وصایت: تفاوت میان نسخه‌ها

'''وصایت''' به معنای جانشینی از کسی در انجام همۀ اموری که برعهده و در حیطۀ قدرت و اختیارات او بوده است و معمولا این منصب به پس از فوت موصی مربوط می‌شود<ref> ر.ک: «مجمع البحرین»، واژۀ وصیّ</ref>.آن کسی که عهده‌دار این مسؤولیت می‌شود، [[وصی]] است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص:۵۹۲.</ref>.

*در بعد اعتقادی، پیامبران الهی اوصیایی داشته‌اند که پس از آنان بار تبلیغ دین و بیان شریعت را برعهده داشتند. مثلا شیث، وصیّ آدم، سام وصیّ نوح، یوحنّا وصیّ هود، اسحاق وصیّ ابراهیم، یوشع وصیّ موسی، شمعون وصیّ عیسی و [[امام علی]]{{ع}} وصیّ [[پیامبر خاتم|حضرت محمّد]]{{صل}} بوده‌اند و سلسلۀ اوصیای پیامبران، شأن و منزلتی والا داشته‌اند. در جانشینی [[پیامبر خاتم|پیامبر اسلام]] و [[امامت]] [[امامان]] پس از او همین سمت و منصب الهی بوده است و [[ائمه]]، اوصیای پیامبر بوده‌اند و [[امام علی|حضرت علی]]{{ع}} سیّد الأوصیاء و وصیّ [[پیامبر خاتم|محمّد]]{{صل}} به‌شمار می‌آمد و این لقب برای او مشهور بوده است. [[علامه مجلسی]] بابی مستقل گشوده و احادیث مربوط به [[وصی]] بودن و سرور اوصیا بودن [[امام علی]]{{ع}} و کاربرد این لقب در اشعار شعرای صدر اسلام را آورده است<ref> بحارالأنوار، ج ۳۸ ص ۱</ref> و می‌گوید بیشتر این روایات تصریح دارد که مقصود از وصایت، همان خلافت عظمی است<ref> بحارالأنوار، ج ۳۸ ص ۲۰</ref>. در تاریخ [[انبیا]]، برای تداوم این خطّ نورانی، سلسلۀ اوصیا عهده‌دار تداوم راه پیامبران بوده‌اند و انتخاب وصیّ هم به امر الهی بوده است و نام یکایک اوصیا در منابع روایی آمده است<ref>همان، ج ۲۳ ص ۵۷. نیز ر.ک: «امام‌شناسی»، حسینی تهرانی، ج ۲ ص ۲۲۹ تا ۲۷۵</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص:۵۹۲.</ref>