حرکت به نفع دیگران: تفاوت میان نسخه‌ها

*در [[جهان‌بینی]] [[اسلام]]، از یک طرف، مسئله [[خدمت]] به خلق، مقدمه [[قرب الهی]] و نوعی [[عبادت]] تلقی شده و از دیگر سوی، به هر اندازه که [[انسان]] در بعد [[شناخت]] و [[معرفت]] [[حق تعالی]] رشد و [[تکامل]] پیدا کند، در [[خدمت به مردم]]، بیشتر [[عشق]] می‌ورزد، زیرا شیفته [[حق]]، [[خدمت]] به خلق را جدای از [[بندگی]] [[خالق]] نمی‌بیند. به همین [[دلیل]] در انسان‌های متعالی و فرزانه و آشنا به [[جهان‌بینی]] [[اسلامی]]، [[حس]] نوع‌دوستی و [[خدمت]] به خلق و [[جامعه]]، بیشتر به چشم می‌خورد. اگر [[عشق]] و دل‌سوزی نسبت به [[مردم]]، که نمودار [[محبت]] به خداست، بر [[روح]] [[آدمی]] [[حاکم]] گردد و با [[ایمان]] و [[اعتقاد]] به [[خداوند]] درآمیزد، [[انسان]] را [[خدمت‌گزاری]] پر تلاش می‌سازد که هیچگاه از [[خدمت]] به دیگران [[غفلت]] نمی‌ورزد<ref>به نظر می‌رسد که «اصل حرکت به نفع [[مردم]]» با اصل «اهتمام به امور [[مسلمین]]» بسیار نزدیکند. ملااحمد نراقی می‌نویسد: «همه [[مردمان]]، [[بندگان]] [[خداوند]] منان‌اند و هر که با [[بنده]] کسی [[نیکی]] کند همانا به او کرده است، بلکه بسا باشد که مولا از [[نیکی]] کردن به [[بنده]] او خشنودتر می‌شود از [[نیکی]] کردن به خود او. پس کسی که [[خدا]] را جوید در کارگزاری [[بندگان]] او نهایت اهتمام به جا می‌آورد. [[پیامبر]]{{صل}} می‌فرمایند: «هر که اهتمام در امور [[مسلمانان]] نداشته باشد [[مسلمان]] نیست». ([[معراج]] السعاده، ص۳۸۷). [[میرزا حسین نوری]] نیز می‌نویسد: «براساس روایتی از پیامبص خدمت‌رسانی به [[مردم]] در کنار [[ایمان به خدا]]، قرار گرفته و در مقابل، زیان رساندن به [[مردم]] در عرض [[شرک]] به [[خداوند]] است». (مستدرک الوسائل، ج۱۲، ص۳۹۰).