برنامه‌های امام مهدی برای قیام چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

| نمایه وابسته     =  

| مدخل اصلی         = [[مهدویت]]

| موضوعات وابسته    =  

| پاسخ‌دهنده        =[[نجم‌الدین طبسی]]

| پاسخ‌دهندگان      =

:::::#«'''تربیت سپاهیان و تدارک مقدمات جنگ:''' [[امام عصر]]{{ع}} برای انتقام و خونخواهی از دشمنان اسلام و به ثمر رساندن انقلاب جهانی و اجرای حدود الهی و برقراری [[حکومت]] عدل جهانی، ناگزیر از جنگ خواهد بود و در مقابلاش، دشمنانی تا دندان مسلح و کج‌اندیشانی دنیانگر، با در دست داشتن امکانات گسترده و چرخه‌های اقتصادی جهان و برخورداری از فنآوری پیشرفته و سازماندهی ارتش‌های قدرتمند، پرچم مخالفت برمی‌دارند و مانع مسیر اصلاح‌گرانه [[امام]] می‌شوند. از این‌رو، پیش از قیام، جنگ‌اوران دریادل و دستیارانی توانمند و کارآمد، به هدایت خاص وعام آن حضرت، تربیت می‌شوند و تعداد آنان، در بعضی روایات، سیصد و سیزده تن و در برخی، ده هزار تن و در تعدادی از آنها، صد هزار تن و ... ذکر شده است.

:::::#'''تجهیزات جنگی و وسایل دفاعی:''' تجهیزات آنان، بر اساس روایتی از [[امام صادق]]{{ع}}، شمشیرهایی از آهن؛ اما نه این آهن شناخته شده است {{عربی|" لَهُمْ‏ سُيُوفٌ‏ مِنْ‏ حَدِيدٍ غَيْرِ هَذَا الْحَدِيد ‏‏‏‏‏"}} که اگر یکی از آنان، با شمشیر خود، بر کوهی ضربه زند، آن را دو نیم می‌کند<ref>بصائر الدرجات، ص ۱۴۱؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۵۲۳.</ref>. وسایل دفاعی آنان، طبق روایتی از [[امام صادق]]{{ع}} به گونه‌ای است که اسلحه دشمن هرگز، بر آنان کارگر نیست<ref>بصائر الدرجات، ص ۱۴۱؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۵۲۳.</ref>.

:::::#'''قاطعیت [[امام]] در رویارویی با دشمنان:''' [[امام علی]]{{ع}} می‌فرماید: {{عربی|" لَا يُقِيمُ‏ أَمْرَ اللَّهِ‏ سُبْحَانَهُ‏ إِلَّا مَنْ‏ لَا يُصَانِعُ‏ وَ لَا يُضَارِعُ‏ وَ لَا يَتَّبِعُ‏ الْمَطَامِع‏ ‏‏‏‏‏"}}<ref>فرمان خدای سبحان را جز کسی که در اجرای دستور الهی، مدارا نکند و سازشکار نباشد و به طمعورزی نیفتد برپا نخواهد داشت؛ نهج البلاغه، حکمت ۱۱۰.</ref>. [[حضرت مهدی]]{{ع}} نیز به اقامه حدود و فرمان الهی قیام می‌کند و در برخورد با دشمنان از یک نوع مجازات استفاده نمی‌کند؛ بلکه نسبت به جرم اشخاص و گروه‌ها مجازات متناسب با آن را اجرا می‌کند و برخی از آنان را در جنگ نابود می‌سازد و حتی حق دارد فراریان و زخمیان آنان را نیز تعقیب کند<ref>مستدرک الوسائل، ج ۱۱، ص ۵۴.</ref> و گروهی را اعدام، جمعی را تبعید و دست برخی را قطع می‌کند و به فرموده [[امام باقر]]{{ع}}:{{عربی|"... يَقُومُ الْقَائِمُ{{ع}}‏ ... وَ لَا تَأْخُذُهُ فِي اللَّهِ لَوْمَةُ لَائِم‏‏‏‏‏‏"}}<ref>قائم، دست به قیام می‌زند ... و در اجرای احکام الهی، از ملامت هیچ ملامت کننده‌ای بیم ندارد؛ غیبت نعمانی، ص ۲۵۳، ب ۱۴، ح ۱۳.</ref>. بنابراین، به آن حضرت، "نقمت و عذاب کننده مجرمان و دشمنان" لقب داده‌اند. از [[امام صادق]]{{ع}} نقل شده که فرمود: هنگامی که یکی از شما، آرزوی ظهور [[قائم]] را نماید، باید آرزو کند در عافیت و تندرستی باشد، زیرا، خداوند، [[پیامبر خاتم|حضرت محمد]]{{صل}} را (برای آفریدگان) رحمت فرستاد و [[قائم]]{{ع}} را عذاب و نقمت بر دشمنان می‌فرستد"<ref>{{عربی|" إِذَا تَمَنَّى أَحَدُكُمُ الْقَائِمَ فَلْيَتَمَنَّهُ‏ فِي‏ عَافِيَةٍ فَإِنَّ اللَّهَ بَعَثَ مُحَمَّداً ص رَحْمَةً وَ يَبْعَثُ الْقَائِمَ نَقِمَة‏ ‏‏‏‏‏"}}؛ کافی، ج ۸، ص ۲۳۳؛ معجم احادیث الامام المهدی؛ ج ۴، ص ۳۶.</ref>؛ بنابراین، مشخص میشود آنان که مورد خشم و غضب [[امام عصر]]{{ع}} قرار می‌گیرند، کسانی‌اند که حجت بر آنان تمام شده؛ ولی حجت خدا را نمی‌پذیرند و سخت به انکار آن برمی‌خیزند.

:::::#'''جنگ و کشتار:''' در هر مقطعی از زمان یا مکان، نوع رفتار و برخوردها با مخالفان و دشمنان متفاوت است. مثلا، در زمان [[پیامبر خاتم|پیامبر اکرم]]{{صل}} رحمت و ترویج دین بود و در زمان [[امام علی]]{{ع}} رحمت و منتگذاری بر مخالفان و ... باید دید به هنگام [[ظهور]]، رفتار [[امام زمان]]{{ع}} با دشمنان چگونه خواهد بود. [[زراره]] از [[امام باقر]]{{ع}} روایت کرده که [[پیامبر خاتم|رسول خدا]] فرموده است: نام او، نام من است. عرض کردم: آیا به سیره و روش [[پیامبر خاتم|حضرت محمد]]{{صل}} رفتار می‌کند؟ فرمود: [[زراره]]!: هرگز! هرگز! به سیره او رفتار نمی‌کند. گفتم: فدایت گردم! برای چه؟ فرمود: [[پیامبر خاتم|رسول خدا]]{{صل}} با ملایمت و نرمی و مهربانی رفتار کرد تا دلها را به دست آورد و مردم با آن حضرت الفت گیرند، ولی [[حضرت قائم]]{{ع}} سیاست قتل را در پیش می‌گیرد و طبق دستوری که در منشور همراه خود دارد، رفتار می‌کند و توبه کسی را نمی‌پذیرد. بنابراین، وای بر کسی که با او دشمنی ورزد!"<ref>{{عربی|" عَنْ زُرَارَةَ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ {{ع}} قَالَ: قُلْتُ لَهُ صَالِحٌ مِنَ الصَّالِحِينَ سَمِّهِ لِي أُرِيدُ الْقَائِمَ {{ع}} فَقَالَ اسْمُهُ اسْمِي قُلْتُ أَ يَسِيرُ بِسِيرَةِ مُحَمَّدٍ {{صل}} قَالَ هَيْهَاتَ هَيْهَاتَ يَا زُرَارَةُ مَا يَسِيرُ بِسِيرَتِهِ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ لِمَ قَالَ إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ {{صل}} سَارَ فِي‏ أُمَّتِهِ‏ بِالْمَنِ‏ كَانَ يَتَأَلَّفُ النَّاسَ وَ الْقَائِمُ يَسِيرُ بِالْقَتْلِ بِذَاكَ أُمِرَ فِي الْكِتَابِ الَّذِي مَعَهُ أَنْ يَسِيرَ بِالْقَتْلِ وَ لَا يَسْتَتِيبَ أَحَداً وَيْلٌ لِمَنْ نَاوَاه‏‏ ‏‏‏‏‏"}}؛ غیبت نعمانی، ص ۲۳۱، ب ۱۳، ح ۱۴؛ عقد الدرر، ص ۲۲۶، ب ۹، ف ۳؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۵۳۹؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۵۳.</ref>»<ref>[[نجم‌الدین طبسی|طبسی، نجم‌الدین]]، [[تا ظهور ج۱ (کتاب)|تا ظهور]]، ج۱، ص۲۲۵- ۲۳۲.</ref>.