پاسداری از دین: تفاوت میان نسخه‌ها

*به [[شهادت]] [[آیات]] [[قرآن]]، [[احادیث]] و [[تاریخ]]، [[ادیان]] و [[کتب آسمانی]] در گذر زمان توسط افرادی سودجو و هواپرست [[مبتلا]] به [[تحریف لفظی]] یا [[معنوی]] گردیده است<ref>سوره آل ‏عمران آیه ۷۵ و ۷۸؛ [[احمد طبرسی]]، الإحتجاج، ج‏۱، ص۱۹۵، خطبة أمیرالمؤمنین{{ع}} بعد فتح البصرة.</ref> و اگر [[پیامبران]] جانشینانی نداشته باشند که [[آیین]] آنان را از [[تحریف]] [[حفظ]] نمایند، یافتن [[صراط مستقیم]] غیر ممکن می‌شود. و این [[نقض غرض]] [[الهی]] از [[خلقت]] انسان‌هاست. که با [[حکمت خدا]] سازگار نیست. البته این به معنای وجود مقتضی [[هدایت]] از سوی خداست، در حالیکه ممکن است [[مردم]] عموما یا خصوصا موانعی را ایجاد کنند که از دسترسی به هدایت‌گران [[الهی]] و تبیین‌های [[دینی]] آنان [[محروم]] گردند. در [[دین اسلام]] نیز هر چند امکان [[تحریف]] لفظی [[قرآن]] وجود ندارد اما بدلیل [[تحریف‌های معنوی]] [[قرآن]] و [[سنت]] [[نبوی]] و نیز تولید [[روایات]] جعلی فراوان، فرقه‌های متعددی در میان [[مسلمانان]] تشکیل شده که هر یک به آیاتی از [[قرآن]] و دسته‌ای از [[احادیث]] منسوب به [[پیامبر]]{{صل}} [[تمسک]] می‌جویند. از این رو [[ضرورت]] وجود اوصیایی برای [[پیامبر]]{{صل}} در طول [[تاریخ]]، [[بدیهی]] است تا [[صراط مستقیم]] در میان هواپرستی‌ها، [[بدعت‌ها]] و نسبت‌های دروغین، برای طالبان [[حق]] مفتوح بماند. لازم به ذکر است که این [[اوصیاء]] -که در [[دوران آخرالزمان]] همان [[ائمه|ائمه اثنا عشر]]{{عم}} می‌باشند در صورتی می‌توانند [[دین]] را از این [[تحریف‌ها]] [[حفظ]] نمایند که مقتضی آن را داشته باشند یعنی خودشان دارای [[علمی]] [[الهی]] از منبع [[غیب]] باشند، تا هیچ زاویه‌ای از زوایای [[دین]] بر آنها [[پنهان]] نمانده و تمام مراد [[خدای متعال]] و [[پیامبر]]{{صل}} را [[درک]] نموده و برای [[خلق]] بیان نمایند. و چنین تسلطی بر [[دین الهی]] مستلزم [[علم غیب]] [[ائمه]]{{عم}} می‌باشد؛ همانطور که خود [[پیامبر خاتم|پیامبر اسلام]]{{صل}} برای [[تبیین دین]] محتاج [[علم غیب]] است. از نمونه‌های [[پاسداری از دین]] از [[تحریف]]، تفسیرهایی بوده که [[ائمه]]{{عم}} برای [[قرآن]] و [[روایات نبوی]] ارائه می‌نمودند و یا ردیّه‌هایی که با تعابیری مانند  {{عربی|"لَيْسَ حَيْثُ تَذْهَبُ "}}<ref>المحاسن، ج‏۱، ص۱۰۴، باب۴۳؛ محمد صفار، [[بصائر الدرجات (کتاب)|بصائر الدرجات]]، ج‏۱، ص ۵۰۵، باب ۱۸؛ کلینی، محمد، الکافی، ج‏۱، ص۲۱۵؛ و غیره</ref> یا {{عربی|"كَذَبُوا أَعْدَاءُ اللَّهِ "}}  بر نظر دیگران می‌زدند. همچنین با [[فدا]] کردن [[جان]] یا آبروی خویش به [[پاسداری از دین]] [[همت]] می‌گماردند همانطور که [[امام حسین]]{{ع}} با [[علم غیب]] خویش به [[تقدیر الهی]] برای [[پاسداری از دین]] به مقتل رفتند و [[امام حسن]]{{ع}} با [[علم غیب]] به تقدیر [[خدا]] و این که در [[صورت]] [[صلح با معاویه]]، اصل [[دین]] و [[شیعه]] [[حفظ]] می‌گردد آبروی خویش را در معرض خطر قرار داده و ندای "یا مذل المؤمنین" را به [[جان]] خریدند<ref> کلینی، الکافی، ج۱، ص۲۶۲؛ ابن شعبه، حسن‏، تحف العقول، ص۳۰۷؛ مفید، محمد، الاختصاص، ص۸۲.</ref>»<ref>[[سید محمود جزائری|جزائری، سید محمود]]، [[کارکردهای علم غیب امامان معصوم در شئون ایشان (پایان‌نامه)|کارکردهای علم غیب امامان معصوم در شئون ایشان]]، ص۱۳۴-۱۳۶.</ref>.

*از دیگر شئونی که می‌توان برای [[امام]] مطرح کرد، [[شأن]] [[پاسداری]] از [[دین]] است؛<ref>البته می‌توان گفت گاه پاسداری از [[دین]] به بیان صحیح آن است که این مسئله را در شأن مرجعیت دینی به تفصیل بررسی کردیم. آنچه در اینجا در پی آن هستیم، بیشتر اقدامات سیاسی و اجتماعی است که موجب می‌شود تا دین از نابودی حفظ شود.</ref> بدین معنا که [[امام]]{{ع}} باید به لحاظ [[سیاسی]] و [[اجتماعی]] به‌گونه‌ای [[رفتار]] کند که نگذار [[دین]] نابود شود. بر اساس [[سیره]] و سخنان [[ائمه|معصومان]]{{عم}} این [[شأن]] و [[وظیفه]] به گونه‌های مختلف انجام می‌شود<ref>ر. ک. [[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت (کتاب)|بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت]]، ص۲۴۲ تا ۲۴۷.</ref>