آرامش: تفاوت میان نسخه‌ها

آرامش دارای دو مفهوم است: آرامش منفی که همراه با سکون و بی‌تحرکی و بی‌احساسی در برابر حقایق و وقایع مهم است و آرامش مثبت که همراه با حساسیت، [[اندیشه]]، [[خلاقیت]] و جولان هیجانات است<ref>ر.ک: طباطبائی، محمدحسین، المیزان، ج۲، ص۴۳۸-۴۴۰؛ موحدی، محسن، آثار روان‌شناختی آموزه‌های مهدویت، ص ۴؛ فقیهی مقدس، نفیسه، بررسی کارکرد آموزه انتظار در حوزه سلامت روان خانواده با تاکید بر روایات اسلامی، ص؟؟</ref>.

* آرامش، [[ثبات]] و [[وقار]] از لحاظ معنا نزدیک به یکدیگر هستند، هرچند می‌توان آرامش و [[ثبات]] را صفت [[قلب]] و [[وقار]] را تنها صفت عمل دانست. گرچه [[دانشمندان]] در استفاده از اصطلاحات علمیِ مشابه، به نوعی [[تسامح]] قائل بوده‌اند و این در بسیاری از کتب [[اخلاق]] دیده می‌شود. با این حال، ملکه آرامش [[انسان]] را از همّ و [[غم]] و [[ترس]] پیراسته، او را به [[نشاط]] و [[استحکام]] [[اراده]] [[دعوت]] می‌نماید. ملکه سکینه و [[وقار]]، [[آدمی]] را همچون کوهی [[استوار]] در مقابل طوفان‌های حوادث پای برجا می‌دارد و ملکه [[ثبات]] و [[استواری]]، موجب [[استواری]] در [[کارها]] می‌شود<ref>ر.ک: مظاهری، حسین، دانش اخلاق اسلامی، ج۲، ص۶۰-۶۲.</ref>.

#در سخن و [[کردار]] خود [[تفکر]] می‌‌کنند: {{متن قرآن|فَبَشِّرْ عِبَادِ الَّذِينَ يَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَيَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ أُولَئِكَ الَّذِينَ هَدَاهُمُ اللَّهُ وَأُولَئِكَ هُمْ أُولُو الْأَلْبَابِ}}<ref>«پس به بندگان من مژده بده! کسانی که گفتار را می‌شنوند آنگاه از بهترین آن پیروی می‌کنند، آنانند که خداوند راهنمایی‌شان کرده است و آنانند که خردمندند» سوره زمر، آیه ۱۷.</ref>.<ref>ر.ک: مظاهری، حسین، دانش اخلاق اسلامی، ج۲، ص۵۸-۵۹.</ref>

# آرامش در [[رسالت]]: باید توجه داشت از دیدگاه [[قرآن]] آرامش در بعد [[رسالت]] آنچنان اهمیت دارد که [[خداوند]] در [[آیات]] متعدد، [[پیامبر]]{{صل}} را آرامش و [[دلداری]] داده است، گاهی با تحقق [[وعده]] خود که با آرامش و [[امنیت]] وارد [[مسجد الحرام]] خواهند شد: {{متن قرآن|لَقَدْ صَدَقَ اللَّهُ رَسُولَهُ الرُّؤْيَا بِالْحَقِّ لَتَدْخُلُنَّ الْمَسْجِدَ الْحَرَامَ إِنْ شَاءَ اللَّهُ آمِنِينَ}}<ref>«خداوند، به حق رؤیای پیامبرش را راست گردانیده است؛  شما اگر خداوند بخواهد با ایمنی، در حالی که سرهای خود را تراشیده و موها را کوتاه کرده‌اید، بی‌آنکه بهراسید به مسجد الحرام وارد می‌شوید» سوره فتح، آیه ۲۷.</ref>؛ گاهی با بیان سرگذشت [[پیامبران پیشین]]: {{متن قرآن|وَكُلًّا نَقُصُّ عَلَيْكَ مِنْ أَنْبَاءِ الرُّسُلِ مَا نُثَبِّتُ بِهِ فُؤَادَكَ}}<ref>«و همه آنچه را که از اخبار پیامبران برای تو حکایت می‌کنیم، چیزی است که با آن دلت را استوار می‌داریم» سوره هود، آیه ۱۲۰.</ref>؛ گاهی با بیان تأثیر نداشتن [[کفر]] [[کافران]] که به [[خدا]] هیچ زیانی نمی‌رسانند و در [[آخرت]]، هیچ بهره‌ای نخواهند داشت و دچار [[عذاب الهی]] خواهند شد: {{متن قرآن|وَلَا يَحْزُنْكَ الَّذِينَ يُسَارِعُونَ فِي الْكُفْرِ إِنَّهُمْ لَنْ يَضُرُّوا اللَّهَ شَيْئًا يُرِيدُ اللَّهُ أَلَّا يَجْعَلَ لَهُمْ حَظًّا فِي الْآخِرَةِ وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ}}<ref>«و آنان که در کفر شتاب می‌ورزند، تو را اندوهناک نگردانند؛ آنها هرگز هیچ زیانی به خداوند نمی‌رسانند؛ خداوند می‌خواهد  که برای ایشان در جهان واپسین بهره‌ای نگذارد و آنان را عذابی سترگ خواهد بود» سوره آل عمران، آیه ۱۷۶.</ref> و گاهی با بیان انحصار [[عزت]] به [[خداوند]]: {{متن قرآن|وَلَا يَحْزُنْكَ قَوْلُهُمْ إِنَّ الْعِزَّةَ لِلَّهِ جَمِيعًا هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ}}<ref>«گفتار آنان تو را اندوهگین نگرداند که عزّت یکسره از آن خداوند است، او شنوای داناست» سوره یونس، آیه ۶۵.</ref>.<ref>ر.ک: سعیدیان‌فر، محمد جعفر و ایازی، سید محمد علی، فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم، ج۱، ص ۳۲-۳۴.</ref>

* آرامش در باب [[انتظار]]، به این معناست که [[فلسفه]] و [[مکتب انتظار]] که بر ارادۀ حتمی [[خداوند]] بر تحقّق [[حاکمیت عدل]] محور و جهانی [[امام مهدی]]{{ع}} و رسیدن به [[امنیت]] و [[آسایش]] و [[رفاه]] و [[معنویت]] فراگیر برای کل [[بشریت]] مبتنی است، انگیزش و توان‌مندی [[فکری]] و [[روانی]] [[منتظران]] را در جهت [[زمینه‌سازی]] و نیل به [[اهداف والا]] و رسیدن به چنین [[آیندۀ روشن]] ارتقا می‌بخشد<ref>ر.ک: نظری شاری، عبدالله، مکاتبۀ اختصاصی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت.</ref> و از چند طریق بر [[آرامش روحی]] و [[روانی]] اثر می‌‌گذارد:

#[[یاد امام مهدی]]{{ع}}، یاد خداست: تنها چیزی که آرامش می‌‌دهد، یاد خداست: {{متن قرآن|أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ}}<ref>«آگاه باشید! با یاد خداوند دل‌ها آرام می‌یابد» سوره رعد، آیه ۲۸.</ref>. [[یاد حضرت مهدی]]{{ع}} در [[حقیقت]] یاد خداست<ref>در زیارت جامعۀ کبیره می‌خوانیم: «یاد شما، یاد خداست».</ref>.<ref>ر.ک: سبحانی‌نیا، محمد، مهدویت و آرامش روان، ص۱۰۸-۱۱۲.</ref>

# [[معرفت یقینی]]: بسیاری از [[مشکلات]] و [[بیماری‌های روانی]]، به [[افکار]] [[متزلزل]] و آمیخته به [[شک]] برمی گردد که فرد را به [[پوچی]] سوق می‌‌دهد. [[اعتقاد]] آگاهانه به [[مهدویت]]، جایی برای [[دلهره]]، [[پوچی]] و [[بیهودگی]] نمی‌گذارد و [[نشاط]] [[روحی]]، آرامش [[دل]] و فراغت خاطر به [[منتظر]] می‌‌دهد<ref>ر.ک: موحدی، محسن، آثار روان‌شناختی آموزه‌های مهدویت، ص ۴؛ فقیهی مقدس، نفیسه، بررسی کارکرد آموزه انتظار در حوزه سلامت روان خانواده با تاکید بر روایات اسلامی، ص؟؟؛ سبحانی‌نیا، محمد، مهدویت و آرامش روان، ص۱۰۸-۱۱۲.</ref>.

# [[احساس امنیت حقیقی]]: [[امام عصر]]{{ع}} خلیفۀ [[خداوند]] در [[زمین]] است؛ بنابراین همان‌گونه که [[خداوند]] [[پناه مؤمنان]] است، [[حجت]] او روی [[زمین]] نیز می‌‌تواند پناهگاهی [[امن]] برای [[مؤمنان]] باشد از این‌روست که [[امام عصر]]{{ع}} فرمود: «من مایۀ [[امنیت]] [[اهل]] زمینم، چنانکه [[ستارگان]] مایه [[امنیت]] [[اهل]] آسمان‌اند»<ref>{{متن حدیث|وَ إِنِّی لَأَمَانٌ لِأَهْلِ الْأَرْضِ کَمَا أَنَّ النُّجُومَ أَمَانٌ لِأَهْلِ السَّمَاءِ}}؛ شیخ طوسی، الغیبه، ص۲۹۲.</ref>.<ref>ر.ک: سبحانی‌نیا، محمد، مهدویت و آرامش روان، ص۱۰۸-۱۱۲.</ref>

# [[آینده]] مثبت و درخشان: یکی از عوامل [[افسردگی]] و [[نگرانی]]، [[بدبینی]] و [[ترس]] از آیندۀ مأیوسانه و بدبینانه است؛ ولی رویکرد [[مهدویت]]، به آیندۀ [[بشر]] بسیار مثبت و درخشان است<ref>{{متن قرآن|وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِي الْأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضَى لَهُمْ وَلَيُبَدِّلَنَّهُمْ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا}}«خداوند به کسانی از شما که ایمان آورده‌اند و کارهای شایسته کرده‌اند وعده داده است که آنان را به یقین در زمین جانشین می‌گرداند- چنان که کسانی پیش از آنها را جانشین گردانید- و بی‌گمان دینی را که برای آنان پسندیده است برای آنها استوار می‌دارد» سوره نور، آیه ۵۵.</ref>. در [[جهان‌بینی]] [[انتظار]]، [[عمر]] [[جهان]] به پایان نرسیده است و [[حکومتی]] مقرون به [[عدل]] و [[امنیّت]] و [[رفاه]] و [[آسایش]] در [[انتظار]] بشریّت است، همان‌طور که [[پیامبر]]{{صل}} این نوید قطعی را به [[بشریت]] داده است<ref>{{متن حدیث|وَ لَوْ لَمْ یَبْقَ مِنَ الدُّنْیَا إِلَّا یَوْمٌ وَاحِدٌ لَطَوَّلَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ ذَلِکَ حَتَّی یَخْرُجَ قَائِمُنَا فَیَمْلَأَهَا قِسْطاً وَ عَدْلًا کَمَا مُلِئَتْ‏ جَوْراً وَ ظُلْماً}}؛ علی بن محمد خزاز رازی، کفایة الأثر فی النصّ علی الأئمة الإثنی عشر، ص۱۶۵.</ref>.<ref>ر.ک: موحدی، محسن، آثار روان‌شناختی آموزه‌های مهدویت، ص ۴؛ فقیهی مقدس، نفیسه، بررسی کارکرد آموزه انتظار در حوزه سلامت روان خانواده با تاکید بر روایات اسلامی، ص؟؟؛ سبحانی‌نیا، محمد، مهدویت و آرامش روان، ص۱۰۸-۱۱۲؛ نظری شاری، عبدالله، مکاتبۀ اختصاصی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت.</ref>

* [[توسّل به اولیاء الهی]]، نوعی [[احساس]] [[حمایت]] در شخص پدید می‌آورد و به او [[اطمینان]] می‌بخشد که آن بزرگواران، واسطۀ بین او و [[خداوند]] قرار خواهند گرفت و از این راه نظر [[لطف]] و [[رحمت]] [[خداوند]] را برای او جلب خواهد شد. از نظر [[روان‌شناختی]]، حضور در [[اماکن مقدس]] و زیارت‌گاه‌ها، موجب تخلیۀ هیجانی در [[انسان]] می‌‌شود و سبب می‌شود فرد در هماهنگی با محیطی که در آن قرار گرفته برای ساعاتی، [[مشکلات]] و کشمکش‌های درونی و [[روانی]] خویش را به [[فراموشی]] بسپارد و از این راه به آرامش [[دست]] ‌‌یابد<ref>ر.ک: نظری شاری، عبدالله، نقش ایمان در بهداشت روانی، پایان‌نامه کارشناسی ارشد فقه و معارف اسلامی گرایش تربیت، ص۲۲۰ و ۲۹۶-۲۹۷.</ref>.

*انسان‌هایی که به [[زیارت]] می‌‌روند، [[اطمینان قلبی]] دارند که هرگز تنها نیستند و قدرتی مافوق آنها وجود دارد که توان برآوردن همه نیازهایش را داراست. لذا به سبب داشتن چنین تکیه گاهی مطمئن، مسایل خود را به او واگذار نموده و [[اضطراب]] و [[ترس]] این افراد به حداقل ‌رسیده و [[آرامش روحی]] به دست می‌‌آورند<ref>ر.ک: نظری شاری، عبدالله، نقش ایمان در بهداشت روانی، پایان‌نامه کارشناسی ارشد فقه و معارف اسلامی گرایش تربیت، ص ۲۲۰.</ref>.