مروان بن حکم: تفاوت میان نسخه‌ها

*در دوره [[خلافت عثمان]]، حُکم [[پیامبر]] در خصوص تبعید [[حکم]]، به‌دست [[خلیفه سوم]] [[شکست]] و [[حکم]] و [[مروان]] را به [[مدینه]] بازگرداند و [[مروان]] را مورد [[لطف]] خود قرار داد و دخترش را به نکاح او درآورد. از [[اموال مسلمین]] به او بخشید و او را مشاور ارشد خود قرار داد. هنگامی‌که [[مردمان]] شکایت خویش از [[خلیفه]] را نزد [[امام]] بیان داشتند، [[امام]]، بنا به درخواست [[مردم]]، [[عثمان]] را [[پند]] داد و ضمن [[نصایح]] خویش به او فرمود: برای [[مروان]] همچون چارپایی به [[غارت]] گرفته مباش، که تو را به هرجا خواست براند، آن‌هم پس از سالیانی که بر تو رفته و عمری که از تو گذشته است<ref>نهج البلاغه، خطبه  ۱۶۴</ref>.

*[[مروان]] از جمله کسانی بود که در زمان [[خلافت امام علی]] {{ع}} برای [[بیعت]] خود شروطی مقرر داشت و [[امام]] او را به‌حال خود واگذار کرد. هم‌چنین از فتنه‌گران [[جنگ جمل]] بود و در تحریک [[عایشه]] برای شرکت در غائله [[جمل]] نقشی مؤثر داشت و از [[فرماندهان سپاه]] منافقین [[جمل]] بود. او در آن [[جنگ]] زخمی شد، اما از چنگال [[مرگ]] گریخت و به [[اسارت]] [[امام]] {{ع}} درآمد. وی در جریان [[اسارت]]، [[حسنین]] را واسطه [[آزادی]] خویش قرار داد. [[حسنین]] به [[امام]] {{ع}} گفتند تا از او [[بیعت]] بگیرد. [[امام]] فرمود: مگر پس از [[کشته شدن عثمان]] با من [[بیعت]] نکرد؟! مرا به [[بیعت]] او نیازی نیست (که [[بیعت‌شکن]] است و غدار) با دستی چون دست جهود. (مکار اگر آشکارا) با دست خود [[بیعت]] کند، روگرداند و در [[نهان]] (با ریشخند) آن را بشکند. همانا وی بر [[مردم]] [[حکومت]] کند اما کوتاه، چندان که سگ بینی خود را لیسد. او [[پدر]] چهار فرمانرواست و زودا که [[امت]] از او و [[فرزندان]] او روزی خونین را ببینند<ref>نهج البلاغه، خطبه  ۷۳</ref>.