بحث:آثار اجتماعی انتظار امام مهدی چیست؟ (پرسش) (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۱۷ دسامبر ۲۰۱۹، ساعت ۰۹:۴۳
، ۱۷ دسامبر ۲۰۱۹←امیدواری
خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
*[[امیدواری]]: [[امیدواری]] و [[خوشبینی]] معقول نسبت به [[آینده]]، ایجاد و تقویت [[خوشبینی]] به [[آینده]] و [[امید]] به تحقق آرزوهای [[دینی]] و انسانی و برآورده شدن آنها و سعادتمند شدن [[انسان]] بعد از سالها [[فساد]] و [[تباهی]] و [[پیروزی]] نهایی [[صلاح]] و [[تقوا]] و [[عدالت]] و [[دوستی]] و [[محبت]] و...<ref>ر.ک. زینتی، علی، انتظار و امنیت روانی، ص: ۳۰۳-۳۰۴.</ref>. | *[[امیدواری]]: [[امیدواری]] و [[خوشبینی]] معقول نسبت به [[آینده]]، ایجاد و تقویت [[خوشبینی]] به [[آینده]] و [[امید]] به تحقق آرزوهای [[دینی]] و انسانی و برآورده شدن آنها و سعادتمند شدن [[انسان]] بعد از سالها [[فساد]] و [[تباهی]] و [[پیروزی]] نهایی [[صلاح]] و [[تقوا]] و [[عدالت]] و [[دوستی]] و [[محبت]] و...<ref>ر.ک. زینتی، علی، انتظار و امنیت روانی، ص: ۳۰۳-۳۰۴.</ref>. | ||
*در جامعۀ [[منتظر]]، همۀ افراد آن امیدوارند و از هرگونه عوامل [[ناامیدی]] به دور است، زیرا [[مهدویت]] یعنی نگاه روشن به [[آینده]]، پس [[تاریکی]] از [[دلها]] رخت برمیبندد و این بزرگترین ارمغان [[اجتماعی]] [[انتظار]] است. جوامعی که به وعدۀ [[الهی]] [[امیدوار]] باشند ـ با توجه به پایانناپذیری [[امید]] [[الهی]] ـ ناکام نمیگردند و به موفقیت و کامیابی دست خواهند یافت<ref>ر.ک. پژوهشگران مؤسسه آینده روشن، مهدویت پرسشها و پاسخها، ص ۱۱۲ الی ۱۱۵</ref>. | *در جامعۀ [[منتظر]]، همۀ افراد آن امیدوارند و از هرگونه عوامل [[ناامیدی]] به دور است، زیرا [[مهدویت]] یعنی نگاه روشن به [[آینده]]، پس [[تاریکی]] از [[دلها]] رخت برمیبندد و این بزرگترین ارمغان [[اجتماعی]] [[انتظار]] است. جوامعی که به وعدۀ [[الهی]] [[امیدوار]] باشند ـ با توجه به پایانناپذیری [[امید]] [[الهی]] ـ ناکام نمیگردند و به موفقیت و کامیابی دست خواهند یافت<ref>ر.ک. پژوهشگران مؤسسه آینده روشن، مهدویت پرسشها و پاسخها، ص ۱۱۲ الی ۱۱۵</ref>. | ||
*تحقّق [[خوف]] و رجای معقول در تمام تلاشهای [[اجتماعی]] از [[آثار اجتماعی انتظار]] راستنی است البته رجای معقول ([[خوشبینی]] به [[آینده]] [[بشر]])؛ زیرا درباره [[آینده]] [[بشر]] نظرات مختلف است. برخی میگویند [[شر]] و [[فساد]] و [[بدبختی]]، لازمه لاینفک حیات بشری است و لذا [[زندگی]] بیارزش است و عاقلانهترین [[کارها]] خاتمه دادن به حیات و [[زندگی]] است. برخی هم معتقدند: [[بشر]] در اثر [[پیشرفت]] حیرتآور تکنیک و [[ذخیره]] کردن انبارهای وحشتناک وسایل تخریبی، به مرحلهای رسیده که بیش از یک گام با گوری که با دست خود [[کنده]] فاصله ندارد؛ در حالی که در منظر ما، ریشة [[فسادها]] و [[تباهیها]] [[نقص]] روحی و [[معنوی]] [[انسان]] است. [[انسان]] هنوز [[دوره جوانی]] و ناپختگی را طی میکند و [[خشم]] و [[شهوت]] بر او و عقلش [[حاکم]] است. [[انسان]] بالفطره در راه [[تکامل]] [[فکری]] و [[اخلاقی]] و [[معنوی]] پیش میرود. نه [[شر]] و [[فساد]] لازم لاینفک [[طبیعت]] [[بشر]] است و نه [[جبر]] تمدّن، فاجعه خودکشی دسته جمعی را پیش خواهد آورد؛ بلکه جریان [[مبارزه]] [[حقّ]] و [[باطل]] ادامه مییابد و جلو میرود تا آنجا که در نهایت منجر به [[حکومت عدل]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} خواهد شد و چنین نیست که زحمات اصلاحگران به سرانجام نرسد. [[انسان]] در حالت عادی وقتی [[فراوانی ظلم و فساد]] و [[غلبه]] ظاهریِ [[ظالمان]] را در [[جهان]] میبیند، گاه با خود میاندیشد که آیا میتوانیم در مقابل این موج [[عظیم]] کاری از پیش ببریم و [[وعده]] [[ظهور]] به ما میگوید که همه کارهای شما به سرانجام میرسد: {{متن قرآن|وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ}}<ref>«و در زبور پس از تورات نگاشتهایم که بیگمان زمین را بندگان شایسته من به ارث خواهند برد» سوره انبیاء، آیه ۱۰۵.</ref>. [[خوف]] معقول ([[امید]] واهی نداشتن به تلاشهای خود): [[وعده]] [[منجی]] [[جهان]] در عین حال به ما میگوید که به تلاشهای خودتان فی نفسه [[امید]] نامحدود نداشته باشید؛ یعنی از خودتان [[انتظار]] نداشته باشید که کلّ عالم را به تنهایی [[اصلاح]] کنید. اقدامات شما شرط لازم برای [[اصلاح]] جهانی است؛ امّا شرط کافی نیست؛ یعنی خلاصه [[جامعه بشری]] در سیر تکاملیاش از [[مهدی]] بینیاز نخواهد بود<ref>ر.ک. سوزنچی، حسین، مهدویت و انتظار در اندیشه شهید مطهری ۱، ص ۷۶ـ ۷۸.</ref>. | |||
*انسانی که از [[بینش]] [[الهی]] برخوردار بوده و [[معتقد]] است زمانی فرا میرسد که [[حق]] و [[عدالت]] به [[پیروزی]] نهایی خواهد رسید، هیچگاه با خود نمیاندیشد کار از کار گذشته و دیگر امیدی به [[اصلاح]] نیست و تلاش و کوشش برای [[اصلاح جامعه]] بیهوده است، زیر این [[نومیدی]] و [[یأس]] با روحیۀ انسانی که واقعاً [[منتظر ظهور]] [[حضرت بقیة الله]] {{ع}} است، به هیچ وجه تناسب ندارد، چون [[انسان]] [[مؤمن]]، [[یأس]] و [[نومیدی]] را از بزرگترین [[گناهان]] میداند، همان طور که [[انسان]] آلوده به [[گناه]] [[حق]] ندارد از درگاه [[الهی]] [[ناامید]] باشد، چرا که این [[نومیدی]]، خود بزرگترین [[گناه]] است و باعث میشود به [[فکر]] جُبران [[گناه]] خود نباشد و بیش از پیش به [[گناه]] و [[انحراف]] آلوده شود<ref>ر.ک. انصاری، عبدالرحمن، در انتظار خورشید ولایت، ص ۱۲۳</ref>. | *انسانی که از [[بینش]] [[الهی]] برخوردار بوده و [[معتقد]] است زمانی فرا میرسد که [[حق]] و [[عدالت]] به [[پیروزی]] نهایی خواهد رسید، هیچگاه با خود نمیاندیشد کار از کار گذشته و دیگر امیدی به [[اصلاح]] نیست و تلاش و کوشش برای [[اصلاح جامعه]] بیهوده است، زیر این [[نومیدی]] و [[یأس]] با روحیۀ انسانی که واقعاً [[منتظر ظهور]] [[حضرت بقیة الله]] {{ع}} است، به هیچ وجه تناسب ندارد، چون [[انسان]] [[مؤمن]]، [[یأس]] و [[نومیدی]] را از بزرگترین [[گناهان]] میداند، همان طور که [[انسان]] آلوده به [[گناه]] [[حق]] ندارد از درگاه [[الهی]] [[ناامید]] باشد، چرا که این [[نومیدی]]، خود بزرگترین [[گناه]] است و باعث میشود به [[فکر]] جُبران [[گناه]] خود نباشد و بیش از پیش به [[گناه]] و [[انحراف]] آلوده شود<ref>ر.ک. انصاری، عبدالرحمن، در انتظار خورشید ولایت، ص ۱۲۳</ref>. | ||