بیت‌الاحزان: تفاوت میان نسخه‌ها

'''بیت‌الاحزان''' خانۀ اندوه‌ها، سند مظلومیت [[اهل بیت]]{{عم}} پس از رحلت [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]]{{صل}} و غصب [[خلافت]] و ظلم به [[اهل بیت]]. [[حضرت فاطمه]] پس از وفات پدرش پیوسته غمگین، گریان و مظلوم بود<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۱۳۰.</ref>.

*آنچه گروه [[سقیفه]] و غاصبان [[خلافت]] بر سر او و خانه‌اش و شوهرش آوردند، مصیبتی جانکاه بود. وی هم از داغ رحلت پدر می‌سوخت، هم از غصب خلافت، هم از آلام روحی و جسمی خویش. گریه‌اش نیز نوعی اعتراض به وضع حاکم به شمار می‌رفت. نزد [[امام علی|علی]]{{ع}} به شکایت آمدند که گریۀ او ناراحتمان کرده است، وقت خاصّی برای گریه‌اش قرار دهد تا آنان به استراحت! بپردازند. روزها [[حضرت زهرا]] به بیرون مدینه می‌رفت و [[امام حسن|حسن]] و [[امام حسین|حسین]]{{عم}} را هم با خود می‌برد و زیر درخت "اراک" می‌نشست و در سایۀ آن تمام روز را بر پدرش می‌گریست. نزدیک غروب، [[امام علی|علی]]{{ع}} به سراغشان می‌رفت و به خانه می‌آمدند. مخالفان آن درخت را هم قطع کردند. حضرت زیر آفتاب می‌نشست و می‌گریست. [[امام علی|علی]]{{ع}} برای او اتاقی ساخت و نامش را "بیت الأحزان" گذاشت. بیت الأحزان، سمبل غم‌ها و مظلومیت‌های او در طول تاریخ گشت. [[حضرت فاطمه]]{{عم}} روزها به آن کلبۀ غم می‌رفت و با پدر درد دل می‌کرد و می‌گریست، شب به خانۀ غم‌آلود برمی‌گشت.<ref>حیاة الامام الحسین، باقر شریف القرشی، ج۱ ص ۲۶۹</ref> در مورد [[حضرت یعقوب]] هم سخن از بیت الاحزان و خانه‌ای که در آن بر یوسف گم‌گشته‌اش می‌گریست، نقل شده است. "بیت الأحزان" نام کتابی از محدّث قمی در مصائب حضرت زهرا است.<ref>الذریعه، ج ۳ ص ۱۸۵</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۱۳۰.</ref>.