حنیف در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

حنیف در [[قرآن مجید]] در معنی [[دین]] [[پاک]] [[فطری]] استعمال شده است (سورۀ دوم آیه ۲۹): {{متن قرآن|فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنِيفًا فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِي فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْهَا}}<ref>«بنابراین با درستی آیین روی (دل) را برای این دین راست بدار! بر همان سرشتی که خداوند مردم را بر آن آفریده است؛ هیچ دگرگونی در آفرینش خداوند راه ندارد؛ این است دین استوار اما بیشتر مردم نمی‌دانند» سوره روم، آیه ۳۰.</ref> و در [[سوره حج]] آیه ۳۲ [[حنفاء]] در مقابل [[مشرکین]] قرار گرفته. به موجب آیه ۷۹ از [[سوره انعام]] [[حضرت ابراهیم]] گفته است که من روی خود را به جانب آن کسی که [[آسمان]] و [[زمین]] را ایجاد کرده متوجه ساخته‌ام در حالی که حنیف هستم و در زمره [[مشرکان]] نیستم.

به موجب آیه ۱۲۹ از [[سوره بقره]] [[پیغمبر]] [[مأمور]] است که در برابر [[یهود]] و [[نصاری]] به [[مردم]] بگوید که دارای [[ملت]] ابراهیم باشند که ابراهیم حنیف بوده و [[مشرک]] نبوده است. در سوره انعام آیه ۱۶۲ {{متن قرآن|مِلَّةَ إِبْرَاهِيمَ حَنِيفًا}}<ref>«و گفتند: یهودی یا مسیحی باشید تا راه یابید؛ بگو: (خیر) بلکه ما بر آیین ابراهیم درست‌آیین هستیم و او از مشرکان نبود» سوره بقره، آیه ۱۳۵.</ref> بعد از عبارت {{متن قرآن|دِينًا قِيَمًا}}<ref>«بگو: بی‌گمان پروردگارم مرا به راهی راست راهنمایی کرده است، به دینی استوار، آیین ابراهیم درست‌آیین و (او) از مشرکان نبود» سوره انعام، آیه ۱۶۱.</ref> ذکر شده و مفاد آیه ۴ از [[سوره]] بینه این است که جز به [[عبادت]] [[خدای یگانه]] مأمور نشده‌اند. باید خدای را [[پرستش]] کنند و دین خود را برای او [[خالص]] سازند در حالی که حنفاء باشند و [[نماز]] بخوانند و [[زکوة]] بدهند که آن [[دین قیم]] است<ref>[[محمد خزائلی|خزائلی، محمد]]، [[اعلام قرآن (کتاب)|اعلام قرآن]]، ص ۲۹۳-۲۹۴.</ref>.