جز
جایگزینی متن - 'سعیدیان‌فر، محمد جعفر و ایازی، سید محمد علی، [[فرهنگ‌نامه' به 'سعیدیان‌فر و ایازی، [[فرهنگ‌نامه'
جز (جایگزینی متن - ']] سعیدیان‌فر، محمد جعفر و ایازی، سید محمد علی، فرهنگ‌نامه' به ' سعیدیان‌فر و ایازی، [[فرهنگ‌نامه') |
جز (جایگزینی متن - 'سعیدیان‌فر، محمد جعفر و ایازی، سید محمد علی، [[فرهنگ‌نامه' به 'سعیدیان‌فر و ایازی، [[فرهنگ‌نامه') |
||
| خط ۱۰۹: | خط ۱۰۹: | ||
#تاکید براین که ملاک در [[اسلام]] و [[قرآن]] و [[کتاب‌های آسمانی]] قبل [[کتاب موسی]] و [[ابراهیم]] برای [[رسیدن به کمال]] و [[سعادت]] عمل است و تعجب وشگفتی خداو پیامبرش از کسانی که باگرفتن [[مال]] و [[ثروت]] [[مسئولیت]] خطاهای دیگران را به عهده می‌گیرند و یا حتی [[وعده]] [[تحمل]] [[عذاب]] به جای آنها را در [[آخرت]] می‌دهند و تاکید براین که [[سعادت]] و [[شقاوت]] [[انسان‌ها]] درگرو سعی و تلاش خودشان است | #تاکید براین که ملاک در [[اسلام]] و [[قرآن]] و [[کتاب‌های آسمانی]] قبل [[کتاب موسی]] و [[ابراهیم]] برای [[رسیدن به کمال]] و [[سعادت]] عمل است و تعجب وشگفتی خداو پیامبرش از کسانی که باگرفتن [[مال]] و [[ثروت]] [[مسئولیت]] خطاهای دیگران را به عهده می‌گیرند و یا حتی [[وعده]] [[تحمل]] [[عذاب]] به جای آنها را در [[آخرت]] می‌دهند و تاکید براین که [[سعادت]] و [[شقاوت]] [[انسان‌ها]] درگرو سعی و تلاش خودشان است | ||
#{{متن قرآن|أَفَرَأَيْتَ الَّذِي تَوَلَّى * وَأَعْطَى قَلِيلًا وَأَكْدَى * أَعِنْدَهُ عِلْمُ الْغَيْبِ فَهُوَ يَرَى * أَمْ لَمْ يُنَبَّأْ بِمَا فِي صُحُفِ مُوسَى * وَإِبْرَاهِيمَ الَّذِي وَفَّى * * أَلَّا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَى * وَأَنْ لَيْسَ لِلْإِنْسَانِ إِلَّا مَا سَعَى * وَأَنَّ سَعْيَهُ سَوْفَ يُرَى * ثُمَّ يُجْزَاهُ الْجَزَاءَ الْأَوْفَى}}<ref>«و آیا آن کس را که روی گرداند دیدی؟ * و اندکی بخشید و دست بداشت * آیا او علم غیب دارد که (همه چیز را) می‌بیند؟ * یا او را از آنچه در صحیفه‌های موسی است آگاه نکرده‌اند؟ * و (از صحیفه‌های) ابراهیم که (عهد پیامبری را) بی‌کم و کاست به جای آورد؟ * که هیچ باربرداری بار گناه دیگری را برنمی‌دارد * و اینکه آدمی را چیزی جز آنچه (برای آن) کوشیده است نخواهد بود * و اینکه (بهره) کوشش وی زودا که دیده شود * سپس او را برابر آن کیفری هر چه تمام‌تر می‌دهند» سوره نجم، آیه ۳۳-۴۱.</ref> | #{{متن قرآن|أَفَرَأَيْتَ الَّذِي تَوَلَّى * وَأَعْطَى قَلِيلًا وَأَكْدَى * أَعِنْدَهُ عِلْمُ الْغَيْبِ فَهُوَ يَرَى * أَمْ لَمْ يُنَبَّأْ بِمَا فِي صُحُفِ مُوسَى * وَإِبْرَاهِيمَ الَّذِي وَفَّى * * أَلَّا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَى * وَأَنْ لَيْسَ لِلْإِنْسَانِ إِلَّا مَا سَعَى * وَأَنَّ سَعْيَهُ سَوْفَ يُرَى * ثُمَّ يُجْزَاهُ الْجَزَاءَ الْأَوْفَى}}<ref>«و آیا آن کس را که روی گرداند دیدی؟ * و اندکی بخشید و دست بداشت * آیا او علم غیب دارد که (همه چیز را) می‌بیند؟ * یا او را از آنچه در صحیفه‌های موسی است آگاه نکرده‌اند؟ * و (از صحیفه‌های) ابراهیم که (عهد پیامبری را) بی‌کم و کاست به جای آورد؟ * که هیچ باربرداری بار گناه دیگری را برنمی‌دارد * و اینکه آدمی را چیزی جز آنچه (برای آن) کوشیده است نخواهد بود * و اینکه (بهره) کوشش وی زودا که دیده شود * سپس او را برابر آن کیفری هر چه تمام‌تر می‌دهند» سوره نجم، آیه ۳۳-۴۱.</ref> | ||
#{{متن قرآن|أَرَأَيْتَ الَّذِي يُكَذِّبُ بِالدِّينِ}}<ref>«آیا آن کس را که (روز) پاداش و کیفر را دروغ می‌شمارد دیده‌ای؟» سوره ماعون، آیه ۱.</ref>: در برخی از [[تفاسیر]] آمده است: فعل استفهامی «أرأیت»، برای اعجاب و برانگیختن مخاطب است تا شخص مورد نظر «الذی.»... و چهره [[باطنی]] و نامحسوس او را محسوس ببیند. شاید منظور از «الدین» مطلق [[شریعت]] یا خصوص [[شریعت اسلام]]، یا جزاء و [[عالم قیامت]] باشد که از ارکان [[اعتقادی]] [[دین]] است. چون بقرینه فویل للمصلین... که پیوسته و متفرع به [[آیات]] قبل است و استفهام ارایت، مقصود از [[تکذیب]] در این [[آیه]]، [[باور]] نداشتن و [[تکذیب]] واقعی و [[اقرار]] بظاهر است نه [[انکار]] به زبان، پس نباید این [[آیات]] راجع به [[کافران]] یا افرادی از [[کفار]] [[قریش]] (چون [[ابی سفیان]] یا ابی [[جهل]] یا [[ولید]] بن [[مغیره]] - چنان که گفته‌اند) باشد. استفهام: أرأیت، که [[ذهن]] مخاطب را برای دریافت مشهود و رؤیت مکذبین به [[دین]] آماده می‌نماید و اندیشه‌اش را بر می‌انگیزد، برای همین است که در [[آیات]] بعد کسانی نشان داده و توصیف شوند که بظاهر آئین خود را می‌آرایند و [[احکام]] آن بخصوص [[نماز]] را انجام می‌دهند، ولی در واقع و [[باطن]]، [[دین]] را [[تکذیب]] می‌نمایند و از آنچه از آثار و لوازم [[روح]] آن است سرمی‌تابند. ([[تفسیر]] پرتوی از [[قرآن]]، ج ۴، ص: ۲۷۳).<ref>[[محمد جعفر سعیدیان‌فر| | #{{متن قرآن|أَرَأَيْتَ الَّذِي يُكَذِّبُ بِالدِّينِ}}<ref>«آیا آن کس را که (روز) پاداش و کیفر را دروغ می‌شمارد دیده‌ای؟» سوره ماعون، آیه ۱.</ref>: در برخی از [[تفاسیر]] آمده است: فعل استفهامی «أرأیت»، برای اعجاب و برانگیختن مخاطب است تا شخص مورد نظر «الذی.»... و چهره [[باطنی]] و نامحسوس او را محسوس ببیند. شاید منظور از «الدین» مطلق [[شریعت]] یا خصوص [[شریعت اسلام]]، یا جزاء و [[عالم قیامت]] باشد که از ارکان [[اعتقادی]] [[دین]] است. چون بقرینه فویل للمصلین... که پیوسته و متفرع به [[آیات]] قبل است و استفهام ارایت، مقصود از [[تکذیب]] در این [[آیه]]، [[باور]] نداشتن و [[تکذیب]] واقعی و [[اقرار]] بظاهر است نه [[انکار]] به زبان، پس نباید این [[آیات]] راجع به [[کافران]] یا افرادی از [[کفار]] [[قریش]] (چون [[ابی سفیان]] یا ابی [[جهل]] یا [[ولید]] بن [[مغیره]] - چنان که گفته‌اند) باشد. استفهام: أرأیت، که [[ذهن]] مخاطب را برای دریافت مشهود و رؤیت مکذبین به [[دین]] آماده می‌نماید و اندیشه‌اش را بر می‌انگیزد، برای همین است که در [[آیات]] بعد کسانی نشان داده و توصیف شوند که بظاهر آئین خود را می‌آرایند و [[احکام]] آن بخصوص [[نماز]] را انجام می‌دهند، ولی در واقع و [[باطن]]، [[دین]] را [[تکذیب]] می‌نمایند و از آنچه از آثار و لوازم [[روح]] آن است سرمی‌تابند. ([[تفسیر]] پرتوی از [[قرآن]]، ج ۴، ص: ۲۷۳).<ref>[[محمد جعفر سعیدیان‌فر|سعیدیان‌فر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی]]، [[فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم]]، ج۱، ص ۵۵۶-۵۷۲.</ref>. | ||
== پرسش‌های وابسته == | == پرسش‌های وابسته == | ||