جهان‌گشایی امام مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها

*درباره عملیات نظامی [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} و گشودن شهرها و کشورها، روایات بر دو گونه است: بعضی روایات سخن از گشودن شرق و غرب، جنوب و قبله و سرانجام همه جهان به میان آورده است و برخی روایات دیگر، به گشودن سرزمین‌های معینی از جهان اشاره دارد.

*بی‌شک حضرت همه جهان را تحت سیطره حکومت خود می‌آورد، ولی این‌که از بعضی شهرها نام برده شده، شاید به لحاظ‍‌ اهمیتی باشد که آن شهرها در آن روزگار پیدا خواهند کرد. این اهمیت برای این است که آن‌ها از قدرت‌های آن روزگار به حساب می‌آیند و سرزمین‌هایی از جهان را تحت نفوذ خود دارند یا آن سرزمین‌ها منطقه پهناوری هستند که بخش بزرگی از جمعیت را در خود جای داده‌اند و یا این‌که قبله آمال پیروان یکی از مذاهب و ادیان می‌باشند؛ به طوری که اگر آن شهر سقوط‍‌ کند، همه پیروان آن آیین تسلیم می‌شوند یا به سبب اهمیت نظامی و استراتژیکی آن است؛ به‌طوری که با سقوط‍‌ آن، عملیات دشمن مختل شده، زمینه برای تهاجم نیروهای حضرت فراهم می‌گردد. برگزیدن شهر [[مکه]] به‌عنوان نقطه آغاز قیام، سپس برگزیدن عراق و [[کوفه]] به‌عنوان مرکزیت سیاسی-نظامی حکومت و حرکت به سوی شام و گشودن [[بیت المقدس]]، شاید تأییدی بر این سخن باشد؛ زیرا امروزه اهمیت سیاسی، مذهبی و نظامی این سه سرزمین بر کسی پوشیده نیست<ref>[[نجم الدین طبسی|طبسی، نجم الدین]]، [[چشم‌اندازی به حکومت مهدی (کتاب)|چشم‌اندازی به حکومت مهدی]]، ص ۱۱۹.</ref>.

*[[امام رضا]] {{ع}} از پدرانش نقل می‌کند که [[پیامبر اکرم]] {{صل}} فرمودند: "وقتی مرا به [[معراج]] بردند... عرض کردم: پروردگارا! آیا اینان ([[امامان]]) پس از من جانشینان من خواهند بود؟ ندا آمد: ای محمّد! آری، اینان دوستان و برگزیدگان و محبّ‌های من پس از تو بر بندگانم می‌باشند و جانشینان و بهترین بندگانم پس از تو خواهند بود. به عزّت و جلالم سوگند، دین و آیینم را به وسیله آنان به افراد بشر غالب می‌سازم و کلمة الله را به وسیله آنان برتری می‌بخشم و به وسیله آخرین آنان، زمین را از وجود سرکشان و گنهکاران پاک می‌کنم و فرمانروایی شرق و غرب را به او می‌دهم<ref>کمال الدین، ج ۱، ص ۳۶۶؛ بحار الانوار، ج ۱۸، ص ۳۴۶؛ عیون اخبار الرضا، ج ۱، ص ۲۶۲.</ref>.

*[[امام باقر]] {{ع}} نیز می‌فرمایند: هنگام قیام [[حضرت قائم]] {{ع}}، خداوند اسلام را بر همه ادیان پیروز می‌کند<ref>ینابیع المودّه، ص ۴۲۳.</ref>.