درختکاری: تفاوت میان نسخه‌ها

[[امام صادق]]{{ع}} می‌فرماید: {{متن حدیث|كَانَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}} يَمَصُّ النَّوَى بِفِيهِ وَ يَغْرِسُهُ}}<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج‌۵، ص‌۷۴.</ref>: «سیره رسول خدا{{صل}} این بود که دانه خرما را در دهانش می‌مکید، سپس می‌کاشت».

این خبر نشان می‌دهد که [[رسول خدا]]{{صل}} [[درختکاری]] می‌کرده و به کار [[کشاورزی]] و [[باغداری]] می‌پرداخته است. آمدن کلمه «کان» همراه با فعل مضارع «یمص» نشان می‌دهد که این [[عمل پیامبر]]{{صل}} مستمر بوده است. مورد مشخص این درختکاری در این [[روایت]] مشخص نشده است؛ اما در جریان [[آزادی]] [[سلمان]] که قرار بود چهارصد اصله [[نخل]] خرما [[پول]] آزادی وی باشد، گزارش مشابهی از رسول خدا{{صل}} نقل شده که حضرت در کاشتن درخت‌ها نقش داشته است<ref>شیخ صدوق، کمال‌الدین و تمام النعمه، ج۱، ص‌۱۶۵.</ref>.

عجوه نوعی از بهترین خرماهای [[مدینه]] است که گفته شده مادر خرماهاست<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۶، ص۳۴۷؛ احمد بن محمد برقی، المحاسن، ج۲، ص‌۵۳۰.</ref> و میوه [[بهشتی]] است<ref>عبدالرزاق ابوبکر صنعانی، المصنف، ج۱۱، ص۱۵۲.</ref> که با [[آدم]] از [[بهشت]] آمده<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۶، ص۳۴۷.</ref> و سموم بدن را دفع می‌کند<ref>شیخ صدوق، عیون أخبار الرضا{{ع}}، ج۲، ص‌۷۵؛ عبدالرزاق ابوبکر صنعانی، المصنف، ج۱۱، ص۱۵۲.</ref>. این نوع خرما را [[رسول خدا]]{{صل}} کاشته است<ref>خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۲، ص۱۸۳؛ ابن‌اثیر جزری (مبارک)، النهایة فی غریب الحدیث و الأثر، ج۳، ص۱۸۸؛ محمدباقر مجلسی، مرآة العقول، ج۴، ص۳۱۱.</ref>؛ به همین جهت امروز خرمای عجوه جزو گران‌ترین خرماهای [[شهر مدینه]] است و قیمت یک کیلوی آن بالای سی ریال [[سعودی]] است. در روایتی می‌خوانیم غلۀ [[اموال]] علی{{ع}} از [[ینبع]] می‌آمد و از آن غذا درست می‌کرد و در روغن [[زیتون]]، نان و خرمای عجوه ترید می‌کرد و آن را می‌خورد و به [[مردم]] نان و گوشت می‌داد. گاهی هم خودش گوشت می‌خورد<ref>ابوالعباس عبدالله بن جعفر حمیری، قرب الإسناد، ص۱۱۳.</ref>. به نظر می‌رسد گندم، زیتون و خرما از ینبع بوده که خود استفاده می‌کرده؛ ولی به مردم گوشت می‌داده است. از آنچه بیان شد استفاده می‌شود که رسول خدا{{صل}} [[درختکاری]] داشته و به کار [[کشاورزی]] می‌پرداخته است.<ref>[[علی اکبر ذاکری|ذاکری، علی اکبر]]، [[سیره اقتصادی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه (کتاب)|سیره اقتصادی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه]]، ص ۱۱۰.</ref>.

مضمون این [[روایت]] معتبر بدین معناست که حضرت صدهزار [[نخل]] خرما کاشته است. به نظر می‌رسد این نخل‌ها در منطقه [[ینبع]] بوده است؛ منطقه‌ای که حضرت آن را [[وقف]] کرد و در وقفنامه تمام بردگانی را که روی [[زمین]] کار می‌کردند، [[آزاد]] کرد، به جز چهار نفر که [[آزادی]] آنان را بعد از پنج سال قرار داد<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۷، ص۴۹؛ شیخ طوسی، تهذیب الأحکام، ج۹، ص۱۴۶؛ قاضی نعمان، دعائم الإسلام، ج۲، ص۳۴۱؛ عبدالرزاق ابوبکر صنعانی، المصنف، ج۱۰، ص‌۳۷۵؛ ابن‌شبّه، تاریخ المدینة المنوره، ج۱، ص۲۲۵.</ref>. با توجه به اینکه در همین [[وصیت‌نامه امیرالمؤمنین]]{{ع}} [[مسئول]] این [[اوقاف]] را بعد از خود [[امام حسن]]{{ع}} و بعد از او [[امام حسین]]{{ع}} قرار داده است، مشخص می‌شود که این دو [[معصوم]] نیز درگیر کار [[کشاورزی]] بودند و بر نخلستان‌ها‌ی ینبع [[نظارت]] مستمر داشته و در آن به کار می‌پرداختند. [[امام صادق]]{{ع}} از پدرش نقل کرده که {{متن حدیث|كَانَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ{{ع}} يَقُولُ: مَنْ وَجَدَ مَاءً وَ تُرَاباً ثُمَّ افْتَقَرَ فَأَبْعَدَهُ اللَّهُ}}<ref>ابوالعباس عبدالله بن جعفر حمیری، قرب الإسناد، ص۱۱۵؛ محمد بن حسن حر عاملی، وسائل الشیعه، ج‌۱۷، ص۴۰؛ محمدباقر مجلسی، بحار الأنوار، ج‌۱۰۰، ص۶۵.</ref>: «[[امیر مؤمنان]]{{ع}} همیشه می‌فرمود: هر کس که آب و خاکی بیابد، آن‌گاه [[فقیر]] شود، [[خداوند]] او را از [[رحمت]] خود دور نماید».<ref>[[علی اکبر ذاکری|ذاکری، علی اکبر]]، [[سیره اقتصادی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه (کتاب)|سیره اقتصادی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه]]، ص ۱۱۲.</ref>.