تجلی امید در فرهنگ مهدویت (مقاله): تفاوت میان نسخه‌ها

نویسنده در چکیده مقاله خود می‌نویسد: «نقش [[امید]] در [[سلامت]] روانی، که آرزوی همه [[انسان‌ها]] است، بسیار مهم است. [[امید]]، عامل ذاتی و [[باطنی]] شالوده [[زندگی]] و عامل [[پویایی]] و دینامیک روان [[انسان]] است. [[امید]] ملازم روانی زندگانی و رشد است، یعنی هر لحظه [[آمادگی]] برای آن چیزی است که تاکنون تحقق نیافته است. رشد [[امید]] یا [[ناامیدی]] در [[انسان]] به [[میزان]] زیادی وابسته به [[فرهنگ]] و ارزش‌های [[جامعه]] یا طبقه ای است که فرد در آن [[زندگی]] می‌‌کند، از همین رو برای مقابله با [[ناامیدی]] بایستی [[وضعیت اجتماعی]] و [[فرهنگی]] [[شایسته]] ای که با ذایقه اصلی و [[فطری]] تمامی [[انسان‌ها]] هم‌خوانی دارد پی ریزی نمود. لذا [[فرهنگ مهدویت]] چنین ویژگی برجسته‌ای را دارد. در این [[فرهنگ]] مترقی، [[امید]] محور اصلی است و می‌‌توان آن را لمس کرد و تنها کافی است که سرچشمه‌های امیدبخش در [[فرهنگ مهدویت]] استخراج و [[تبیین]] گردند. در همین راستا، نوشتار حاضر به کلیات مربوط به [[امید]]، عوامل رشد [[امید]] و سرچشمه‌های امیدبخش در [[فرهنگ مهدویت]] می‌‌پردازد»<ref name=p1></ref>.

*مقدمه  

*تعریف [[امید]]