←جزئیت بسمله و قرائت آن در نماز
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
==جزئیت [[بسمله]] و قرائت آن در [[نماز]]== | ==جزئیت [[بسمله]] و قرائت آن در [[نماز]]== | ||
[[وهابیان]] ادعا می‌کنند: [[شیعیان]] در نمازهای یومیه بسمله {{متن قرآن|بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ}} را با [[صدا]] (جهر) قرائت می‌کنند، درحالی‌که سایر | [[وهابیان]] ادعا می‌کنند: [[شیعیان]] در نمازهای یومیه بسمله {{متن قرآن|بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ}} را با [[صدا]] (جهر) قرائت می‌کنند، درحالی‌که سایر فرقه‌های اسلامی یا بسمله را در نماز نمی‌خوانند یا اگر آن را می‌خوانند با صدای آهسته (إخفات) قرائت می‌کنند؛ بنابراین کار [[شیعه]] در قرائت بسمله یا در به جهر خواندن آن، خود [[بدعت]] دیگری است که بیانگرِ انفصال و بریدگی شیعه از [[امت]] بزرگ [[اسلامی]] است!! | ||
===پاسخ=== | ===پاسخ=== | ||
در پاسخ به چند نکته اشاره می‌شود: | در پاسخ به چند نکته اشاره می‌شود: | ||
'''نکته نخست''': مسئله فوق یک مسئله جزئی [[فقهی]] است. [[اختلاف]] فتوایی در مباحث فقهی و فرعی نه تنها بین شیعه و [[اهل سنت]] امری انکارناپذیر است، بلکه صدها مسئله را می‌توان برشمرد که [[مذاهب چهارگانه اهل سنت]] نیز در آنها اختلاف دارند. | '''نکته نخست''': مسئله فوق یک مسئله جزئی [[فقهی]] است. [[اختلاف]] فتوایی در مباحث فقهی و فرعی نه تنها بین شیعه و [[اهل سنت]] امری انکارناپذیر است، بلکه صدها مسئله را می‌توان برشمرد که [[مذاهب چهارگانه اهل سنت]] نیز در آنها اختلاف دارند. پر واضح است هیچ‌کس این‌گونه [[اختلافات]] فقهی را که بر اساس اختلاف مبانی [[علمی]] پدید می‌آید، به عنوان بدعت یا انفصال و بریدگی از دیگر [[مذاهب]] قلمداد نمی‌کند، بلکه اختلافات علمی از [[روز]] شکل‌گیری این مذاهب تاکنون میان دانشمندان جریان داشته و اساساً کسی آنها را اختلاف جدی تلقی نمی‌کرده و نمی‌کند. به علاوه آن‌که شکوفایی علمی و ارتقاء [[دانش]] مرهون همین تضارب آرا بوده و هست. | ||
پر واضح است هیچ‌کس این‌گونه [[اختلافات]] فقهی را که بر اساس اختلاف مبانی [[علمی]] پدید می‌آید، به عنوان بدعت یا انفصال و بریدگی از دیگر [[مذاهب]] قلمداد نمی‌کند، بلکه اختلافات علمی از [[روز]] شکل‌گیری این مذاهب تاکنون میان | |||
'''نکته دوم''': جواز خواندن بسمله در نماز، در واقع مبتنی بر مسئله فرعیِ دیگری است و آن اینکه آیا اساساً بسمله در [[سوره‌های قرآن]]، جزء [[سوره]] شمرده شده یا تنها برای فاصله انداختن بین [[سوره‌ها]] آمده است؟ در این رابطه بین دانشمندان [[اسلام]] اختلاف است. [[بدیهی]] است اگر بسمله جزء سوره، باشد، خواندن آن در نماز هیچ منعی ندارد. | '''نکته دوم''': جواز خواندن بسمله در نماز، در واقع مبتنی بر مسئله فرعیِ دیگری است و آن اینکه آیا اساساً بسمله در [[سوره‌های قرآن]]، جزء [[سوره]] شمرده شده یا تنها برای فاصله انداختن بین [[سوره‌ها]] آمده است؟ در این رابطه بین دانشمندان [[اسلام]] اختلاف است. [[بدیهی]] است اگر بسمله جزء سوره، باشد، خواندن آن در نماز هیچ منعی ندارد. | ||
فقهای پیروِ [[اهل بیت]]{{عم}} بالاتفاق قائل‌اند {{متن قرآن|بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ}} جزء سوره بوده و در ابتدای هر سوره -غیر [[سوره توبه]]- قرار دارد<ref>المحرر الوجیز، ج۱، ص۵۰.</ref>. | فقهای پیروِ [[اهل بیت]]{{عم}} بالاتفاق قائل‌اند {{متن قرآن|بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ}} جزء سوره بوده و در ابتدای هر سوره -غیر [[سوره توبه]]- قرار دارد<ref>المحرر الوجیز، ج۱، ص۵۰.</ref>. | ||
میان اهل سنت نیز عده‌ای با [[تمسک]] به سخنان [[ابن عباس]]، [[ابن مبارک]] و [[اهل مکه]] مانند [[ابن کثیر]] و [[اهل کوفه]] مانند عاصم و کسایی و [[اصحاب]] [[شافعی]]<ref>روح المعانی، ج۱، ص۴۱.</ref>، همانند [[شیعیان]] [[بسمله]] را جزء [[سوره]] می‌دانند. | میان اهل سنت نیز عده‌ای با [[تمسک]] به سخنان [[ابن عباس]]، [[ابن مبارک]] و [[اهل مکه]] مانند [[ابن کثیر]] و [[اهل کوفه]] مانند عاصم و کسایی و [[اصحاب]] [[شافعی]]<ref>روح المعانی، ج۱، ص۴۱.</ref>، همانند [[شیعیان]] [[بسمله]] را جزء [[سوره]] می‌دانند. | ||
در | در منابع روایی اهل سنت نیز می‌توان به روایاتی برخورد کرد که بیانگر آن است بسمله جزء سوره بوده و مانند [[آیات]] دیگر نازل شده است؛ از جمله: | ||
# [[ابن عباس]] می‌گوید: {{عربی|كان النبي{{صل}} لا يعرف فصل السورة – و في لفظ: خاتمة السورة - حتى ينزل عليه [[بسم الله]] [[الرحمان]] الرحيم}}<ref>سنن ابی داود، ج۱، ص۲۰۹؛ السنن الکبری، بیهقی، ج۲، ص۴۳؛ الدر المنثور، ج۱، ص۷.</ref>؛ [[پیامبر اکرم]]{{صل}} فاصله و پایان [[سوره‌ها]] را نمی‌دانست تا این که {{متن قرآن|بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ}} بر او نازل می‌شد». بزّار و [[طبرانی]] در تتمه [[روایت]] افزوده‌اند: {{متن قرآن|بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ}} نازل می‌شد، [[پیامبر]]{{صل}} می‌دانست که سوره به اتمام رسیده و سوره دیگری آغاز شده است»<ref>الدر المنثور، ج۱، ص۷.</ref>. | # [[ابن عباس]] می‌گوید: {{عربی|كان النبي{{صل}} لا يعرف فصل السورة – و في لفظ: خاتمة السورة - حتى ينزل عليه [[بسم الله]] [[الرحمان]] الرحيم}}<ref>سنن ابی داود، ج۱، ص۲۰۹؛ السنن الکبری، بیهقی، ج۲، ص۴۳؛ الدر المنثور، ج۱، ص۷.</ref>؛ [[پیامبر اکرم]]{{صل}} فاصله و پایان [[سوره‌ها]] را نمی‌دانست تا این که {{متن قرآن|بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ}} بر او نازل می‌شد». بزّار و [[طبرانی]] در تتمه [[روایت]] افزوده‌اند: {{متن قرآن|بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ}} نازل می‌شد، [[پیامبر]]{{صل}} می‌دانست که سوره به اتمام رسیده و سوره دیگری آغاز شده است»<ref>الدر المنثور، ج۱، ص۷.</ref>. | ||
# [[سعید بن جبیر]] گفته است: «[[مسلمانان]] در [[زمان رسول خدا]]{{صل}} پایان سوره را نمی‌دانستند تا اینکه [[بسم الله الرحمن الرحیم]] نازل می‌شد، متوجه می‌شدند که سوره به پایان رسیده است و سوره دیگری شروع شده است»<ref>الدر المنثور، ج۱، ص۷.</ref>. | # [[سعید بن جبیر]] گفته است: «[[مسلمانان]] در [[زمان رسول خدا]]{{صل}} پایان سوره را نمی‌دانستند تا اینکه [[بسم الله الرحمن الرحیم]] نازل می‌شد، متوجه می‌شدند که سوره به پایان رسیده است و سوره دیگری شروع شده است»<ref>الدر المنثور، ج۱، ص۷.</ref>. | ||