دعای ندبه: تفاوت میان نسخه‌ها

===معنای [[ندبه]]===

*از دعاهای مشهور که [[مستحب]] است در چهار [[عید]] "فطر، قربان، [[غدیر]] و [[روز جمعه]]" خوانده شود، "[[دعای ندبه]]" است<ref>ر.ک: محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۲۵۹.</ref>. [[ندبه]]، به معنای [[گریه]] و ناله است. این دعای [[شریف]]، مشتمل بر [[حمد]] و [[ستایش خداوند]] و [[صلوات]] بر [[پیامبر]]{{صل}} و همچنین [[استغاثه]] و [[استمداد]] از [[حضرت ولی عصر]] و تأسّف بر [[غیبت]] و [[گریه]] از [[فراق]] آن بزرگوار است و به همین [[دلیل]] ([[گریه]] از [[فراق]]) این [[دعا]] به [[ندبه]] مشهور شده است. گرچه موضوع و مناسبت این [[دعا]] [[استغاثه به حضرت مهدی]] است اما در همین موضوع خلاصه نمی‌شود؛ بلکه حاوی مواردی از جمله [[فضایل اهل بیت]] و ماجرای [[مظلومیت]] [[خاندان رسالت]] و ذکر [[جایگاه]] [[حضرت امیر]] و [[فضایل]] اوست<ref>ر.ک: محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۲۵۹.</ref>.

*[[دعای ندبه]] سندی معتبر دارد؛ چنانکه [[علامه مجلسی]] آن را به [[امام صادق]]{{ع}} نسبت داده و قائل است [[دعای ندبه]] از [[عقاید]] [[حق]] و صحیح [[شیعه]] سخن می‌‌گوید و [[گریه]] [[زاری]] و تاسف برای [[غیبت]] [[حضرت قائم]]، در این [[دعا]] آمده است<ref>محمد باقر مجلسی، زاد المعاد، ص ۴۹۱؛ </ref>.<ref>ر.ک: سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۲۲۹ – ۲۳۱؛ ر.ک. شوشتری، محمد تقی، دعای ندبه در اسناد، ص ۲۱.</ref>

برخی در نامعتبر دانستن این [[دعا]] معتقدند، نمی‌شود این [[دعا]] از [[امام صادق]]{{ع}} [[نقل]] شده باشد؛ چراکه از زمان [[امام صادق]]{{ع}} تا روز [[تولد]] [[امام عصر]] بیش از یک قرن فاصله وجود داشت، چگونه ممکن است [[انسان]] نسبت به کسی که بعد از یک قرن به [[دنیا]] می‌آید، [[گریه و زاری]] کند و در فراقش [[اشک]] بریزد؟<ref>با دعای ندبه در پگاه جمعه، علی اکبر مهدی‌پور، ص ۳۰. </ref>

*در جواب گفته شده است ناله و [[زاری]] برای [[فراق]] افراد معمولی با چنین فاصله ای امری محال و قابل تصور نیست، اما اگر فرد مورد نظر شخصی باشد که همۀ [[پیامبران الهی]]، نوید او را به [[پیروان]] خود داده باشند و به [[امّت]] خود از [[غیبت طولانی]] و [[انتظار]] وی سخن گفته باشند، در این حالت دور از [[ذهن]] نیست که افرادی از جمله [[امام صادق]]{{ع}} از [[فراق]] او ناله و [[زاری]] و برای آمدنش ثانیه شماری کند<ref>با دعای ندبه در پگاه جمعه، علی اکبر مهدی‌پور، ص ۳۰. </ref>.

*بزرگانی همچون [[سید بن طاووس]] و ابن مشهدی این [[دعا]] را در کتاب‌های خودشان مطرح کرده اند<ref>ر.ک: سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۲۲۹ - ۲۳۱. </ref>، علاوه بر اینکه [[دعای ندبه]] با محتوایی مستدل، [[فصیح]]، [[عاطفی]] و حماسی دارای مضامین عالی و حقایق تابناکی است که حکایت از صدور آن از طرف [[امام معصوم]] دارد و ما را از ارائۀ هرگونه [[سند]] و منبع بی‌نیاز می‌کند، چرا که چنین دقایق درخشانی هرگز از هیچ منبعی، جز سرچشمۀ زلال [[ولایت]] صادر نمی‌شود<ref>ر.ک. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۴۱۱. </ref>.

===فرازهای [[دعای ندبه]]===

*این [[دعا]] از هشت فراز تشکیل شده است که با یکدیگر مرتبط بوده و در مجموع، یک منظومۀ منظم و منسجم را سامان داده است:

====[[حمد]] و [[صلوات]]====

*این [[دعا]] با [[حمد]] و [[ستایش پروردگار]] و [[درود]] بر [[پیامبر]]{{صل}} گرامی [[اسلام]] و [[اهل بیت]] آغاز می‌‏شود. در [[آداب دعا]] [[بیان]] شده است [[دعا]] باید با [[نام خداوند]] و [[تمجید]] از او و [[صلوات بر محمد]] و [[آل]] او شروع شود که این امر، در این [[دعا]]، به [[زیبایی]] به چشم می‌‌خورد<ref>ر.ک. اباذری، محمود، ادعیه و زیارات مهدوی، ص ۹۱ ـ ۹۲؛ سلیمیان، خدامراد، فرهنگنامه مهدویت، ص۲۲۹ - ۲۳۱.</ref>.

====[[سپاس]] به درگاه [[الهی]] برای [[نعمت]] بزرگ [[وحی]] و [[نبوت]] و [[ولایت]] و [[امامت]]====

*در ابتدای [[دعا]]، ویژگی‌های [[اولیای الهی]] به ویژه [[زهد]] و بی‌رغبت بودن به مادیات و علت [[برگزیده]] شدنشان که همان وفای به عهدی است که با خدای خود بسته‌اند [[بیان]] شده و بر این نکته تاکید شده است که [[حجت‌های الهی]]، واسطۀ درگاه [[خداوند]] و راه رسیدن به [[رضایت]] و [[خشنودی]] [[حق تعالی]] هستند<ref>ر.ک: اباذری، محمود، ادعیه و زیارات مهدوی، ص ۸۷-۸۹.</ref>.

====[[ضرورت وحی]] و [[نبوت]] و [[خالی نبودن زمین از حجت]]====

*در بند بعدی [[دعا]] به [[ضرورت وحی]]، [[نبوت]] و [[خالی نبودن زمین از حجت]] [[الهی]] اشاره شده است: {{متن حدیث|فَبَعْضٌ أَسْکَنْتَه‏.... فَنَتَّبِعَ آیاتِکَ مِنْ قَبْلِ أَنْ نَذِلَّ وَ نَخْزی}}، همچنین به [[پیامبران بزرگ الهی]] که [[صاحب]] [[دین]] و [[شریعت]] بودند همراه با بعضی از ویژگی‌هایشان اشاره شده است، از جمله این [[پیامبران]]: [[حضرت آدم]] [[حضرت نوح]] [[حضرت ابراهیم]] [[حضرت موسی]] و [[حضرت عیسی]]{{ع}} که [[خداوند]] برای هر یک از آنها جانشینانی قرار داد تا [[زمین]] هرگز از [[حجت الهی]] خالی نماند<ref>ر.ک: اباذری، محمود، ادعیه و زیارات مهدوی، ص ۹۰-۹۱؛ کبیری، محسن، بررسی مفاهیم سیاسی دعای ندبه، ص ۱۳۷.</ref>.

====[[شریعت]] [[پیامبر]]{{صل}} و [[اهل بیت]] ایشان====

*در ادامۀ [[دعا]] به [[شریعت خاتم]] [[انبیا]]، [[حضرت محمد]]{{صل}}: {{متن حدیث|إِلَی أَنِ انْتَهَیْتَ بِالْأَمْرِ إِلَی حَبِیبِکَ وَ نَجِیبِکَ مُحَمَّدٍ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه‏،... وَ مَنْ دَخَلَهُ کانَ آمِناً}} اشاره شده است و [[دین اسلام]] را به عنوان آخرین، [[کامل‌ترین]] و [[غلبه]] کننده بر تمام [[ادیان]] معرفی کرده است. در این فراز از [[دعا]]، [[معصوم]] دانستن [[اهل بیت]] با ذکر [[آیۀ تطهیر]] تاکید شده و ماجرای [[مودت]] (علاقۀ [[قلبی]]) به [[اهل بیت]] به عنوان [[اجر رسالت]] و [[وظیفۀ امت]] در برابر آنان [[بیان]] شده است<ref>ر.ک. اباذری، محمود، ادعیه و زیارات مهدوی، ص ۹۰-۹۱. </ref>.

====[[امامت]] و [[فضائل]] امیرالمؤمنین علی{{ع}} و مظلومیت‌های [[خاندان رسالت]]====

*در بخش بعدی [[دعا]] به [[امامت]]، [[ولایت]] و [[فضائل]] [[امیرالمؤمنین]] اشاره می‌‌کند. در فراز {{متن حدیث|فَلَمَّا انْقَضَتْ أَیَّامُهُ أَقَامَ وَلِیَّهُ عَلِیَّ بْنَ أَبِی طَالِبٍ صَلَوَاتُکَ عَلَیْهِمَا وَ آلِهِمَا هَادِیا}} با اشاره به [[سنت الهی]] در آیۀ {{متن قرآن|إِنَّمَا أَنْتَ مُنْذِرٌ وَلِكُلِّ قَوْمٍ هَادٍ}}<ref>«تو، تنها بیم‌دهنده‌ای و هر گروهی رهنمونی دارد» سوره رعد، آیه ۷.</ref> یعنی وجود ([[هادی]]) در هر زمان، [[ماجرای غدیر]] [[خم]] را تاکید می‌‌کند که در آن ماجرا [[پیامبر]]{{صل}} در جمع [[عظیم]] [[حجاج]] فرمود: {{متن حدیث|مَنْ کُنْتُ مَوْلَاهُ فَعَلِیٌّ مَوْلَاه‏}}<ref>ر.ک. سلیمیان، خدامراد، فرهنگنامه مهدویت، ص۲۲۹ ـ ۲۳۱؛ کبیری، محسن، بررسی مفاهیم سیاسی دعای ندبه، ص ۱۳۷. </ref>. سپس به [[انحراف]] [[امت اسلام]] و [[مظلومیت اهل بیت]] و در نهایت به [[شهادت]] [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} به دست [[شقی]] ترین افراد می‌‌پردازد: {{متن حدیث|وَ لَمَّا قَضی‏ نَحْبَهُ، وَ قَتَلَهُ أَشْقَی الْآخِرِینَ}} و در ادامه اشاره به قضایای پس از [[پیامبر]] و [[دشمنی]] [[قریش]] با [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} و کنار زدنش از [[خلافت]] و آواره ساختن فرزندانش و مظلومیت‌های [[خاندان رسالت]] دارد. از این جهت [[دعای ندبه]] را می‌توان منشور خط [[علوی]] و [[مظلومیت شیعه]] دانست که به فلسفۀ [[غیبت امام زمان]]{{ع}} و [[اعتقاد]] به [[ظهور منجی]] و احیای کتاب و [[سنّت]] گره می‌خورد<ref>ر.ک: سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۲۲۹ ـ ۲۳۱.</ref>.

====بی قراری [[منتظران]]====

*در این بخش از [[دعا]] با تعبیر "أَیْنَ" در حدود سی فراز، برنامه‌ها و هدف‌های ظهورِ [[حضرت]] و [[جایگاه]] و [[منزلت]] ایشان مورد توجه قرار می‌‌گیرد و خوانندۀ [[دعا]] با [[حزن]] [[اندوه]] در [[فراق]] امامش می‌‌سوزد و [[اشک]] می‌‌ریزد و خطاب به [[حضرت]] می‌‌گوید: «[[پدر]] و مادرم به فدای تو و جانم سپر و بلاگردان تو باشد»<ref>{{متن حدیث|بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی وَ نَفْسِی لَکَ الْوِقَاءُ وَ الْحِمَی}}</ref>.<ref>ر.ک. سلیمیان، خدامراد، فرهنگنامه مهدویت، ص۲۲۹ ـ ۲۳۱؛ رحیمی، عباس، امید فردا، ص۶۹؛  اباذری، محمود، ادعیه و زیارات مهدوی، ص ۱۰۷-۱۰۸. </ref>

====[[استمداد]] و [[استغاثه]] به درگاه [[الهی]] برای پایان یافتن بلای [[غیبت]]====

*[[استمداد]] و [[استغاثه]] به درگاه [[الهی]] برای پایان یافتن بلای [[غیبت]] و درد دوری از [[امام]]: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ أَنْتَ کَشَّافُ الْکُرَبِ وَ الْبَلْوَی‏،... وَ صَلِّ عَلَیْهِ صَلَاةً لَا غَایَةَ لِعَدَدِهَا، وَ لَا نِهَایَةَ لِمَدَدِهَا وَ لَا نَفَادَ لِأَمَدِهَا}}. در واقع [[دعای ندبه]] ترکیبی از [[دعا]] و [[زیارت]] است؛ یعنی در بخشی از این [[دعا]] [[زیارت]] و [[نجوا]] کردن با [[امام عصر]] لحاظ شده و در بخش دیگر، این [[دعا]] از حالت [[زیارت]] درآمده و مخصوص [[مناجات]] و [[استمداد]] از [[خداوند]] شده است، مانند عبارت: «ای [[فریادرس]] درماندگان! به فریاد [[بنده]] گرفتارت برس و و آقا و مولایش را به او نشان بده و با این [[دیدار]]، [[اندوه]] و سوز دلش را برطرف کن»<ref>ر.ک: اباذری، محمود، ادعیه و زیارات مهدوی، ص ۱۰۸-۱۰۹. </ref>

====[[امام]] [[واسطۀ فیض]]====

*در بندهایی پایانی [[دعای ندبه]] حدود ۲۷ خواسته از [[خداوند]] درخواست می‌‌شود و تمام این در خواست‌ها به [[واسطۀ فیض]] بودن [[امام]] اشاره شده و با این لحن مطرح می‌‌شود، «خدایا![[ حق]] را به واسطه [[حضرت مهدی]] برپا دار و به واسطه او [[باطل]] را نابود گردان»..<ref>ر.ک: اباذری، محمود، ادعیه و زیارات مهدوی، ص ۱۰۹. </ref>.

*بنابراین [[دعای ندبه]] دعای جامع برای [[شیعیان]] است که آغاز آن با [[حمد]] و ثنای [[خداوند]] شروع شده و بعد از آن به [[امامت]]، [[ولایت]] و [[فضایل]] [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} رسیده و سپس به [[ظلم]] و ستمی که به اهلبیت [[پیامبر]] (صلی [[الله]] علیه وله) وارد شده اشاره می‌‌کند و در نهایت از دوری [[امام]] [[شکوه]] کرده و از [[خداوند]] فرجش را طلب می‌‌کند<ref>ر.ک: اباذری، محمود، ادعیه و زیارات مهدوی، ص ۱۰۹. </ref>.