مراتب انتظار فرج چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

:::::#اولین مرتبه این است که مؤمنی از گرفتاری‌های شخصی خود به ستوه آمده و در [[انتظار فرج]] [[الهی]] باشد. چنین شخصی همه [[فکر]] و همتش خلاصی از گرفتاریهایش است و به غیر از خود توجه خاصی به سایر [[گرفتاران]] ندارد. اینکه [[انسان]] رفع گرفتاری‌هایش را از [[خدا]] بخواهد و خلاصی از آنها را در [[ظهور امام عصر]] بداند بسیار ارزشمند است،  و در مقایسه با آن که در گرفتاری‌های خود به [[خدا]] توجه نمی‌کند یا رفع آن را در [[ظهور امام]] نمی‌بیند، از رتبه ایمانی بسیار بالایی برخوردار است؛ ولی در عین حال چون فقط خودش را می‌بیند و تنها به [[سعادت]] خویش می‌اندیشد از این لحاظ رتبه والایی ندارد.

:::::# رتبه بالاتر از مراتب قبلی این است که [[مؤمن]] فقط به رهایی انسان‌های [[مظلوم]] عالم نیندیشد، بلکه [[ظهور امام]] خود را برای [[رفع گرفتاری]] از همه مخلوقات [[الهی]] اعم از [[انسان‌ها]] و غیر [[انسان‌ها]] بخواهد، غیر [[انسان‌ها]] شامل [[فرشتگان]]، جنیان، حیوانات، گیاهان و جمادات. [[اعتقاد]] قطعی [[شیعه]] این است که [[ظهور امام زمان]] [[فرج]] موجودات را در بر دارد. در [[حدیثی]] از [[حضرت علی]] است که فرمودند: وقتی [[قائم]] ما [[اهل بیت]] [[قیام]] کند، [[آسمان]] [[باران]] خود را (به طور کامل) فرو می‌ریزد و [[زمین]] گیاهانش را (در سطح وسیع و فراگیر) می‌رویاند... و حیوانات درنده و اهلی با یکدیگر [[سازش]] می‌کنند<ref>{{متن حدیث| لَوْ قَدْ قَامَ قَائِمُنَا لَأَنْزَلَتِ السَّمَاءُ قَطْرَهَا وَ لَأَخْرَجَتِ الْأَرْضُ نَبَاتَهَا..... وَ اصْطَلَحَتِ السِّبَاعُ وَ الْبَهَائِمُ}}؛ بحار الانوار، ج ۵۲ ص ۳۱۶.</ref>؛ کار به آنجا می‌رسد که [[زمین]] به [[نور]] [[وجود امام]]، [[نورانی]] می‌شود. [[خدای متعال]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَأَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِ رَبِّهَا}}<ref>«و زمین (رستخیز) به نور پروردگارش تابناک می‌گردد» سوره زمر، آیه ۶۹.</ref>. [[امام صادق]] در توضیح [[آیه شریفه]] فرموده‌اند: منظور از [[رب]] [[زمین]]، [[امام]] روی [[زمین]] است<ref>{{متن حدیث|رَبُّ الْأَرْضِ يُعْنَى إِمَامُ الْأَرْضِ}}؛ تفسیر قمی، ج ۲، ص ۲۲۴.</ref>. در اینجا از [[وجود مقدس امام زمان]] به رب‌الارض تعبیر شده است. [[رب]] در لغت به معنای صاحب‌اختیار و [[سرپرست]] می‌باشد و منظور از [[رب]] [[زمین]] در أیة شریفه،  [[صاحب]] [[اختیار]] [[زمین]] -که همانا وجود [[مقدس]]  [[امام زمان]] است - می‌باشد. [[امام صادق]] در توضیح بیشتر درباره [[آیه مبارکه]] فرموده‌اند:  چون [[قائم]] ما [[قیام]] کند، [[زمین]] به [[نور]] [[صاحب]] [[اختیار]] آن [[نورانی]] شده و [[بندگان]] از [[روشنایی]] [[خورشید]] بی‌نیاز می‌گردند و تاریکی‌ها از بین می‌رود... و [[زمین]] گنج‌های خود را [[آشکار]] می‌کند به طوری که [[مردم]] آنها را بر روی [[زمین]] مشاهده می‌کنند<ref>{{متن حدیث|إِنَّ قَائِمَنَا إِذَا قَامَ أَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِ رَبِّها وَ اسْتَغْنَى الْعِبَادُ عَنْ ضَوْءِ الشَّمْسِ وَ ذَهَبَتِ الظُّلْمَةُ... وَ تُظْهِرُ الْأَرْضُ كُنُوزَهَا حَتَّى يَرَاهَا النَّاسُ عَلَى وَجْهِهَا}}؛ ارشاد، شیخ مفید، ج ۲، ص ۳۸۱.</ref>؛پس [[ظهور امام زمان]]، همه [[دنیا]] و ساکنان آن را متحول می‌سازد و [[زمین]] را [[نورانی]] و پر [[برکت]] می‌گرداند. اگر مؤمنی برای [[فرج]] همه [[دنیا]] و [[عالم هستی]] [[انتظار ظهور]] مولایش را از جانب [[خداوند]] داشته باشد، [[عبادت]] بزرگی انجام داده و رتبه [[انتظار]] فرجش از مراتب قبل بالاتر است. چنین مؤمنی فقط به خودش و سایر [[مؤمنان]] و [[مظلومان]] عالم نمی‌اندیشد بلکه [[فرج]] و [[سعادت]] همه مخلوقات [[خداوند]] را در نظر دارد.