ویژگی‌های حکومت امام مهدی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::بنا بر بعضی [[روایات]]، [[حضرت]] [[امام]] [[جعفر صادق]] {{ع}} در زمان امامت‌شان، از لباس‌های لطیف استفاده می‌کرد و به همین [[دلیل]]، مورد [[طعن]] و [[انتقاد]] بعضی [[مقدس]] مآب‌ها قرار می‌گرفت<ref>ر.ک: امین، سید محسن، سیره معصومان {{عم}}، ترجمه: علی حجتی کرمانی، ۶ ج، چاپ اول: تهران، سروش، ۱۳۷۴، ج ۶، ص ۵۱.</ref>. با این حال، در اینجا می‌فرماید اگر ما به [[حکومت]] برسیم، سهمی جز خوردن خوراک‌های ناگوار و پوشیدن جامه‌های تن‌ [[آزار]] نداریم. این سخن بیانگر اهمیت ویژه [[زمامداری]] و [[حکومت]] پر [[مسلمانان]] و [[وظیفه]] خطیر [[کارگزاران]] [[حکومت اسلامی]] است. این [[روایت]] نشان می‌دهد که پذیرفتن [[مسئولیت]] [[حکومت]] [[مردم]]، [[تعهد]] مضاعفی را بر عهده پذیرنده این [[مسئولیت]] می‌آورد و او را ناچار می‌سازد زندگانی خویش را با ضعیف‌ترین طبقات اجتماع هماهنگ سازد تا دردشان را با تمام وجود، احساس و [[همت]] خویش را صرف بهبود آن دردها کند.  

::::::توجه به حکایت زیر ما را در یافتن [[رسالت]] سنگین [[پیشوایان]] و [[کارگزاران]] [[جامعه]] [[عدل]] [[اسلامی]]، [[یاری]] می‌کند: روزی یکی از [[یاران]] [[امیرمؤمنان علی]] {{ع}} عرض کرد: ای [[امیرمؤمنان]]! از برادرم، عاصم بن زیاد به تو شکایت می‌کنم. فرمود: چرا؟ گفت: جامه‌های پشمین به تن کرده و از [[دنیا]] روی برگردانده است. [[امام]] فرمود: او را نزد من آرید. چون نزد ایشان آمد، بدو گفت: "ای دشمنک خویش! [[شیطان]]، سرگشته‌ات کرده و از راهت به در برده است. بر [[زن]] و فرزندانت [[رحمت]] نمی‌آری و چنین می‌پنداری که [[خدا]] آنچه را [[پاکیزه]] است، بر تو روا فرموده است، ولی ناخشنود است که از آن برداری؟ تو نزد [[خدا]] خوارمایه‌تر از آنی که پنداری؟" گفت: ای [[امیرمؤمنان]]! و تو در این پوشاک زبر تن [[آزار]] باشی و [[خوراک]] دشوار [[خوار]]؟ [[حضرت]] فرمود: وای بر تو! من نه چون تواَم. [[خدا]] بر [[پیشوایان]] [[دادگر]] [[واجب]] فرموده است خود را با [[مردم]] [[ناتوان]] برابر نهند تا مستمندی، [شخص] تنگ دست را به [[هیجان]] نیارد و به [[طغیان]] وا ندارد<ref>نهج البلاغه، ترجمه: سید جعفر شهیدی، کلام ۲۰۹، صص ۲۴۱ و ۲۴۲؛ نهج البلاغه، ترجمه و شرح: سید علی‌نقی فیض‌الاسلام، بی‌جا، بی‌نا، بی‌تا، کلام ۲۰۰، صص ۲۰۰ و ۲۰۱.</ref>.  

::::::در [[روایت]] دیگری، [[قاطعیت]] و [[سازش‌ناپذیری]] [[حضرت ولی عصر]] {{ع}} در مقابل [[کارگزاران]] ناشایست و [[مهربانی]] آن [[حضرت]] با [[بیچارگان]] و [[مستمندان]] چنین توصیف شده است: [[مهدی]] {{ع}}، [[بخشنده]] است. او با [[کارگزاران]] و مأموران [[دولت]] خویش بسیار سخت‌گیر و با [[ناتوانان]] و [[مستمندان]] بسیار [[دل]] رحم و [[مهربان]] است<ref>علی بن موسی بن طاووس، التشریف بالمنن فی التعریف بالفتن، چاپ اول: قم، مؤسسة صاحب الأمر {{ع}}، ۱۴۱۶ ه- ق، ص ۳۲۵؛ نجم‌الدین جعفربن محمد عسکری، المهدی الموعود المنتظر عند علماء السنة والإمامیه، چاپ اول: تهران، مؤسسة الامام المهدی {{ع}} ۱۳۶۰، ج ۱، ص ۲۷۷.</ref>. شدت و [[قاطعیت]] در مقابل [[کارگزاران]] [[حکومت]] و [[مهرورزی]] با [[ناتوانان]] و زیردستان از ویژگی‌های مهمی هستند که [[حاکم اسلامی]] باید بدان‌ها آراسته باشد. [[امام صادق]] {{ع}} در نامه‌ای خطاب به [[نجاشی]]، یکی از [[یاران]] خود که به سمت استانداری [[اهواز]] [[منصوب]] شده بود، [[رستگاری]] و [[نجات]] او را در گرو داشتن این ویژگی‌ها دانسته و می‌فرمود: بدان که [[نجات]] و [[رستگاری]] تو در گرو چند چیز است: جلوگیری از ریختن [[خون]] [بی‌گناهان]، خودداری از [[آزار]] [[دوستان]] [[خدا]]، [[مدارا]] و [[ملاطفت]] با زیردستان و [[حسن]] [[سلوک]] همراه با [[مهربانی]] و رأفتی که برخاسته از [[ناتوانی]] و شدت و قاطعیتی که برخاسته از زورگویی نباشد<ref>بحارالأنوار، ج ۷۷، ص ۱۹۲.</ref>.  

::::::[[امام علی]] {{ع}} نیز به یکی از [[فرمانداران]] خود چنین سفارش می‌کند: شدت و [[قاطعیت]] را با قدری [[نرمی]] و [[ملاطفت]] بیامیز و هر زمان که [[مهربانی]] و [[مدارا]] کردن شایسته‌تر است، [[مدارا]] کن و آنجا که چاره‌ای جز شدت و [[قاطعیت]] [[نداری]]، شدت و [[قاطعیت]] پیشه کن<ref>نهج البلاغه، ترجمه: سید جعفر شهیدی، ص ۳۲۰ , نامه ۴۶.</ref>.