نشانه‌های محبت به امام مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها

*در میان [[اصحاب پیامبر]] {{صل}} و [[ائمه]] {{عم}} گاهی افرادی پیدا می‌شدند که از دوستداران [[خالص]] ایشان بودند. [[محبت]] [[خالص]] نشانه‌هایی دارد که به طور طبیعی از شخص محب بروز می‌کند. یکی از این [[نشانه‌ها]] عبارت است از این که [[محبت]]، طاقت دوری از [[محبوب]] خود را ندارد. نمونه‌ای از این دست، شخصی بود از "[[انصار]]" که روزی خدمت [[رسول خدا]] {{صل}} مشرف شد و عرض کرد: من طاقت دوری شما را ندارم، داخل منزل خود می‌شوم ولی وقتی یاد شما می‌افتم، باغ و ملک خود را رها کرده، به سراغ شما می‌آیم تا از روی [[محبت]] به شما، نظری به شما بیندازم. [[حضرت]] در پاسخ به ابراز [[محبت]] این شخص به او وعده دادند که در [[قیامت]] همراه [[پیامبران]] و [[صدیقین]] و [[شهدا]] و [[صالحان]] خواهد بود<ref>بحار الانوار، ج ۱۷، ص ۱۴، ح ۲۹.</ref>. آری، هر [[قدر]] [[محبت]] شدیدتر باشد، درد فراق [[محبوب]]، محب را بیشتر [[رنج]] می‌دهد.  یکی دیگر از نشانه‌های [[محبت]] [[خالص]] این است که محب نمی‌تواند [[محبوب]] خود را در [[سختی]] و گرفتاری ببیند و اگر محبوبش گرفتار شود، گرفتاری [[محبوب]]، گرفتاری خود اوست. هر چه رابطه [[محبت]] بین محب و [[محبوب]] قویتر باشد، محب در گرفتاری‌های محبوبش بیشتر احساس گرفتاری می‌کند. مثال مناسب در این موضوع همان مثال فرزندی است که پدر و مادرش را خالصانه [[دوست]] می‌دارد. او اگر پدرش را گرفتار ببیند، در [[حقیقت]] خودش گرفتار می‌شود و نمی‌تواند خودش را جدای از پدر بداند. آن [[قدر]] پدرش را [[دوست]] دارد که [[آرزو]] می‌کند به جا پدر، خود او گرفتار شود، و پدر از گرفتاری رهایی یابد.