ویژگی علم اهل بیت: تفاوت میان نسخه‌ها

*[[امام باقر]]{{ع}} ـ وقتی از ایشان پرسیدند که: چرا ایشان حدیث را مرسل می‌گوید و اِسناد نمی‌دهد؟ ـ :هر گاه من حدیثی گفتم و آن را اسناد ندادم، سند من در آن، پدرم است به نقل از جدّم به نقل از پدرش به نقل از جدّش [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]]{{صل}}به نقل از [[جبرئیل]] به نقل از خداوند عز و جل<ref>الإمام الباقر{{ع}} ـ لَمّا سُئِلَ عَنِ الحَدیثِ یُرسِلُهُ ولا یُسنِدُهُ ـ :{{عربی|اندازه=120%|" أَنَّهُ سُئِلَ عَنِ الْحَدِيثِ تُرْسِلُهُ وَ لَا تُسْنِدُهُ فَقَالَ إِذَا حَدَّثْتُ‏ الْحَدِيثَ‏ فَلَمْ‏ أُسْنِدْهُ‏ فَسَنَدِي‏ فِيهِ‏ أَبِي‏ عَنْ‏ جَدِّي‏ عَنْ‏ أَبِيهِ‏ عَنْ‏ جَدِّهِ‏ رَسُولِ‏ اللَّهِ {{صل}} عَنْ جَبْرَئِيلَ عَنِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ‏"}}؛ الإرشاد: ج ۲ ص ۱۶۷، الخرائج والجرائح: ج ۲ ص ۸۹۳، روضة الواعظین: ص ۲۲۶، إعلام الوری: ج ۱ ص ۵۰۹، بحار الأنوار: ج ۴۶ ص ۲۸۸ ح ۱۱.</ref>

*[[امام باقر]]{{ع}}: اگر ما بر اساس رأی و نظر خود حدیث بگوییم، گمراه شده‌ایم، همچون کسانی که پیش از ما بودند؛ لکن ما از روی بیّنه‌ای از سوی خدایمان حدیث می‌گوییم که خداوند، آن را برای پیامبرش و او نیز برای ما تبیین کرده است<ref>{{عربی|اندازه=120%|" لَوْ أَنَّا حَدَّثْنَا بِرَأْيِنَا ضَلَلْنَا كَمَا ضَلَ‏ مَنْ‏ كَانَ‏ قَبْلَنَا وَ لَكِنَّا حَدَّثْنَا بِبَيِّنَةٍ مِنْ رَبِّنَا بَيَّنَهَا لِنَبِيِّهِ فَبَيَّنَهَا لَنَا‏"}}؛ بصائر الدرجات: ص ۲۹۹ ح ۲، الاختصاص: ص ۲۸۱ نحوه، إعلام الوری: ج ۱ ص ۵۰۸ کلّها عن الفضیل عن الفضیل بن یسار، بحار الأنوار: ج ۲ ص ۱۷۲ ح ۲.</ref>

*[[امام صادق]]{{ع}}: حدیث من حدیث پدرم و حدیث پدرم حدیث نِیایم و حدیث نِیایم، حدیث [[امام حسین|حسین]]{{ع}} و حدیث [[امام حسین|حسین]]{{ع}} حدیث [[امام حسن|حسن]]{{ع}} و حدیث [[امام حسن|حسن]]{{ع}} حدیث [[امام علی|امیر مؤمنان]]{{ع}} و حدیث [[امام علی|امیر مؤمنان]]{{ع}} حدیث [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]]{{صل}} و حدیث [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]]{{صل}} حدیث خداوند عز و جلاست<ref>{{عربی|اندازه=120%|" سَمِعْنَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ {{ع}} يَقُولُ‏ حَدِيثِي‏ حَدِيثُ‏ أَبِي‏ وَ حَدِيثُ‏ أَبِي‏ حَدِيثُ‏ جَدِّي‏ وَ حَدِيثُ جَدِّي حَدِيثُ الْحُسَيْنِ وَ حَدِيثُ الْحُسَيْنِ حَدِيثُ الْحَسَنِ وَ حَدِيثُ الْحَسَنِ حَدِيثُ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ {{ع}} وَ حَدِيثُ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ حَدِيثُ رَسُولِ اللَّهِ {{صل}} وَ حَدِيثُ رَسُولِ اللَّهِ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ"}}؛ الکافی: ج ۱ ص ۵۳ ح ۱۴، منیة المرید: ص ۳۷۳ کلاهما عن حمّاد بن عثمان، الإرشاد: ج ۲ ص ۱۸۶، الخرائج والجرائح: ج ۲ ص ۸۹۵، روضة الواعظین: ص ۲۳۳ کلّها نحوه، بحار الأنوار: ج ۲ ص ۱۷۹ ح ۲۸.</ref>

*[[امام صادق]]{{ع}}: خداوند، [[ولایت]] ما و دوستی ما را واجب ساخته است. به خدا سوگند، ما از روی هوسِ خود، سخن نمی‌گوییم و بر طبق آرای خود، عمل نمی‌کنیم، و نمی‌گوییم مگر آنچه را که خداوند عز و جل فرموده است <ref>{{عربی|اندازه=120%|" إِنَ‏ اللَّهَ‏ فَرَضَ‏ وَلَايَتَنَا وَ أَوْجَبَ‏ مَوَدَّتَنَا وَ اللَّهِ مَا نَقُولُ بِأَهْوَائِنَا وَ لَا نَعْمَلُ بِآرَائِنَا وَ لَا نَقُولُ إِلَّا مَا قَالَ رَبُّنَا عَزَّ وَ جَلَّ"}}؛ الأمالی للمفید: ص ۶۰ ح ۴، بصائر الدرجات: ص ۳۰۰ ح ۵، إعلام الوری: ج ۱ ص ۵۳۷ کلاهما نحوه وکلّها عن محمّد بن شریح، بحار الأنوار: ج ۲۷ ص ۱۰۲ ح ۶۵.</ref>

==پنجم: [[آگاه‌ترین مردم]]==

*[[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]]{{صل}}: من دو چیز در میان شما می‌نهم که اگر به آن دو چنگ زنید، هرگز گمراه نمی‌شوید: کتاب خداوند عز و جل و اهل بیتم که همان عترت من اند. ای مردم! گوش کنید. به من خبر رسیده است که در کنار حوض کوثر بر من وارد خواهید شد و من در باره این که با این دو چیز گران سنگ چه کردید، از شما پرسش خواهم کرد. این دو چیز گران سنگ، کتاب خداوندِ والانام و اهل بیت من اند. پس، از آنها پیشی نگیرید که نابود می‌شوید و به آنها نیاموزید که داناتر از شمایند"<ref>{{عربی|اندازه=120%|" قَالَ رَسُولُ اللَّه‏{{صل}}: إِنِّي‏ تَارِكٌ‏ فِيكُمْ‏ أَمْرَيْنِ‏ إِنْ‏ أَخَذْتُمْ‏ بِهِمَا لَنْ‏ تَضِلُّوا- كِتَابَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ أَهْلَ بَيْتِي عِتْرَتِي أَيُّهَا النَّاسُ اسْمَعُوا وَ قَدْ بَلَّغْتُ إِنَّكُمْ سَتَرِدُونَ عَلَيَّ الْحَوْضَ فَأَسْأَلُكُمْ عَمَّا فَعَلْتُمْ فِي الثَّقَلَيْنِ وَ الثَّقَلَانِ كِتَابُ اللَّهِ جَلَّ ذِكْرُهُ وَ أَهْلُ بَيْتِي فَلَا تَسْبِقُوهُمْ فَتَهْلِكُوا وَ لَا تُعَلِّمُوهُمْ فَإِنَّهُمْ أَعْلَمُ مِنْكُمْ "}}؛ الکافی: ج ۱ ص ۲۹۴ ح ۳ عن عبدالحمید بن أبی الدیلم عن الإمام الصادق{{ع}}، عیون أخبار الرضا{{ع}}: ج ۱ ص ۲۲۹، الأمالی للصدوق: ص ۶۱۶، تحف العقول: ص ۴۲۶، کلّها عن الریّان بن الصّلت عن الإمام الرضا{{ع}} عنه{{صل}}، تفسیر العیّاشی: ج ۱ ص ۲۵۰ ح ۱۶۹ عن أبی بصیر عن الإمام الباقر{{ع}} عنه{{صل}}وکلّها نحوه، بحار الأنوار: ج ۲۳ ص ۱۵۲ ح ۱۱۴.</ref>

*[[کمال الدین]] ـ در حدیثی طولانی ـ : [[جابر بن عبد اللّه انصاری]] بر [[امام سجاد|امام زین العابدین]]{{ع}} وارد شد. در حالی که [[امام]]{{ع}} با [[جابر بن عبد اللّه]] سخن می‌گفت، ناگاه [[امام باقر|محمد بن علی]]{{ع}} از نزد خانواده‌اش بیرون آمد و زلف [[امام]] ـ که هنوز جوان بود ـ، به چشم می‌خورد. هنگامی که جابر او را دید، پیکرش به لرزه افتاد و موی بر بدنش راست گردید و اندکی بدو نگریست. سپس به او گفت: رو به من کن، جوان! و او، رو به جابر کرد. جابر، سپس به او گفت: بر گرد. او بر گشت. جابر گفت: به خدای کعبه سوگند، شکل و شمایل [[پیامبر]]{{صل}}را دارد. سپس جابر برخاست و به او نزدیک شد و گفت: نام تو چیست، ای جوان؟ فرمود: [[پیامبر|محمّد]]. جابر پرسید: پسر که هستی؟ فرمود: پسر علی بن الحسین. جابر گفت: فرزندم! جانم فدایت باد! بنا بر این تو باید باقر باشی. پاسخ داد: آری. و سپس فرمود: به من بگو [[پیامبر خدا]]{{صل}} چه مسئولیتی بر دوش تو نهاده است؟. جابر گفت: سَرورم! [[پیامبر]]{{صل}} به من بشارت زنده ماندن داد تا تو را ملاقات کنم و به من فرمود: هر گاه او را دیدی، سلام مرا به او برسان. سَرورم! [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]]{{صل}} به تو سلام می‌رساند. [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: ای جابر! سلام و درود بر [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]]، تا زمانی که آسمان‌ها و زمین بر قرارند و بر تو ـ ای جابر ـ سلامی باد، به گونه‌ای که ابلاغ کردی!. جابر از این پس نزد [[امام]]{{ع}} می‌رفت و از ایشان آموزش می‌گرفت. یک بار [[امام باقر]]{{ع}} درباره چیزی از او پرسش کرد. جابر در پاسخ گفت: به خدا سوگند، من بر خلاف نهی [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]]{{صل}} رفتار نمی‌کنم. او به من فرموده است که شما، امامان هدایتگرِ از خاندانش پس از او هستید که در خردسالی، خردمندترین مردم و در بزرگ‌سالی، داناترین مردم هستید و نیز فرمود: به آنها چیزی نیاموزید، که آنها از شما داناترند. [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: جدّم [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]]{{صل}} راست گفت. من در آنچه از تو پرسیدم، آگاه ترم و از کودکی، حکمت را دریافته ام و همه اینها در پرتو فضل خدا و رحمت او به ما [[اهل بیت]] است"<ref>{{عربی|اندازه=120%|" فَدَخَلَ جَابِرُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ الْأَنْصَارِيُّ عَلَى عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ {{ع}} فَبَيْنَمَا هُوَ يُحَدِّثُهُ‏ إِذْ خَرَجَ‏ مُحَمَّدُ بْنُ‏ عَلِيٍ‏ الْبَاقِرُ {{ع}} مِنْ عِنْدِ نِسَائِهِ وَ عَلَى رَأْسِهِ ذُؤَابَةٌ وَ هُوَ غُلَامٌ فَلَمَّا بَصُرَ بِهِ جَابِرٌ ارْتَعَدَتْ فَرَائِصُهُ وَ قَامَتْ كُلُّ شَعْرَةٍ عَلَى بَدَنِهِ وَ نَظَرَ إِلَيْهِ مَلِيّاً ثُمَّ قَالَ لَهُ يَا غُلَامُ أَقْبِلْ فَأَقْبَلَ ثُمَّ قَالَ لَهُ أَدْبِرْ فَأَدْبَرَ فَقَالَ جَابِرُ شَمَائِلُ رَسُولِ اللَّهِ {{صل}} وَ رَبِّ الْكَعْبَةِ ثُمَّ قَامَ فَدَنَا مِنْهُ فَقَالَ لَهُ مَا اسْمُكَ يَا غُلَامُ فَقَالَ مُحَمَّدٌ قَالَ ابْنُ مَنْ قَالَ ابْنُ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ قَالَ يَا بُنَيَّ فَدَتْكَ نَفْسِي فَأَنْتَ إِذاً الْبَاقِرُ فَقَالَ نَعَمْ ثُمَّ قَالَ فَأَبْلِغْنِي مَا حَمَلَكَ رَسُولُ اللَّهِ {{صل}}  فَقَالَ جَابِرٌ يَا مَوْلَايَ إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ {{صل}}  بَشَّرَنِي بِالْبَقَاءِ إِلَى أَنْ أَلْقَاكَ وَ قَالَ لِي إِذَا لَقِيتَهُ فَأَقْرِئْهُ مِنِّي السَّلَامَ فَرَسُولُ اللَّهِ يَا مَوْلَايَ يَقْرَأُ عَلَيْكَ السَّلَامَ فَقَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع يَا جَابِرُ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ السَّلَامُ مَا قَامَتِ السَّمَاوَاتُ وَ الْأَرْضُ وَ عَلَيْكَ يَا جَابِرُ كَمَا بَلَّغْتَ السَّلَامَ فَكَانَ جَابِرٌ بَعْدَ ذَلِكَ يَخْتَلِفُ إِلَيْهِ وَ يَتَعَلَّمُ مِنْهُ فَسَأَلَهُ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ {{ع}} عَنْ شَيْ‏ءٍ فَقَالَ لَهُ جَابِرٌ وَ اللَّهِ مَا دَخَلْتُ فِي نَهْيِ رَسُولِ اللَّهِ {{صل}}  فَقَدْ أَخْبَرَنِي أَنَّكُمْ أَئِمَّةُ الْهُدَاةِ مِنْ أَهْلِ بَيْتِهِ مِنْ بَعْدِهِ أَحْلَمُ النَّاسِ صِغَاراً وَ أَعْلَمُ النَّاسِ كِبَاراً وَ قَالَ لَا تُعَلِّمُوهُمْ فَهُمْ أَعْلَمُ مِنْكُمْ فَقَالَ أَبُو جَعْفَرٍ {{ع}} صَدَقَ جَدِّي رَسُولُ اللَّهِ {{صل}}  إِنِّي لَأَعْلَمُ مِنْكَ بِمَا سَأَلْتُكَ عَنْهُ وَ لَقَدْ أُوتِيتُ الْحُكْمَ صَبِيّاً كُلُّ ذَلِكَ بِفَضْلِ اللَّهِ عَلَيْنَا وَ رَحْمَتِهِ لَنَا أَهْلَ الْبَيْتِ‏‏‏"}}؛ کمال الدین: ص ۲۵۳ ح ۳، کفایة الأثر: ص ۵۵، الکافی: ج ۱ ص ۴۶۹ ح ۲، الاختصاص: ص ۶۲ کلاهما عن أبان بن تغلب، روضة الواعظین: ص ۲۲۷ والثلاثة الأخیرة نحوه، بحار الأنوار: ج ۳۶ ص ۲۵۰ ح ۶۷.</ref>

*به نقل از جبله دختر مصفّح، از پدرش ـ: [[امام علی|علی]]{{ع}} به من گفت: "ای مرد بنی‌ عامری! درباره آنچه خدا و پیامبرش فرموده‌اند، از من پرسش کن که ما [[اهل بیت]]{{عم}} به آنچه خدا و پیامبرش فرموده‌اند، آگاه‌ترینیم"<ref>{{عربی|اندازه=120%|" قَالَ لِي عَلِيٌّ {{ع}}: يَا أَخَا بَنِي عَامِرٍ سَلْنِي‏ عَمَّا قَالَ‏ اللَّهُ‏ وَ رَسُولُهُ‏ فَإِنَّا نَحْنُ‏ أَهْلَ‏ الْبَيْتِ‏ أَعْلَمُ‏ بِمَا قَالَ‏ اللَّهُ‏ وَ رَسُولُهُ‏‏‏"}}؛ الطبقات الکبری: ج ۶ ص ۲۴۰.</ref>

*[[امام علی]]{{ع}} ـ در سخنان حکیمانه منسوب به ایشان ـ : غایت هر ژرف‌اندیش در دانش ما، آن است که نداند. <ref>الإمام علیّ{{ع}} ـ فِی الحِکَمِ المَنسوبَةِ إلَیهِ ـ :{{عربی|اندازه=120%|" غایَةُ کُلِّ مُتَعَمِّقٍ فی عِلمِنا أن یَجهَلَ‏‏‏"}}؛ شرح نهج البلاغة لابن أبی الحدید: ج ۲۰ ص ۳۰۷ ح ۵۱۵.</ref>

*[[امام باقر]]{{ع}}: "هیچ یک از مردم، به حق و صوابی دست‌نیافته و هیچ کس داوریِ حقّی نکرده است، مگر از آنچه از سوی ما [[اهل بیت]] صادر شده باشد و هر گاه امور آنها شاخه شاخه گردد، خطا از آنِ ایشان و صواب، از آنِ [[امام علی|علی]]{{ع}} خواهد بود"<ref>{{عربی|اندازه=120%|" سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ {{ع}} يَقُولُ‏ لَيْسَ‏ عِنْدَ أَحَدٍ مِنَ‏ النَّاسِ‏ حَقٌ‏ وَ لَا صَوَابٌ‏ وَ لَا أَحَدٌ مِنَ‏ النَّاسِ‏ يَقْضِي‏ بِقَضَاءِ حَقٍ‏ إِلَّا مَا خَرَجَ‏ مِنَّا أَهْلَ‏ الْبَيْتِ‏ فَإِذَا تَشَعَّبَتْ بِهِمُ الْأُمُورُ كَانَ الْخَطَاءُ مِنْهُمْ وَ الصَّوَابُ مِنْ قِبَلِ عَلِيٍّ {{ع}}‏‏"}}؛ الکافی: ج ۱ ص ۳۹۹ ح ۱، الأمالی للمفید: صص ۹۶ ح ۶، بصائر الدرجات: ص ۵۱۹ ح ۲، المحاسن: ج ۱ ص ۲۴۳ ح ۴۴۸، مختصر بصائر الدرجات: ص ۱۰ کلّها عن محمّد بن مسلم نحوه، بحار الأنوار: ج ۲ ص ۹۵ ح ۳۵.</ref>

* به نقل از [[زراره]]: نزد [[امام باقر]]{{ع}} بودم. مردی از اهل کوفه از ایشان در باره این سخن [[امام علی|امیر مؤمنان]]{{ع}} که: درباره هر چه می‌خواهید، از من بپرسید. شما در باره نکته‌ای از من نخواهید پرسید، مگر آن که شما را از آن آگاه می‌کنم. پرسش کرد. فرمود: هیچ کس به علمی دست نیافته است، مگر این که آن علمْ از سوی [[امام علی|امیر مؤمنان]]{{ع}} صادر شده باشد. مردم هر کجا می‌خواهند بروند. به خدا سوگند، امر نیست، مگر از این جا و با دست به خانه اش اشاره کرد<ref>{{عربی|اندازه=120%|" عَنْ زُرَارَةَ قَالَ: كُنْتُ عِنْدَ أَبِي جَعْفَرٍ {{ع}} فَقَالَ‏ لَهُ‏ رَجُلٌ‏ مِنْ‏ أَهْلِ‏ الْكُوفَةِ يَسْأَلُهُ‏ عَنْ‏ قَوْلِ‏ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ‏ {{ع}} سَلُونِي عَمَّا شِئْتُمْ فَلَا تَسْأَلُونِّي عَنْ شَيْ‏ءٍ إِلَّا أَنْبَأْتُكُمْ بِهِ قَالَ إِنَّهُ لَيْسَ أَحَدٌ عِنْدَهُ عِلْمُ شَيْ‏ءٍ إِلَّا خَرَجَ مِنْ عِنْدِ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ ع فَلْيَذْهَبِ النَّاسُ حَيْثُ شَاءُوا فَوَ اللَّهِ لَيْسَ الْأَمْرُ إِلَّا مِنْ هَاهُنَا وَ أَشَارَ بِيَدِهِ إِلَى بَيْتِهِ‏‏"}}؛ الکافی: ج ۱ ص ۳۹۹ ح ۲، بصائر الدرجات: ص ۱۲ ح ۱ نحوه، بحار الأنوار: ج ۲ ص ۹۴ ح ۳۴.</ref>