ولایت در عرفان اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;">

==تعریف ولایت در [[عرفان]]==

*یکی از [[اسماءالله]]، اسم [[مبارک]] ولی است که فرمود: {{متن قرآن|اللَّهُ وَلِيُّ الَّذِينَ آمَنُوا...}}<ref>«خداوند سرور مؤمنان است.».. سوره بقره، آیه ۲۵۷.</ref>. در حوزه [[عرفان]]، ولایت کمالی است [[ازلی]] و [[ابدی]] که سرآغاز همه [[کمالات]] است. ولایت یعنی "[[تصرف]] در خَلق به [[وسیله]] [[حق]] بنابر آنچه به آن امر شده‌اند، از حیث [[باطن]] و [[الهام]] به غیر [[وحی]]". [[اولیا]] در خَلق به [[وسیله]] [[حق تصرف]] می‌‌کنند نه با نفس خودشان، چون فنا در [[حق]] شده‌اند و به [[وسیله]] [[حق]] باقی مانده‌اند؛ یعنی از حیث هوهو، [[حق]] شده‌اند و از حیثِ تعیّن و تشخّص غیر او هستند. جناب [[سید حیدر]] در تعریف ولایت می‌نویسد: ولایت عبارت است از [[قیام]] [[عبد]] برای [[خدا]] و تبدیل اخلاقش به [[اخلاق الهی]] و محقّق شدن اوصافش به اوصاف [[باری تعالی]]<ref>سید حیدر آملی، جامع الاسرار و منبع الانوار، ص۳۸۲.</ref>.