خوش‌گمانی: تفاوت میان نسخه‌ها

*پس از آن نیز، اگر کسی نتوانست چنین توجیهات و محملهائی را برای کاری فراهم نماید، تنها باید به [[سرزنش]] خویشتن بپردازد؛ چرا که بنا به [[نص]] [[قرآن کریم]] و [[احادیث]] [[معصومان]]{{عم}} همچنان نمی‌تواند به اعضاء [[جامعه]] خود [[سوء ظن]] یافته، آنان را در کاری که انجام داده‌اند محکوم نماید. به این [[آیه]] و این [[حدیث شریف]] بنگرید: {{متن قرآن|لَوْلا إِذْ سَمِعْتُمُوهُ ظَنَّ الْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ بِأَنفُسِهِمْ خَيْرًا وَقَالُوا هَذَا إِفْكٌ مُّبِينٌ}}<ref> از چه رو چون آن را شنیدید مردان و زنان مؤمن نیک‌اندیشی نکردند و نگفتند که این دروغی آشکار است؟؛ سوره نور ، آیه: ۱۲.</ref>، [[امیرالمؤمنین]] می‌فرمایند:" آنچه از [[برادر]] مسلمانت بوقوع پیوسته است را بر [[بهترین]] وجه ممکن حمل نما، تا آنگاه که به عیان چیزی را ببینی که امکان حمل آن بر محملی صحیح ممکن نباشد؛ و تا آنگاه که امکان حمل بر [[راستی]] و صواب داشته باشد، نسبت به سخنی که از برادرت صادر می‌شود [[گمان]] بدمبر"<ref>{{متن حدیث|" ضَعْ‏ أَمْرَ أَخِيكَ‏ عَلَى‏ أَحْسَنِهِ حَتَّى يَأْتِيَكَ مَا يَغْلِبُكَ مِنْهُ وَ لَا تَظُنَّنَّ بِكَلِمَةٍ خَرَجَتْ مِنْ أَخِيكَ سُوءاً وَ أَنْتَ تَجِدُ لَهَا فِي الْخَيْرِ مَحْمِلًا‏‏‏ ‏"}}؛ بحار الانوار، ج۷۵، ص۱۹۶.</ref>.