دلایل ازدواج امام مهدی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

| پاسخ‌دهنده        =[[ابراهیم شفیعی سروستانی]]

| پاسخ‌دهندگان      =  

::::::« کسانی که معتقدند [[امام مهدی]] {{ع}} ازدواج کرده است، به دو دسته دلیل استناد می‌کنند:

::::#روایاتی که در فضیلت ازدواج وارد شده و در آنها تأکید شده است که ازدواج، [[سنت]] [[پیامبر اکرم]] {{صل}} است و هر کس از آن روی گرداند، از [[پیامبر خاتم|پیامبر]] نیست<ref>ر.ک: محمد بن حسن حر عاملی، وسائل الشیعة الی تحصیل مسائل الشریعه، تصحیح و تحقیق: عبدالرحیم ربانی شیرازی، چاپ هشتم: تهران، اسلامیه، ۱۳۷۳، ج ۱۴، باب ۱و ۲ از ابواب مقدمات النکاح و آدابه، صص ۲ - ۹</ref>. [[محدث نوری]] در پاسخ کسانی که می‌گویند: "معلوم نیست [[حضرت حجت]] {{ع}} اولاد و عیال داشته باشد"، می‌نویسد: چگونه ترک خواهند فرمود چنین [[سنت]] عظیمه جد اکرم خود را با آن همه ترغیب و تحریص<ref>تشویق کردن.</ref> که در فعل آن و تهدید و تخویف<ref>برحذر داشتن.</ref> در ترکش شده و سزاوارترین امت در اخذ به [[سنت]] [[پیامبر خاتم|پیغمبر]] {{صل}}، [[امام]] هر عصر است و تاکنون کسی ترک آن را از خصایص آن جناب نشمرده [است] <ref>میرزا حسین نوری، نجم الثاقب، چاپ نهم: قم، مسجد مقدس جمکران، ۱۳۸۴، ص۴۰۳.</ref>.

::::#روایات، دعاها و زیارت‌هایی است که در آنها به نوعی به همسر و فرزند داشتن آن حضرت تصریح یا اشاره شده است. از آن جمله می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

::::##[[شیخ طوسی]] درباره [[غیبت]] [[امام مهدی]] {{ع}}، به نقل از [[مفضل بن عمر]]، روایتی را از [[امام صادق]] {{ع}} را نقل کرده است که شاید از آن بتوان دریافت که آن حضرت فرزند دارد: همانا صاحب این امر دارای دو [[غیبت]] است: یکی از آن دو چندان به درازا می‌کشد که برخی از مردم می‌گویند: او مرده است و بعضی می‌گویند: او کشته شده است و عده‌ای از ایشان می‌گویند: او رفته است. تا این که از یارانش جز افراد اندکی، کسی بر امر او باقی نمی‌ماند و از جایگاهش نه کسی از فرزندانش و نه دیگری آگاهی دارد، مگر همان خدمت‌گزاری که به کارهای او می‌رسد<ref>کتاب الغیبة (طوسی)، ص ۱۰۲؛ بحار الانوار، ج ۵۲، صص ۱۵۲ و ۱۵۳، ح ۵.</ref>. به نظر می‌رسد استدلال به روایت یاد شده چندان درست نباشد؛ زیرا [[نعمانی]] نیز در کتاب خود همین روایت را نقل کرده است، ولی پایان آن، با آنچه از [[شیخ طوسی]] نقل شد، متفاوت است و نمی‌توان از آن استفاده کرد که آن حضرت فرزندی دارد. متن روایت چنین است: " و از جایگاهش هیچ کس از دوست و بیگانه آگاهی نمی‌یابد، مگر همان خدمت گزاری که به کارهای او می‌رسد"<ref>کتاب الغیبه ([[نعمانی]])، باب ۱۰، ص ۱۷۲، ح ۵.</ref>. علامه [[سید جعفر مرتضی عاملی]] در این زمینه می‌نویسد: با توجه به یکی بودن روایت از نظر طوسی و [[نعمانی]] و وجود چنین اختلافی در محل مورد استشهاد، روایت زبور قابل استدلال نیست<ref>سید جعفر مرتضی عاملی، دراسة فی علامات الظهور و الجزیره الخضراء، چاپ اول: بیروت، دار البلاغه، ۱۴۱۲ ه.ق، ص ۲۳۰؛ سید جعفر مرتضی عاملی، جزیره خضرا در ترازوی نقد، ترجمه: محمد سپهری، چاپ سوم: قم، دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم، ۱۳۷۷، ص ۲۱۸؛ شیخ محمد تقی شوشتری، الأخبار الدخیله، تصحیح: علی اکبر غفاری، تهران، مکتبة الصندوق، ۱۴۰۱ ه.ق، ج ۱، ص ۱۵۰؛ سید محمد صدر، تاریخ الغیبه الکبری، بیروت، دار التعارف، ۱۳۹۵ هـ ق، ص ۷۰.</ref>. اشکال‌های دیگری نیز به متن روایت [[شیخ طوسی]] وارد شده است که برای رعایت اختصار به همین مقدار بسنده می‌کنیم<ref>ر.ک: ابوالفضل طریقه‌دار (ترجمه و تحقیق)، جزیره خضرا، افسانه یا واقعیت؟!، چاپ هفتم: قم، بوستان کتاب، ۱۳۸۲، ص ۲۱۸.</ref>.

::::##[[ابوبصیر]] از [[امام صادق]] {{ع}} نقل می‌کند که فرمود: گویا می‌بینم که [[قائم]] {{ع}} با خانواده و فرزندانش در [[مسجد سهله]] فرود آمده است<ref>بحارالأنوار، ج ۵۲، ص ۳۱۷، ح ۱۳</ref>.

::::##در بخشی از صلوات معروف به ضراب اصفهانی که از [[امام زمان|امام عصر]] {{ع}} نقل شده و خواندن آن در عصر روز جمعه سفارش گشته، چنین آمده است: بار خدایا، به او درباره خودش، فرزندانش، شیعیانش، رعیتش، خاصش، عامش، دشمنش و همه اهل دنیا، عطا فرما آنچه را که دیده‌اش را روشن و دلش را مسرور گرداند<ref>بحارالأنوار، ج ۵۲، ص ۲۲، ح ۱۴.</ref>.

::::##در یکی از دعاهای عصر [[غیبت]] که از [[امام رضا]] {{ع}} نقل شده، عبارتی مشابه صلوات ضراب اصفهانی آمده است<ref>ر.ک: بحارالأنوار، ج ۱۵، ص ۳۳۲</ref>. [[محدث نوری]]، ادعیه و زیارات دیگری را نیز نقل می کند که در آنها تعابیری چون "ذریته"، "ولده"، "اهل بیته" به کار رفته است و به نوعی به همسر و فرزند داشتن [[امام زمان|امام عصر]] {{ع}} اشاره دارد<ref>ر.ک: نجم الثاقب، صص ۴۰۳ - ۴۰۶.</ref>»<ref>[[ابراهیم شفیعی سروستانی|شفیعی سروستانی؛ ابراهیم]]، [[پرسش از موعود (کتاب)|پرسش از موعود]]، ص ۳۱-۳۴.</ref>.