تبری در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

اصل برائت: [[حکم]] به [[برائت]] ذمّه [[مکلف]] از [[تکلیف]] هنگام [[شک]] در آن. اصل برائت از اصول عملی است که هنگام شک در اصل تکلیف و دست نیافتن به دلیلی معتبر از کتاب، [[سنّت]]، [[اجماع]] و یا [[عقل]] به آن رجوع می‌شود و مفاد آن برداشته شدن [[مسئولیت]] تکلیف مجهول از عهده مکلّف است. اصل برائت به اصل برائت [[شرعی]] و اصل برائت [[عقلی]] تقسیم می‌شود؛ مفاد اولی، حکم [[شارع]] به [[مباح]] بودن ارتکاب یا ترک چیزی است که حکم واقعی آن مشکوک است و مفاد دومی، حکم عقل به عدم [[عقاب]] بر ارتکاب یا ترک آن است<ref>فرهنگ فقه، ج۱، ص۵۴۷.</ref>.

به جز دو [[آیه]] اول و سوم [[سوره]] [[برائت]]، [[آیات]] دیگری از [[قرآن]] که بیانگر رابطه عمومی [[جامعه اسلامی]] و [[جامعه]] [[کفر]] بوده و نیز [[روابط سیاسی]] [[دارالاسلام]] و [[دارالکفر]] را بیان می‌کند و «[[ولایت]]»: {{متن قرآن|وَلَا تَتَّخِذُوا مِنْهُمْ وَلِيًّا وَلَا نَصِيرًا}}<ref>«و از ایشان یار و یاوری مگیرید» سوره نساء، آیه ۸۹.</ref>، «[[رکون]]»: {{متن قرآن|وَلَا تَرْكَنُوا إِلَى الَّذِينَ ظَلَمُوا فَتَمَسَّكُمُ النَّارُ}}<ref>«و به ستمگران مگرایید که آتش (دوزخ) به شما رسد» سوره هود، آیه ۱۱۳.</ref>، «[[تولی]]»: {{متن قرآن|وَمَنْ يَتَوَلَّهُمْ مِنْكُمْ فَإِنَّهُ مِنْهُمْ}}<ref>«و هر کس از شما آنان را دوست بگیرد از آنان است» سوره مائده، آیه ۵۱.</ref>، «[[سبیل]]»: {{متن قرآن|لَنْ يَجْعَلَ اللَّهُ لِلْكَافِرِينَ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ سَبِيلًا}}<ref>«هرگز خداوند برای کافران به زیان مؤمنان راهی نمی‌گشاید» سوره نساء، آیه ۱۴۱.</ref> و «[[حب]]»: {{متن قرآن|هَا أَنْتُمْ أُولَاءِ تُحِبُّونَهُمْ وَلَا يُحِبُّونَكُمْ وَتُؤْمِنُونَ بِالْكِتَابِ كُلِّهِ}}<ref>«هان! این شمایید که آنان را دوست می‌دارید و (آنان) شما را دوست نمی‌دارند و شما به تمام کتاب ایمان دارید (و آنان ندارند)» سوره آل عمران، آیه ۱۱۹.</ref> را نسبت به [[کفار]] [[نفی]] می‌کند که هر کدام به نوبه خود با توجه به آیات متعدد مربوط به هر یک از این امور، بُعدی را در زمینه برائت روشن می‌کند. سیره عملی [[پیامبر]] {{صل}} در رابطه با عمل [[اعلان برائت]] و شیوه اجرای آیات اول و سوم سوره برائت، خود بدون هیچ‌گونه ابهامی اصل برائت را به عنوان یک [[فریضه]] [[عبادی]] و رویه [[سیاسی]] بیان می‌کند.

در بُعد [[اعتقادی]]، اعلان برائت و یا به تعبیر [[قرآنی]] [[اذان برائت]] باید به گونه‌ای انجام گیرد که بیانگر بُعد منفی [[توحید]] و تحقق عینی «لا [[اله]]» باشد و در بُعد [[سیاسی]] در قالبی تحقق پذیرد که اهدافی مشابه آنچه که پیامبر {{صل}} در اعلان برائت [[سال نهم هجری]] به‌دست آورد، به دنبال داشته باشد<ref>فقه سیاسی، ج۵، ص۸۱-۷۷ و ۹۱-۸۶.</ref>.<ref>[[عباس علی عمید زنجانی|عمید زنجانی، عباس علی]]، [[دانشنامه فقه سیاسی ج۱ (کتاب)|دانشنامه فقه سیاسی]]، ص ۱۹۳.</ref>