دیدگاه اهل سنت درباره انتظار چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

:::::#'''[[انتظار]] در [[ادعیه]] [[اهل سنت]]:''' بعضی از علمای [[اهل سنت]] [[اندیشه]] [[انتظار]] را در قالب [[دعا]] بیان داشته‌اند چنانکه [[محمد]] بدرالدین چنین اظهار می‌دارد: "[[خداوند]] این همه [[پریشانی]] و گرفتاری را از این [[امت]] به [[برکت ظهور]] و حضور او ([[حضرت ولی عصر]]) برطرف فرما {{متن حدیث|"إِنَّهُمْ يَرَوْنَهُ بَعِيداً وَ نَراهُ قَرِيباً"}} کسانی [[ظهور]] او را بعید و ناشدنی می‌پندارند، اما ما آن را شدنی و نزدیک می‌دانیم"<ref>خورشید مغرب، ص ۷۰، به نقل از کتاب الامام الثانی عشر، ص ۷۷.</ref>.

:::::#'''[[انتظار]] در اشعار [[اهل سنت]]:''' بعضی از بزرگان [[اهل تسنن]] در ضمن اشعار و ابیاتی [[انتظار]] خود نسبت به [[ظهور حضرت حجت]]{{ع}} را بیان داشته‌اند، [[سید جمال‌الدین حسینی]] [[محدث]] و مؤلف [[اهل سنت]] در کتاب روضة‌الاحباب که از کتب متداوله معروفه در نزد [[اهل سنت]] است چنین می‌سراید:

::::::برون آی از منزل [[اختفاء]] *** نمایان کن آثار مهر و وفاء<ref>بهشتی، محمد، ادیان و مهدویت، پیشین، ص ۱۰۷.</ref>

::::::و نیز [[شیخ]] [[عامر بن بصری]] در قصیده‌ای بنام ذات‌الانوار خطاب به [[حضرت]] [[ولی عصر]]{{ع}} چنین بیان می‌دارد: "به علّت طولانی شدن [[انتظار]] خسته و دلتنگ شدیم، پس‌ ای [[قطب]] وجود! تو را به پروردگارت قسم، با ظهورت ما را خوشبخت نما<ref>{{عربی|مللنا و طال الانتظار مجد لنا *** بربک یا قطب الوجود بلقیة /// فجعل لنا حتی نراک فلذة *** المحب لقا محبوبه بعد غیبة}} (بهشتی، محمد، ص ۱۱۳، به نقل از ینابیع المودة، ص ۴۷۳).</ref>. پس به گونه‌ای باش ([[ظهور]] کن) تا ما تو را ببینیم که [[لذت]] و [[خوشی]] [[محب]] در این است که بعد از دوری و [[غیبت]] محبوبش را [[ملاقات]] کند.

::::::و نیز [[شیخ]] [[فریدالدین عطار نیشابوری]] بعد از ذکر نام [[ائمه]]{{ع}} می‌گوید:

::::::حاصل آنکه موضوع [[مهدی]]{{ع}} و [[انتظار]] در نزد [[عالمان دینی]] و [[محدثان]] [[اهل سنت]] نیز مطرح است. البته جا داشت که آنان این مسأله [[اعتقادی]] و [[اسلامی]] و [[سیاسی]] [[اجتماعی]] را در میان توده‌های [[اهل سنت]] رواج بیشتری می‌دادند و تلاش می‌کردند تا دست رد گذاشتن به سینه حکومت‌های [[جابر]] و طاغوتی و اندیشیدن به [[حکومت]] [[عدل و قسط]] [[الهی]] و [[آمادگی برای ظهور]] "[[مصلح]] فاطمی" در توده‌های وسیع [[جهان]] تسنّن نیز حضور فعال داشته باشد تا این [[اعتقاد]] چونان خونی زنده و هیجانی برای مقابله با [[ستم]] و [[ستمگری]] در همه [[سرزمین‌های اسلامی]] جاری باشد و همچنین [[توسل]] و توجه به [[حقیقت]] اعلای "[[ولایت]] الاهیه مهدویة" همواره مددکار [[روح]] و [[جان]] و روشن کننده [[عقل]] و روان و [[پشتیبان]] [[دل]] و [[ایمان]] آنان گردد.

::::::البته از این نکته نباید غافل شد که ایده [[انتظار]] در [[فرهنگ شیعی]]، به صورت عینی و زنده، تعریف شده و با هویتی تاریخمند و بسیار دقیق ثبت گردیده است، به همین [[علت]] توان‌بخشی و شورآفرینی و [[سازندگی]] اکسیری این [[امید]] [[مقدس]] و [[انتظار]] آرمانی، به مراتب جلوه‌گر‌تر و محسوس‌تر از پیامدهای آن در میان [[اهل سنت]] است، به گونه‌ای که توجه ناظران خارجی را به خود معطوف داشته است.

::::::[[ماربین]] محقق آلمانی در این خصوص می‌گوید: از جمله مسائل [[اجتماعی]] بسیار مهمی که همیشه می‌تواند موجب [[امیدواری]] و [[رستگاری]] [[شیعه]] باشد، [[اعتقاد]] به وجود [[حجت]] عصر و [[انتظار ظهور]] اوست. زیرا [[عقیده شیعه]] این است هنگامی که [[انسان]] در بستر رود، به این [[امید]] باید بخوابد که چون صبح از [[خواب]] برخیزد، [[حجت]] [[عصر ظهور]] کرده، و برای تأییدش آماده باشد<ref>در انتظار ققنوس، صص ۲۹۹ ـ ۳۰۰، ر.ک: سیاست اسلامی، ماربین، صص ۴۹ ـ ۵۰.</ref>.

::::::همان‌طور که ملاحظه فرمودید، [[اندیشه]] [[انتظار]]، و [[اعتقاد]] به روشن بودن [[پایان تاریخ]] [[زندگی]] [[بشریت]] [[اعتقادی]] همگانی است. تحقق چنین اتفاق نظری میان [[پیروان ادیان]] گذشته و اکثر [[ملت‌ها]] و [[اقوام]] و نیز نوابغ و [[فلاسفه]] [[غرب]] ـ با وجود تعدد [[ادیان]] و فاصله بسیار میان باورها و [[اختلاف]] افکار آنان ـ بر اصل ایده منجی‌باوری و [[انتظار]] [[منجی]] هیچگاه ممکن نیست بدون مدرک و پشتوانه‌ای [[استوار]] و اصیل باشد. زیرا نظایر چنین [[وحدت]] نظر [[جهان]] شمولی عادة بدون وجود [[سند]] و [[دلیل]] عقل‌پسند و معتبر صورت نمی‌پذیرد»<ref>[[میرزا عباس مهدوی‌فرد|مهدوی‌فرد، میرزا عباس]]، [[فلسفه انتظار (کتاب)|فلسفه انتظار]]، ص39-46.</ref>.

{{پرسمان انتظار فرج}}