آیا مقام امامت اقتضای علم غیب دارد؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::«اهمیت و جایگاهی که قرآن و روایات برای پیشوای الهی و خلیفةالله قایل است، خود به خود علم غیب را برای چنین موجودی ثابت می‌کند؛ {{عربی| {{متن قرآن|إِنِّي جَاعِلٌ فِي الأَرْضِ خَلِيفَةً}} }}<ref>«می‌خواهم جانشینی در زمین بگمارم»؛ سوره بقره، آیه۳۰.</ref> {{عربی| {{متن قرآن|يَا دَاوُودُ إِنَّا جَعَلْنَاكَ خَلِيفَةً فِي الأَرْضِ فَاحْكُم بَيْنَ النَّاسِ}} }}<ref>«ای داود! ما تو را در زمین خلیفه (خویش) کرده‌ایم پس میان مردم به درستی داوری کن»؛ سوره ص، آیه۲۶.</ref> {{عربی| {{متن قرآن|وَإِذِ ابْتَلَى إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا قَالَ وَمِن ذُرِّيَّتِي قَالَ لاَ يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ}} }}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که پروردگار ابراهیم، او را با کلماتی آزمود و او آنها را به انجام رسانید؛ فرمود: من تو را پیشوای مردم می‌گمارم. (ابراهیم) گفت: و از فرزندانم (چه کس را)؟ فرمود: پیمان من به ستمکاران نمی‌رسد»؛ سوره بقره، آیه۱۲۴.</ref> لذا قرآن مجید وحی و تعلیم غیبی را لازمه کار پیشوایان الهی می‌داند: {{عربی| {{متن قرآن|وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا وَأَوْحَيْنَا إِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْرَاتِ}} }}<ref>«و آنان را پیشوایانی کردیم که به فرمان ما راهبری می‌کردند و به آنها انجام کارهای نیک (...) را وحی کردیم»؛ سوره انبیا، آیه۷۳.</ref> پیش‌تر بیان شد که امام ادامه‌دهنده وظایف نبّی است و از شئونات و ویژگی‌های او جز دریافت [[وحی]] برخوردار است، پس مقام امامت همان مقام خلیفةاللهی است که خداوند به آدم{{ع}} با تعلیم اسماء داد؛ همان مقامی است که به داود{{ع}} داد تا میان مردم حکموت کند و همان مقامی است که به ظالمان تعلق نمی‌گیرد و چنین مقامی ملازم با علم برتر است وگرنه خلیفه نخواهد بود اینکه خداوند، آدم{{ع}} اولین بار تعلیم می‌دهد کشف از لزوم [[علم غیب]] برای خلیفه و امام می‌کند. در فرهنگ قرآنی و معرفی امام به اندازه تمام ابلاغ رسالت ارزش دارد<ref>سوره مائده،آیه۶۷.</ref> و در پرتو امامت دین خاتم به کمال می‌رسد<ref>سوره مائده،آیه۶۷.</ref> و چنین اهمیتی نیاز به علم غیب دارد.

:::::: {{عربی| {{متن قرآن|وَإِذِ ابْتَلَى إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا}} }}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که پروردگار ابراهیم، او را با کلماتی آزمود و او آنها را به انجام رسانید؛ فرمود: من تو را پیشوای مردم می‌گمارم»؛ سوره بقره، آیه۱۲۴.</ref>؛ نبوت، رسالت و امامت صرفاً یک لفظ نیستند، بلکه دارای معانی حقیقی و ابعاد واقعی‌اند، نه صرفاً اعتبار، هرجا قرآن لفظ امام را به کار برده در کنارش رسالت هدایت و یقین و به فرمان الهی بودن آمده است بنا براین امام هدایت گری است که فرمان ملکوتی خداوند او را همراهی می‌کند، امام بر حسب باطن ولایت بر اعمال مردمان است مردمان را به مطلوب می‌رساند نه اینکه صرفاً را نشان دهد. سبب موهبت امامت، صبر و رسیدن به مرتبه یقین است و کسانی که به یقین برسند جحیم را می‌بینند یعنی ملکوت بر ایشان کشف می‌شود. امام انسانی است که هرگز مرتکب ظلم نشده و نمی‌شود، هدایت یافته ای است که نیازمند هدایت دیگران نیست.