←آغاز آفرینش
| خط ۱۷: | خط ۱۷: | ||
==[[آغاز آفرینش]]== | ==[[آغاز آفرینش]]== | ||
==آفرینش آسمان‌ها== | ==آفرینش آسمان‌ها== | ||
*از [[آب]] دریای ژرف بر هم انباشته موّاج، خشکیِ سخت را آفرید و آن‌گاه از آن لایه‌هایی پدید آورد و پس از ارتباط و اتّصال، آن‌ها را از هم جدا ساخت و [[هفت آسمان]] را پدید آورد که به [[فرمان]] الهی به [[نظام]] آمدند و در حوزه [[اراده]] او برپا ایستادند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۲۰۲</ref>. [[امام]] {{ع}} در [[خطبه]] اول به پدیداری [[آب]] که بر پشت بادهای سخت و تند روان است، اشاره می‌کند و می‌فرماید: "در اثر تکان‌های شدیدِ [[آب]] کفی تولید شد" و در ادامه بیان می‌دارد: "[[خداوند]] کف‌ها را در هوایی گسترده و فضایی باز بالا برد و در کارگاه عظیم و نامرئی آفرینش، [[هفت آسمان]] را زیبا و به هنجار آفرید. زیرین آن‌ها چون موج مهار شده و فرازین آن‌ها بامی محفوظ و برافراشته، در حالی که هیچ پایه‌ای آن‌ها را بر دوش نگرفته و هیچ میخ و رشته‌ای آن‌ها را به [[نظام]] نیاورده است. آن‌گاه خدای عزیز [[آسمان]] را با زیور [[ستارگان]] و [[نور]] درخشان بیار است و [[خورشید]] تابان و ماه نوربخش را در سپهر گردون که در تحرّک و سیر و دَوَران بود، بیفروخت<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱</ref>. در فرازی دیگری می‌فرماید: [[خداوند]] [[آسمان]] را بی‌هیچ آویزه‌ای به [[نظم]] و [[نظام]] آورد و پستی‌ها و شکاف‌های آن را سامان داد. راه‌های آن را به هم مرتبط ساخت و بین آسمان‌ها ارتباطات نزدیک و ملموس مقرّر داشت و عروج و [[صعود]] فرشتگانی را که به [[فرمان]] او فرود آیند و کردار بندگانش را بالا برد، هموار ساخت. [[خداوند]] به زبان [[تکوین]]، [[آسمان]] را که توده "[[دود]]" یا "گاز" بود به کمال فراخواند و آن را به [[تدبیر]] آورد و سازمانی هماهنگ و به هم پیوسته مقرّر داشت. آن‌گاه درهای بسته [[آسمان]] –این مجموعه اسرارآمیز- را به روی رحمت‌ها و بخشش‌های خود گشود و شهاب‌های درخشان را نگهبان [[آسمان]] و مانع ورود شیاطین قرار داد و آن را به [[قدرت]] خویش از لرزش و جریان‌های شکننده نگه داشت و چنین مقرّر فرمود که در برابر فرمانش سر [[تسلیم]] فرود آرد. [[خورشید]] را نشانه روشن روز و ماه را نشانه شب –جز در بعضی از ساعات و شب‌ها که ناپدید می‌شود- قرار داد. [[خداوند]] [[خورشید و ماه]] را در مدارشان به گردش آورد و مسیرشان را در یک درجه‌بندی و اندازه‌گیری دقیق، معیّن فرمود تا شب و روز بدین وسیله شناخته شوند و تقویم سال و ماه و حساب و [[نظم]] زندگی معلوم شود. آن‌گاه در جوّ [[آسمان]] "سپهر" را برافراشت و آن را با رخشنده ماه و اختران بیاراست و پایگاه جاسوسی شیاطین را با تیرهای آتشین نابود ساخت و [[ستارگان]] را گوش به [[فرمان]] خویش داشت؛ هر یک از به شکلی: برخی ثابت و برخی دیگر در گردش، بعضی در فرود و بعضی در فراز، برخی شوم و بدشگون و برخی [[خجسته]] و میمون<ref>نهج البلاغه، خطبه ۹۰</ref>. | *از [[آب]] دریای ژرف بر هم انباشته موّاج، خشکیِ سخت را آفرید و آن‌گاه از آن لایه‌هایی پدید آورد و پس از ارتباط و اتّصال، آن‌ها را از هم جدا ساخت و [[هفت آسمان]] را پدید آورد که به [[فرمان]] الهی به [[نظام]] آمدند و در حوزه [[اراده]] او برپا ایستادند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۲۰۲</ref>. [[امام]] {{ع}} در [[خطبه]] اول به پدیداری [[آب]] که بر پشت بادهای سخت و تند روان است، اشاره می‌کند و می‌فرماید: "در اثر تکان‌های شدیدِ [[آب]] کفی تولید شد" و در ادامه بیان می‌دارد: "[[خداوند]] کف‌ها را در هوایی گسترده و فضایی باز بالا برد و در کارگاه عظیم و نامرئی آفرینش، [[هفت آسمان]] را زیبا و به هنجار آفرید. زیرین آن‌ها چون موج مهار شده و فرازین آن‌ها بامی محفوظ و برافراشته، در حالی که هیچ پایه‌ای آن‌ها را بر دوش نگرفته و هیچ میخ و رشته‌ای آن‌ها را به [[نظام]] نیاورده است. آن‌گاه خدای عزیز [[آسمان]] را با زیور [[ستارگان]] و [[نور]] درخشان بیار است و [[خورشید]] تابان و ماه نوربخش را در سپهر گردون که در تحرّک و سیر و دَوَران بود، بیفروخت<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱</ref>. در فرازی دیگری می‌فرماید: [[خداوند]] [[آسمان]] را بی‌هیچ آویزه‌ای به [[نظم]] و [[نظام]] آورد و پستی‌ها و شکاف‌های آن را سامان داد. راه‌های آن را به هم مرتبط ساخت و بین آسمان‌ها ارتباطات نزدیک و ملموس مقرّر داشت و عروج و [[صعود]] فرشتگانی را که به [[فرمان]] او فرود آیند و کردار بندگانش را بالا برد، هموار ساخت. [[خداوند]] به زبان [[تکوین]]، [[آسمان]] را که توده "[[دود]]" یا "گاز" بود به کمال فراخواند و آن را به [[تدبیر]] آورد و سازمانی هماهنگ و به هم پیوسته مقرّر داشت. آن‌گاه درهای بسته [[آسمان]] –این مجموعه اسرارآمیز- را به روی رحمت‌ها و بخشش‌های خود گشود و شهاب‌های درخشان را نگهبان [[آسمان]] و مانع ورود شیاطین قرار داد و آن را به [[قدرت]] خویش از لرزش و جریان‌های شکننده نگه داشت و چنین مقرّر فرمود که در برابر فرمانش سر [[تسلیم]] فرود آرد. [[خورشید]] را نشانه روشن روز و ماه را نشانه شب –جز در بعضی از ساعات و شب‌ها که ناپدید می‌شود- قرار داد. [[خداوند]] [[خورشید و ماه]] را در مدارشان به گردش آورد و مسیرشان را در یک درجه‌بندی و اندازه‌گیری دقیق، معیّن فرمود تا شب و روز بدین وسیله شناخته شوند و تقویم سال و ماه و حساب و [[نظم]] زندگی معلوم شود. آن‌گاه در جوّ [[آسمان]] "سپهر" را برافراشت و آن را با رخشنده ماه و اختران بیاراست و پایگاه جاسوسی شیاطین را با تیرهای آتشین نابود ساخت و [[ستارگان]] را گوش به [[فرمان]] خویش داشت؛ هر یک از به شکلی: برخی ثابت و برخی دیگر در گردش، بعضی در فرود و بعضی در فراز، برخی شوم و بدشگون و برخی [[خجسته]] و میمون<ref>نهج البلاغه، خطبه ۹۰</ref>. | ||