ابوذر غفاری در تراجم و رجال: تفاوت میان نسخه‌ها

ابوذر غفاری در تراجم و رجال (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۷ سپتامبر ۲۰۲۰، ساعت ۰۶:۵۱

۴۱٬۳۰۵ بایت حذف‌شده ، ‏۱۷ سپتامبر ۲۰۲۰

بدون خلاصۀ ویرایش

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۲۲۷

ویرایش

@@ خط ۳۱: / خط ۳۱: @@
 : <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[ابوذر غفاری در قرآن]] |[[ابوذر غفاری در حدیث]] | [[ابوذر غفاری در نهج البلاغه]] | [[ابوذر غفاری در تاریخ اسلامی]] | [[ابوذر غفاری در تراجم و رجال]]</div>
 <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
-==مقدمه==
-*نام او جندب [[فرزند]] جناده یا بریر و معروف به کنیه‌اش [[ابوذر]] است. او از [[سابقین]] و از [[اصحاب]] [[برگزیده]] [[پیامبر اسلام]]{{صل}} تا به شمار می‌آید، مؤرخان می‌نویسند: وی چهارمین<ref>ر.ک: مستدرک حاکم ج۳، ص۳۸۴، و معرفة الصحابه، ج۱، ص۴۵۷ و ابن ابی الحدید در شرح خود، ج۱۳، ص۲۲۴ ابوذر را چهارمین مسلمان ذکر کرده و چنین می‌نویسد: همه محدثان گفته‌اند که ابوبکر بعد از گروهی از مردان مسلمان شده است، وی هفت نفر را به ترتیب ایمان نام می‌برد: ۱. علی بن ابی طالب ۲. جعفر بن ابی طالب ۳. زید بن حارثه ۴. ابوذر غفاری ۵. عمرو بن عنبسه سلمی ۶. خالد بن سعید بن عاص ۷. خباب بن ارت. و می‌گوید: ابوبکر بعد از این جماعت مسلمان شد.</ref> یا پنجمین نفری بود که به نوبت و [[رسالت پیامبر]] [[خدا]]{{صل}} [[ایمان]] آورده است<ref>اسد الغابه، ج۵، ص۱۸۶.</ref>.
-*[[ابوذر]]، مردی [[حکیم]] و دانشمند بود که سخنان عالمانه و حکیمانه او هنوز هم مورد توجه همگان بوده و در [[صداقت]] گفتار و صراحت لهجه زبان‌زد [[عام و خاص]] است. [[ابن حجر]] می‌نویسد: [[مناقب]] و [[فضایل]] [[ابوذر]] به طور جد بسیار زیاد بوده است<ref>تهذیب التهذیب، ج۱۰، ص۱۰۲.</ref>.
-*او نخستین کسی بود که [[رسالت پیامبر اسلام]]{{صل}} و [[نبوت]] آن [[حضرت]] را به ایشان تبریک و تهنیت گفته است و همین موضوع در ماجرای [[مسلمان]] شدنش مشهور است. او سه سال [[قبل از بعثت]] [[عبادت]] و [[شب زنده‌داری]] می‌کرد و چهارمین یا پنجمین نفری بود که [[اسلام]] آورد با [[پیامبر]]{{صل}} [[پیمان]] بست که در [[راه خدا]] ملامت ملامت‌کننده‌ای او را از راه [[حق]] باز ندارد. وی از نظر [[عبادت]] و [[مناسک]] چون [[عیسی بن مریم]]{{ع}} بود و [[آسمان]] بر راست‌گوتر از او سایه نیفکنده است<ref>معرفة الصحابه، ج۱ ص۴۵۷؛ اسد الغابه، ج۱، ص۳۰۱ و الاصابه، ج۷، ص۱۲۷.</ref>.
-*وی از بزرگان [[علم]] و [[فضیلت]] و از اعاظم [[زهد]] و [[تقوا]] به شمار می‌آید و شکی نیست که وی نزد همه [[مسلمانان]] و شخص [[پیامبر گرامی اسلام]]{{صل}} و [[امیر مؤمنان]]{{ع}} جایگاهی بی‌نظیر داشته است<ref>اعیان الشیعه، ج۴، ص۲۲۶.</ref>. وی مقارن با [[مهاجرت]] [[مسلمانان]]، به [[شهر مدینه]] [[هجرت]] کرد و در زمان [[خلافت عثمان]] به [[ربذه]] [[تبعید]] شد و در همان جا در [[گذشت]]<ref>رجال طوسی، ص۱۳، ش۱۲.</ref>.
-*[[شیخ طوسی]] در [[رجال]] خود، [[ابوذر]] را از [[یاران صدیق]] [[امیرالمؤمنین علی]]{{ع}} به شمار آورده و او را یکی از ارکان اربعه<ref>معنای ارکان اربعه در مقدمه کتاب گذشت.</ref> دانسته است<ref>رجال طوسی، ص۳۶، ش١.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۹۰-۹۲.</ref>
-==[[دفاع]] [[ابوذر]] از [[اهل بیت پیامبر]]{{صل}}==
-*[[ابوذر]] هرگز در راه [[حق]] از [[سرزنش]] ملامت کنندگان نهراسید و در راه [[ایمان]] و [[عقیده]] [[راستین]] خود در مواجهه با دشواری‌ها و در مقابله با [[تبعیض‌ها]] کمترین انعطافی از خود نشان نداد و هرگز تزلزلی به [[اراده]] [[استوار]] او راه نیافت. وی به تمام [[پیمان‌ها]] و تعهدات خود در قبال [[اسلام]] و شخص [[نبی اکرم]]{{صل}} [[وفادار]] ماند. او به همه [[دستورها]] و وصایای [[رسول خدا]]{{صل}} عمل کرد، و تا آخرین لحظه زندگیش از این روش عدول نکرد. وی یکی از حواریونی بود که تا آخر [[عمر]] از [[سیره]] سیدالمرسلین{{صل}} [[منحرف]] نشد.
-*او در بیشترین جنگ‌های [[عصر رسالت]] در رکاب [[پیامبر اسلام]]{{صل}} علیه کار و [[مشرکان]] [[شمشیر]] زد و پس از [[رحلت]] آن بزرگوار نیز بر اساس سفارش‌های آشکار و [[نهان]] [[پیامبر خدا]]{{صل}} از ملازمان [[راستین]] [[امیرمؤمنان]]{{ع}} بود و آشکارا [[مناقب]] [[فضائل]] [[اهل بیت پیامبر]]{{صل}} را [[ترویج]] می‌کرد. وی به [[راستی]] مصداق، معروف پیامبر اسلام{{صل}} بود که فرمود: "در زیر [[آسمان]] کبود و در پهنه زمنی، راستگوتر از [[ابوذر]] یافت نمی‌شود". [[ابوذر]] با برخورداری از چنین معنای بی‌نظیری به نشر [[معارف]] [[آل پیامبر]] و [[ترویج]] و تحکیم [[منزلت]] آنان پرداخت و در [[گرایش]] [[مردم]] به [[اهل بیت]] نقش مهمی ایفا کرد.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۹۲.</ref>
-==[[حمایت]] [[ابوذر]] تا پای [[جان]]==
-*پس از [[ماجرای سقیفه]] و [[بیعت]] جمعی با [[ابوبکر]] [[خلیفه اول]]، [[امیرالمؤمنین علی]]{{ع}} برای استیفای [[حق]] خویش و این که وی به تصریح [[رسول خدا]] در [[حدیث ثقلین]]، [[غدیرخم]]، [[حدیث منزلت]] و [[آیه مباهله]] و... [[جانشین پیامبر]]{{صل}} است، از [[مسلمانان]] [[یاری]] خواست. او شب‌ها همسرش [[فاطمه]]{{ع}} را بر الاغی سوار می‌کرد<ref>زیرا حضرت فاطمه{{س}} به علت آلام و ضربه‌های روحی ناشی از رحلت پیامبر{{صل}} و هجوم به بیت او بیمار بود و نمی‌توانست به راحتی راه برورد، از این رو حضرت علی{{ع}} در این داستان و پی‌گیری حق خود و نیل به مقصودش، فاطمه{{س}} را بر الاغی سوار می‌کرد، و به در خانه مهاجر و انصار می‌برد.</ref> و خود لگام آن را می‌کشید و دو [[فرزند]] [[امام]]{{ع}} یعنی [[حسن]] و [[حسین]]{{ع}} هم، پیشاپیش [[پدر]] و [[مادر]] حرکت می‌کردند، آن‌گاه در [[خانه]] [[انصار]] و دیگران می‌آمد و از آنان [[یاری]] می‌خواست.
-*بدین‌سان [[چهل]] مرد به [[حضرت]] پاسخ مثبت دادند و [[حضرت علی]]{{ع}} با آنان به شرط [[ایستادگی]] تا پای [[جان]] [[بیعت]] کرد و ضمن با آنان شرط کرد که [[سحرگاه]] سر تراشیده و با [[سلاح]] به حضورش بیایند. اما چون سپیده دمید از آن گروه [[چهل]] نفری تنها چهار تن – با سر تراشیده و [[سلاح]] بر دوش – آمدند و آن چهار تن عبارت بودند از: [[زبیر]]<ref>زبیر تا زمان خلافت حضرت علی{{ع}} از یاران مخلص حضرت بود، و پس از قتل عثمان و بیعت مردم با حضرت علی{{ع}}، زبیر و نیز طلحه جزو نخستین اصحابی بودند که با حضرت علی{{ع}} بیعت کردند، ولی به علت حطام دنیا و قام و منصب که حضرت علی{{ع}} از آنها دریغ داشت، نقض عهد کردند و با همکاری عایشه جنگ جمل را به راه انداختند، در این جنگ، زبیر و طلحه کشته شدند. و حضرت، عایشه را با احترام به مدینه بازگرداند. برای اطلاع بیشتر به کتاب تجلی امامت (اثر دیگر مولف)، بخش جنگ جمل مراجعه نمایید.</ref>، [[مقداد]]، [[ابوذر]] و [[سلمان]].
-*[[حضرت علی]]{{ع}} بار دیگر شبانه بر [[خانه]] همان [[چهل]] نفر رفت و سوگندشان داد که به یاریش بشتابند. آن‌گاه آنان گفتند: فردا صبح به حضوریت می‌آییم، ولی باز هم آن چهار تن آمدند و کس دیگر نیامد. [[شب]] سوم نیز [[علی]]{{ع}} با آنان [[دیدار]] کرد و نتیجه همان بود که در شب‌های قبل اتفاق افتاده بود<ref>شرح ابن ابی الحدید، ج۱۱، ص۱۴. </ref>، بنابراین [[ابوذر]] جزو معدود افرادی بود که تا پای [[جان]] حاضر به [[حمایت]] از مولایش [[امیر مؤمنان علی]]{{ع}} بود.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۹۲-۹۳.</ref>
-==سفارش [[حضرت علی]]{{ع}} در [[وصیت]] [[ابوذر]]==
-*[[داود بن أبی عوف]] می‌گوید: [[معاویة بن ثعلبه لیثی]] به من گفت: آیا می‌خواهی تو را به [[حدیثی]] که در آن شکی نیست، [[آگاه]] سازم؟ گفتم: آری. گفت: هنگامی که [[ابوذر]] [[بیمار]] شد، [[علی بن ابی طالب]]{{ع}} را [[وصی]] خود قرار داد و کارهایش را به وی واگذار کرد، برخی از کسانی که به عیادتش رفته بودند به او گفتند: ای [[ابوذر]] بهتر و زیبنده‌تر آن بود که [[امیرالمؤمنین]] [[عثمان]] را [[وصی]] خود قرار می‌دادی؟ [[ابوذر]] گفت: من به [[حق]] [[امیرالمؤمنین]] را [[وصی]] خود قرار داده ام؛ به [[خدا]] [[سوگند]] که وی ([[علی]]{{ع}}) [[بهار]] [[دل]] و آرام [[جان]] است، اگر روزی سایه‌اش برسرتان نباشد، نه [[زمین]] را خواهید [[شناخت]] و نه [[اهل]] آن را.
-*[[معاویة بن ثعلبه لیثی]] می‌گوید: من در آخر از [[ابوذر]] پرسیدم: ای [[ابوذر]] ما می‌دانیم که محبوب‌ترین [[مردم]] نزد تو همان کسی است که نزد [[رسول خدا]] از همه محبوب‌تر بوده است. حال بگو که آن شخص کیست؟ [[ابوذر]] گفت: آری چنین است، بدانید که [[محبوب]] ترین [[مردم]] نزد من، این شیخ [[مظلوم]]؛ یعنی [[علی بن ابی طالب]]{{ع}} است؛ زیرا او کسی است که حقش به تاراج رفته است<ref>اعیان الشیعه، ج۴، ص۲۳۰.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۹۴.</ref>
-==[[علی]]{{ع}} و سفارش [[ابوذر]] به [[مردم]]==
-*از آنجا که [[ابوذر]] همواره [[امیرالمؤمنین علی]]{{ع}} را اول [[مسلمان]] می‌دانست و از هر نظر او را بر دیگران [[برتری]] می‌داد<ref>ر.ک: شرح ابن ابی الحدید، ج۴، ص۱۱۶.</ref>. [[مردم]] را به [[برتری]] آن [[امام]]{{ع}} و سفارش می‌نمودند و در هر فرصتی که پیش می‌آمد، این [[حقیقت]] را بازگو می‌کرد تا [[حجت]] بر همگان تمام شود.
-*[[ابن ابی الحدید]] از [[ابو رافع]] [[صحابی پیامبر]]{{صل}} [[نقل]] می‌کند: من برای [[عیادت]] [[ابوذر]] به صحرا [[ربذه]] رفتم، چون می‌خواستم با او [[وداع]] کنم و برگردم، به من و همراهانم گفت: به زودی فتنه‌ای به پا خواهد شد؛ بنابراین از [[خدا]] بترسید و بر شما باد بر آن پیر بزرگوار [[علی بن ابی طالب]]{{ع}} و از دامن او دست برندارید و از او [[پیروی]] کنید؛ چراکه از [[رسول خدا]]{{صل}} و شنیدم که به او می‌فرمود: "ای [[علی]]، تو نخستین کسی بودی که به من [[ایمان]] آورده‌ای، و اولین کسی خواهی بود که در [[روز قیامت]] با من دست خواهی داد، تو [[صدیق اکبر]] و [[فاروق]] [[اعظمی]] که میان [[حق و باطل]] جدایی می‌اندازی و تو سالار مؤمنانی و [[اموال]] [[دنیوی]] سالار [[کافران]] است، تو برادر من و [[وزیر]] [[منی]]، تو [[بهترین]] بازمانده [[منی]] که [[دین]] مرا ادا می‌کنی و وعده‌های مرا برآورده خواهی کرد"<ref>{{متن حدیث|أَنْتَ أَوَّلُ مَنْ آمَنَ بِي وَ أَوَّلُ مَنْ يُصَافِحُنِي يَوْمَ اَلْقِيَامَةِ، وَ أَنْتَ اَلصِّدِّيقُ اَلْأَكْبَرُ، وَ أَنْتَ اَلْفَارُوقُ تُفَرِّقُ بَيْنَ اَلْحَقِّ وَ اَلْبَاطِلِ، وَ أَنْتَ يَعْسُوبُ اَلْمُؤْمِنِينَ، وَ أَنْتَ أَخِي وَ وَصِيِّي وَ وَزِيرِي، وَ خَلِيفَتِي فِي أَهْلِي وَ خَيْرُ مَنْ أُخَلِّفُ بَعْدِي تَقْضِي دَيْنِي وَ تُنْجِزُ مَوْعِدِي}}؛ شرح ابن ابی الحدید، ج۱۳، ص۲۲۸.</ref>.
-*از مجموع آن‌چه در این بخش [[گذشت]]، به خوبی پیداست که [[ابوذر غفاری]] در طول زندگانی و [[عمر]] با [[برکت]] خود [[مطیع]] و پیر و امیرالمؤمنین علی{{ع}} بالا بوده و او را [[امام]] و پیشوای خود و همه [[مسلمانان]] می‌دانسته و در راه [[دفاع از ولایت]] و [[حقانیت]] آن [[حضرت]] هیچ‌گاه و در هیچ شرایطی کوتاهی نکرده و لب فرو نبسته است.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۹۴-۹۵.</ref>
-==برخورد [[ابوذر]] با کج‌روی‌های [[عثمان]]==
-*[[عثمان]] در طول [[تاریخ]] [[خلافت]] خود با بخشش‌های بی‌جا - به خصوص در اواخر عمرش - به [[اقوام]] خود، مسیر [[حکومت اسلامی]] را به [[بیراهه]] کشاند و افراد [[ناصالح]] و بی‌فضیلت را در بلاد دور و نزدیک بر [[مسند]] [[حکومت]] نشاند، به طوری که مکررا مورد [[اعتراض]] [[مسلمانان]] قرار گرفت، اما چون اعتراض‌ها کارساز نبود، همگان را به [[مخالفت]] با [[حکومت]] وی برانگیخت. در این میان [[ابوذر غفاری]] از معدود افرادی بود که جلوتر از همه لب به [[اعتراض]] گشود و بر [[اعمال]] و [[رفتار]] [[عثمان]] و سایر کارگزارانش خرده گرفت، و چون شنید خانه‌های [[بیت المال]] را در [[اختیار]] [[مروان حکم]] و دیگران گذاشته آشکارا در کوچه و بازار [[رفتار]] وی را مورد ملامت قرار میداد و فریاد می‌زد: [[کافران]] را به عذابی دردناک [[بشارت]] باد و این [[آیه]] را [[تلاوت]] می‌کرد: {{متن قرآن|وَالَّذِينَ يَكْنِزُونَ الذَّهَبَ وَالْفِضَّةَ وَلَا يُنْفِقُونَهَا فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَبَشِّرْهُمْ بِعَذَابٍ أَلِيمٍ}}<ref>«و آنان را که زر و سیم را می‌انبارند و آن را در راه خداوند نمی‌بخشند به عذابی دردناک نوید ده!» سوره توبه، آیه ۳۴.</ref><ref>جهت مطالعه بیشتر ر.ک: شرح ابن ابی الحدید، ج۸، ص۲۵۶. </ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۹۵-۹۶.</ref>
-==[[تبعید]] [[ابوذر]] به [[شام]]==
-*[[عثمان]] برای آنکه از انتقادهای [[ابوذر]] راحت شود، او را به [[شام]] (محل [[امارت]] [[معاویه]]) [[تبعید]] کرد، اما او در [[شام]] نیز ساکت نماند و به [[رفتار]] شاهانه [[معاویه]] ([[امیر]] [[شام]] و [[کارگزار]] [[دولت]] [[عثمان]]) [[اعتراض]] می‌کرد. [[معاویه]] ابتدا برای ساکت کردن [[ابوذر]] مقدار سی [[صد]] [[دینار]] [[پول]] برایش فرستاد، ولی او پس از سؤال و جواب کردن با فرستاده [[معاویه]] و این که اگر [[حقوق]] سالیانه من است، می‌پذیرم و اگر [[صله]] و هدیه است مرا به آن نیازی نیست و سرانجام دینارها را پس داد. تا این که [[معاویه]] کاخ سبزش را بنا کرد و [[ابوذر]] به بنای چنین ساختمانی [[اعتراض]] کرد و گفت: ای [[معاویه]]، اگر از [[مال]] [[خدا]] این بنا را می‌سازی که [[خیانت]] است و اگر از [[مال]] خودت می‌باشد که [[اسراف]] است<ref>جهت مطالعه بیشتر ر.ک: شرح ابن ابی الحدید، ج۸، ص۲۵۶-۲۵۸.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۹۶.</ref>
-==بازگشت [[ابوذر]] به [[مدینه]] و [[تبعید]] به [[ربذه]]==
-*پس از مکاتبه [[معاویه]] باعثمان و اظهار عجزش در مقابله با [[قاطعیت]] [[ابوذر]]، سرانجام [[عثمان]] نامه‌ای برای [[معاویه]] نوشت و در آن یادآور شد که: [[ابوذر]] را بر شتری چموش سوار کرده و همراه شخصی [[خشن]] (که [[شب]] و روز بتازد) به [[مدینه]] باز گرداند.
-*[[معاویه]] هم به [[دستور]] [[خلیفه]] عمل کرد و [[ابوذر]] را بر [[ناقه]] پیر و [[خشن]] (که جز پالانی نداشت) سوار کرد و او را با مرد بیرحمی به [[مدینه]] فرستاد. وقتی [[ابوذر]] به [[مدینه]] رسید تمامی گوشت ران‌هایش از [[سختی]] راه و مرکب ناهموار ریخته و زخم شده بود<ref>جهت مطالعه بیشتر ر.ک: شرح ابن ابی الحدید، ج۸، ص۲۵۶-۲۵۸.</ref>.
-*[[واقدی]] در [[نقل]] دیگری به [[سند]] خود از "[[صهبان اسلمی]]" [[نقل]] می‌کند که گفته است: [[ابوذر]]، وقتی به [[مدینه]] وارد شد، [[عثمان]] به او گفت: تو همانی که چنین و چنان کردی! [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} که در مجلس حاضر بود، در [[دفاع]] از [[ابوذر]] به مقداری که برای حضرتش ممکن بود، خطاب به [[عثمان]] فرمود: به تو همان [[راهنمایی]] را میکنم که [[مؤمن آل فرعون]] گفت: {{متن قرآن|وَإِنْ يَكُ صَادِقًا يُصِبْكُمْ بَعْضُ الَّذِي يَعِدُكُمْ إِنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي مَنْ هُوَ مُسْرِفٌ كَذَّابٌ}}<ref>«و اگر راستگو باشد برخی از آنچه به شما وعده می‌دهد بر سرتان خواهد آمد؛ بی‌گمان خداوند کسی را که گزافکاری بسیار دروغگوست راهنمایی نمی‌کند» سوره غافر، آیه ۲۸.</ref>.
-*[[عثمان]] که [[انتظار]] نداشت [[حضرت علی]]{{ع}} در [[دفاع]] از [[ابوذر]] با او چنین سخن بگوید، پاسخ [[تندی]] به [[حضرت]] داد و [[حضرت]] نیز همان‌گونه به او پاسخ [[تندی]] داد. پس از آن، [[عثمان]]، [[مردم]] را از نشست و برخاست با [[ابوذر]] منع کرد و او را [[ممنوع]] الملاقات نمود، اما [[ابوذر]] همه این [[سختی‌ها]] را [[تحمل]] کرد و مدتی را بدین گونه گذراند.
-*و پس از گذر زمان، دوباره [[ابوذر]] را نزد [[عثمان]] آوردند. در این مرتبه [[ابوذر]] با [[تندی]]، به [[عثمان]] [[عتاب]] و خطاب کرد، [[عثمان]] در [[خشم]] رفت و گفت: "از پیش ما و [[سرزمین]] ما بیرون برو".
-*[[ابوذر]] گفت: به کجا بروم؟ [[عثمان]] گفت: به صحرا.
-*[[ابوذر]] گفت: آیا پس از [[هجرت]] باز [[عرب]] صحرانشین شوم؟ [[عثمان]] گفت: آری. [[ابوذر]] گفت: پس به [[بادیه]] نجد می‌روم. [[عثمان]] قبول نکرد و گفت: تو را به راه دور می‌فرستم و از [[ربذه]] دورتر، و [[ابوذر]] به [[دستور]] [[عثمان]] به [[ربذه]]<ref>ربذه، زادگاه اصلی ابوذر بود و چون آنجا محل کفر و قبل از اسلام او بود دوست نداشت به آنجا تبعید شود، اما عثمان برای آنکه ابوذر را بیشتر آزار دهد به همان جا او را تبعید کرد؟</ref> [[تبعید]] شد<ref>شرح ابن ابی الحدید، ج۸، ص۲۵۹.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۹۶-۹۸.</ref>
-==[[وداع]] [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} و همراهان با [[ابوذر]]==
-*همان‌گونه که اشاره شد، [[عثمان]] نتوانست [[حق]] گویی‌های [[ابوذر]] را [[تحمل]] کند، لذا [[حکم]] [[تبعید]] وی را به [[ربذه]] صادر کرد و به [[مروان بن حکم]] [[مأموریت]] داد تا وسایل حرکت او و [[همسر]] و فرزندانش را فراهم کند، و در ضمن [[دستور]] داد هیچ‌کس با وی سخن نگوید و او را بدرقه نکند.
-*این [[فرمان]]، کارساز بود و کسی جرئت نکرد [[ابوذر]] را بدرقه کند و یا مطلبی با وی در میان بگذارد؛ لیکن وقتی این خبر به [[امیرالمؤمنین علی]]{{ع}} رسید، بسیار گریست به طوری که [[محاسن]] مبارکش به [[اشک]] چشمانش مرطوب شد سپس فرمود:آیا این چنین با [[صحابی رسول خدا]]{{صل}} برخورد می‌شود و [[تبعید]] میگردد؟! همه از خداییم و به سوی او باز می‌گردیم<ref>{{متن حدیث|أَ هَكَذَا يُصْنَعُ بِصَاحِبِ رَسُولِ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ إِنّٰا لِلّٰهِ وَ إِنّٰا إِلَيْهِ رٰاجِعُونَ}}.</ref>.
-*سپس [[حضرت]] از جا برخاست و به همراه برادرش ([[عقیل]]) و فرزندانش ([[حسن]] و [[حسین]]) و [[صحابی]] بزرگ [[رسول خدا]]{{صل}} ([[عمار یاسر]]) و به [[نقلی]] با [[عبدالله بن عباس]]، [[فضل]]، [[قثم]] و [[عبیدالله بن عباس]] همگی بدون اعتنا به [[دستور]] [[عثمان]] به بیرون [[شهر]] رفتند و [[ابوذر]] را تا دم دروازه [[مدینه]] بدرقه کردند و با این حرکت، [[حکم]] [[تبعید]] وی را زیر سؤال برده و بر حرکات [[ابوذر]] مهر [[تأیید]] زدند<ref>ر.ک: شرح ابن ابی الحدید، ج۸، ص۲۵۲ و امالی مفید، ص۱۶۵، مجلس بیستم، ح۴.</ref>.
-*اما [[مروان حکم]] که [[مأموریت]] داشت این [[حکم]] ظالمانه را ادا کند از [[همراهی]] [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} و همراهانش ناراحت شد و در یک برخورد غیر مؤدبانه با آن [[حضرت]] و همراهانش [[تندی]] کرد و کلمات خشنی بر زبان جاری کرد. اما [[حضرت]] در برابر برخورد او موضع‌گیری کرد، و با تازیانه‌ای به مرکب [[مروان]] زد، و با این کار او را مجبور به [[سکوت]] و بازگشت به [[مدینه]] نمود.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۹۸-۹۹.</ref>
-==[[سخنان امام]] و همراهانش با [[ابوذر]]==
-*[[سید رضی]] در [[نهج البلاغه]] سخنان [[حضرت علی]]{{ع}} را به هنگام [[وداع]] با [[ابوذر]] که حکایت از عمق [[ناراحتی]] [[امام]]{{ع}} و [[تأیید]] [[ابوذر]] و [[مخالفت]] با [[خلیفه]] وقت ([[عثمان]]) است را چنین آورده است: ای [[ابوذر]]، تو به خاطر [[خدا]] [[خشم]] کردی، پس به همان کسی که برایش [[غضب]] کردی، [[امیدوار]] باش، این [[مردم]] از تو بر دنیایشان ترسیدند و تو از آنها بر دینت، پس آنچه را که آنان برایش در وحشتند به خودشان واگذار و از آنچه که می‌ترسی ایشان گرفتارش شوند ([[عذاب الهی]]) فرار کن. عجبا! که چه محتاج‌اند به آنچه از آن منع‌شان کردی و چه بی‌نیازی از آنچه که از تو دریغ کردند. به زودی خواهی یافت که [[پیروزی]] برای کیست و چه کسی بیشتر مورد [[حسرت]] قرار می‌گیرد. ای [[ابوذر]] اگر درهای [[آسمان‌ها]] و [[زمین]] به روی بندهای بسته شود و او از خدای خود بترسد، [[خداوند]] راهی برای وی خواهد گشود. ای [[ابوذر]]! [[آرامش]] خویش را تنها در [[حق]] جست و جو کن و غیر از [[باطل]] چیزی تو را به [[وحشت]] نیفکند، بدان اگر دنیایشان را میپ‌ذیرفتی، دوستت داشتند و اگر سهمی از آن را به خود اختصاص می‌دادی (و با آنان کنار می‌آمدی) [[دست]] از تو بر می‌داشتند<ref>{{متن حدیث|يَا أَبَا ذَرٍّ إِنَّكَ غَضِبْتَ لِلَّهِ فَارْجُ مَنْ غَضِبْتَ لَهُ إِنَّ اَلْقَوْمَ خَافُوكَ عَلَى دُنْيَاهُمْ وَ خِفْتَهُمْ عَلَى دِينِكَ فَاتْرُكْ فِي أَيْدِيهِمْ مَا خَافُوكَ عَلَيْهِ وَ اُهْرُبْ مِنْهُمْ بِمَا خِفْتَهُمْ عَلَيْهِ فَمَا أَحْوَجَهُمْ إِلَى مَا مَنَعْتَهُمْ وَ مَا أَغْنَاكَ عَمَّا مَنَعُوكَ...}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۱۳۰.</ref>.
-*سپس [[حضرت علی]]{{ع}} به برادرش [[عقیل]] فرمود: "با برادرت [[ابوذر]] [[وداع]] کن". بعد جناب [[عقیل]]، و [[امام حسن]]، و [[امام حسین]] و نیز [[عمار یاسر]] هر کدام درباره [[فضایل]] [[ابوذر]] و [[اندوه]] خود به خاطر جدایی از او سخنانی گفتند<ref>شرح ابن ابی الحدید، ج۸، ص۲۵۳. ابی سرح برادر رضاعی عثمان.</ref>.
-*[[ابوذر]] در پاسخ این همه [[لطف]] و [[محبت]] و اظهار [[همدردی]] با [[امیرالمؤمنین]] {{ع} و همراهان چنین گفت: ای خاندان رحمت، خدایتان شما را رحمت کند! هرگاه شما را می‌بینم، [[رسول خدا]]{{صل}} را به یاد می‌آورم، من در [[مدینه]] [[دلبستگی]] و آرامشی جز شما نداشته و ندارم. اینک در [[حجاز]] بر [[عثمان]] گران بار شدم آن گونه که بر [[معاویه]] در [[شام]] بودم، [[عثمان]] نمی‌خواست که در جوار [[برادر]] و پسر خاله‌اش در یکی از دو [[شهر]] ([[بصره]] و [[مصر]])<ref>حاکم بصره، عبدالله بن عامر پسر خاله عثمان و در مصر عبدالله بن سعد بن بوده است.</ref> باشم تا مبادا [[مردم]] را بر آنان بشورانم.. او مرا به سرزمینی ([[ربذه]]) فرستاد که در آن هیچ [[دفاع]] کننده و ناصری جز [[خدا]] برایم نیست. به [[خدا]] [[سوگند]]، که [[هم‌نشینی]] جز [[خداوند]] نمی‌خواهم و زمانی که با او هستم، از هیچ چیزی [[بیم]] ندارم.
-*پس از این سخنان، [[ابوذر]] به تبعیدگاه برده شد و [[حضرت علی]]{{ع}} و همراهان به [[مدینه]] بازگشتند<ref>شرح ابن ابی الحدید، ج۸ ص۲۵۴.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۹۹-۱۰۰.</ref>
-==[[اعتراض]] [[عثمان]] و موضع‌گیری [[امام]]{{ع}}==
-*بدرقه کنندگان چون به [[مدینه]] بازگشتند، [[عثمان]] در ملاقاتی که با [[حضرت علی]]{{ع}} داشت به صورت [[اعتراض]] گفت: چه چیز تو را وادار کرد که فرستاده‌ام ([[مروان]]) را برگردانی و [[فرمان]] مرا کوچک بشماری؟ [[حضرت]] در پاسخ او فرمود: "فرستاده تو می‌خواست مرا برگرداند، من او را برگرداندم، ولی فرمانت را کوچک نشمردم".
-*[[عثمان]] گفت: مگر [[نهی]] من که کسی با [[ابوذر]] [[سخن]] نگوید، به تو نرسیده بود؟ [[حضرت]] [[دستور]] او را به هیچ انگاشت و فرمود: "مگر به هر گناهی که [[فرمان]] دهی، باید از تو [[اطاعت]] کنیم!" [[عثمان]] که پاسخ قانع کننده‌ای نداشت به [[دفاع]] از [[مروان]] برخاست و گفت: باید [[مروان]] [[حق]] خود را از تو بگیرد. [[حضرت]] فرمود: "از چه چیزی؟" [[عثمان]] گفت: از [[ناسزا]] گفتن به وی و تازیانه زدن به مرکبش. [[حضرت]] فرمود: "در مورد مرکبش مرکب من آماده است. و یک تازیانه به مرکب من بزند. اما در مورد [[ناسزا]] گفتنش هیچ دشنامی به من نخواهد داد، مگر این که مثل همان [[دشنام]] را به تو خواهم داد و بر این [[ناسزا]] به تو [[دروغ]] نخواهم بست". [[عثمان]] گفت: چرا [[مروان]] به شما [[ناسزا]] نگوید، گویا [[فکر]] می‌کنی از او بهتری؟! [[حضرت]] فرمود: "آری، به [[خدا]] از تو نیز بهترم". [[حضرت]] این را گفت و برخاست و از نزد [[عثمان]] رفت<ref>شرح ابن ابی الحدید، ج۸ ص۲۵۴.</ref>.
-*[[امام علی]]{{ع}} در این [[ملاقات]]، قاطعانه از حرکت [[ابوذر]] [[دفاع]] کرد و [[رفتار]] [[عثمان]] را غیر [[حق]] و بر [[باطل]] [[اعلان]] نمود و عوارض خطرناک این گفت و گوی به [[حق]] را به [[جان]] خرید. اما [[عثمان]] [[قدرت]] آن را نداشت بیش از این با [[امام]]{{ع}} و [[اهل بیت پیامبر]]{{ع}} برخورد نماید.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۱۰۰-۱۰۱.</ref>
-==[[وفات]] غریبانه [[ابوذر]] در [[ربذه]]==
-*آری، [[ابوذر غفاری]] به [[جرم]] [[حق]] گویی و [[امر به معروف و نهی از منکر]] از جانب [[خلیفه سوم]] به ریگ زار بی آب و علف "[[ربذه]]" [[تبعید]] شد و پس از مدتی [[رنج]] و داغ از دست دادن فرزندش "ذرّ"<ref>شرح ابن ابی الحدید در شرح نهج البلاغه، ج۳، ص۴۴، نقل می‌کند: ابوذر در موقع جان دادن، همسر و نیز پسرش (ذر)، در کنارش بودند، اما در برخی از مدارک این بخش ذرا مرده بود و دخترش در کنارش بود.</ref> خود با [[مرگ]] دسته و پنجه نرم کرد. *همان‌گونه که [[رسول خدا]]{{صل}} فرموده بود: "به [[تنهایی]] [[زندگی]] می‌کند و به [[تنهایی]] می‌میرد و به [[تنهایی]] [[مبعوث]] می‌شود و به [[تنهایی]] وارد [[بهشت]] می‌گردد"<ref>{{عربی|یعیش وحده، و یموت و وحده، و یدخل الجنه وحده}}</ref>
-*وی به [[تنهایی]] در [[ربذه]] زیست و به [[تنهایی]] [[جان]] سپرد و روحش به [[عالم ملکوت]] پرواز کرد.
-*ام ذر ([[همسر]] [[ابوذر]]) [[نقل]] می‌کند: هنگامی که [[ابوذر]] در حال [[جان]] دادن بود، نگاهی به من کرد و [[اشک]] را بر گونه‌هایم جاری دید، قبلش سوخت؛ پرسید: چرا [[گریه]] می‌کنی؟ گفتم چگونه [[گریه]] نکنم در حالی که گذشته از رنج‌هایی که کشیده‌ام، و اینک هم در [[سرزمین]] این چنینی از [[دنیا]] می‌روی، من پس از مرگت، باید تو را [[کفن]] کنم، و حال آن‌که پارچه‌ای برای [[کفن]] تو ندارم.
-*[[ابوذر]] گفت: [[گریه]] نکن، به زودی گروهی از [[مؤمنان]] بر جنازه من حاضر خواهند شد و مرا کفن خواهند کرد و بر من [[نماز]] خواهند خواند. همسرش به [[ابوذر]] گفت: اکنون ایام [[حج]] تمام شده و [[حاجیان]] همه رفته‌اند، کسی باقی نمانده که از این راه‌گذر کند. [[ابوذر]] پاسخ داد: من آن‌چه گفتم از [[پیامبر]]{{صل}} شنیده‌ام، زیرا روزی من و چند نفر دیگر در [[خدمت]] [[پیامبر]] نشسته بودیم، [[حضرت]] رو به ما کرد و فرمود: یکی از شما در بیابانی از [[دنیا]] می‌رود و گروهی از [[مؤمنان]] بر جنازه او حاضر می‌شوند.
-*ای همسرم، تمام کسانی که در آن مجلس بودند، در آبادی از [[دنیا]] رفته‌اند و جز من که در این بیابان دست به گریبان [[مرگ]] است هستم، کسی باقی نمانده است؛ مواظب راه باش که [[سخن پیامبر]] صحیح است. ام ذر می‌گوید: در همین حال بود که ناگاه قافله‌ای از دور پیدا شد و گروهی سر رسیدند. و به محض [[مشاهده]] حالت [[اضطراب]] در روحیه‌ام، پرسیدند چرا چنین مضطری؟ گفتم: یکی از [[مسلمانان]] در حال [[احتضار]] است، برای [[تجهیز]] و تکفین او حاضر شوید و از [[خداوند]] [[پاداش]] بگیرید. پرسیدند او کیست؟ گفتم: [[ابوذر غفاری]]، همه پیاده شدند و خود را به بالین [[ابوذر]] رساندند<ref>طبق نقل برخی از مورخین ابوذر قبل از آمدن آن گروه، از دنیا رفته بود. ر.ک: شرح ابن ابی الحدید، ج۳، ص۴۴.</ref>. [[چشم]] وی که به آنان افتاد، سخنی که [[پیامبر]]{{صل}} درباره ایشان گفته بود، به آنان [[بشارت]] داد و سپس گفت: وضع مرا می‌بینید، اگر جامه‌ای داشتم مرا در همان [[کفن]] می‌کردید، ولی چون جامه‌ای ندارم، لذا مرا با پارچه‌های خود کفن کنید؛ شما را به [[خدا]] [[سوگند]] می‌دهم کسی که [[امارت]] و یا [[ریاست]] قومی را به عهده دارد، مرا کفن نکند. [[همسر]] [[ابوذر]] می‌گوید: این را گفت و با من خداحافظی کرد و چشم‌هایش را بر هم گذارد و برای همیشه دیده از [[جهان]] فرو بست.
-*[[راوی]] گوید: گروهی که بر جنازه او حاضر بودند، هر کدام از [[امارت]] و [[ریاست]] بهره‌ای برده بودند؛ لذا برای [[کفن]] کردنش با توجه به وصیتش به مشکل برخوردند. آن‌گاه [[جوانی]] از [[انصار]] پیش آمد و گفت: من دو [[جامه]] به همراه دارم که مادرم با دست خود آن را رشته و بافته است، یکی بر تنم هست و دیگری را در [[اختیار]] شما می‌گذارم که وی را با آن [[کفن]] کنید. آنان چنین کردند، و [[عبدالله بن مسعود]] بر او [[نماز]] خواند. سپس [[بدن]] [[پاک]] او را [[دفن]] کردند و بر قبرش اشک‌ها ریختند.
-*طبق [[نقل]] برخی از مؤرخان: [[مالک اشتر]]، [[حجر بن ادبر]] و [[حذیفة بن یمان]]<ref>طبق نقل ابن اثیر در الکامل، ج۲، ص۲۶۵ اسامی آن گروه که کنار جنازه ابوذر در ربذه حاضر شدند، عبارتند از: مالک اشتر، عبدالله بن مسعود، بکر بن عبدالله تمیمی، ابو مفزر تمیمی، اسود بن یزید، علقمة بن قیس، حلحال ضبی، حرث بن سوید تمیمی، نقل عمرو نام بن حجر عتبه بن شلمی ادبر، نیامده ابن ربیعه است شلمی، ابو رافع مزنی، سوید بن شعبه تمیمی، زیاد بن معاویه نخعی و... در این نقل نام حجر بن ادبر نیامده است.</ref> در میان آن جمع بودند و پس از [[وفات]] [[ابوذر]] آن گروه که هشت نفر بودند، [[همسر]] [[ابوذر]] و فرزندش را با خود به [[مدینه]] بردند و [[عثمان]] دیگر مزاحمتی برای آنان فراهم نکرد.
-*[[ابوذر]] در سال ۳۲ [[هجری]]، دو سال قبل از [[خلافت امیرالمؤمنین]] [[علی]]{{ع}} در دیار [[غربت]] و [[سرزمین]] بی‌آب و علف [[ربذه]] به [[ملکوت]] اعلی پیوست و برای همیشه این زبان‌گویا و کوبنده [[ظالمان]] خاموش شد و [[قلب]] دنیاپرستان را شاد و [[دل]] [[مؤمنان]] را در [[غم]] و [[اندوه]] فراوان فرو برد<ref>ر.ک: اسد الغابه، ج۱، ص۳۰۲؛ تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۱۷۳؛ معرفة الصحابه، ج۱، ص۴۶۲؛ تاریخ طبری، ج۴، ص۳۰۹ و کامل ابن اثیر، ج۲، ص۲۶۵.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۱۰۱-۱۰۴.</ref>
 == منابع رجال و تراجم شیعه==