوع [[تربیت]] [[مردم]] در [[عصر ظهور]] زمینه برپایی [[عدالت]] را در همۀ ابعاد فردی و [[اجتماعی]] فراهم می‌سازد و [[رشد]] [[روحی]] و [[عقلی]] مردم در آن عصر، زمینه‌ساز عدالت جهانی می‌شود.

در [[عصر ظهور]]، [[تربیت دینی]] و [[اخلاقی]] [[مردم]]، زمینه‌های برپایی [[عدالت]] را در همۀ ابعاد فردی و [[اجتماعی]] فراهم می‌سازد. در روایتی از [[امام رضا]] {{ع}} دربارۀ برپایی [[عدالت]] به دست [[امام زمان]] {{ع}} آمده است: «[[خداوند]] [[زمین]] را به دست او از هر ستمی می‌پیراید و از هر گونه کژی می‌زداید و... آن گاه که او [[خروج]] می‌کند، [[میزان]] [[عدل]] را میان [[مردم]] برمی‌نهد و بدین‌سان، کسی نتواند به دیگری [[ستم]] روا دارد»<ref>{{متن حدیث|یُطَهِّرُ اللَّهُ بِهِ الْأَرْضَ مِنْ کُلِّ جَوْرٍ وَ یُقَدِّسُهَا مِنْ کُلِّ ظُلْمٍ‏ وَ هُوَ الَّذِی یَشُکُّ النَّاسُ فِی وِلَادَتِهِ وَ هُوَ صَاحِبُ الْغَیْبَةِ قَبْلَ خُرُوجِهِ فَإِذَا خَرَجَ أَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِ رَبِّها وَ وَضَعَ مِیزَانَ الْعَدْلِ بَیْنَ النَّاسِ فَلَا یَظْلِمُ أَحَدٌ أَحَداً}}؛ بحار الأنوار ج ۵۲ ص ۳۲۲.</ref> این بدان معناست که در روزگار [[ظهور]]، [[میزان]] و معیار [[عدالت]] مشخص می‌شود و به دست [[مردم]] می‌افتد و [[زمامداران]] وظیفۀ خویش را می‌شناسند و [[مردم]] [[رفتار]] خود را به [[صلاح]] می‌آورند. در روایتی دیگر [[پیامبر اسلام]] {{صل}} فرمودند: «[[مهدی]] [[ثروت]] را عادلانه میان [[مردم]] تقسیم می‌کند و [[خدای متعال]] [[قلب]] [[امت اسلام]] را از [[بی‌نیازی]] سرشار می‌کند و آنان را از [[عدالت]] خویش بهره‌مند می‌سازد»<ref>{{متن حدیث|یَقْسِمُ الْمَالَ بِالسَّوِیَّةِ وَ یَجْعَلُ اللَّهُ الْغِنَی فِی قُلُوبِ هَذِهِ الْأُمَّةِ فَیَمْلِکُ سَبْعاً أَوْ تِسْعاً لَا خَیْرَ فِی الْعَیْشِ بَعْدَ الْمَهْدِیِّ}}؛ بحارالانوار، ج ۵۱ ص ۸۴.</ref> بدین ترتیب، رشد [[روحی]] و [[عقلی]] [[مردم]] در آن عصر، زمینه‌ساز [[عدالت جهانی]] می‌شود و [[قاطعیت]] در [[اجرای احکام]] و [[قوانین]] [[عدالت]] محور [[اسلام]] نیز چاشنی آن می‌گردد و [[دادگری]] به هر خانه‌ای پا می‌نهد؛ چنانکه در روایتی از [[امام صادق]] {{ع}} آمده است: «[[مهدی]] [[عدالت]] را به هر خانه‌ای راه می‌نماید؛ همان سان که سرما و [[گرما]] به هر خانه‌ای راه می‌یابد، و [[دادگری]] او همه جا را در بر می‌گیرد»<ref>{{متن حدیث|أَمَا وَ اللَّهِ لَیَدْخُلَنَّ عَلَیْهِمْ عَدْلُهُ جَوْفَ بُیُوتِهِمْ کَمَا یَدْخُلُ الْحَرُّ وَ الْقُر}}؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۶۲.</ref> و در روایتی از [[امام علی]] {{ع}} آمده است: «برده‌ای نمی‌ماند مگر [[مهدی]] او را می‌خرد و آزاد می‌کند و بدهکاری نمی‌ماند مگر بدهی‌اش را می‌پردازد و حقی بر گردن کسی نمی‌ماند مگر به [[صاحب]] [[حق]] باز می‌دهد و کسی کشته نمی‌شود مگر دیه او را می‌پردازد و کسی به کام [[مرگ]] نمی‌افتد مگر بدهی او را ادا می‌کند و... [[زمین]] را از داد پُر می‌سازد پس از آنکه از [[بیداد]] پر می‌شود»<ref>{{متن حدیث|فَلَا یَتْرُکُ عَبْداً مُسْلِماً إِلَّا اشْتَرَاهُ وَ أَعْتَقَهُ وَ لَا غَارِماً إِلَّا قَضَی دَیْنَهُ وَ لَا مَظْلِمَةً لِأَحَدٍ مِنَ النَّاسِ إِلَّا رَدَّهَا وَ لَا یَقْتُلُ مِنْهُمْ عَبْداً إِلَّا أَدَّی ثَمَنَهُ دِیَةٌ مُسَلَّمَةٌ إِلی‏ أَهْلِهِ وَ لَا یُقْتَلُ قَتِیلٌ إِلَّا قَضَی عَنْهُ دَیْنَهُ وَ أَلْحَقَ عِیَالَهُ فِی الْعَطَاءِ حَتَّی یَمْلَأَ الْأَرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلًا کَمَا مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً وَ عُدْوَاناً}}؛ بحارالانوار، ج ۵۲ ص ۲۲۴ ـ ۲۲۵.</ref>.

نکتۀ پایانی در سیرۀ [[سیاسی]] حضرت [[کارگزاران]] [[عصر ظهور]] هستند، کسانی که در [[حکومت عدل]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} وظیفه‌ای بر عهده می‌گیرند، نمونه‌های [[راستی]] و [[دادگری]] و درستی‌اند و از قید امیال نفسانی‌ و [[شهوت‌ها]] رسته‌اند. [[حضرت مهدی]] {{ع}} بر [[کارگزاران]] خویش بسیار سختگیر است و مراقب است تا مبادا به کژی و ناراستی گرایند<ref>ر. ک: [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۲۸۸-۲۹۰.</ref>.

# [[پرونده:1414.jpg|22px]] [[پژوهشکده تحقیقات اسلامی]]، [[فرهنگ شیعه (کتاب)|'''فرهنگ شیعه''']]

[[رده:سیره امام مهدی]]