جنگ در معارف و سیره نبوی: تفاوت میان نسخه‌ها

وقتی پیامبر از [[احد]] برمی‌گشت، [[کبشه دختر رافع بن معاویه]]، مادر [[سعد بن معاذ]]، نزد ایشان شتافت. در این هنگام، سعد، عنان افسار اسب پیامبر را به دست داشت. او گفت: ای [[رسول خدا]]! مادرم به سوی ما می‌آید. پیامبر فرمود: {{متن حدیث|مَرْحَباً بِهَا}}؛ «آفرین بر او». چون کبشه رسید، پیامبر [[تعزیت]] فرزندش [[عمرو بن معاذ]] را به او گفت. کبشه پاسخ داد: ای رسول خدا! چون تو را به [[سلامت]] یافتم، هیچ مصیبتی بر من سخت نباشد. آن‌گاه پیامبر به امّ [[معبد]] فرمود: «شاد باش و [[قوم]] خود را شاد کن که کشتگان شما در بهشت با هم [[سیر]] کنند و [[شفاعت]] ایشان در [[حق]] شما پذیرفته است». کبشه عرض کرد: «[[راضی]] شدیم و در حق ایشان [[گریه]] کردن روا نداریم. اکنون در حق بازماندگان ایشان [[دعای خیر]] فرما». [[پیامبر خدا]] چنین [[دعا]] کرد: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ أَذْهِبْ حُزْنَ قُلُوبِهِمْ وَ اجْبُرْ مُصِيبَتَهُمْ}}؛ «خدایا! [[غم]] و [[غصه]] را از [[دل]] آنان بیرون ببر و [[مصیبت]] آنان را جبران فرما»<ref>حسین حیدری کاشانی، دعا در میدان جنگ، ص۷۷، به نقل از: محمدتقی سپهر، ناسخ التواریخ، ج۱، ص۳۸۹.</ref>.<ref>[[مهدی غلامی|غلامی، مهدی]]، [[سیره و اخلاق نظامی پیامبر اعظم (کتاب)|سیره و اخلاق نظامی پیامبر اعظم]]، ص ۳۴.</ref>