آثار شناخت و اعتقاد به امام مهدی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

====آثار [[رفتاری]]====

*یکی دیگر از آثار [[شناخت امام]]، آثار [[رفتاری]] است. مهم‌ترین این آثار عبارت‌اند از:

#عمل به [[دستورهای امام]] در [[زندگی]]: [[معرفت به امام]] موجب می‌شود [[امام]] را مصداق اتم [[انسان کامل]] و [[مظهر]] اسماء و [[صفات الهی]] بدانیم. به دنبال همین [[شناخت]] است که [[مردم]] [[اطمینان]] می‌یابند [[رفتار]] و [[منش]] و [[دستورهای امام]] غیر از [[دستور خداوند]] نیست. در نتیجه تلاش خواهند کرد [[دستورهای امام]] را با [[جان]] و [[دل]] بپذیرند. در [[دعا]] خطاب به [[امام]] {{ع}} می‌خوانیم: «من به شما و آنچه شما به آن [[ایمان]] دارید [[ایمان]] دارم»<ref>{{متن حدیث|أَنِّی مُؤْمِنٌ بِکُمْ وَ بِمَا آمَنْتُمْ بِهِ...}}؛ ابن بابویه، محمد بن علی، من لا یحضره الفقیه، ج۲، ص۶۱۴.</ref>.<ref>ر.ک: [[محمود ملکی راد|ملکی راد، محمود]]، [[خانواده و زمینه‌سازی ظهور (کتاب)|خانواده و زمینه‌سازی ظهور]]، ص ۱۶۱.</ref> [[تاریخ]] [[شهادت]] می‌دهد انسان‌هایی که [[امام]] خود را شناختند و دست در دست او قرار دادند و سرسپرده [[اوامر و نواهی]] ایشان شدند به خیر و [[سعادت]] نایل گشته و کسانی که از [[امام نور]] فاصله گرفتند، گرفتار [[امام نار]] شدند<ref>ر.ک: [[سید جعفر موسوی‌نسب|موسوی‌نسب، سید جعفر]]، [[دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]، ص۶۲-۶۵.</ref>. در [[نامه]] [[حضرت صاحب الامر]] {{ع}} به [[شیخ مفید]] آمده است: «تنها چیزی که میان ما و [[شیعیان]] فاصله انداخته است، همانا [[اعمال]] و [[رفتار]] ناخوشایندی که از آنان [[انتظار]] نمی‌رود، از آنان سر می‌زند و ما آن را نمی‌پسندیم»<ref>{{متن حدیث|فَمَا یَحْبِسُنَا عَنْهُمْ إِلَّا مَا یَتَّصِلُ بِنَا مِمَّا نَکْرَهُهُ وَ لَا نُؤْثِرُهُ مِنْهُمْ}}؛ الاحتجاج، ج۲، ص۳۲۳.</ref>؛ ازاین‌رو، [[پیروی]] از خواسته‌های [[امام]] {{ع}} و دوری گزیدن از [[گناهان]] و [[اعمال ناشایست]]، لازمۀ [[معرفت]] و [[محبت]] صادقانه نسبت به [[امام]] {{ع}} است<ref>ر.ک: [[قنبر علی صمدی|صمدی، قنبر علی]]، [[بایسته‌های ظهور (مقاله)|بایسته‌های ظهور]]، ص۱۲۴-۱۲۵.</ref>.

#[[یاری امام]] و [[پیروان]] [[امام]]: [[منتظر]] با [[آگاهی]] از [[مقام]] و [[منزلت]] [[ائمه]] {{ع}}، [[دوستدار]] [[امام]] و راه [[امام]] می‌شود. سپس در راه [[حفظ دین]] و [[مکتب]] به آنان [[یاری]] می‌رساند و با دشمنانشان [[دشمنی]] خواهد کرد. در [[دعا]] می‌خوانیم: «قلبم [[تسلیم]] [[اراده]] شما و رأیم تابع [[رأی]] شما و یاری‌ام برای شما آماده است، تا آنکه [[خدا]] دینش را به وسیله شما زنده سازد..».<ref>{{متن حدیث|وَ قَلْبِی لَکُمْ سِلْمٌ وَ رَأْیِی لَکُمْ تَبَعٌ وَ نُصْرَتِی لَکُمْ مُعَدَّةٌ حَتَّی یُحْیِیَ اللَّهُ دِینَهُ بِکُمْ...}}؛ ابن بابویه، محمد بن علی، من لا یحضره الفقیه، ج۲، ص۶۱۴.</ref>.<ref>ر.ک: [[محمود ملکی راد|ملکی راد، محمود]]، [[خانواده و زمینه‌سازی ظهور (کتاب)|خانواده و زمینه‌سازی ظهور]]، ص ۱۶۱.</ref>