|
|
| خط ۱۲: |
خط ۱۲: |
| *[[ظهور]] [[مهدی موعود]]{{ع}}، [[برانگیخته شدن]] آخرین [[نور]] [[هدایت]] و [[ذخیره الهی]] برای هدفی بسیار بزرگ و به پایان رساندن راه نیمه تمام [[پیامبران]] و اولیای [[خداوند]] است. بیشتر روایاتی که از آن عصرِ [[روشنایی]]، سخن به میان آورده، از [[زندگی]] و [[جهان]] پیش از آن، به عنوان تاریک‌ترین دوران [[زندگی]] [[بشر]] و [[ستم]] بارترین مرحله حیات وی یاد کرده است. دورانی که می‌رود تا [[یأس]] و [[ناامیدی]] [[حاکم]] بر بخش‌های قابل توجه آن، آخرین رشته‌های پیوند [[انسان‌ها]] را از [[پروردگار]] یگانه بگسلد و آنها را در گرداب‌های [[هلاکت]] نابود سازد. روایاتِ مربوط به [[ظهور]] و [[قیام جهانی]]، از برپایی "[[عدل و قسط]]" در آن دوران خبر داده، وضع [[جهان در آستانه ظهور]] را آکنده از [[ستم]] و [[بی‌عدالتی]] دانسته‌اند. برخی [[روایات]] به دیگر جنبه‌های [[زندگی]] و وضع عمومی [[جهان]] نیز اشاره کرده‌اند که در یک بررسی می‌توان تحولات [[جهان]] را در دو محور انسانی و طبیعی، قابل بررسی دانست. از این‌رو در این درس بر آن هستیم تا با بهره‌گیری از سخنان [[معصومان]]{{ع}} تصویری در حد امکان از این دوران ارائه دهیم. | | *[[ظهور]] [[مهدی موعود]]{{ع}}، [[برانگیخته شدن]] آخرین [[نور]] [[هدایت]] و [[ذخیره الهی]] برای هدفی بسیار بزرگ و به پایان رساندن راه نیمه تمام [[پیامبران]] و اولیای [[خداوند]] است. بیشتر روایاتی که از آن عصرِ [[روشنایی]]، سخن به میان آورده، از [[زندگی]] و [[جهان]] پیش از آن، به عنوان تاریک‌ترین دوران [[زندگی]] [[بشر]] و [[ستم]] بارترین مرحله حیات وی یاد کرده است. دورانی که می‌رود تا [[یأس]] و [[ناامیدی]] [[حاکم]] بر بخش‌های قابل توجه آن، آخرین رشته‌های پیوند [[انسان‌ها]] را از [[پروردگار]] یگانه بگسلد و آنها را در گرداب‌های [[هلاکت]] نابود سازد. روایاتِ مربوط به [[ظهور]] و [[قیام جهانی]]، از برپایی "[[عدل و قسط]]" در آن دوران خبر داده، وضع [[جهان در آستانه ظهور]] را آکنده از [[ستم]] و [[بی‌عدالتی]] دانسته‌اند. برخی [[روایات]] به دیگر جنبه‌های [[زندگی]] و وضع عمومی [[جهان]] نیز اشاره کرده‌اند که در یک بررسی می‌توان تحولات [[جهان]] را در دو محور انسانی و طبیعی، قابل بررسی دانست. از این‌رو در این درس بر آن هستیم تا با بهره‌گیری از سخنان [[معصومان]]{{ع}} تصویری در حد امکان از این دوران ارائه دهیم. |
| ==[[وضعیت زندگی انسان‌ها در آستانه ظهور|زندگی انسان‌ها در آستانه ظهور]]== | | ==[[وضعیت زندگی انسان‌ها در آستانه ظهور|زندگی انسان‌ها در آستانه ظهور]]== |
| *[[انسان]] به عنوان [[خلیفه خداوند]] و گل سرسبد [[آفرینش]]، در طول [[تاریخ]] بر اساس رفتارهای فردی و [[اجتماعی]] اش، دگرگونی‌هایی را تجربه کرده و فراز و فرودهایی را پشت سر گذاشته است. این تحولات گاهی روبنایی و گاهی نیز ژرف و بنیادین بوده است که به لحاظ اهمیت آن، مورد توجه [[آموزه‌های دینی]] است. روایاتی که این [[زندگی]] را در پایان دوران و آستانه [[ظهور]] و [[قیام جهانی مهدی]] [[موعود]]{{ع}} پیش گویی کرده، که در دو بخش قابل بررسی است:
| |
| :'''۱.'''دگرگونی در [[زندگی فردی]]: شاخص‌ترین نمود تحول در [[زندگی فردی]] را می‌توان در چگونگی [[دین]] داری، [[ناامیدی]] و [[سرخوردگی]] [[انسان‌ها]] و… دانست. سیمای [[زندگی]] در آخِرالزمان را می‌توان در دو گروه مردان و [[زنان]] این گونه ترسیم کرد:
| |
| *برخی مردان آستانه [[ظهور]]: آزمایش‌های خداوندعزوجل برای [[زنان]] و مردان یکسان است؛ ولی پاره‌ای از [[روایات]]، به ویژه درباره [[زندگی فردی]] مردان [[نقل]] شده است؛ آن گونه که در برخی [[روایت‌ها]] سخن از [[زندگی فردی]] [[زنان]] به میان آمده است. [[امام صادق]]{{ع}} در این‌باره می‌فرماید: {{متن حدیث|"… و َرَأَیتَ الرجُلَ اِذَا مَر بِهِ یَوْمٌ وَلَمْ یَکْسِبْ فِیهِ الذنبَ العَظِیمَ مِنْ فُجُورٍ اَوْ بَخْسِ مِکْیالٍ اَوْ مِیزانٍ اَوْ غِشیَانِ حَرامٍ اَوْ شُرْبِ مُسْکِرٍ کَئیباً حَزِیناً… "}}<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۸، ص۴۰، ح۷.</ref>؛ مرد را می‌بینی هنگامی که یک روز بر او گذشته و [[گناه]] بزرگی انجام نداده است از قبیل [[فحشا]]، کم فروشی، کلاه برداری و یا نوشیدن مست کننده‌ای بسیار [[غمگین]] و [[اندوهگین]] می‌شود.
| |
| *برخی [[زنان]] [[در آستانه ظهور]]: [[زنان]] به عنوان نیمی از پیکره [[جامعه انسانی]] اگر چه از جهاتی با مردان متفاوتند؛ اما از نظر [[روح انسانی]] با آنان هیچ تفاوتی ندارند؛ از این‌رو در عموم خطاب‌های [[دینی]] با مردان یکسان شمرده شده‌اند. اما گاهی به جهت برخی تفاوت‌های جسمی، روحی و [[عاطفی]] خطاب‌های ویژه‌ای متوجه آنان می‌شود. [[امیر مؤمنان علی]]{{ع}} می‌فرماید: {{متن حدیث|"یَظْهَرُ فِی آخِرِالزمانِ وَاقتِرَابِ الساعَهِ وَهُوَ شَر الاَزمِنَهِ نِسْوَهٌ کَاشِفاتٌ عَارِیاتٌ مُتَبَرجاتٌ مِنَ الدینِ دَاخِلاتٌ فِی الفِتَنِ مَائِلاتٌ اِلَی الشهَواتِ مُسرِعاتٌ اِلَی اللذاتِ مُستَحِلاتٌ لِلْمُحَرمَاتِ فِی جَهَنمَ خَالِداتٌ"}}<ref>صدوق، من لایحضره الفقیه، ج۳، ص۳۹۰، ح۴۳۷۴.</ref>؛ در آخِرُالزمان و نزدیک شدن [[رستاخیز]] که بدترین زمان‌ها است، زنانی [[آشکار]] می‌شوند که برهنه و لخت هستند؛ زینت‌های خود را [[آشکار]] می‌سازند، به [[فتنه‌ها]] داخل می‌شوند و به سوی خواسته‌های نفسانی و [[شهوت‌ها]] می‌گرایند. به لذت‌ها می‌شتابند، [[حرام‌های الهی]] را [[حلال]] می‌شمارند و در [[جهنم]] جاودانه خواهند بود. از ویژگی‌های یادشده هرچند در همه دوره‌های [[زندگی]] [[انسان‌ها]] بوده است؛ به نظر می‌رسد در پایان دوران به اوج و نهایت خود می‌رسد؛ از این‌رو مورد تأکید [[روایات]] قرار گرفته است.
| |
| :'''۲.''' دگرگونی در [[زندگی اجتماعی]]: [[زندگی]] در [[دوران غیبت]] [[حجت الهی]]، با سختی‌های فراوانی همراه است؛ بویژه آنکه تلاش شیطان‌های [[انسان]] نما در این دوران به اوج خود می‌رسد و هر چه به روزگار [[ظهور]] آن [[حجت الهی]] نزدیک‌تر می‌شویم، بر شدت این وضعیت افزوده می‌شود. این دگرگونی‌های در عرصه‌های زیر قابل بررسی است:
| |
| *'''عرصه [[فرهنگی]]''': بی [[گمان]] عرصه بررسی‌های [[فرهنگی]] بسیار گسترده است؛ اما از آنجا که به طور عموم [[فرهنگ دینی]] [[در آستانه ظهور]]، بیش از جنبه‌های دیگر [[فرهنگی]] مورد توجه قرار گرفته است، در اینجا آن تأکید خواهد شد.
| |
| :الف) رواج [[نافرمانی]] [[خداوند]]: [[پیش از ظهور امام زمان]]{{ع}} جو [[حاکم]] بر [[جهان]]، جو [[ستم]]، [[گناه]] و [[فساد]] خواهد بود؛ چنان که در [[قرآن کریم]] آمده است. {{متن قرآن|اقْتَرَبَ لِلنَّاسِ حِسَابُهُمْ وَهُمْ فِي غَفْلَةٍ مُّعْرِضُونَ}}<ref>انبیاء، آیه ۱.</ref>؛ برای [[مردم]] [وقت] حسابشان نزدیک شده است و آنان در بی‌خبری روی گردانند. در این [[آیه]]، [[مردم]] [[آخرالزمان]] در آستانه برپایی [[حکومت جهانی حضرت مهدی]]{{ع}} به [[غفلت]] و روی گردانی از [[خداوند]] متصف شده‌اند. در [[روایات]] نیز منظور از "[[اشراط الساعه]]" رواج [[کفر]]، [[فسق]] و [[ظلم]] دانسته شده و موارد پرشماری از آن بر شمرده شده است<ref>ر.ک: آیه ۱۸ سوره محمد که در درس نشانه‌های قیامت بررسی می‌شود.</ref>. [[امام باقر]]{{ع}} در روایتی برخی از مخالفت‌های با [[دستورات]] [[الهی]] را [[در آستانه ظهور]] این گونه بیان فرموده است: {{متن حدیث|"إِذَا تَشَبهَ الرجَالُ بِالنسَاءِ وَ النسَاءُ بِالرجَالِ وَ اکْتَفَی الرجَالُ بِالرجَالِ وَ النسَاءُ بِالنسَاءِ وَ رَکِبَ ذَوَاتُ الْفُرُوجِ السرُوجَ وَ قُبِلَتْ شَهَادَاتُ الزورِ وَ رُدتْ شَهَادَاتُ الْعُدُولِ وَ اسْتَخَف الناسُ بِالدمَاءِ وَ ارْتِکَابِ الزنَاءِ وَ أُکِلَ الربَا وَ اتقِیَ الْأَشْرَارُ مَخَافَهَ أَلْسِنَتِهِمْ وَ… "}}<ref>صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج۲، ص۳۳۰، ح۱۶.</ref>؛ آنگاه که مردان به [[زنان]] تشبه کنند و [[زنان]] به مردان و مردان به مردان اکتفا کنند و [[زنان]] به [[زنان]]، و [[زنان]] بر زین‌ها سوار شوند و شهادت‌های [[دروغ]] پذیرفته شود و شهادت‌های عدول مردود گردد و [[مردم]] [[خونریزی]] و ارتکاب زنا و رباخواری را سبک شمارند و از اشرار به خاطر زبانشان پرهیز کنند و…!!
| |
| *ب) دوری از [[دین]] و [[دینداری]]: روز به روز عوامل فراوانی، گوهر تابناک [[دین]] را در هاله‌ای از غبار و [[غفلت]] فرو می‌برد، از این‌رو در [[جوامع انسانی]] [[دین]] رو به کم رنگ شدن می‌رود و خرافه‌ها و انحراف‌های مختلفی، گریبان گیر آن می‌شود، و وقتی [[حضرت مهدی]]{{ع}} [[قیام]] می‌کند غبار از چهره [[دین]] برمی گیرد؛ بسیاری می‌پندارند این [[دین]] جدیدی است که آن [[حضرت]] آورده است! [[امیر مؤمنان]]{{ع}} از [[پیامبر اعظم]]{{صل}} [[نقل]] کرده که فرمود: {{متن حدیث|"سَیَأْتِی عَلَی الناسِ زَمَانٌ لَا یَبْقَی مِنَ الْقُرْآنِ إِلا رَسْمُهُ وَ مِنَ الْإِسْلَامِ إِلا اسْمُهُ یُسَموْنَ بِهِ وَ هُمْ أَبْعَدُ الناسِ مِنْهُ مَسَاجِدُهُمْ عَامِرَهٌ وَ هِیَ خَرَابٌ مِنَ الْهُدَی"}}<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۸، ص۳۰۷، ح۴۷۹.</ref>؛ بر [[مردم]] روزی فرا می‌رسد که از [[قرآن]] جز رسم آن [[باقی]] نماند و از [[اسلام]] جز نام آن؛ بدان نامیده می‌شوند، در حالی که دورترین [[مردم]] از آن هستند! مسجدهای آنان آباد، اما از [[هدایت]] گری خراب است! [[پیامبر اسلام]]{{صل}} درباره [[دین]] داری برخی انسان‌های این دوران فرمود: {{متن حدیث|"یَأتِی عَلَی الناسِ زَمانٌ…دینُهُم دَراهِمُهُمْ وَ هَمهُمْ بُطُونُهُمْ وَقِبلَتُهُمْ نِساؤُهُمْ یَرکَعُونَ لِلرغِیفِ وَیَسْجُدُونَ لِلدرْهَمِ حیارَی سُکاری لا مُسلِمینَ وَ لا نَصاری"}}<ref>محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج۷۱، ص۱۶۶، ح۳۱؛ ر.ک: مسلم بن حجاج قشیری، صحیح مسلم، ج۱، ص۱۳۱.</ref>؛ زمانی بر [[مردم]] خواهد آمد… که دِرهم‌های آنان دینشان خواهد بود و [[همت]] ایشان شکمشان و [[قبله]] آنها زنانشان. برای طلا و نقره، [[رکوع]] و [[سجود]] به جای می‌آورند. آنان همواره در سرگردانی و مستی خواهند بود؛ نه بر [[مذهب]] مسلمانی‌اند و نه بر مسلک نصرانی. [[امیرمؤمنان علی]]{{ع}} این [[حقیقت]] را این گونه بیان فرمود: {{متن حدیث|"أَیهَا الناسُ سَیَأْتِی عَلَیْکُمْ زَمَانٌ یُکْفَأُ فِیهِ الْإِسْلَامُ کَمَا یُکْفَأُ الْإِنَاءُ بِمَا فِیه"}}<ref>سید رضی، نهج البلاغه، خطبه۱۰۳.</ref>؛ ای [[مردم]]! به زودی زمانی بر شما می‌رسد که [[اسلام]] چونان ظرف واژگون شده، آنچه در آن است، ریخته می‌شود. مهم‌ترین عامل در پدید آمدن این وضعیت، [[تحریف]] در آموزه‌های متعالی [[دین]] در این دوران است که سبب می‌شود [[مردم]] از محتوای اصلی آن دور شده، به باورهای واهی رو آورند. البته نقش [[دشمنان]] در این زمینه نباید نادیده گرفته شود.
| |
| *اگر چه در این دوران، انسان‌های فراوانی به کژی می‌گرایند؛ اما این گونه نیست که همه [[انسان‌ها]] در مسیر [[باطل]] گام بردارند؛ بلکه برخی به سبب ویژگی‌های شخصیتی و [[آگاهی‌های دینی]]، از [[نجات]] یافتگان این مرحله خواهند بود. در این‌باره وقتی [[پیامبر گرامی]]{{صل}} از چهره‌های پیروز این دوران یاد می‌کند، با شگفتی تمام به [[حضرت علی]]{{ع}} می‌فرماید: {{متن حدیث|"یا عَلی اَعجَبُ الناسِ اِیمانا ًوَ اَعْظَمُهُمْ یَقیناً قَوْمٌ یَکُونُونَ فِی آخِرِالزمانِ لَمْ یَلْحَقُوا النَبِی وَحُجِبَ عَنْهُم الحُجهُ فَآمَنُوا بِسَوادٍ عَلَی بَیَاضٍ…"}}<ref>صدوق، من لا یحضره الفقیه، ج۴، ص۳۶۶؛ همو، کمال الدین و تمام النعمه، ج۱، ص۲۸۸، باب ۲۵، ح۸.</ref>؛ ای [[علی]]! بدان شگفت آورترین [[مردم]] در [[ایمان]] و بزرگ‌ترین آنان در [[یقین]]، مردمی هستند که در آخِرالزمان با آنکه [[پیامبر]] خود را ندیده و از [[امام]] خود در پرده‌اند به نوشته که خطی سیاه بر صفحه‌ای سپید است، [[ایمان]] می‌آورند. در اینجا مهم‌ترین سبب [[یقین]] و [[نجات]] توجه و عمل به سخنان [[پیشوایان معصوم]]{{ع}} دانسته شده است. از بعضی [[روایات]]، استفاده می‌شود [[نجات]] یافتگان این دوران در میان [[انسان‌ها]]، ناشناس و [[غریب]] هستند که [[رسول اکرم]]{{صل}} از آنان به [[نیکی]] یاد می‌کند: {{متن حدیث|"إِن الْإِسْلَامَ بَدَأَ غَرِیباً وَ سَیَعُودُ کَمَا بَدَأَ فَطُوبَی لِلْغُرَبَاءِ"}}<ref>صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج۱، ص۶۶.</ref>؛ [[اسلام]] به غریبی آغاز شد و در [[آینده]] نیز بدان حال که شروع شده، باز خواهد گشت؛ پس خوشا به حال غریبان.
| |
| *'''عرصه اجتماع''': بحث از دگرگونی‌های [[اجتماعی]] [[پیش از ظهور]]، با عبارت‌های مختلفی در [[روایات اسلامی]] بیان شده و در متون [[دینی]] پیش گویی‌های قابل توجهی شده است؛ مانند:
| |
| *الف) [[فراگیر شدن ستم]]: در بررسی [[روایات]] مربوط با [[قیام جهانی حضرت مهدی]]{{ع}} و اهداف ایشان، کمتر روایتی به چشم می‌آید که به گونه‌ای به [[فراگیر شدن ستم]] [[در آستانه ظهور]] اشاره نکرده باشد. [[رسول اکرم]]{{صل}} فرمود: {{متن حدیث|"لَا تَذْهَبُ الدنْیَا حَتی یَقُومَ بِأَمْرِ أُمتِی رَجُلٌ مِنْ وُلْدِ الْحُسَیْنِ یَمْلَأُهَا عَدْلًا کَمَا مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْرا"}}<ref>صدوق، عیون اخبار الرضا{{ع}}، ج۲، ص۶۶، ح۲۹۳؛ و نیز نک: ابی داود، سنن، ح۴۲۸۲.</ref>؛ [[دنیا]] هرگز به پایان نمی‌رسد تا آنکه امر [[امت]] مرا مردی از دودمان [[حسین]] بر پا دارد. [[زمین]] را پر از [[عدل]] می‌سازد، آن گونه که از [[ستم]] و بیداد پر شده باشد. [[امیر مؤمنان علی]]{{ع}} نیز فرمود: {{متن حدیث|"لَتُمْلَأَن الْأَرْضُ ظُلْماً وَ جَوْراً حَتی لَا یَقُولَ أَحَدٌ اللهُ إِلا مُسْتَخْفِیاً ثُم یَأْتِی اللهُ بِقَوْمٍ صَالِحِینَ یَمْلَئُونَهَا قِسْطاً وَ عَدْلًا کَمَا مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً"}}<ref>طوسی، الامالی، ص ۳۸۲؛ نیز نک: عبدالرزاق صنعانی، المصنف، ح ۲۰۷۶۷.</ref>؛ [[زمین]] آکنده از [[ستم]] و [[بیداد]] می‌شود، به گونه‌ای که کسی [[خدا]] نمی‌گوید مگر در پنهانی؛ سپس [[خداوند]] گروهی از شایستگان را می‌آورد که [[زمین]] را پر از [[قسط]] و [[عدل]] می‌کنند آن گونه که پر از [[ظلم و جور]] شده بود. در همه [[روایات]] سخن از پر شدن [[زمین]] از [[ستم]] و [[بیداد]] است، نه [[ظالم]] و [[ستمگر]]؛ چرا که ممکن است برخی از [[انسان‌ها]] با [[ستم]] بر انسان‌های فراوانی، اسباب پر شدن [[جهان]] را از [[ستم]] فراهم کنند.
| |
| *ب) [[هرج و مرج]] و فتنه‌های بزرگ: درهم ریختگی در [[نظام]] [[زندگی]] و پیدایش فتنه‌های تاریک و [[گمراه کننده]] و نیز نابسامانی در [[نظم اجتماعی]]، از ویژگی‌های [[فراگیری ستم]] در [[جهان]] است. از آنجا که این [[فراگیری]] [[در آستانه ظهور]] به اوج خود می‌رسد، چنین [[آشفتگی]] [[جامعه جهانی]] را درگیر می‌سازد. از [[رسول گرامی اسلام]]{{صل}} [[نقل]] شده است که فرمود: [[مهدی این امت]] از [[نسل]] [[حسنین]] است آن هنگام که [[دنیا]] گرفتار [[هرج و مرج]] و فتنه‌های فراوان گردید و راه‌ها بسته شد…<ref>ابراهیم بن محمد جوینی، فرائد السمطین، ج۲، ح۴۰۳.</ref>. همچنین به [[نقل]] از [[جابر]] بن [[عبد الله]] [[انصاری]] از [[پیامبر اکرم]]{{صل}} آمده است: {{متن حدیث|"… وَ مِنا مَهْدِی هَذِهِ الْأُمهِ إِذَا صَارَتِ الدنْیَا هَرْجاً وَ مَرْجاً وَ تَظَاهَرَتِ الْفِتَنُ وَ تَقَطعَتِ السبُلُ وَ أَغَارَ بَعْضُهُمْ عَلَی بَعْضٍ فَلَا کَبِیرٌ یَرْحَمُ صَغِیراً وَ لَا صَغِیرٌ یُوَقرُ کَبِیراً فَیَبْعَثُ اللهُ عَز وَ جَل عِنْدَ ذَلِکَ مَهْدِینَا التاسِعَ مِنْ صُلْبِ الْحُسَیْن"}}<ref>محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج۳۶، ص۳۰۷.</ref>؛ [[مهدی این امت]] از ما [[خاندان رسالت]] است؛ وقتی که [[دنیا]] پر از [[هرج و مرج]] شد و [[فتنه‌ها]] در میان [[مردم]] نمایان گشت و [[امنیت]] از راه‌ها گرفته شد و برخی از این [[مردم]] به بعضی دیگر [[هجوم]] آوردند و بزرگان به زیردستان رحم نکردند و افراد کم سن و سال به بزرگان و کهن سالان [[احترام]] نگذاشتند، در چنین ایامی، [[خداوند]] [[مهدی]] ما را که نهمین [[فرزند]] [[حسین]]{{ع}} است، بر می‌انگیزاند.
| |
| *ج) [[اختلاف شدید مردم]]: از برخی [[روایات]] استفاده می‌شود [[اختلاف]] بین [[انسان‌ها]] [[در آستانه ظهور]] شدت فراوانی می‌یابد که ناشی از [[ستم‌ها]] و [[هرج و مرج]] در [[جهان]] است. [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: {{متن حدیث|"لَا یَکُونُ ذَلِکَ الْأَمْرُ حَتی یَتْفُلَ بَعْضُکُمْ فِی وُجُوهِ بَعْضٍ وَ حَتی یَلْعَنَ بَعْضُکُمْ بَعْضاً وَ حَتی یُسَمیَ بَعْضُکُمْ بَعْضاً کَذابِینَ"}}<ref>محمد بن ابراهیم نعمانی، الغیبه، ص ۲۰۶، ح۱۰.</ref>؛ آن امر واقع نخواهد شد تا اینکه برخی از شما در روی بعضی دیگر [[آب]] دهان اندازند و تا اینکه بخشی از شما دیگری را [[لعن]] کنند و تا اینکه گروهی از شما گروه دیگر را [[دروغ]] گو بنامند!!
| |
| *د) [[یأس]] و [[ناامیدی]] [[مردم]]: بر اساس [[روایات]] [[معصومان]]{{ع}} از اتفاق‌های رایج در [[زندگی]] [[انسان‌ها]] [[در آستانه ظهور]]، احساس [[ناامیدی]] از بسامان شدن امور [[زندگی]] است. این حالت روحی که عموم [[انسان‌ها]] را در بر می‌گیرد، برخاسته از فاصله‌ای است که [[انسان‌ها]] از [[خداوند]] و [[آموزه‌های دینی]] می‌گیرند و [[زندگی]] آنان همراه با [[گناه]] است. [[داوود بن کثیر رقی]] گوید: به [[امام صادق]]{{ع}} عرض کردم: {{متن حدیث|"جُعِلْتُ فِدَاکَ قَدْ طَالَ هَذَا الْأَمْرُ عَلَیْنَا حَتی ضَاقَتْ قُلُوبُنَا وَ مِتْنَا کَمَداً"}}؛ فدایت گردم! این امر [[فرج]] و [[گشایش]]] بر ما به درازا کشید، تا بدآنجا که سینه‌های ما تنگ شد و از [[اندوه]] جانمان به لب رسید. آن [[حضرت]] فرمود: {{متن حدیث|"إِن هَذَا الْأَمْرَ آیَسُ مَا یَکُونُ وَ أَشَد غَما"}}<ref>محمد بن ابراهیم نعمانی، الغیبه، ص۱۸۱، ح۲۹.</ref>؛ این امر آن گاه صورت گیرد که از آن در کمال [[نومیدی]] و شدیدترین اندوه‌ها باشند. [[ابوحمزه ثمالی]] گوید از [[امام باقر]]{{ع}} شنیدم فرمود: {{متن حدیث|"وَ خُرُوجُهُ إِذَا خَرَجَ عِنْدَ الْإِیَاسِ وَ الْقُنُوط"}}<ref>محمد بن ابراهیم نعمانی، الغیبه، ص ۲۳۴، ح۲۲.</ref>؛ و [[خروج]] او آن گاه که [[خروج]] کند، هنگام [[یأس]] و [[ناامیدی]] است. [[امام صادق]]{{ع}} نیز فرمود: {{متن حدیث|"إِن هَذَا الْأَمْرَ لَا یَأْتِیکُمْ إِلا بَعْدَ إِیَاسٍ وَ لَا وَ اللهِ حَتی تُمَیزُوا وَ لَا وَ اللهِ حَتی تُمَحصُوا وَ لَا وَ اللهِ حَتی یَشْقَی مَنْ یَشْقَی وَ یَسْعَدَ مَنْ یَسْعَدُ"}}<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۳۷۰، ح۳.</ref>؛ این امر ([[ظهور]] [[امام دوازدهم]]) به شما نمی‌رسد، جز پس از [[ناامیدی]] و نه به [[خدا]] [به شما نمی‌رسد[ تا ]خوب از بد] جدا شوید و نه به [[خدا]] تا بررسی شوید و نه به [[خدا]] تا [[شقاوت]] به [[شقی]] رسد و [[سعادت]] به سعید.
| |
| *ه) احساس بی‌پناهی در [[مردم]]: از بارزترین پیامد [[ناامیدی]]، احساس بی‌پناهی است؛ [[پیشوایان معصوم]]{{ع}} در [[وصف]] آستانه [[ظهور]]، بر این نکته تأکید کرده‌اند که یکی از ویژگی‌های این دوره، احساس بی‌پناهی و بی‌کسی در [[مردم]] است. آنان می‌اندیشند همه درها بر رویشان بسته شده و جایگاهی که [[حق]] خود را باز ستانند، دور از دسترس است. صنعانی یکی از بزرگان [[اهل سنت]] [[نقل]] می‌کند: {{متن حدیث|"ذَکَرَ رَسولُ الله بلاءَ یُصیب هذه الاُمه حَتی لایجِد الرجلُ مَلْجَأُ یَلْجَأُ اِلیه مِنَ الظلمِ فَیَبْعَثُ اللهُ رَجُلا مِنْ عِتْرَتی مِنْ اَهلِ بَیتِی…"}}<ref>عبدالرزاق بن همام صنعانی، المصنف، ح۲۰۷۷۰.</ref>؛ [[رسول گرامی اسلام]]{{صل}} بلایی را یاد کرد که بر این [[امت]] سرازیر خواهد شد تا آنکه در آن مرد پناهگاهی نمی‌یابد تا از ستمی که به او می‌شود، بدان [[پناه]] برد. پس [[خداوند]] مردی از [[اهل بیت]] من را برانگیزد….
| |
| *و) [[مرگ]] و [[میر]] فراوان [[در آستانه ظهور]]: در بعضی از [[روایات]] به طور روشن از [[مرگ]] و میرهای گسترده [[در آستانه ظهور]] سخن به میان آمده است. صرف نظر از بررسی [[سند]] آنها، حجم قابل توجهی از [[روایات]] اختصاص به این موضوع یافته و علت‌های مختلفی برای آنها بیان شده است. [[سلیمان]] بن خالد گوید از [[امام صادق]]{{ع}} شنیدم که فرمود: {{متن حدیث|"قُدامَ الْقَائِمِ مَوْتَانِ مَوْتٌ أَحْمَرُ وَ مَوْتٌ أَبْیَضُ… الْمَوْتُ الْأَبْیَضُ الطاعُونُ"}}<ref>صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج۲، ص۶۵۵، ح۲۷.</ref>؛ پیش‌تر از [[قائم]] دو [[مرگ]] خواهد بود یکی [[مرگ سرخ]] و دیگری [[مرگ]] سفید… [[مرگ سفید]] [[طاعون]] است. بعید نیست که مراد [[حضرت]] در این [[روایت]] از [[طاعون]]، ویژگی همه گیر بودن آن، است. امروزه ثابت شده به رغم همه پیشرفت‌های [[بشر]] در [[دانش]]، گاهی یک [[بیماری]] همه گیر، [[جامعه جهانی]] را به طور جدی تهدید می‌کند! انواع آنفولانزها نمونه‌ای از اسباب این بیماری‌های فراگیر است که امروزه بسیاری از برنامه‌های جهانی را تحت تأثیر خود قرار می‌دهد!
| |
| *ز) [[کشتار]] فراگیر [[در آستانه ظهور]]: در جامعه‌ای که بر مدار [[ستم]] به دیگران و دوری از آموزه‌های [[الهی]] [[استوار]] باشد، [[فتنه‌ها]]، [[آشوب‌ها]] و [[اختلافات]] در آن به اوج خود می‌رسد و [[مردم]] در [[ناامیدی]] از سامان یافتن [[زندگی]] می‌باشند، جنگ‌های خونینی به راه می‌افتد و انسان‌های بی‌شماری را به کام [[مرگ]] سوق می‌دهد که این [[حقیقت]] در [[روایات]] فراوانی از [[پیشوایان معصوم]]{{ع}} انعکاس یافته است. درآستانه [[ظهور]]، جنگ‌های خونین فراوانی رخ خواهد داد که بسیاری از [[مردم]]، کشته خواهند شد. از این [[کشتار]]، به [[مرگ سرخ]] یاد شده است. [[حضرت علی]]{{ع}} در این‌باره فرمود: {{متن حدیث|"بَیْنَ یَدَی القائِمِ مَوْتٌ اَحْمَرٌ وَمَوْتٌ اَبْیَضٌ وَجَرادٌ فی حینِهِ وَجَرادٌ فِی غَیرِ حینِهِ اَحْمَرٌ کَاَلْوانِ الدمِ فَاَما المُوتُ الاَحْمرُ فَالسیفُ وَاَما المَوتُ الاَبیَضُ فَالطاعُونُ"}}<ref>طوسی، کتاب الغیبه، ص۴۳۸، ح۴۳۰.</ref>؛ در آستانه [[قیام قائم]]، [[مرگ سرخ]]، [[مرگ سفید]] و ملخ‌هایی به هنگام و ملخ‌هایی نابه هنگام سرخ، همچون [[خون]] خواهد بود؛ اما [[مرگ سرخ]] [کشته شدن با] [[شمشیر]] است و [[مرگ سفید]] به وسیله [[طاعون]] است. اگر چه در برخی [[روایات]] مربوط به این جنگ‌های فراوان و کشتارهای بزرگ، تردیدهایی شده است؛ اما بدون [[شک]] عوامل یاد شده، چنین وضعیتی را به طور طبیعی رقم خواهد زد؛ بویژه آنکه دیده می‌شود سازمان‌های [[حقوق بشر]] به جای [[حمایت]] از [[صلح]] جهانی و [[ستم]] دیدگان، در جهت [[منافع]] [[مستکبران]] بیانیه‌هایی صادر می‌کنند!!
| |
| *'''عرصه [[اقتصادی]]''': از لحاظ [[اقتصادی]] عموم [[مردم]]، با فاصله گرفتن از [[آموزه‌های دینی]] و یاد [[خداوند]]، در [[زندگی]] [[سختی]] به سر خواهند برد. همان گونه که [[خداوند]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَمَنْ أَعْرَضَ عَن ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنكًا}}<ref>سوره طه، آیه ۱۲۴.</ref>؛ و هر کس از یاد من [[دل]] بگرداند، در [[حقیقت]]، [[زندگی]] تنگ [و [[سختی]]] خواهد داشت. در نگاه نخست به نظر می‌رسد [[جوامع انسانی]] رو به [[رفاه]] و [[آسایش]] می‌روند؛ اما بخش‌های زیادی در لایه‌های [[آشکار]] و [[پنهان]] [[جامعه]]، همچنان با [[فقر]] و [[ناداری]] دست به گریبان هستند. [[محمد بن مسلم]] از [[امام صادق]]{{ع}} [[روایت]] کرده که آن [[حضرت]] فرمود: همانا پیش از [[قیام قائم]]{{ع}} نشانه‌هایی خواهد بود از جمله: [[آزمایش]] [به گرفتاری] از جانب [[خدای تعالی]] برای [[بندگان]] با [[ایمان]]، عرض کردم: آن [[آزمایش]] چیست؟ فرمود: همان فرمایش خدای عز و جل است که: {{متن قرآن|وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِّنَ الْخَوْفْ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِّنَ الأَمْوَالِ وَالأنفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابِرِينَ}}<ref>بقره، آیه ۱۵۵.</ref>؛ "و قطعاً شما را به چیزی از [قبیلِ] [[ترس]] و [[گرسنگی]]، و کاهشی در [[اموال]] و [[جان‌ها]] و محصولات می‌آزماییم و مژده ده شکیبایان را". آن [[حضرت]] فرمود: حتماً شما را خواهیم آزمود؛ یعنی، [[مؤمنان]] را به چیزی از [[ترس]] از [[پادشاهان]] فلان [[خاندان]] در پایان سلطنتشان و [[گرسنگی]] با گرانی نرخ هایشان و [[کاستی]] در مال‌ها منظور خراب شدن بازرگانی و کم شدن رشد و سود در آن، و [[جان]] ها…<ref>محمد بن ابراهیم نعمانی، الغیبه، ص۲۵۰، ح۵.</ref>. [[ابو بصیر]] گوید: [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: {{متن حدیث|"لَا بُد أَنْ یَکُونَ قُدامَ الْقَائِمِ سَنَهٌ تَجُوعُ فِیهَا الناسُ وَ یُصِیبُهُمْ خَوْفٌ شَدِیدٌ مِنَ الْقَتْلِ وَ نَقْصٌ مِنَ الْأَمْوَالِ وَ الْأَنْفُسِ وَ الثمَرَاتِ فَإِن ذَلِکَ فِی کِتَابِ اللهِ لَبَینٌ ثُم تَلَا هَذِهِ الْآیَه"}}<ref>محمد بن ابراهیم نعمانی، الغیبه، ص۲۵۰، ح۶.</ref>؛ ناگزیر باید پیش از آمدن [[قائم]]{{ع}}، سالی باشد که [[مردم]] در آن سال گرسنه بمانند و آنان را ترسی سخت از [[کشتار]] و کاهش در مال‌ها و کم شدن عمرها و محصولات فراگیرد. این در [[کتاب خداوند]] بسیار [[آشکار]] است؛ سپس این [[آیه]] را [[تلاوت]] فرمود: {{متن قرآن|وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِّنَ الْخَوْفْ وَالْجُوعِ...}}.
| |
| *'''عرصه [[سیاسی]]''': آنچه پیش‌تر گفته شد، می‌تواند در عرصه [[سیاسی]] نیز نقش مهمی داشته باشد که در اینجا به بعضی از این امور اشاره می‌شود:
| |
| *وقوع نزاع‌ها و درگیری‌های بسیار: در برخی از [[روایات]] به صورت ویژه این [[درگیری‌ها]] را در عرصه [[سیاسی]] مورد توجه قرار داده‌اند. از این‌رو یکی از [[نشانه‌های آخرالزمان]]، اختلاف‌ها و درگیری‌های فراوان میان گروه‌ها و احزاب معرفی شده است. [[خداوند متعال]] در این‌باره می‌فرماید: {{متن قرآن|فَاخْتَلَفَ الأَحْزَابُ مِن بَيْنِهِمْ فَوَيْلٌ لِّلَّذِينَ كَفَرُوا مِن مَّشْهَدِ يَوْمٍ عَظِيمٍ}}<ref>مریم، آیه ۳۷.</ref>؛ گروه‌ها با هم [[اختلاف]] کردند، پس وای بر [[کافران]] به هنگام حضور در آن روز بزرگ! برخی [[روایات]]، این [[آیه]] را به [[ظهور]] فرقه‌های گوناگون در [[جهان اسلام]] مربوط دانسته‌اند که در [[آخرالزمان]] پدید آمده، موجب اختلاف‌های بسیار خواهند شد. [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: از [[علی]]{{ع}} درباره [[آیه]] {{متن قرآن|فَاخْتَلَفَ الأَحْزَابُ مِن بَيْنِهِمْ}} پرسیده شد؛ فرمود: {{متن حدیث|"انْتَظِرُوا الْفَرَجَ مِنْ ثَلَاثٍ"}}؛ از سه چیز [[انتظار]] [[گشایش]] داشته باشید. [[راوی]] گوید: پرسیدم:ای [[امیر مؤمنان]]! آنها چیست؟ فرمود: {{متن حدیث|"اخْتِلَافُ أَهْلِ الشامِ بَیْنَهُمْ وَ الرایَاتُ السودُ مِنْ خُرَاسَانَ وَ الْفَزْعَهُ فِی شَهْرِ رَمَضَان"}}<ref>محمد بن ابراهیم نعمانی، الغیبه، ص۲۵۱، ح۸.</ref>؛ [[اختلاف]] بین [[مردمان]] [[شام]]، [[پرچم‌های سیاه از خراسان]] و صدای بلند در [[ماه رمضان]]. صرف نظر از اعتبار این گونه [[روایات]]، روشن است که برخی از آنچه در [[روایت]] آمده، مربوط به [[ظهور حضرت مهدی]]{{ع}} است.
| |
| *[[حکومت‌ها]] ([[عمر]] [[حکومت‌ها]]، [[مرگ]] زمام داران): در پاره‌ای از [[روایات]] گفته شده در دوران آخر و آستانه [[قیام جهانی]]، [[حکومت‌ها]] مجال چندانی پیدا نخواهند کرد. [[در آستانه ظهور]]، [[ستم]] و بیداد به اوج خود می‌رسد و بیشترین [[ظلم]] از [[ناحیه]] [[حاکمان]] به [[مردم]] است و در [[روایات]] اشاره شده [[خداوند]]، [[ستمگران]] را به زودی بازخواست و سرنگون خواهد کرد<ref>نک: محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۲، ص۳۳۳، ح۱۴.</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۳ (کتاب)|درسنامه مهدویت ج۳]]، ص۱۸-۳۱.</ref>.
| |
|
| |
|
| ==[[وضعیت جهان و طبیعت در آستانه ظهور|جهان و طبیعت در آستانه ظهور]]== | | ==[[وضعیت جهان و طبیعت در آستانه ظهور|جهان و طبیعت در آستانه ظهور]]== |
| *علاوه بر تغییراتی که در [[زندگی فردی]] و [[اجتماعی]] [[انسان‌ها]] به وقوع می‌پیوندد، در [[روایات]] به دگرگونی‌های طبیعی نیز اشاره شده است. از مجموع [[روایات]]، می‌توان به این [[حکم]] کلی رسید که [[در آستانه ظهور]]، [[نظام آفرینش]] دچار برخی تغییرات می‌شود؛ چه اینکه این تغییرات معلول تصرفات انسانی باشد یا به [[اراده خداوند]] شکل گیرد. از مهم‌ترین پدیده‌های طبیعی می‌توان به زلزله‌های شدید، [[مرگ]] و میرهای فراوان، باران‌های زیاد و آفت‌های طبیعی نام برد. اگرچه ممکن است برخی به خاطر پیشرفت‌های شگرف در عرصه‌های گوناگون، این امر را دور از دسترس بدانند؛ اما تجربه ثابت کرده با وجود پیشرفت‌های بزرگ در عرصه‌های طبیعی، دخالت‌های نابجای [[انسان]] در [[طبیعت]]، منشأ پدید آمدن برخی آفت‌ها شده که حاصل جهش‌های ناخواسته در مسیر حرکت طبیعی است. در برخی [[روایات]] این آسیب‌ها این گونه بازتاب یافته است:
| |
| *زلزله‌های فراوان: [[ابو سعید خدری]] از [[پیامبر اعظم]]{{صل}} [[نقل]] کرد که فرمود: {{متن حدیث|"أُبَشرُکُمْ بِالْمَهْدِی یُبْعَثُ فِی أُمتِی عَلَی اخْتِلَافٍ مِنِ الناسِ وَ زَلَازِلَ فَیَمْلَأُ الْأَرْضَ عَدْلًا وَ قِسْطاً کَمَا مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْرا"}}<ref>علی بن عیسی اربلی، کشف الغمه، ج۲، ح۴۷۱.</ref>؛ [[بشارت]] می‌دهم شما را به [[مهدی]] برانگیخته می‌شود بر [[اختلاف]] میان [[مردم]] و [[زلزله]] ها؛ پس [[زمین]] را پر می‌کند از [[عدل و قسط]] آن گونه که پر شده است از [[ستم]] و [[بیداد]].
| |
| *بلاهای شدید: از [[أبی حمزه ثمالی]] [[روایت]] شده که گفت: شنیدم [[امام باقر]]{{ع}} می‌فرماید: {{متن حدیث|"یا أَبَا حَمْزَهَ لَا یَقُومُ الْقَائِمُ{{ع}} إِلا عَلَی خَوْفٍ شَدِیدٍ وَ زَلَازِلَ وَ فِتْنَهٍ وَ بَلَاءٍ یُصِیبُ الناسَ…"}}<ref>محمد بن ابراهیم نعمانی، الغیبه، ص۲۳۴، ح۲۲.</ref>؛ ای أبا حمزه، [[قائم]] [[قیام]] نمی‌کند مگر در دوره [[ترس]] و [[وحشت]]، و [[زمین]] لرزه‌ها و گرفتاری و بلائی که گریبانگیر [[مردم]] می‌گردد و…. همه اموری که یاد شد، می‌تواند برای [[آزمایش]] [[انسان‌ها]] در این دوران باشد. [[صفوان بن یحیی]] گوید: [[امام رضا]]{{ع}} فرمود: {{متن حدیث|"وَ اللهِ لَا یَکُونُ مَا تَمُدونَ إِلَیْهِ أَعْیُنَکُمْ حَتی تُمَحصُوا وَ تُمَیزُوا وَ حَتی لَا یَبْقَی مِنْکُمْ إِلا الْأَنْدَرُ فَالْأَنْدَرُ"}}<ref>محمد بن ابراهیم نعمانی، الغیبه، ص۲۰۸، ح۲۲.</ref>؛ آنچه شما چشمان خود را به سویش می‌دارید ([[منتظر]] و چشم به راه آن هستید) واقع نخواهد شد تا اینکه پاکسازی و جداسازی شوید و تا اینکه نماند از شما مگر هر چه کمتر و کمتر<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۳ (کتاب)|درسنامه مهدویت ج۳]]، ص۱۸-۳۱.</ref>.
| |
|
| |
|
| == پرسش‌های وابسته == | | == پرسش‌های وابسته == |
