آیه مودت: تفاوت میان نسخه‌ها

آیه مودت (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۶ ژوئن ۲۰۲۰، ساعت ۰۸:۳۴

۷۷۴ بایت حذف‌شده ، ‏۲۶ ژوئن ۲۰۲۰

←‏ادله شیعه

دیداریویکی‌متن

Msadeq

مدیران

۱۱۵٬۱۸۳

ویرایش

@@ خط ۳۵: / خط ۳۵: @@
 ===[[ادله]] [[شیعه]]===
 *در [[شأن نزول]] [[آیه مودّت]] آمده است: "هنگامی که [[پیامبر]] وارد [[مدینه]] شد و پایه‌های [[اسلام]] محکم گردید، [[انصار]] گفتند: ما [[خدمت]] [[رسول خدا]]{{صل}} می‌رسیم و عرض می‌کنیم: اگر [[مشکلات]] [[مالی]] پیدا شد، این [[اموال]] ما بی هیچ قید و شرط در [[اختیار]] تو قرار دارد. هنگامی که این سخن را خدمتش عرض کردند، این [[آیه]] نازل شد {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}}. سپس [[پیامبر]] [[آیه]] را برای آنها خواند و فرمود: به [[نزدیکان]] من [[مودت]] داشته باشید. [[انصار]] از محضرش بیرون آمدند، ولی [[منافقان]] گفتند: این سخنی است که او بر [[خدا]] [[افترا]] بسته و هدفش این است که ما را پس از خود، در برابر خویشاوندانش [[خوار]] کند. سپس [[آیه]] ۲۴ [[سوره شوری]] نازل شد: {{متن قرآن|أَمْ يَقُولُونَ افْتَرَى عَلَى اللَّهِ كَذِبًا فَإِنْ يَشَإِ اللَّهُ يَخْتِمْ عَلَى قَلْبِكَ وَيَمْحُ اللَّهُ الْبَاطِلَ وَيُحِقُّ الْحَقَّ بِكَلِمَاتِهِ إِنَّهُ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ}}"<ref>{{متن حدیث|عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ{{صل}} حِينَ قَدِمَ الْمَدِينَةَ وَ اسْتَحْكَمَ الْإِسْلَامَ قَالَتِ الْأَنْصَارُ فِيمَا بَيْنَهُمْ يَأْتِي رَسُولُ اللَّهِ{{صل}} فَنَقُولُ لَهُ تَعْرُوكَ أُمُورٌ فَهَذِهِ أَمْوَالُنَا فَاحْكُمْ فِيهَا غَيْرَ حَرِجٍ وَ لَا مَحْظُورٍ عَلَيْكَ فَأَتَوْهُ فِي ذَلِكَ فَنَزَلَ {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}} فَقَرَأَهَا عَلَيْهِمْ فَقَالَ تَوَدُّونَ قَرَابَتِي مِنْ بَعْدِي فَخَرَجُوا مِنْ عِنْدِهِ مُسَلِّمِينَ لِقَوْلِهِ فَقَالَ الْمُنَافِقُونَ إِنَّ هَذَا لَشَيْءٌ افْتَرَاهُ فِي مَجْلِسِهِ أَرَادَ بِذَلِكَ أَنْ يُذَلِّلَنَا لِقَرَابَتِهِ مِنْ بَعْدِهِ فَنَزَلَتْ {{متن قرآن|أَمْ يَقُولُونَ افْتَرَى عَلَى اللَّهِ كَذِبًا}} فَأَرْسَلَ إِلَيْهِمْ فَتَلَاهَا عَلَيْهِمْ فَبَكَوْا وَ اشْتَدَّ عَلَيْهِمْ فَأَنْزَلَ اللَّهُ وَ {{متن قرآن|وَهُوَ الَّذِي يَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ عِبَادِهِ}} الْآيَةَ فَأَرْسَلَ فِي أَثَرِهِمْ فَبَشَّرَهُمْ قَالَ {{متن قرآن|وَيَسْتَجِيبُ الَّذِينَ آمَنُوا}} وَ هُمُ الَّذِينَ سَلَّمُوا لِقَوْلِهِ...}}}}؛ مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج۹، ص۴۴. الأمثل فی تفسیر کتاب الله المنزل، ج۱۵، ص۵۰۵؛ الوجیز فی تفسیر الکتاب العزیز، ص۶۴۷.</ref>.
+*مطابق [[شأن نزول]] یاد شده، [[آیات]] محل بحث در [[مدینه]] نازل شده و مقصود از [[قربی]]، [[خویشاوندان پیامبر]]{{صل}} نیاز است.
+*[[ابن‌عباس]] [[روایت]] می‌کند: "هنگامی که [[آیه]] {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ}} نازل شد، گفتند: یا [[رسول الله]] [[خویشاوندان]] شما که [[محبت]] آنها بر ما [[واجب]] شد، کیانند؟ فرمود: [[علی]] و [[فاطمه]] و دو فرزندشان. و سه بار این سخن را تکرار کرد"<ref>{{متن حدیث|لَمَّا نَزَلَتْ هَذِهِ الْآيَةُ {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}} قُلْتُ [قَالُوا] يَا رَسُولَ اللَّهِ مَنْ قَرَابَتُكَ الَّذِينَ افْتَرَضَ اللَّهُ عَلَيْنَا مَوَدَّتَهُمْ قَالَ عَلِيٌّ وَ فَاطِمَةُ وَ وُلْدُهُمَا [وَ وُلْدُهَا] ثَلَاثَ مَرَّاتٍ يَقُولُهَا}}؛ابوالقاسم فرات بن ابراهیم بن فرات کوفی، تفسیر فرات الکوفی، ص۳۸۹.</ref>.
- مطابق [[شأن نزول]] یادشده، [[آیات]] محل بحث در [[مدینه]] نازل شده و مقصود از [[قربی]]، [[خویشاوندان پیامبر]] نیاز{{صل}} است.
+*از [[امام باقر]]{{ع}} دربار‌ه [[آیه]] {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}} پرسیده شد. [[حضرت]] فرمودند: {{متن حدیث|هُمُ الْأَئِمَّةُ}}<ref>محمد بن یعقوب بن اسحاق کلینی، الکافی، ج۱، ص۴۱۳.</ref>.
-[[ابن‌عباس]] [[روایت]] می‌کند:
+*در جایی دیگر از [[حضرت]] درباره این [[آیه]] از [[حضرت]] سؤال شد، [[حضرت]] فرمودند [[مودت]] به [[اهل بیت پیامبر]]{{صل}} واجبی از سوی [[خدا]] بر [[بندگان]] است<ref>نعمان بن محمد تمیمی، دعائم الإسلام، ج۱، ص۶۸. {{متن حدیث|هِيَ فَرِيضَةٌ مِنَ اللَّهِ عَلَى الْعِبَادِ لِمُحَمَّدٍ{{صل}} فِي أَهْلِ بَيْتِهِ}}.</ref>.
-{{متن حدیث|لَمَّا نَزَلَتْ [هَذِهِ] الْآيَةُ {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}} قُلْتُ [قَالُوا] يَا رَسُولَ اللَّهِ مَنْ قَرَابَتُكَ الَّذِينَ افْتَرَضَ اللَّهُ عَلَيْنَا مَوَدَّتَهُمْ قَالَ عَلِيٌّ وَ فَاطِمَةُ وَ وُلْدُهُمَا [وَ وُلْدُهَا] ثَلَاثَ مَرَّاتٍ يَقُولُهَا}}<ref>ابوالقاسم فرات بن ابراهیم بن فرات کوفی، تفسیر فرات الکوفی، ص۳۸۹: هنگامی که آیه {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ}} نازل شد، گفتند: یا رسول الله خویشاوندان شما که محبت آنها بر ما واجب شد، کیانند؟ فرمود: علی و فاطمه و دو فرزندشان. و سه بار این سخن را تکرار کرد.</ref>.
+*[[حضرت رضا]]{{ع}} در ضمن روایتی در مجلس [[مأمون]] و در حضور [[دانشمندان]] ویژگی‌های [[پیامبر]] و [[اهل بیت]]{{عم}} را بیان کردند و در ششمین خصوصیت با منحصر دانستن طلب [[مودت]] [[پیامبر]]{{صل}} برای [[اهل بیت]]{{عم}} فرمودند: "گفته خدای عزّوجلّ است: {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}} این ویژگی ویژه [[پیامبر]]{{صل}} است، نه دیگر [[پیامبران]]{{عم}}. پس ویژگی [[خانواده]] اوست، نه دیگر [[مردم]]؛ زیرا [[خداوند]] از [[پیامبران]]، ضمن یاد آوری از [[نوح]]{{ع}} حکایت کرده است: {{متن قرآن|وَيَا قَوْمِ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مَالًا إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى اللَّهِ وَمَا أَنَا بِطَارِدِ الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّهُمْ مُلَاقُو رَبِّهِمْ وَلَكِنِّي أَرَاكُمْ قَوْمًا تَجْهَلُونَ}} و از [[هود]]{{ع}} حکایت کرد و گفت:... {{متن قرآن|يَا قَوْمِ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى الَّذِي فَطَرَنِي أَفَلَا تَعْقِلُونَ}} (امّا) به [[پیامبر]] خود ([[محمد]]{{صل}}) که فرمود: {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}} و [[خداوند]] [[دوستی]] ایشان را [[واجب]] نکرد مگر از آن رو که می‌دانست ایشان هرگز از [[دین]] سر نمی‌پیچند و هرگز به [[گمراهی]] باز نمی‌گردند"<ref>{{متن حدیث|وَ أَمَّا السَّادِسَةُ فَقَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}} فَهَذِهِ خُصُوصِيَةٌ لِلنَّبِيِّ{{صل}} دُونَ الْأَنْبِيَاءِ وَ خُصُوصِيَّةٌ لِلْآلِ دُونَ غَيْرِهِمْ وَ ذَلِكَ أَنَّ اللَّهَ حَكَى عَنِ الْأَنْبِيَاءِ فِي ذِكْرِ نُوحٍ{{ع}} {{متن قرآن|وَيَا قَوْمِ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مَالًا إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى اللَّهِ وَمَا أَنَا بِطَارِدِ الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّهُمْ مُلَاقُو رَبِّهِمْ وَلَكِنِّي أَرَاكُمْ قَوْمًا تَجْهَلُونَ}} وَ حَكَى عَنْ هُودٍ{{ع}} قَالَ {{متن قرآن|يَا قَوْمِ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى الَّذِي فَطَرَنِي أَفَلَا تَعْقِلُونَ}} وَ قَالَ لِنَبِيِّهِ{{صل}} {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}}؛ ابومحمد حسن حرانی یا حلبی، تحف العقول، النص، ص۴۳۱.</ref>}}.
-از [[امام باقر]]{{ع}} دربار‌ه [[آیه]] {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}} پرسیده شد. [[حضرت]] فرمودند: {{متن حدیث|هُمُ الْأَئِمَّةُ}}<ref>محمد بن یعقوب بن اسحاق کلینی، الکافی، ج۱، ص۴۱۳.</ref>.
+*علاوه بر [[روایات شیعه]]، [[روایات]] متعدد دیگری در کتاب‌های معتبر [[اهل سنت]] آمده است، که [[اعتقاد]] و [[باور]] [[شیعه]] را [[اثبات]] می‌کند برخی از مهمترین آنها عبارت‌اند از:
-در جایی دیگر از [[حضرت]] درباره این [[آیه]] از [[حضرت]] سؤال شد، [[حضرت]] فرمودند [[مودت]] به [[اهل بیت پیامبر]]{{صل}} واجبی از سوی [[خدا]] بر [[بندگان]] است<ref>نعمان بن محمد تمیمی، دعائم الإسلام، ج۱، ص۶۸. {{متن حدیث|هِيَ فَرِيضَةٌ مِنَ اللَّهِ عَلَى الْعِبَادِ لِمُحَمَّدٍ{{صل}} فِي أَهْلِ بَيْتِهِ}}.</ref>.
+*[[بخاری]]، [[مسلم]]، [[ترمذی]] و [[آلوسی]] در زیر [[آیه مودّت]] چنین می‌نویسند: "از [[ابن عباس]] درباره این [[آیه]] پرسیدند. [[سعید بن جبیر]] با [[عجله]] گفت: منظور از [[قربی]]، [[آل محمد]]{{صل}} هستند"<ref>{{متن حدیث|عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ أَنَّهُ سُئِلَ عَنْ قَوْلِهِ تَعَالَى {{متن قرآن|إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}} قَالَ سَعِيدُ بْنُ جُبَيْرٍ قُرْبَى آلُ مُحَمَّدٍ {{صل}} }}؛ صحیح بخاری، ج۳، ص۵۰۲، کتاب تفسیر؛ مسند احمد، ج۱، ص۲۲۹؛ صحیح ترمذی، ج۵، ص۳۵۱، کتاب تفسیر؛ روح المعانی فی تفسیر القرآن العظیم، ج۱۳، ص۳۱.</ref>.
-[[حضرت رضا]]{{ع}} در ضمن روایتی در مجلس [[مأمون]] و در حضور [[دانشمندان]] ویژگی‌های [[پیامبر]] و [[اهل بیت]]{{عم}} را بیان کردند و در ششمین خصوصیت با منحصر دانستن طلب [[مودت]] [[پیامبر]]{{صل}} برای [[اهل بیت]]{{عم}} فرمودند:
+*[[احمد بن حنبل]]، [[محبّ طبری]]، [[سخاوی]] و [[هیثمی]] به [[نقل]] از [[ابن عباس]] چنین آورده‌اند: "هنگامی که [[آیه مودّت]] نازل شد گفتند: ای [[رسول خدا]]! [[خویشاوندان]] تو که [[مودّت]] آنان [[واجب]] است چه کسانی هستند؟ [[پیامبر خدا]]{{صل}} فرمود: [[علی]]، [[فاطمه]] و دو [[فرزند فاطمه]]{{س}}"<ref>{{متن حدیث|قِيلَ يَا رَسُولَ اللَّهِ مَنْ قَرَابَتُكَ الَّذِينَ افْتَرَضَ اللَّهُ مَوَدَّتَهُمْ قَالَ عَلِيٌّ وَ فَاطِمَةُ وَ ابْنَاهُمَا}}؛ مناقب علی بن ابی طالب{{ع}}، ح۲۶۳؛ محبّ طبری ذخائر العقبی، ۲۵ و سخاوی استجلاب ارتقاء الغرف، ۳۶؛ المعجم الکبیر، ج۳، ص۴۷، ح۲۶۴۱ و ج۱۱، ص۳۵۱، ح۱۲۲۵۹؛ هیثمی، مجمع الزوائد، ج۷، ص۱۰۳؛ البحر المحیط فی التفسیر، ج۹، ص۳۳۵؛ الجامع لأحکام القرآن، ج۱۶، ص۲۱؛ شواهد التنزیل لقواعد التفضیل، ج۲، ص۱۹۶.</ref>.
-{{متن حدیث|وَ أَمَّا السَّادِسَةُ فَقَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}} فَهَذِهِ خُصُوصِيَةٌ لِلنَّبِيِّ{{صل}} دُونَ الْأَنْبِيَاءِ وَ خُصُوصِيَّةٌ لِلْآلِ دُونَ غَيْرِهِمْ وَ ذَلِكَ أَنَّ اللَّهَ حَكَى عَنِ الْأَنْبِيَاءِ فِي ذِكْرِ نُوحٍ{{ع}} {{متن قرآن|وَيَا قَوْمِ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مَالًا إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى اللَّهِ وَمَا أَنَا بِطَارِدِ الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّهُمْ مُلَاقُو رَبِّهِمْ وَلَكِنِّي أَرَاكُمْ قَوْمًا تَجْهَلُونَ}}<ref>«و ای قوم من! برای آن (پیامبری خود) از شما مالی نمی‌خواهم، پاداش من جز بر (عهده) خداوند نیست و من کسانی را که ایمان آورده‌اند (از خود) نمی‌رانم، بی‌گمان آنان به لقای پروردگار خویش خواهند رسید اما من شما را قومی می‌بینم که نادانی می‌ورزید» سوره هود، آیه ۲۹.</ref> وَ حَكَى عَنْ هُودٍ{{ع}} قَالَ {{متن قرآن|يَا قَوْمِ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى الَّذِي فَطَرَنِي أَفَلَا تَعْقِلُونَ}}<ref>«ای قوم من! در برابر آن (رسالت) از شما پاداشی نمی‌خواهم؛ پاداش من جز بر (عهده) آن کس که مرا آفریده است نیست پس آیا خرد نمی‌ورزید؟» سوره هود، آیه ۵۱.</ref> وَ قَالَ لِنَبِيِّهِ{{صل}} {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}}<ref>ابومحمد حسن حرانی یا حلبی، تحف العقول، النص، ص۴۳۱: گفته خدای عزّوجلّ است: {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}} این ویژگی ویژه پیامبر{{صل}} است، نه دیگر پیامبران{{عم}}. پس ویژگی خانواده اوست، نه دیگر مردم؛ زیرا خداوند از پیامبران، ضمن یاد آوری از نوح{{ع}} حکایت کرده است: {{متن قرآن|وَيَا قَوْمِ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مَالًا إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى اللَّهِ وَمَا أَنَا بِطَارِدِ الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّهُمْ مُلَاقُو رَبِّهِمْ وَلَكِنِّي أَرَاكُمْ قَوْمًا تَجْهَلُونَ}} و از هود{{ع}} حکایت کرد و گفت:... {{متن قرآن|يَا قَوْمِ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى الَّذِي فَطَرَنِي أَفَلَا تَعْقِلُونَ}} (امّا) به پیامبر خود (محمد{{صل}}) که فرمود: {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}} و خداوند دوستی ایشان را واجب نکرد مگر از آن رو که میدانست ایشان هرگز از دین سر نمی‌پیچند و هرگز به گمراهی باز نمی‌گردند.</ref>}}.
+*[[ابن جریر طبری]] آورده است: "هنگامی که [[علی بن الحسین]]{{ع}} به [[اسارت]] وارد [[دمشق]] شد، در ورودی [[شهر]] مردی از [[شامیان]] برخاست و گفت: [[سپاس]] خدایی را که شما را کشت، ریشه شما را بر کند و دو شاخ [[فتنه]] را برید! [[امام علی بن الحسین]]{{ع}} به او فرمود: أقرأت القرآن؛ آیا [[قرآن]] خوانده‌ای؟ پاسخ داد: آری! فرمود: آیا "[[آل]] حم»" را خوانده‌ای؟ عرضه داشت: خوانده‌ام؛ ولی "[[آل]] حم" را نخوانده‌ام. [[حضرت]] فرمود: آیا این [[آیه]] را نخوانده‌ای که می‌فرماید: {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى وَمَنْ يَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَزِدْ لَهُ فِيهَا حُسْنًا إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ شَكُورٌ}} بگو: من هیچ گونه [[اجر]] و پاداشی از شما بر این [[دعوت]] درخواست نمی‌کنم جز [[دوست داشتن]] نزدیکانم. گفت: به [[راستی]] شما همان "[[قربی]]" هستید؟! [[حضرت]] فرمود: آری!"<ref>{{متن حدیث|لَمَّا جِيءَ بِعَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ رضی الله تعالی عنهما أَسِيراً فَأُقِيمَ عَلَى دَرَجِ دِمَشْقَ قَامَ رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ الشَّامِ فَقَالَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي قَتَلَكُمْ وَ اسْتَأْصَلَكُمْ فقال له علی رضی الله تعالی أَ قَرَأْتَ الْقُرْآنَ قَالَ نَعَمْ قَالَ قَرَأْتَ آلَ حم قَالَ نَعَمْ قَالَ: ما قَرَأْتَ {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}} قَالَ فإنکم لأنْتُمْ هُمْ قَالَ نَعَمْ}}؛ تفسیر طبری، ج۲۵، ص۱۶ و ۱۷. </ref>.
-علاوه بر [[روایات شیعه]]، [[روایات]] متعدد دیگری در کتاب‌های معتبر [[اهل]] [[سنّت]] آمده است، که [[اعتقاد]] و [[باور]] [[شیعه]] را [[اثبات]] می‌کند برخی از مهمترین آنها عبارت‌اند از:
+*[[زمخشری]] در [[تفسیر]] خود آورده است: "منظور از [[اهل]] [[قربی]]، در روایتی آمده است: آن گاه که این [[آیه]] نازل شد، گفته شد: ای [[رسول خدا]]! [[خویشان]] شما که [[مودت]] آنها بر ما لازم است چه کسانی هستند؟ [[حضرت]] فرمود: [[علی]]، [[فاطمه]]، و [[فرزندان]] آنها{{عم}}. روایتی که از [[علی]] [[نقل]] شده بیان‌گر همین معناست. آنجا که گوید: روزی به [[پیامبر]] [[شکوه]] کردم، که ای [[رسول خدا]]! [[مردم]] به من [[حسادت]] می‌کنند، [[پیامبر]] فرمود: آیا [[راضی]] و [[خشنود]] نیستی که چهارمین نفر از این چهار نفر باشی؟ نخستین کسی که وارد [[بهشت]] می‌شود، من، تو، [[حسن]]، [[حسین]]{{عم}}، [[همسران]] ما سمت راست و چپ ما هستند و [[فرزندان]] و [[ذریه]] ما پشت سر [[همسران]] ما وارد [[بهشت]] می‌شوند"<ref>{{حدیث|و المراد فی اهل القربی: رُوِيَ أَنَّهَا لَمَّا أُنْزِلَتْ قِيلَ يَا رَسُولَ اللَّهِ مَنْ قَرَابَتُكَ هَؤُلَاءِ الَّذِينَ وَجَبَتْ عَلَيْنَا مَوَدَّتُهُمْ قَالَ عَلِيٌّ وَ فَاطِمَةُ وَ ابْنَاهُمَا وَ يَدُلُّ عَلَيْهِ مَا رُوِيَ عَنْ عَلِيٍّ{{ع}} شَكَوْتُ إِلَى رَسُولِ اللَّهِ{{صل}} حَسَدَ النَّاسِ لِي فَقَالَ أَ مَا تَرْضَى أَنْ تَكُونَ رَابِعَ أَرْبَعَةِ أَوَّلِ مَنْ يَدْخُلُ الْجَنَّةَ أَنَا وَ أَنْتَ وَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ وَ أَزْوَاجُنَا عَنْ أَيْمَانِنَا وَ شَمَائِلِنَا وَ ذُرِّيَّاتُنَا خَلْفَ أَزْوَاجِنَا وَ عَنِ النَّبِيِّ{{صل}} حَرُمَتِ الْجَنَّةُ عَلَى مَنْ ظَلَمَ أَهْلَ بَيْتِي وَ آذَانِي فِي عَشِيرَتِي}}؛ الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل، ج۴، ص۲۱۹: </ref>.
+*[[فخر رازی]] در [[تفسیر]] خود آورده است: "من می‌گویم: [[خاندان]] [[محمّد]]{{صل}}، همان کسانی‌اند که همه کارهایشان با [[محمّد]]{{صل}} در [[ارتباط]] است. پس هر کس ارتباطش با آن [[حضرت]] کامل‌تر و بیشتر باشد، [[خاندان]] او به شمار می‌آید و بی‌تردید [[فاطمه]]، [[علی]]، [[حسن]] و [[حسین]] بیشترین و شدیدترین [[ارتباط]] را داشتند که بر همگان به صورت [[تواتر]] روشن است. پس آنها به طور مسلّم همان [[خاندان]] هستند. در ادامه می‌نویسد: [[مردم]] در معنای کلمه "[[آل]] = [[خاندان]]" [[اختلاف]] نظر دارند و گفته شده: منظور [[نزدیکان]] [[پیامبر]] هستند و برخی دیگر گفته‌اند: [[امّت]] [[پیامبر]] هستند. در صورتی که "[[آل]]" را بر [[نزدیکان]] معنا کنیم، آنان [[خاندان پیامبر]]{{صل}} خواهند بود و اگر به معنای [[امّت]] او بگیریم که [[دعوت]] او را پذیرفتند، باز هم آنان [[خاندان پیامبر]]{{صل}} خواهند بود. پس ثابت شد که در همه حالات، آنان [[خاندان پیامبر]]{{صل}} به شمار می‌آیند. اما آیا غیر آنان از [[خاندان]]، کسی دیگر نیز شامل کلمه "[[آل]]" می‌شود، در این باره [[اختلاف]] نظر وجود دارد. [[زمخشری]] [[نقل]] کرده است: هنگامی که این [[آیه]] بر [[پیامبر اکرم]]{{صل}} نازل شد، پرسیدند: [[نزدیکان]] شما که [[مودّت]] آنان بر ما لازم شد، چه کسانی‌اند؟ فرمودند: [[علی]]، [[فاطمه]]، و دو [[فرزند]] آنها{{عم}}. پس روشن می‌شود که این چهار نفر [[نزدیکان]] پیامبراند و هر گاه این مطلب ثابت شد، آنها به این [[احترام]] و [[بزرگداشت]]، اختصاص پیدا می‌کنند. به [[راستی]] که [[دعا]] برای [[خاندان]]، [[مقام]] و مرتبه بزرگی را ثابت می‌نماید و به همین منظور این ادعا در انتهای تشهد [[نماز]] قرار گرفته که: خداوندا! بر [[محمّد]] و بر [[خاندان]] او [[درود]] بفرست و بر [[محمد]] و [[خاندان]] او [[رحمت]] قرار بده. این [[بزرگداشت]] درباره شخص دیگری جز [[خاندان پیامبر]]{{صل}} وارد نشده است"<ref>{{عربی|و أنا أقول: آل محمد هم الذین یؤول أمرهم إلیه فکل من کان أمرهم إلیه أشد و أکمل کانوا هم الآل، و لا شک أن فاطمة و علیا و الحسن و الحسین کان التعلق بینهم و بین رسول الله أشد التعلقات و هذا کالمعلوم بالنقل المتواتر فوجب أن یکونوا هم الآل، و أیضا اختلف الناس فی الآل فقیل هم الأقارب و قیل هم أمته، فإن حملناه علی القرابة فهم الآل، و إن حملناه علی الأمة الذین قبلوا دعوته فهم أیضا آل فثبت أن علی جمیع التقدیرات هم الآل،... و ادامه میدهد: و أما غیرهم فهل یدخلون تحت لفظ الآل؟ فمختلف فیه. و روی صاحب "الکشاف": أنه لما نزلت هذه الآیة قیل یا رسول الله من قرابتک هؤلاء الذین وجبت علینا مودتهم؟ فقال علی و فاطمة و ابناهما، فثبت أن هؤلاء الأربعة أقارب النبی و إذا ثبت هذا وجب أن یکونوا مخصوصین بمزید التعظیم. أن الدعاء للآل منصب عظیم و لذلک جعل هذا الدعاء خاتمة التشهد فی الصلاة و هو قوله اللّهم صل علی محمد و علی آل محمد و ارحم محمدا و آل محمد، و هذا التعظیم لم یوجد فی حق غیر الآل، فکل ذلک یدل علی أن حب آل محمد واجب}}؛ مفاتیح الغیب، ج۲۷ ص۵۹۵: .</ref>.
-[[بخاری]]، مسلم، [[ترمذی]] و [[آلوسی]] در زیر [[آیه مودّت]] چنین می‌نویسند:
+*[[حاکم نیشابوری]] درباره اینکه مقصود از واژه [[قربی]]، [[آل محمد]]{{صل}} است، ادعای [[اجماع]] در [[اهل سنت]] را مطرح نموده و می‌نویسد: {{عربی إنّما اتّفقا في تفسير هذه الآية على حديث عبدالملك بن ميسرة الزراد عن طاووس عن ابن عبّاس رضی الله عنهما- أنه في قربى آل محمد}}<ref>المستدرک علی الصحیحین، ج۲، ص۴۸۲، ح.۳۶۵۹.</ref>.
-{{متن حدیث|عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ أَنَّهُ سُئِلَ عَنْ قَوْلِهِ تَعَالَى {{متن قرآن|إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}} قَالَ سَعِيدُ بْنُ جُبَيْرٍ قُرْبَى آلُ مُحَمَّدٍ{{صل}}}}<ref>صحیح بخاری، ج۳، ص۵۰۲، کتاب تفسیر؛ مسند احمد، ج۱، ص۲۲۹؛ صحیح ترمذی، ج۵، ص۳۵۱، کتاب تفسیر؛ روح المعانی فی تفسیر القرآن العظیم، ج۱۳، ص۳۱، از ابن عباس درباره این آیه پرسیدند. سعید بن جبیر با عجله گفت: منظور از قربی، آل محمد{{صل}} هستند.</ref>.
+*[[جارالله زمخشری]] ضمن [[تأیید]] اینکه [[قربی]] به معنای [[آل محمد]] است، [[حدیثی]] از [[پیامبر خدا]]{{صل}} [[نقل]] می‌کند که فرمود: "[[بهشت]] بر کسی که به [[اهل بیت]] و [[خاندان]] من [[ستم]] روا بدارد و من را درباره خاندانم بیازارد، [[حرام]] شده است و هر گاه شخصی احسانی به یکی از [[فرزندان عبدالمطلب]] نماید و کسی پاداشی به او ندهد، پس خودم در [[روز قیامت]] آن هنگام که من را [[ملاقات]] نماید، [[پاداش]] خواهم داد"<ref>{{متن حدیث|حَرُمَتِ الْجَنَّةُ عَلَى مَنْ ظَلَمَ أَهْلَ بَيْتِي وَ آذَانِي فِي عَشِيرَتِي وَ مَنِ اصْطَنَعَ صَنِيعَةً إِلَى أَحَدٍ مِنْ وُلْدِ عَبْدِ الْمُطَّلِبِ وَ لَمْ يُجَازِهِ عَلَيْهَا فَأَنَا أُجَازِيهِ عَلَيْهَا غَداً إِذَا لَقِيَنِي يَوْمَ الْقِيَامَةِ}}؛ الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل، ج۴، ص۲۲۱: .</ref>. سپس [[روایت]] دیگری از [[پیامبر خدا]]{{صل}} [[نقل]] می‌کند که فرمود: "هر کس بر [[دوستی]] [[خاندان]] [[محمّد]] از [[دنیا]] از رود، [[شهید]] از [[دنیا]] رفته است. [[آگاه]] باشید! هر کس بر [[دوستی]] [[خاندان]] [[محمّد]] از [[دنیا]] رود، بخشوده شده [[دنیا]] رفته است. [[آگاه]] باشید! هر کس بر [[دوستی]] [[خاندان]] [[محمّد]] از [[دنیا]] رود، بر [[توبه کامل]] از [[دنیا]] رفته است. [[آگاه]] باشید! هر کس بر [[دوستی]] [[خاندان]] [[محمّد]] از [[دنیا]] رود، مؤمنی با [[ایمان کامل]] از [[دنیا]] رفته است. [[آگاه]] باشید! هر کس بر [[دوستی]] [[خاندان]] [[محمّد]] از [[دنیا]] رود، [[فرشته]] [[مرگ]] او را به [[بهشت]] نوید دهد، سپس دو [[فرشته]] [[مأمور]] سؤال [[برزخ]] به او نوید [[بهشت]] دهند. [[آگاه]] باشید! هر کس بر [[دوستی]] [[خاندان]] [[محمّد]] از [[دنیا]] رود، او را با [[احترام]] و [[شادی]] به سوی [[بهشت]] برند، آن سان که عروس به [[خانه]] داماد برده می‌شود. [[آگاه]] باشید! هر کس بر [[دوستی]] [[خاندان]] [[محمّد]] از [[دنیا]] رود، [[قبر]] او را [[زیارتگاه]] [[فرشتگان]] [[رحمت]] خود قرار میدهد. [[آگاه]] باشید! هر کس بر [[دوستی]] [[خاندان]] [[محمّد]] از [[دنیا]] رود، بر [[سنّت پیامبر]] و همه [[مسلمانان]] از [[دنیا]] رفته است. [[آگاه]] باشید! هر کس بر [[دشمنی]] و [[کینه]] [[خاندان]] [[محمّد]] از [[دنیا]] رود، هیچ گاه بوی [[بهشت]] به مشام او نخواهد رسید"
-[[احمد بن حنبل]]، [[محبّ طبری]]، سخاوی و [[هیثمی]] به [[نقل]] از [[ابن عباس]] چنین آورده‌اند:
+<ref>{{متن حدیث|مَنْ مَاتَ عَلَى حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ مَاتَ شَهِيداً أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ مَاتَ مَغْفُوراً أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ مَاتَ تَائِباً أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ مَاتَ مُؤْمِناً مُسْتَكْمِلَ الْإِيمَانِ أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ بَشَّرَهُ مَلَكُ الْمَوْتِ بِالْجَنَّةِ ثُمَّ مُنْكَرٌ وَ نَكِيرٌ أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ فُتِحَ لَهُ فِي قَبْرِهِ بَابَانِ إِلَى الْجَنَّةِ أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ جَعَلَ اللَّهُ قَبْرَهُ مَزَارَ مَلَائِكَةِ الرَّحْمَةِ أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ مَاتَ عَلَى السُّنَّةِ وَ الْجَمَاعَةِ أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى بُغْضِ آلِ مُحَمَّدٍ جَاءَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ مَكْتُوبٌ بَيْنَ عَيْنَيْهِ آيِسٌ مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى بُغْضِ آلِ مُحَمَّدٍ مَاتَ كَافِراً أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى بُغْضِ آلِ مُحَمَّدٍ لَمْ يَشَمَّ رَائِحَةَ الْجَنَّةِ}}؛ رک: الکشف و البیان عن تفسیر القرآن، ج۸، ص۳۱۴؛ الجامع لأحکام القرآن، ج۱۶، ص۲۳؛ التفسیر المنیر فی العقیدة و الشریعة و المنهج، ج۲۵، ص۶۵: </ref><ref>[[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]، [[ولایت و امامت در قرآن (کتاب)|ولایت و امامت در قرآن]]، ص:۱۰۵-۱۱۳.</ref>.
-{{متن حدیث|قِيلَ يَا رَسُولَ اللَّهِ مَنْ قَرَابَتُكَ الَّذِينَ افْتَرَضَ اللَّهُ مَوَدَّتَهُمْ قَالَ عَلِيٌّ وَ فَاطِمَةُ وَ ابْنَاهُمَا}}<ref>مناقب علی بن ابی طالب{{ع}}، ح۲۶۳؛ محبّ طبری ذخائر العقبی، ۲۵ و سخاوی استجلاب ارتقاء الغرف، ۳۶؛ المعجم الکبیر، ج۳، ص۴۷، ح۲۶۴۱ و ج۱۱، ص۳۵۱، ح۱۲۲۵۹؛ هیثمی، مجمع الزوائد، ج۷، ص۱۰۳؛ البحر المحیط فی التفسیر، ج۹، ص۳۳۵؛ الجامع لأحکام القرآن، ج۱۶، ص۲۱؛ شواهد التنزیل لقواعد التفضیل، ج۲، ص۱۹۶: هنگامی که آیه مودّت نازل شد گفتند: ای رسول خدا! خویشاوندان تو که مودّت آنان واجب است چه کسانی هستند؟ پیامبر خدا{{صل}} فرمود: علی، فاطمه و دو فرزند فاطمه{{س}}.</ref>.
-[[ابن جریر طبری]] آورده است:
-{{متن حدیث|لَمَّا جِيءَ بِعَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ رضی الله تعالی عنهما أَسِيراً فَأُقِيمَ عَلَى دَرَجِ دِمَشْقَ قَامَ رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ الشَّامِ فَقَالَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي قَتَلَكُمْ وَ اسْتَأْصَلَكُمْ فقال له علی رضی الله تعالی أَ قَرَأْتَ الْقُرْآنَ قَالَ نَعَمْ قَالَ قَرَأْتَ آلَ حم قَالَ نَعَمْ قَالَ: ما قَرَأْتَ {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}} قَالَ فإنکم لأنْتُمْ هُمْ قَالَ نَعَمْ}}<ref>تفسیر طبری، ج۲۵، ص۱۶ و ۱۷. هنگامی که علی بن الحسین{{ع}} به اسارت وارد دمشق شد، در ورودی شهر مردی از شامیان برخاست و گفت: سپاس خدایی را که شما را کشت، ریشه شما را بر کند و دو شاخ فتنه را برید! امام علی بن الحسین{{ع}} به او فرمود: أقرأت القرآن؛ آیا قرآن خوانده‌ای؟ پاسخ داد: آری! فرمود: أفقرأت «آل حم»؟ آیا «آل حم» را خوانده‌ای؟ عرضه داشت: خوانده‌ام؛ ولی «آل حم» را نخوانده‌ام. حضرت فرمود: آیا این آیه را نخوانده‌ای که میفرماید: {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى وَمَنْ يَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَزِدْ لَهُ فِيهَا حُسْنًا إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ شَكُورٌ}} بگو: من هیچ گونه اجر و پاداشی از شما بر این دعوت درخواست نمی‌کنم جز دوست داشتن نزدیکانم. گفت: به راستی شما همان «قربی» هستید؟! حضرت فرمود: آری!.</ref>.
-[[زمخشری]] در [[تفسیر]] خود آورده است:
-{{حدیث|و المراد فی اهل القربی: رُوِيَ أَنَّهَا لَمَّا أُنْزِلَتْ قِيلَ يَا رَسُولَ اللَّهِ مَنْ قَرَابَتُكَ هَؤُلَاءِ الَّذِينَ وَجَبَتْ عَلَيْنَا مَوَدَّتُهُمْ قَالَ عَلِيٌّ وَ فَاطِمَةُ وَ ابْنَاهُمَا وَ يَدُلُّ عَلَيْهِ مَا رُوِيَ عَنْ عَلِيٍّ{{ع}} شَكَوْتُ إِلَى رَسُولِ اللَّهِ{{صل}} حَسَدَ النَّاسِ لِي فَقَالَ أَ مَا تَرْضَى أَنْ تَكُونَ رَابِعَ أَرْبَعَةِ أَوَّلِ مَنْ يَدْخُلُ الْجَنَّةَ أَنَا وَ أَنْتَ وَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ وَ أَزْوَاجُنَا عَنْ أَيْمَانِنَا وَ شَمَائِلِنَا وَ ذُرِّيَّاتُنَا خَلْفَ أَزْوَاجِنَا وَ عَنِ النَّبِيِّ{{صل}} حَرُمَتِ الْجَنَّةُ عَلَى مَنْ ظَلَمَ أَهْلَ بَيْتِي وَ آذَانِي فِي عَشِيرَتِي}}<ref>الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل، ج۴، ص۲۱۹: منظور از اهل قربی، در روایتی آمده است: آن گاه که این آیه نازل شد، گفته شد: ای رسول خدا! خویشان شما که مودت آنها بر ما لازم است چه کسانی هستند؟ حضرت فرمود: علی، فاطمه، و فرزندان آنها{{عم}}. روایتی که از علی نقل شده بیان‌گر همین معناست. آنجا که گوید: روزی به پیامبر شکوه کردم، که ای رسول خدا! مردم به من حسادت میکنند، پیامبر فرمود: آیا راضی و خشنود نیستی که چهارمین نفر از این چهار نفر باشی؟ نخستین کسی که وارد بهشت می‌شود، من، تو، حسن، حسین{{عم}}، همسران ما سمت راست و چپ ما هستند و فرزندان و ذریه ما پشت سر همسران ما وارد بهشت میشوند.</ref>.
-[[فخر رازی]] در [[تفسیر]] خود آورده است:
-{{عربی|و أنا أقول: آل محمد هم الذین یؤول أمرهم إلیه فکل من کان أمرهم إلیه أشد و أکمل کانوا هم الآل، و لا شک أن فاطمة و علیا و الحسن و الحسین کان التعلق بینهم و بین رسول الله أشد التعلقات و هذا کالمعلوم بالنقل المتواتر فوجب أن یکونوا هم الآل، و أیضا اختلف الناس فی الآل فقیل هم الأقارب و قیل هم أمته، فإن حملناه علی القرابة فهم الآل، و إن حملناه علی الأمة الذین قبلوا دعوته فهم أیضا آل فثبت أن علی جمیع التقدیرات هم الآل،... و ادامه میدهد: و أما غیرهم فهل یدخلون تحت لفظ الآل؟ فمختلف فیه. و روی صاحب "الکشاف": أنه لما نزلت هذه الآیة قیل یا رسول الله من قرابتک هؤلاء الذین وجبت علینا مودتهم؟ فقال علی و فاطمة و ابناهما، فثبت أن هؤلاء الأربعة أقارب النبی و إذا ثبت هذا وجب أن یکونوا مخصوصین بمزید التعظیم. أن الدعاء للآل منصب عظیم و لذلک جعل هذا الدعاء خاتمة التشهد فی الصلاة و هو قوله اللّهم صل علی محمد و علی آل محمد و ارحم محمدا و آل محمد، و هذا التعظیم لم یوجد فی حق غیر الآل، فکل ذلک یدل علی أن حب آل محمد واجب}}<ref>مفاتیح الغیب، ج۲۷ ص۵۹۵: من میگویم: خاندان محمّد{{صل}}، همان کسانی‌اند که همه کارهایشان با محمّد{{صل}} در ارتباط است. پس هر کس ارتباطش با آن حضرت کامل‌تر و بیشتر باشد، خاندان او به شمار میآید و بی‌تردید فاطمه، علی، حسن و حسین بیشترین و شدیدترین ارتباط را داشتند که بر همگان به صورت تواتر روشن است. پس آنها به طور مسلّم همان خاندان هستند. در ادامه مینویسد: مردم در معنای کلمه «آل = خاندان» اختلاف نظر دارند و و گفته. شده: منظور نزدیکان پیامبر هستند و برخی دیگر گفته‌اند: امّت پیامبر هستند. در صورتی که «آل» را بر نزدیکان معنا کنیم، آنان خاندان پیامبر{{صل}} خواهند بود و اگر به معنای امّت او بگیریم که دعوت او را پذیرفتند، باز هم آنان خاندان پیامبر{{صل}} خواهند بود. پس ثابت شد که در همه حالات، آنان خاندان پیامبر{{صل}} به شمار میآیند. اما آیا غیر آنان از خاندان، کسی دیگر نیز شامل کلمه «آل» می‌شود، در این باره اختلاف نظر وجود دارد. زمخشری نقل کرده است: هنگامی که این آیه بر پیامبر اکرم{{صل}} نازل شد، پرسیدند: نزدیکان شما که مودّت آنان بر ما لازم شد، چه کسانی‌اند؟ فرمودند: علی، فاطمه، و دو فرزند آنها{{عم}}. پس روشن می‌شود که این چهار نفر نزدیکان پیامبراند و هر گاه این مطلب ثابت شد، آنها به این احترام و بزرگداشت، اختصاص پیدا میکنند. به راستی که دعا برای خاندان، مقام و مرتبه بزرگی را ثابت مینماید و به همین منظور این ادعا در انتهای تشهد نماز قرار گرفته که: خداوندا! بر محمّد و بر خاندان او درود بفرست و بر محمد و خاندان او رحمت قرار بده. این بزرگداشت درباره شخص دیگری جز خاندان پیامبر{{صل}} وارد نشده است.</ref>.
-[[فخر رازی]] در ادمه سخن خود، [[شعر]] معروف [[شافعی]] را میآورد:
-{{عربی|یا راکباً قف بالمحصب من [[منی]] *** واهتف بساکن خیفها والناهض
-سحراً إذا فاض الحجیج إلی [[منی]] *** فیضأ کما [[نظم]] الفرات الفائض
-إن کان رفضاً [[حبّ]] [[آل]] [[محمّد]] *** فلیشهد الثقلان أنّی [[رافضی]]}}<ref>ای سواره! در قسمت سنگریزه‌های دشت منا بایست و به ساکنان خیف (قسمتی از منا است که مسجد مشهوری نیز دارد) چه ایستاده یا نشسته، سحر گاهان در آن هنگام که حاجیان به سوی منا سرازیر میشوند، همان‌گونه که رود فرات متصل سرازیر می‌شود، با صدای بلند ندا کن، هر گاه مهرورزی به خاندان محمّد رفض (خروج از دین و کفر) باشد، پس همه موجودات گواهی دهند، که من کافر و رافضی‌ام.</ref>.
-[[حاکم]] [[نیشابوری]] درباره اینکه مقصود از واژه [[قربی]]، [[آل محمد]]{{صل}} است، ادعای [[اجماع]] در [[اهل سنت]] را مطرح نموده و مینویسد:
-{{عربی إنّما اتّفقا فی تفسیر هذه الآیة علی حدیث عبدالملک بن میسرة الزراد عن طاووس عن ابن عبّاس رضی الله عنهما- أنه فی قربی آل محمد}}<ref>المستدرک علی الصحیحین، ج۲، ص۴۸۲، ح.۳۶۵۹.</ref>.
-جارالله [[زمخشری]] ضمن [[تأیید]] اینکه [[قربی]] به معنای [[آل محمد]] است، [[حدیثی]] از [[پیامبر خدا]]{{صل}} [[نقل]] می‌کند که فرمود:
-{{متن حدیث|حَرُمَتِ الْجَنَّةُ عَلَى مَنْ ظَلَمَ أَهْلَ بَيْتِي وَ آذَانِي فِي عَشِيرَتِي وَ مَنِ اصْطَنَعَ صَنِيعَةً إِلَى أَحَدٍ مِنْ وُلْدِ عَبْدِ الْمُطَّلِبِ وَ لَمْ يُجَازِهِ عَلَيْهَا فَأَنَا أُجَازِيهِ عَلَيْهَا غَداً إِذَا لَقِيَنِي يَوْمَ الْقِيَامَةِ}}<ref>الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل، ج۴، ص۲۲۱: بهشت بر کسی که به اهل بیت و خاندان من ستم روا بدارد و من را درباره خاندانم بیازارد، حرام شده است و هر گاه شخصی احسانی به یکی از فرزندان عبدالمطلب نماید و کسی پاداشی به او ندهد، پس خودم در روز قیامت آن هنگام که من را ملاقات نماید، پاداش خواهم داد.</ref>.
-سپس [[روایت]] دیگری از [[پیامبر خدا]]{{صل}} [[نقل]] می‌کند که فرمود:
-{{متن حدیث|مَنْ مَاتَ عَلَى حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ مَاتَ شَهِيداً أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ مَاتَ مَغْفُوراً أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ مَاتَ تَائِباً أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ مَاتَ مُؤْمِناً مُسْتَكْمِلَ الْإِيمَانِ أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ بَشَّرَهُ مَلَكُ الْمَوْتِ بِالْجَنَّةِ ثُمَّ مُنْكَرٌ وَ نَكِيرٌ أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ فُتِحَ لَهُ فِي قَبْرِهِ بَابَانِ إِلَى الْجَنَّةِ أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ جَعَلَ اللَّهُ قَبْرَهُ مَزَارَ مَلَائِكَةِ الرَّحْمَةِ أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ مَاتَ عَلَى السُّنَّةِ وَ الْجَمَاعَةِ أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى بُغْضِ آلِ مُحَمَّدٍ جَاءَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ مَكْتُوبٌ بَيْنَ عَيْنَيْهِ آيِسٌ مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى بُغْضِ آلِ مُحَمَّدٍ مَاتَ كَافِراً أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى بُغْضِ آلِ مُحَمَّدٍ لَمْ يَشَمَّ رَائِحَةَ الْجَنَّةِ}}<ref>رک: الکشف و البیان عن تفسیر القرآن، ج۸، ص۳۱۴؛ الجامع لأحکام القرآن، ج۱۶، ص۲۳؛ التفسیر المنیر فی العقیدة و الشریعة و المنهج، ج۲۵، ص۶۵: هر کس بر دوستی خاندان محمّد از دنیا از رود، شهید از دنیا رفته است. آگاه باشید! هر کس بر دوستی خاندان محمّد از دنیا رود، بخشوده شده دنیا رفته است. آگاه باشید! هر کس بر دوستی خاندان محمّد از دنیا رود، بر توبه کامل از دنیا رفته است. آگاه باشید! هر کس بر دوستی خاندان محمّد از دنیا رود، مؤمنی با ایمان کامل از دنیا رفته است. آگاه باشید! هر کس بر دوستی خاندان محمّد از دنیا رود، فرشته مرگ او را به بهشت نوید دهد، سپس دو فرشته مأمور سؤال برزخ به او نوید بهشت دهند. آگاه باشید! هر کس بر دوستی خاندان محمّد از دنیا رود، او را با احترام و شادی به سوی بهشت برند، آن سان که عروس به خانه داماد برده می‌شود. آگاه باشید! هر کس بر دوستی خاندان محمّد از دنیا رود، قبر او را زیارتگاه فرشتگان رحمت خود قرار میدهد. آگاه باشید! هر کس بر دوستی خاندان محمّد از دنیا رود، بر سنّت پیامبر و همه مسلمانان از دنیا رفته است. آگاه باشید! هر کس بر دشمنی و کینه خاندان محمّد از دنیا رود، هیچ گاه بوی بهشت به مشام او نخواهد رسید.</ref>.
 ==[[آیۀ مودت]] و [[شأن نزول]]==