وصایت: تفاوت میان نسخه‌ها

*در بعد [[اعتقادی]]، [[پیامبران الهی]] اوصیایی داشته‌اند که پس از آنان بار [[تبلیغ]] [[دین]] و بیان [[شریعت]] را برعهده داشتند. مثلا شیث، [[وصیّ]] [[آدم]]، سام [[وصیّ]] [[نوح]]، [[یوحنّا]] [[وصیّ]] هود، [[اسحاق]] [[وصیّ]] [[ابراهیم]]، یوشع [[وصیّ]] [[موسی]]، [[شمعون]] [[وصیّ]] [[عیسی]] و [[امام علی]]{{ع}} [[وصیّ]] [[پیامبر خاتم|حضرت محمّد]]{{صل}} بوده‌اند و سلسلۀ اوصیای [[پیامبران]]، [[شأن]] و منزلتی والا داشته‌اند. در [[جانشینی]] [[پیامبر خاتم|پیامبر اسلام]] و [[امامت]] [[امامان]] پس از او همین سمت و [[منصب الهی]] بوده است و [[ائمه]]، [[اوصیای پیامبر]] بوده‌اند و [[امام علی|حضرت علی]]{{ع}} سیّد الأوصیاء و [[وصیّ]] [[پیامبر خاتم|محمّد]]{{صل}} به‌شمار می‌آمد و این [[لقب]] برای او مشهور بوده است. [[علامه مجلسی]] بابی مستقل گشوده و [[احادیث]] مربوط به [[وصی]] بودن و سرور [[اوصیا]] بودن [[امام علی]]{{ع}} و کاربرد این [[لقب]] در اشعار شعرای [[صدر اسلام]] را آورده است<ref> بحارالأنوار، ج ۳۸ ص ۱</ref> و می‌گوید بیشتر این [[روایات]] تصریح دارد که مقصود از وصایت، همان [[خلافت]] عظمی است<ref> بحارالأنوار، ج ۳۸ ص ۲۰</ref>. در [[تاریخ]] [[انبیا]]، برای تداوم این خطّ [[نورانی]]، سلسلۀ [[اوصیا]] عهده‌دار تداوم راه [[پیامبران]] بوده‌اند و [[انتخاب]] [[وصیّ]] هم به [[امر الهی]] بوده است و نام یکایک [[اوصیا]] در [[منابع روایی]] آمده است<ref>همان، ج ۲۳ ص ۵۷. نیز ر.ک: «امام‌شناسی»، حسینی تهرانی، ج ۲ ص ۲۲۹ تا ۲۷۵</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۵۹۲.</ref>