روش‌های تربیتی انبیا در قرآن کریم (پایان‌نامه): تفاوت میان نسخه‌ها

* پژوهشگر این  پایان‌نامه در ابتدای چکیده خود می‌گوید: «بررسی و تبیین روش‌های تربیتی انبیا در قرآن کریم، هدف اصلی این نوشتار را تشکیل می‌دهد. با کاوش گسترده‌ای که در قرآن کریم صورت گرفته می‌توان گفت که روش‌های تربیتی انبیا در سه قسمت قابل طرح است. روش‌های بینشی، روش‌های گرایشی و روش‌های عملی. روش‌های بینشی آن دسته از روش‌ها هستند که انبیا با بهره‌گیری از آن‌ها برای تربیت افراد مورد نظر، بینش و آگاهی عمیق نسبت به مسائل گوناگون دینی مانند: مبدأ، معاد، حقیقت دنیا و حقیقت انسان و... ایجاد می‌نمودند، و از این راه تحول درونی در آن‌ها به وجود آورده و زمینه را برای تغییر بیرونی رفتار آنان فراهم می‌کردند. این بدان جهت است که زیربنای ایمان، که همان بینش عمیق نسبت به این گونه مسائل است در این افراد بوجود آمده و با تبدیل شدن این بینش‌ها به ایمان و عقیده، استعدادهای انسانی شکوفا گشته و انعکاس آن در اعمال و رفتار انسان ظاهر می‌گردد. این روش‌ها عبارت است از: آشناسازی با معارف اصلی، موعظه حسنه، مواجهه با نتایج اعمال، تذکر و یادآوری نعمت‌ها، داستان سرایی و تمثیل. از سوی دیگر، روش‌های گرایشی ناظر به آن دسته از روش‌هاست که انبیاء بوسیله آن‌ها میل و انگیزه درونی برای انجام تکالیف و دستورات الهی ایجاد می‌کردند. دعوت به ایمان، تحریک ایمان، محبت و مهرورزی، مبالغه در عفو، الگوسازی، تبشیر و انذار و تشویق و تنبیه، همه جزء روش‌های گرایشی هستند. همچنین روش‌های عملی انبیا، دسته دیگری از روش‌هاست که توسط آن‌ها افراد مورد تربیت را ملزم به انجام دادن تکالیف الهی می‌کردند، خواه آن‌که آن افراد، میل و انگیزه درونی برای انجام دادن آن تکالیف داشته‌اند و یا نداشته‌اند. این روش‌ها که از بیرون ِاعمال می‌شوند بدین شرح است: فریضه سازی، امر و نهی، نظارت و مراقبت. در پایان، پیشنهاد می‌گردد که روش‌های تربیتی انبیاء در کتب روایی و تاریخی نیز مورد تحقیق قرار گیرد»<ref name=a></ref>.