آثار نفاق: تفاوت میان نسخه‌ها

*[[نفاق]] از بیماری‌های [[باطنی]] و [[صفات ناپسند]] است که آثار زیانباری دارد. از آن جمله است:

#'''[[تباهی ایمان]]:''' [[نفاق]] [[ایمان]] را می‌خورد و ریشه‌هایش را می‌‌خشکاند؛ چنان که [[امام علی]]{{ع}} می‌فرماید: "[[نفاق]]، [[ایمان]] را تباه می‌کند"<ref>غرر الحکم‌، ۱/ ۱۹۲.</ref>.

#'''[[بی‌آبرویی در قیامت]]:''' در [[قیامت]] چهره‌های [[منافق]] [[آشکار]] می‌گردد و آبروی او را می‌ریزد. منافقِ چند چهره در آن روزِ "آشکاری نهان‌ها" با زبان‌های شعله‌ور به زبانه‌های [[آتش]] به صحنه [[محشر]] در می‌آید و آن گاه ندا سر می‌دهند: "این همان است که در [[دنیا]] دو روی و دو زبان داشته است"<ref>غرر الحکم‌، ۲/ ۳۰۴.</ref>. [[امام علی]]{{ع}} به [[پیروان]] خویش هشدار می‌دهد و می‌فرماید: "از [[نفاق]] بر حذر باشید که هر کس دو روی دارد، پیش [[خدا]] آبرو ندارد"<ref>غرر الحکم‌، ۵/ ۲۳۵.</ref>.

#'''[[بی‌اعتمادی مردمان]]:''' از [[آسیب‌های اجتماعی]] [[نفاق]] آن است که [[مردم]] به هر کس دو زبان و دو روی دارد، [[اعتماد]] نمی‌کنند و به او [[دل]] نمی‌سپارند: "آن که نفاقش بیش‌تر است، وفاقش معلوم نگردد"<ref>غرر الحکم‌، ۵/ ۲۳۵.</ref>.

#'''[[زشت خویی]]:''' [[نفاق]] [[خُلق و خوی]] [[آدمی]] را [[زشت]] می‌کند و [[فضیلت‌های اخلاقی]] او را از میان می‌برد. [[امام علی]]{{ع}} می‌فرماید: "[[نفاق]]، زشت‌ترین [[خصلت اخلاقی]] است"<ref>میزان الحکمة، ۴/ ۳۳۳۸.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 37-38.</ref>.

==[[نشانه‌های نفاق]]==

*در روایتی از [[امام صادق]]{{ع}} آمده است که [[نفاق]] چهار نشانه دارد: [[سنگ دلی]]، [[چشم خشکی]]، [[پای فشاری بر گناه]] و [[آزمندی]] در [[دنیا]]<ref>میزان الحکمة، ۴/ ۳۳۳۹.</ref>. نیز همان [[امام]]{{ع}} می‌فرماید: "سه چیز نشانه [[منافق]] است: زبان و درونش با هم مخالف‌اند و [[قلب]] و عملش همراه نیستند و ظاهر و باطنش دگرگون‌اند"<ref>میزان الحکمة، ۴/ ۳۳۴۰.</ref>. و [[پیامبر اسلام]]{{صل}} سه نشانه برای [[نفاق]] بر می‌شمارد:[[دروغ]] در سخن گفتن، [[وعده]] را شکستن و در [[امانت]] [[خیانت]] ورزیدن<ref>میزان الحکمة، ۴/ ۳۳۳۹.</ref>. همچنین در جایی دیگر چند نشانه دیگر را نیز بر می‌شمارد: [[لعنت]] فرستادن به جای [[سلام]] گفتن، [[پرخوری]] و [[شکم‌بارگی]]، [[غنائم]] را ربودن، از مساجد گریختن، [[نماز]] را به تأخیر انداختن، خویشتن را از دیگران‌ [[برتر]] دیدن، شبانگاهان مانند چوب خشک افتادن و روز را به جر و بحث گذراندن<ref>میزان الحکمة، ۴/ ۳۳۴۰.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 38-39.</ref>.