|
|
| خط ۲۰: |
خط ۲۰: |
| #دسته سوم اخبارى است که مانند دسته اول، جایگاهى خاص را نام نمى‌برد، ولى از وى به‌عنوان فردى که با مردم حشر و نشر دارد و به گونه ناشناس زندگى مى‌کند، نام برده است. [[امام صادق]] {{ع}} مى‌فرماید: "صاحب الامر {{ع}} در میان مردم رفت‌وآمد مى‌کند، در بازار قدم مى‌زند، لکن او را نمى‌شناسند تا زمانى که خداوند به وى اذن دهد تا خود را معرفى کند... "<ref>همان، ص ۱۶۴. </ref>. | | #دسته سوم اخبارى است که مانند دسته اول، جایگاهى خاص را نام نمى‌برد، ولى از وى به‌عنوان فردى که با مردم حشر و نشر دارد و به گونه ناشناس زندگى مى‌کند، نام برده است. [[امام صادق]] {{ع}} مى‌فرماید: "صاحب الامر {{ع}} در میان مردم رفت‌وآمد مى‌کند، در بازار قدم مى‌زند، لکن او را نمى‌شناسند تا زمانى که خداوند به وى اذن دهد تا خود را معرفى کند... "<ref>همان، ص ۱۶۴. </ref>. |
| *بین این سه دسته از روایات، تضاد و تنافى نیست و نام بردن مکانى خاص، با زندگى به شکل ناشناس قابل جمع است. انتخاب کوه‌ها و مکان‌هاى دست‌نیافتنى در حال ضرورت و نیاز نیز، امرى است طبیعى و موافق با اصل تقیّه<ref>چشم‌به‌راه مهدى، ص ۳۵۱. </ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۱۱۳.</ref>. | | *بین این سه دسته از روایات، تضاد و تنافى نیست و نام بردن مکانى خاص، با زندگى به شکل ناشناس قابل جمع است. انتخاب کوه‌ها و مکان‌هاى دست‌نیافتنى در حال ضرورت و نیاز نیز، امرى است طبیعى و موافق با اصل تقیّه<ref>چشم‌به‌راه مهدى، ص ۳۵۱. </ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۱۱۳.</ref>. |
|
| |
| ==ذی طوری در فرهنگنامه آخرالزمان==
| |
| *"ذِی طُوی إ" به نام منطقه‌ای است که در شش کیلومتری [[مکه]] قرار دارد. این کوه مورد توجه [[ائمه]]{{ع}} بوده است و در [[روایات]] به [[پناهگاه]] و محل سکونت [[حضرت مهدی]]{{ع}} در زمان غیبت‌شان معرفی شده است. در دعای [[شریف]] ندبه از این منطقه و منطقه "رِضوی" به عنوان [[جایگاه]] [[حضرت]] یاد شده است: {{متن حدیث|لَيْتَ شِعْرِي.. أَيُّ أَرْضٍ تُقِلُّكَ أَوْ ثَرَى أَ بِرَضْوَى أَمْ غَيْرِهَا أَمْ ذِي طُوًى}}؛<ref> «کاش می‌‌دانستم که در کدام سرزمین مأوی گرفته‌ای، آیا در سرزمین [[رضوی]] هستی یا در جایی دیگر، یا در [[ذی‌طوی]] به سر می‌بری».</ref>.
| |
| *[[امام باقر]]{{ع}} با دست اشاره به [[ناحیه]] [[ذی‌طوی]] کرده و فرمود: برای [[صاحب الامر]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} در میان این دره‌ها غیبتی رخ خواهد داد، و این [[غیبت]] ادامه خواهد داشت تا زمانی که [[قیام]] نماید. پیش از [[قیام]]، گروهی از [[یاران]] [[حضرت]] در این منطقه جمع می‌‌شوند و [[غلام]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} که همیشه همراه اوست نزد آن گروه آمده و می‌‌پرسد: چند نفر در اینجا گرد آمده‌اید؟ می‌‌گویند: ما [[چهل]] نفر هستیم. آن‌گاه [[غلام]] می‌‌پرسد: اگر [[صاحب]] خود ([[حضرت مهدی]]{{ع}}) را ببینید چه می‌‌کنید؟ پاسخ می‌‌دهند: به [[خدا]] [[سوگند]] اگر او بخواهد که کوه‌ها را از جای برکنیم، انجام خواهیم داد و با او خواهیم بود. این [[دیدار]] پایان می‌‌یابد تا سال بعد فرا می‌‌رسد. آن [[غلام]] دوباره نزد آنان می‌‌آید و می‌‌گوید: ده نفر از میان خود برگزینید و با آنان به نزد [[حضرت مهدی]]{{ع}} می‌‌آید و [[حضرت]] در شب [[آینده]] [[وعده]] می‌‌کند (که [[قیام]] نماید)...<ref>غیبت نعمانی: ص ۱۸۲ و یأتی: ص ۴۹۶.</ref>.
| |
| *[[امام صادق]]{{ع}} فرمود: گویا با چشم خویش [[حضرت قائم]]{{ع}} را می‌‌بینم که با پای برهنه، در [[ذی‌طوی]] سرپا [[ایستاده]] و مانند [[حضرت موسی]]{{ع}} نگران و [[منتظر]] است که به [[مقام ابراهیم]]{{ع}} در [[مسجدالحرام]] بیاید و [[دعوت]] خود را اعلام نماید<ref>موعودنامه: ص ۳۴۴ و بحار الانوار: ج ۵۲، ص ۳۸۵.</ref><ref>[[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]] صفحه ۲۸۱-۲۸۲.</ref>.
| |
|
| |
|
| ==رحبه در فرهنگنامه آخرالزمان== | | ==رحبه در فرهنگنامه آخرالزمان== |
