زیارت آل یاسین: تفاوت میان نسخه‌ها

*این همان نوری است که در [[روایت]] بالا از [[کتاب کافی]] بیان شد که همه از آن بهره‌مند نخواهد شد {{متن حدیث| َوَ يَحْجُبُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ نُورَهُمْ عَمَّنْ يَشَاءُ فَتُظْلِمُ قُلُوبُهُمْ}} بلکه کسانی که [[تسلیم]] در برابر [[اهل بیت]]{{عم}} باشند، قلبشان به وسیله [[خداوند]] [[تطهیر]] شده، آنگاه [[شایستگی]] پذیرش [[محبت]] و [[ولایت]] [[محمد]]{{صل}} و [[آل محمد]]{{عم}} را می‌‌یابند. در نتیجه، [[نور]] [[خورشید]] فروزان [[اهل بیت]]{{عم}} در [[قلب]] آنها پدیدار می‌‌شود و این [[انسان]] خاکی را آن چنان ارزشمند و قیمتی خواهد کرد که [[فرشتگان]] افتخار [[خدمت]] گزاری آنان را خواهند یافت و [[بهشت]] بی‌تاب حضور آنها خواهد شد.

*آری، این همان نوری است که در [[قیامت]]، [[منافقان]] و کسانی که [[ولایت]] و [[محبت]] [[اهل بیت]]{{عم}} را نداشتند<ref>عروسی حویزی، نور الثقلین، ج۵، ص۲۴۱.</ref>، از [[مؤمنان]] درخواست می‌‌کنند؛ زیرا نجاتشان در گرو این [[نور]] است، اما آنها در پاسخ می‌‌گویند که این [[نور]] را باید در [[دنیا]] به دست می‌‌آوردید{{متن قرآن|يَوْمَ يَقُولُ الْمُنَافِقُونَ وَالْمُنَافِقَاتُ لِلَّذِينَ آمَنُوا انظُرُونَا نَقْتَبِسْ مِن نُّورِكُمْ قِيلَ ارْجِعُوا وَرَاءكُمْ فَالْتَمِسُوا نُورًا فَضُرِبَ بَيْنَهُم بِسُورٍ لَّهُ بَابٌ بَاطِنُهُ فِيهِ الرَّحْمَةُ وَظَاهِرُهُ مِن قِبَلِهِ الْعَذَابُ}}<ref> روزی که مردان و زنان منافق به مؤمنان می‌گویند: چشم به راه ما بمانید تا از فروغتان (بهره‌ای) بگیریم، (به آنان) گفته می‌شود: به پس پشت خود باز گردید و فروغی بجویید؛ آنگاه میان آنان (و مؤمنان) بارویی می‌کشند که دری دارد، درون آن بخشایش و بیرون آن روی به عذاب دارد؛ سوره حدید، آیه: ۱۳.</ref><ref>[[محمود اباذری|اباذری، محمود]]، [[ادعیه و زیارات مهدوی (کتاب)|ادعیه و زیارات مهدوی]]، ص ۷۷-۷۸.</ref>.

*نام [[خاتم اوصیا]] که هم نام خاتم انبیاست، در این [[زیارت]] به صراحت بیان شده است. از سوی دیگر، روایت‌های زیادی بر این اساس وجود دارد که تصریح با نام ایشان جایز نیست<ref>کلینی، کافی، ج۱، ص۳۳۲.</ref>.

*شاید بتوان گفت که تصریح به [[نام حضرت مهدی]]{{صل}} نزد دیگران به [[دلیل]] رعایت نکات [[امنیتی]] برای [[حفظ جان امام]] لازم و [[واجب]] بوده است؛ اما آنگاه که [[خداوند متعال]] را مخاطب قرار می‌‌دهیم و از [[حجت]] او را یاد می‌‌کنیم و برایش [[دعا]] می‌‌نماییم و با این کار ارادت و [[محبت]] خود را نشان می‌‌دهیم، قضیه متفاوت خواهد بود.

*[[امام حسین]]{{ع}} نیز که تحت تعقیب مأموران [[فرعون]] زمانش، [[یزید]]، بود با ترنم همین [[آیه]] از [[مدینه]] به سوی [[مکه]] خارج شد<ref>مجلسی، بحارالانوار، ج۴۴، ص۳۳۲.</ref>. [[حضرت مهدی]] {{ع}} نیز که تحت تعقیب [[فرعون]] زمان [[سفیانی]] است، از [[مدینه]] خارج شده و به سوی [[مکه]] می‌‌رود؛ در حالی که این [[آیه]] را بر لب دارد<ref>نعمانی، الغیبه، ص۲۸۰.</ref>.

*قطعاً این [[ترس]]، [[ترس]] از [[جان]] نیست، زیرا آنان شیفته [[شهادت]] در [[راه خدا]] هستند، و از آنجا که [[مأموریت]] بزرگی از سوی [[خداوند]] بر عهده دارند و جانشان در خطر است، از سوی [[خداوند]] [[مأموریت]] دارند که نهایت [[مراقبت]] را از خود بنمایند تا وقت [[موعود]] و عملی ساختن [[فرمان الهی]] فرا رسد<ref>[[محمود اباذری|اباذری، محمود]]، [[ادعیه و زیارات مهدوی (کتاب)|ادعیه و زیارات مهدوی]]، ص ۷۸-۸۰.</ref>.

===بخش ششم: [[دعا برای حضرت مهدی]] {{ع}}===

*پس از [[صلوات]] بر [[[حضرت مهدی]] {{ع}} به عنوان] [[ولیّ]] [[خدا]] و [[فرزند]] [[اولیای الهی]] که [[خداوند]] [[پیروی]] از آنان و حقشان را بر ما [[واجب]] کرده و آنان را از هرگونه رجس طیب و [[طاهر]] نموده است (یعنی [[معصوم]] از هر [[گناه]]، [[سهو]]، نسیان و هرگونه امر [[ناپسند]])، می‌‌گوییم: