شیعه در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

* [[سال]] ۹۰۶ [[هجری]] [[جوان]] سیزده‌ساله‌ای از خانوادۀ شیخ [[صفی]] [[اردبیلی ]](متوفای ۷۳۵ [[هجری]]) که از [[مشایخ]] [[طریقت]] در [[شیعه]] بود با سیصد نفر [[درویش]] از مریدان پدرانش به منظور ایجاد یک [[کشور]] مستقل و [[مقتدر]] [[شیعه]] از [[اردبیل]] [[قیام]] کرده شروع به [[کشورگشایی]] و برانداختن [[آیین]] ### [[313]]### الطوایفی [[ایران]] نمود و پس از جنگ‌های خونین که با [[پادشاهان]] محلی و مخصوصا با [[پادشاهان]] [[آل]] [[عثمان]] که زمام امپراتوری [[عثمانی]] را در دست داشتند، موفق شد که [[ایران]] قطعه قطعه را به شکل یک [[کشور]] درآورده و [[مذهب شیعه]] را در قلمرو [[حکومت]] خود رسمیت دهد. پس از درگذشت شاه اسمعیل صفوی [[پادشاهان]] دیگری از سلسلۀ صفوی تا اواسط [[قرن دوازدهم]] [[هجری]] [[سلطنت]] کردند و یکی پس از دیگری رسمیت [[مذهب]] شیعۀ [[امامیه]] را [[تأیید]] و تثبیت نمودند، حتی در زمانی‌که در اوج [[قدرت]] بودند (زمان شاه [[عباس]] کبیر) توانستند وسعت ارضی [[کشور]] و آمار جمعیت را به بیش از دو برابر کنونی (سال ۱۳۸۴ [[هجری قمری]]) برسانند. گروه [[شیعه]] در این دو قرن و نیم تقریبا در سایر نقاط [[کشورهای اسلامی]] به همان حال سابق با افزایش طبیعی خود باقی بوده است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۳۵۰تا ۳۵۶.</ref>.