انس بن خالد در رجال و تراجم: تفاوت میان نسخه‌ها

*[[شیخ طوسی]] او را از [[اصحاب رسول خدا]]{{صل}} دانسته<ref>رجال الطوسی، طوسی، ج۱، ص۲۱.</ref> و [[آیت‌الله]] [[سید ابوالقاسم خویی]] نیز به [[نقل]] از [[شیخ طوسی]]، وی را از أصحاب [[رسول خدا]]{{صل}} شمرده است <ref>معجم رجال الحدیث، خویی، ج۴، ص۱۴۸.</ref>. میرزا از جامع الرواه، از [[رجال]] [[ابن داود]] [[نقل]] کرده که [[انس بن خالد]] از [[اصحاب رسول خدا]]{{صل}} و [[علی]]، [[حسن]] و [[حسین]]{{عم}} بوده است در حالی که این مطلب [[اشتباه]] است و [[اشتباه]] یا از ناقل جامع الرواه بوده است یا صاحب جامع الرواه؛ زیرا [[ابن داود]] فقط نام [[انس بن حارث]] را [[نقل]] کرده و اصلا از [[انس بن خالد]] نام نبرده است و احتمال دارد که [[انس بن خالد]] با [[انس بن حارث]] [[اشتباه]] شده باشد و اصلا نام "ابن خالد" در کتاب‌هایی که درباره [[اسامی]] [[صحابه]] نوشته شده است، مانند "[[الاستیعاب (کتاب)|الاستیعاب]]"، "[[اسد الغابه (کتاب)|اسد الغابه]]" و "[[الاصابه (کتاب)|الاصابه]]"، نیامده است<ref>أعیان الشیعه، سید محسن امین، ج۳، ص۵۰۰.</ref>.

*[[علامه مامقانی]] نیز می‌گوید: "درباره او جز اینکه [[شیخ طوسی]] او را از [[اصحاب پیامبر]]{{صل}} شمرده است، اطلاعی نداریم". و در ادامه می‌نویسد: "نسبت داده شده به جامع الرواه به [[نقل]] از [[ابن داود]] که او را از [[اصحاب رسول خدا]]{{صل}} و [[علی]] و [[حسن]] و [[حسین]]{{ع}} شمرده است، [[نادرست]] است؛ زیرا دو نسخه نزد من است که حتی یک بار هم نامی از او آورده نشده است". نام [[انس بن خالد]] در جامع الرواه باز هم نامی از او آورده نشده است<ref>تنقیح المقال، مامقانی، ج۱۱، ص۲۳۲.</ref>. نام [[انس بن خالد]] در جامع الرواه آمده اما هیچ‌گونه توضیح دیگری درباره او نیامده است<ref>جامع الرواه، اردبیلی، ج۱، ص۱۰۹.</ref>.

*[[علامه شوشتری]] نیز به [[نقل]] از [[شیخ طوسی]]، وی را از [[اصحاب رسول خدا]]{{صل}} شمرده است و می‌گوید: "به صاحب جامع الرواة سنخیت داشته شده که [[شیخ طوسی]] در رجالش او را از [[اصحاب رسول خدا]]{{صل}} و [[علی]] و [[حسن]] و [[حسین]]{{عم}} شمرده است، و سپس می‌گوید: آن‌چه به جامع نسبت داده شده، [[اشتباه]] است"<ref>قاموس الرجال، شوشتری، ج۲، ص۱۹۲.</ref><ref>[[فاطمه کرمی|کرمی، فاطمه]]، [[انس بن خالد (مقاله)|انس بن خالد]]، [[اصحاب امام حسن مجتبی (کتاب)| اصحاب امام حسن مجتبی]]، ص ۲۴۵-۲۴۶.</ref>.