دعوت به تقوا: تفاوت میان نسخه‌ها

*المَراسیل ـ به نقل از هشام، از پدرش ـ: پیامبر خدا{{صل}} در بیشتر مواقعی که بر منبر می‌نشست، می‌فرمود: «ای مؤمنان! از خداوند پروا کنید و سخنی استوار بگویید».<ref>{{عربی|اندازه=120%|"المراسیل عن هشام عن أبیه: أکثَرُ ما کانَ رَسولُ اللّهِ{{صل}} إذا قَعَدَ عَلَی المِنبَرِ یَقولُ: {{عربی|اندازه=120%| {{متن قرآن|اتَّقُواْ اللَّهَ وَ قُولُواْ قَوْلًا سَدِیدًا}}(الأحزاب: آیه ۷۰.)"}}. المراسیل مع الأسانید: ص ۹۳، ح ۹، الزهد الکبیر: ص ۳۵۰، ح ۹۶۰، تفسیر ابن کثیر: ج ۶، ص ۴۷۶، کلاهما عن عائشة نحوه.</ref>

*[[امام باقر]]{{ع}} ـ به فُضَیل ـ: ای فضیل ! به هر یک از دوستان ما که رسیدی، سلام ما را برسان و به آنان بگو که من می‌گویم: من جز با ورع [آنان]، کاری در برابر خداوند برایشان نمی‌توانم انجام دهم. پس زبانتان را حفظ کنید، و دست هایتان را نگاه دارید، و بر شما باد بردباری و نماز، که خداوند می‌فرماید: «از شکیبایی و نماز، یاری جویید؛ زیرا خدا با شکیبایان است».<ref>{{عربی|اندازه=120%|"الإمام الباقر{{ع}} ـ لِفُضَیلٍ ـ : یا فُضَیلُ، بَلِّغ مَن لَقیتَ مِن مَوالینا عَنَّا السَّلامَ، وقُل لَهُم: أنّی أقولُ: إنّی لا اُغنی عَنهُم مِنَ اللّهِ شَیئا إلّا بِوَرَعٍ؛ فَاحفَظوا ألسِنَتَکُم، وکُفّوا أیدِیَکُم، وعَلَیکُم بِالصَّبرِ وَالصَّلاةِ؛ فَإِنَّ اللّهَ تَعالی قالَ: {{عربی|اندازه=120%| {{متن قرآن|اسْتَعِینُواْ بِالصَّبْرِ وَالصَّلاةِ إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرِینَ}}(البقرة: ۱۵۳)"}}. مستطرفات السرائر: ص ۷۴، ح ۱۷، تفسیر العیّاشی: ج ۱، ص ۶۸، ح ۱۲۳، مشکاة الأنوار: ص ۹۴، ح ۲۰۳، کلّها عن الفضیل، دعائم الإسلام: ج ۱، ص ۱۳۳، عن الإمام الباقر{{ع}} وفی الثلاثة الأخیرة «إنّ اللّه مع الصابرین» بدل الآیة، بحار الأنوار: ج ۷۰، ص ۳۰۸، ح ۳۶.</ref>

*ثواب الأعمال ـ به نقل از وصّافی، از [[امام باقر]]{{ع}} ـ: در مناجات خداوند با موسی{{ع}} در کوه طور، این جملات بود: «ای موسی ! به مردمت برسان که طالبان قربت، به چیزی مثل گریه از ترسم به من نزدیک نمی‌شوند، و عبادت‌گران، به چیزی مثل وَرَع و پرهیز از حرام های من، عبادتم نکرده اند، و طالبان آراستگی، به چیزی مثل زهد و بی‌رغبتی در دنیا از آنچه مایه غنای آنهاست، خود را برای من نیاراسته‌اند». موسی{{صل}} گفت: ای گرامی‌ترینِ گرامیان ! برای آنان، در ازای این کار، چه قرار داده‌ای؟ خداوند فرمود: «ای موسی! آنان که از راه گریه از ترسم به من تقرّب می‌جویند، بی آن که کسی با آنان سهیم باشد، در جایگاه والا [بهشت] خواهند بود؛ و آنان که با پرهیز از حرام‌های من، مرا عبادت می‌کنند، با آن که اعمال مردم را وارسی می‌کنم، به جهت شرم از آنان، اعمالشان را وارسی نمی‌کنم؛ و آنان که با زهد در دنیا به من تقرّب می‌جویند، من بهشت را با تمام جوانب آن به آنان می‌بخشم که هر کجا بخواهند، سُکنا گزینند».<ref>{{عربی|اندازه=120%|"ثواب الأعمال عن الوصّافی عن الإمام الباقر{{ع}}: کانَ فی ما ناجی بِهِ اللّهُ موسی{{ع}} عَلَی الطّورِ: أن یا موسی، أبلِغ قَومَکَ أنَّهُ ما یَتَقَرَّبُ إلَیَّ المُتَقَرِّبونَ بِمِثلِ البُکاءِ مِن خَشیَتی، وما تَعَبَّدَ لِیَ المُتَعَبِّدونَ بِمِثلِ الوَرَعِ عَن مَحارِمی، ولا تَزَیَّنَ لِیَ المُتَزَیِّنونَ بِمِثلِ الزُّهدِ فِی الدُّنیا عَمّا بِهِمُ الغِنی عَنهُ. قالَ: فَقالَ موسی{{ع}}: یا أکرَمَ الأَکرَمینَ، فَماذا أثَبتَهُم عَلی ذلِکَ ؟ فَقالَ: یا موسی، أمَّا المُتَقَرِّبونَ إلَیَّ بِالبُکاءِ مِن خَشیَتی فَهُم فِی الرَّفیقِ الأَعلی، لا یَشرَکُهُم فیهِ أحَدٌ. وأَمَّا المُتَعَبِّدونَ لی بِالوَرَعِ عَن مَحارِمی فَإِنّی اُفَتِّشُ النّاسَ عَن أعمالِهِم ولا اُفَتِّشُهُم؛ حَیاءً مِنهُم. وأَمَّا المُتَقَرِّبونَ إلَیَّ بِالزُّهدِ فِی الدُّنیا فَإِنّی أمنَحُهُمُ الجَنَّةَ بِحَذافیرِها، یَتَبَوَّؤونَ مِنها حَیثُ یَشاؤونَ"}}. ثواب الأعمال: ص ۲۰۵، ح۱، بحارالأنوار: ج ۷۰، ص ۳۱۳، ح۱۷ و راجع: المعجم الکبیر: ج ۱۲، ص ۹۴، ح ۱۲۶۵۰.</ref>

*[[امام صادق]]{{ع}}: کسی که به تقوا فرمان دهد، موعظه را به رساترین صورت انجام داده است.<ref>{{عربی|اندازه=120%|"الإمام الصادق{{ع}}: مَن أمَرَ بِالتَّقوی فَقَد أفلَحَ (فی بحار الأنوار: «أبلَغَ»، وهو الأنسب) المَوعِظَةَ"}}. بصائر الدرجات: ص ۵۲۶، ح ۱، عن المفضّل، بحار الأنوار: ج ۲۴، ص ۲۸۶، ح ۱.</ref>

*[[امام صادق]]{{ع}} ـ در وصیّتش به عبد اللّه بن جُندَب ـ : ای پسر جندب! به جماعت [[شیعیان]] ما برسان و به آنان بگو: راه‌ها شما را از راه به در نبرَد، که ـ سوگند به خدا ـ [[ولایت]] ما جز با پرهیزگاری و کوشش در دنیا و یاری‌دادن به برادران دینی، به دست نمی‌آید و آن کس که به مردم ستم می‌کند، از شیعیان ما نیست.<ref>{{عربی|اندازه=120%|"عنه{{ع}}: ـ فی وَصِیَّتِهِ لِعَبدِ اللّهِ بنِ جُندَبٍ ـ :یَابنَ جُندَبٍ، بَلِّغ مَعاشِرَ شیعَتِنا وقُل لَهُم: لا تَذهَبَنَّ بِکُمُ المَذاهِبُ، فَوَاللّهِ لا تُنالُ وَلایَتُنا إلّا بِالوَرَعِ وَالاِجتِهادِ فِی الدُّنیا [أی بالورع والاجتهاد حالَ الدنیا. ویحتمل سقوط کلمة «والزهد» قبل قوله: «فی الدنیا»، ویؤیّده تکرّر مجیئها فی مواضع عدیدة ذُکرت فی أبوابها]، ومُواساةِ الإِخوانِ فِی اللّهِ، ولَیسَ مِن شیعَتِنا مَن یَظلِمُ النّاسَ"}}. تحف العقول: ص ۳۰۳، بحار الأنوار: ج ۷۸، ص ۲۸۱، ح ۱.</ref><ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[دانشنامه قرآن و حدیث ج۱۵ (کتاب)|دانشنامه قرآن و حدیث ج۱۵]]، ص۹۵-۹۹.</ref>