بحث:آیا ابراهیم پیامبر علم غیب داشت؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

*اهمیت و جایگاهی که [[قرآن]] و [[روایات]] برای پیشوای [[الهی]] و خلیفةالله قایل است، خود به خود [[علم غیب]] را برای چنین کسی ثابت می‌کند:<ref>ر.ک. لطیفی، رحیم، علم غیب معصوم، قسمت اول، شماره ۴۶، خرداد ۱۳۸۶.</ref> {{متن قرآن|إِنِّي جَاعِلٌ فِي الْأَرْضِ خَلِيفَةً}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که پروردگارت به فرشتگان فرمود: می‌خواهم جانشینی در زمین بگمارم» سوره بقره، آیه ۳۰.</ref> [[قرآن]]، [[وحی]] و [[تعلیم]] غیبی را لازمۀ کار [[پیشوایان الهی]] می‌‌داند: {{متن قرآن|وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا وَأَوْحَيْنَا إِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْرَاتِ}}<ref>«و آنان را پیشوایانی کردیم که به فرمان ما راهبری می‌کردند و به آنها انجام کارهای نیک را وحی کردیم.» سوره انبیاء، آیه ۷۳.</ref> برخی از [[آیات]]، آشکارا [[آگاهی]] [[پیامبران]] و برخی از [[بندگان]] خاص [[خدا]] را از امور پنهانِ از [[حس]]، [[تصدیق]] می‌کند و هیچ فرد مسلمانی که [[قرآن]] را [[وحی]] آسمانی می‌داند پس از دقت در مفاد آنها، نمی‌تواند در این مسأله [[تردید]] داشته باشد<ref>ر.ک. سبحانی، جعفر، آگاهی سوم یا علم غیب، ص ۱۰۳ - ۱۰۴.</ref>. پیام‌آور و رسولی که [[خدا]] می‌فرستد، خواه [[پیامبر]] باشد یا [[فرشته]]، [[عالم به غیب]] است،<ref>ر.ک. امینی، غلامحسین، الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب، ص ۱۱۲؛ قرشی، سیدعلی اکبر، احسن الحدیث، ‏ج ۱، ص ۱۴۴؛ خاتمی، سید احمد، امامان گنجینه‌داران علوم الهی، پایگاه اطلاع‌رسانی حوزه؛ رضایی اصفهانی، محمدعلی، تفسیر قرآن مهر، ج ۳، ص ۱۱۳.</ref> منتها [[خدا]] او را عالم کرده است<ref>ر.ک. مصباح یزدی، محمدتقی، معارف قرآن، ج ۱، ص ۴۰۰ - ۴۰۲؛ سیده رابیل، جستاری در مسئله علم غیب، منتشر شده در نشریه الکترونیکی قرآن‌پژوهی، صفحه؟؟؟</ref>.

*اهمیت و جایگاهی که [[قرآن]] و [[روایات]] برای پیشوای [[الهی]] و خلیفةالله قایل است، خود به خود [[علم غیب]] را برای چنین افرادی ثابت می‌کند:<ref>ر.ک. لطیفی، رحیم، علم غیب معصوم، قسمت اول، ش ۴۶، صفحه؟؟؟</ref> {{متن قرآن|إِنِّي جَاعِلٌ فِي الأَرْضِ خَلِيفَةً}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که پروردگارت به فرشتگان فرمود: می‌خواهم جانشینی در زمین بگمارم». سوره بقره، آیه ۳۰.</ref> [[قرآن مجید]] [[وحی]] و [[تعلیم]] غیبی را لازمۀ کار [[پیشوایان الهی]] می‌‌داند:<ref>ر.ک. لطیفی، رحیم، علم غیب معصوم، قسمت اول، ش ۴۶، صفحه؟؟؟</ref> {{متن قرآن|وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا وَأَوْحَيْنَا إِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْرَاتِ}}<ref>«و آنان را پیشوایانی کردیم که به فرمان ما راهبری می‌کردند و به آنها انجام کارهای نیک را وحی کردیم.» سوره انبیاء، آیه ۷۳.</ref> برخی از [[آیات]]، آشکارا [[آگاهی]] [[پیامبران]] و برخی از [[بندگان]] خاص [[خدا]] را از امور پنهانِ از [[حس]]، [[تصدیق]] می‌کند و هیچ فرد مسلمانی که [[قرآن]] را [[وحی]] آسمانی می‌داند پس از دقت در مفاد آنها، نمی‌تواند در این مسأله [[تردید]] داشته باشد<ref>ر.ک. سبحانی، جعفر، آگاهی سوم یا علم غیب، ص ۱۰۳ و ۱۰۴.</ref>. پیام‌آور و رسولی که [[خدا]] می‌فرستد، خواه [[پیامبر]] باشد یا [[فرشته]]، [[عالم به غیب]] است،<ref>ر.ک. امینی، غلامحسین، الغدیر فی الکتاب و السنه و الادب، ص ۱۱۲؛ قرشی، سیدعلی اکبر، احسن الحدیث، ‏ج ۱، ص ۱۴۴؛ خاتمی، سیداحمد، امامان گنجینه‌داران علوم الهی، پایگاه اطلاع‌رسانی حوزه؛ رضایی اصفهانی، محمدعلی، تفسیر قرآن مهر؛ ج ۳، ص ۱۱۳.</ref> منتها [[خدا]] او را عالم کرده است:<ref>ر.ک. مصباح یزدی، محمدتقی، معارف قرآن ج ۱، ص ۴۰۰ و ۴۰۲؛ سیده رابیل، جستاری در مسئله علم غیب، منتشر شده در نشریه الکترونیکی قرآن‌پژوهی.</ref> {{متن قرآن|عَالِمُ الْغَيْبِ فَلَا يُظْهِرُ عَلَى غَيْبِهِ أَحَدًا إِلَّا مَنِ ارْتَضَى مِنْ رَسُولٍ}}<ref>«او دانای نهان است پس هیچ کس را بر نهان خویش آگاه نمی‌کند. جز فرستاده‌ای را که بپسندد که پیش رو و پشت سرش، نگهبانانی می‌گمارد» سوره جن، آیه ۲۶ و ۲۷.</ref> در این [[آیه]] [[خداوند]] ابتدا خود را دانای به [[غیب]] معرفی کرده است و از آن جا که ذات احدیت [[علم مطلق]] را داراست، [[علم]] او [[علم لدنی]] است و قابل [[تعلیم و تعلّم]] نیست؛ در ادامۀ [[آیه]]،‌ [[خداوند]] [[حکیم]] از این [[حقیقت]] خبر داده است که وی چنین [[علمی]] را به کسانی که [[خداوند]] از آنها [[راضی]] باشد،‌ عطا خواهد کرد<ref>ر.ک. سیده رابیل، جستاری در مسئله علم غیب، منتشر شده در نشریه الکترونیکی قرآن‌پژوهی.</ref>.