←مقدمه
(صفحهای تازه حاوی «{{خرد}} {{مهدویت}} <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> : <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center;...» ایجاد کرد) |
(←مقدمه) |
||
خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
* | *علاوه بر اینکه وجود حضرت، نعمت است، آنچه از نعمتها که بندگان در آن غوطهورند (از نعمتهای ظاهری و باطنی) همه به برکت وجود شریف حضرت حجت {{ع}} است. | ||
علاوه بر اینکه وجود حضرت، نعمت است، آنچه از نعمتها که بندگان در آن غوطهورند (از نعمتهای ظاهری و باطنی) همه به برکت وجود شریف حضرت حجت {{ع}} است. | |||
*[[امام صادق]] {{ع}} در تفسیر آیه شریفه {{عربی|اندازه=155%|﴿{{متن قرآن| ثُمَّ لَتُسْأَلُنَّ يَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعِيمِ}}﴾}}<ref>سوره تکاثر، ۸.</ref> میفرماید: نعیم ما هستیم<ref>تفسیر برهان، ج ۴، ص ۵۰۳.</ref>. | *[[امام صادق]] {{ع}} در تفسیر آیه شریفه {{عربی|اندازه=155%|﴿{{متن قرآن| ثُمَّ لَتُسْأَلُنَّ يَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعِيمِ}}﴾}}<ref>سوره تکاثر، ۸.</ref> میفرماید: نعیم ما هستیم<ref>تفسیر برهان، ج ۴، ص ۵۰۳.</ref>. | ||
*وجود امام، عظیمترین نعمتهای الهی است، زیرا که اصل سایر نعمتهای ظاهری و باطنی است و از اینجا است که در [[روایات]] آمده که همه مردم روز [[قیامت]] درباره نعیم مورد سؤال قرار میگیرند. البته نعمتهای آن حضرت در زمان ظهورش نیز ویژگی خاصی دارد<ref>مکیال المکارم، ج ۱، ص ۲۹۲.</ref>. چنانکه اخباری در اینباره وارد شده است. [[پیامبر اکرم]] {{صل}} فرمود: امت من در زمان مهدی به نعمتی متنعم خواهند شد که هیچگاه به مثل آن متنعم نگشتهاند. آسمان باران رحمتش را بر آنها میبارد و زمین هیچ گیاهی را رها نمیکند، مگر اینکه آن را برآورد<ref>بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۸۳.</ref>. | *وجود امام، عظیمترین نعمتهای الهی است، زیرا که اصل سایر نعمتهای ظاهری و باطنی است و از اینجا است که در [[روایات]] آمده که همه مردم روز [[قیامت]] درباره نعیم مورد سؤال قرار میگیرند. البته نعمتهای آن حضرت در زمان ظهورش نیز ویژگی خاصی دارد<ref>مکیال المکارم، ج ۱، ص ۲۹۲.</ref>. چنانکه اخباری در اینباره وارد شده است. [[پیامبر اکرم]] {{صل}} فرمود: امت من در زمان مهدی به نعمتی متنعم خواهند شد که هیچگاه به مثل آن متنعم نگشتهاند. آسمان باران رحمتش را بر آنها میبارد و زمین هیچ گیاهی را رها نمیکند، مگر اینکه آن را برآورد<ref>بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۸۳.</ref>. |