بحث:نخاوله: تفاوت میان نسخه‌ها

نخلیون در مدینه منوره به یازده شاخه اصلی تقسیم می‌شوند که هر یک دربرگیرنده چندین خاندان است. شاخه شُرَیمی، به عنوان بزرگ‌ترین شاخه، شامل خاندان‌های متعددی چون خوالده، ملابین، کرفه، طبلان، بیت وائل، جداعین، قرینه، بیت محاشی، علیان، طریف، حکاریه، بقاقیر، جوایده، بیت نضیری، نویقات، دواخین، بیت حسون، بیت عصاری و کوابیس است.

شاخه دراوشه با خاندان‌های عبابیش، ذوی خلیفه، بدیر حرم و بدیهان، و شاخه دواوید با خاندان‌هایی چون فلسه، بیت مناش، حرابیه، حمارین، جواعده، صویان، فحلان، بیت جبین، نواجی و بیت رومی از دیگر شاخه‌های مهم به شمار می‌روند. شاخه‌های محاربه (شامل محاسنه و هواجیج) و زوابعه (شامل حمزه، براهیم، سلمی و شلالید) نیز از شاخه‌های شناخته‌شده هستند.

شاخه اصابعه با خاندان‌های بیت حریقه، بیت ملائکه، بیت عسائی، بیت صابرین، شوام، لولو، کرادیه، شرقی، جید و بناجیه، و همچنین شاخه‌های وتشه، زیره و جرافیه با خاندان‌های متعدد خود، بخش دیگری از ساختار اجتماعی نخلیون را تشکیل می‌دهند. شاخه معاریف با خاندان‌های اواق، ذوی عبدالله، ملایحه و ذوی احمد رجب، و شاخه فار با خاندان‌های مزینی، بیت ناشی، مدارسه، مراوحه، سعدی، قصران، طولان، بیت مسعد، بیت ابو عامر و بغیل، تکمیل‌کننده این ساختار پیچیده اجتماعی هستند.

این تقسیم‌بندی گسترده خاندانی، نشان‌دهنده ساختار اجتماعی عمیق و ریشه‌دار نخلیون در مدینه منوره است که در طول قرن‌ها حفظ شده و تداوم یافته است.