←پرسش‌های وابسته
| خط ۵۹: | خط ۵۹: | ||
==امیدبخشی== | ==امیدبخشی== | ||
==امید و مهدویت== | |||
===احساس امید در سایه انتظار ظهور=== | |||
*امید، معنا و [[روح]] [[انتظار]] و نتیجه [[ایمان]] به [[مهدویت]] و ثمره دل‌بستگی به [[منجی موعود]] است. امید، از مهم‌ترین [[آثار روان‌شناختی انتظار]] است. [[انتظار]]، کانون و سرچشمه امید است،امید به آینده‌ای نوید بخش و [[سعادت]] آفرین،امید به آینده‌ای که در آن با [[ظهور]] [[حجت خدا در زمین]] و در سایه [[حکومت]] عدل‌گستر جهانی آن [[حضرت]]، [[جوامع انسانی]] از یک [[تاریخ]] [[ستم]] و [[فساد]] و ناهنجاریها [[رهایی]] یافته و [[راه]] خیر و [[صلح]] و [[صلاح]] را در پیش می‌گیرد و [[دنیا]] در پرتو تحقّق [[حکومت عدل الهی]]، "[[مدینه فاضله]]" و "[[آرمان‌شهر]]" [[آمال]] و آرزوهای دیرین [[آدمی]] و سرشار از [[عدالت]] و [[آسایش]] و [[آرامش]] می‌گردد<ref>[[عبدالله نظری شاری|نظری شاری، عبدالله]]، [[بلاغ (نشریه)|فصلنامه بلاغ]]، [[نقش انتظار در بهداشت روانی (مقاله)| نقش انتظار در بهداشت روانی]] ص۹۲، ۱۱۲، ۱۱۳.</ref>. [[انسان]] به امید زنده است.امید سرچشمۀ [[حیات]] و سرزندگی و [[پویایی]] [[روانی]] است. آن‌گاه که [[خورشید]] [[گرما]] بخشِ امید در [[دل]] [[آدمی]] غروب کند، تاریکیِ سیه‌روزی، و زنگار [[سرخوردگی]] و [[افسردگی]] آیینۀ [[جان]] او را تیره و تار می‌کند و [[روح]] [[زندگی]] را در او به مسلخ می‌کشد. [[سرخوردگی]]، [[ناامیدی]]، و افسردگی‌های حاصل از [[شکست]] [[جهان‌بینی]] و ایدئولوژی‌های خودساختۀ [[بشر]] که روزگاری دستورهای نهایی و تنها [[راه]] [[رسیدن به کمال]] و [[شادکامی]] تلقی می‌شد، اندیشۀ نااستواری همه چیز را در ذهن‌ها انداخته است. [[بی‌اعتمادی]] به همه چیز و همه کس [[روح آدمی]] را دست‌خوش [[نگرانی]] و [[هراس]] ساخته و [[آرامش]] و امید و [[شادی]] را از آن برگرفته است. این است که با [[آزمون]] و ناکارآمدی تمام ایدئولوژی‌های بشری، امروزه موجی از [[بدبینی]]، منفی‌نگری، خودکشی، رویکرد به انواع مواد مخدر، باده‌گساری، لاابالی‌گری، هرزه‌گرایی، روسپی‌گری، [[نفرت]] و تباهی‌جویی و [[گریز]] از [[زندگی]]، همراه با [[احساس]] غبن، و فریبِ ناشی از [[ایمان]] نارسا به آرمان‌های [[شکست]] خورده، گریبان‌گیر [[بشر]] امروز شده است و کابوسِ [[یأس]] و [[نومیدی]] آن‌چنان سایه سنگین خود را بر گسترۀ [[گیتی]] گسترده که روزنۀ امیدی برای [[نجات]] [[بشریت]] باقی نمانده و [[تفکر]] نابودی [[انسان]] و انهدام [[جهان]] توسط تسلیحات اتمی و هیدروژنی امروزه به عنوان یک [[باور]] قطعی درآمده و افراد بسیاری از [[پایان جهان]] در فلان سال خبر می‌دهند!<ref>[[عبدالله نظری شاری|نظری شاری، عبدالله]]، [[بلاغ (نشریه)|فصلنامه بلاغ]]، [[نقش انتظار در بهداشت روانی (مقاله)| نقش انتظار در بهداشت روانی]] ص۹۲، ۱۱۱.</ref>. زیان تحمل‌ناپذیرِ این [[شکست]]، بیشتر در آن است که نسل‌های فریب‌خورده را دیگر نمی‌توان به [[آینده]] [[امیدوار]] و [[مؤمن]] ساخت، زیرا در اندیشۀ آنان [[بشریت]] [[شکست]] خورده و به بُن‌بست رسیده است و [[آینده]] جز [[فساد]]، [[تباهی]]، و نابودی ندارد<ref>[[داود الهامی|الهامی، داود]]، [[آخرین امید (کتاب)|آخرین امید]]، ص۸.</ref>. | |||
*موضوعاتی که امید به تحقّق آن از [[مکتب]] رهایی‌بخش [[انتظار]] سرچشمه می‌گیرد بسی فراوان است و همه جنبه‌های [[حیات انسانی]] را در بر می‌گیرد. اما در اینجا به مهم‌ترین موضوعات و متعلقات امید در [[مکتب]] [[نجات‌بخش]] [[انتظار]] می‌پردازیم: امیدی که از [[انتظار]] سرچشمه می‌یابد، ریشه در [[فطرت]] کمال‌گرا و [[عدالت‌خواه]] [[انسان]] دارد و پشتوانه این امید، نوید حتمی [[خداوند]] به [[پیروزی]] [[صالحان]] و [[مستضعفان]] [[جهان]] است: {{متن قرآن|وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ}}<ref>«و در زبور پس از تورات نگاشته‌ایم که بی‌گمان زمین را بندگان شایسته من به ارث خواهند برد» سوره انبیاء، آیه ۱۰۵.</ref>.امید، [[ایمان]] به [[غلبه]] نهایی [[حق]] و [[نابودی باطل]] است<ref>[[عبدالله نظری شاری|نظری شاری، عبدالله]]، مکاتبه اختصاصی با دانشنامه امامت و ولایت</ref>. | |||
* [[انتظار]]، [[نور]] سپید و بارقه امید را در [[دل انسان]] زنده می‌کند. [[قرآن کریم]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَأَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِ رَبِّهَا وَوُضِعَ الْكِتَابُ وَجِيءَ بِالنَّبِيِّينَ وَالشُّهَدَاءِ وَقُضِيَ بَيْنَهُمْ بِالْحَقِّ وَهُمْ لَا يُظْلَمُونَ}}<ref>«و زمین (رستخیز) به نور پروردگارش تابناک می‌گردد و کارنامه (ها) برنهاده می‌شود و پیامبران و گواهان را می‌آورند و میان آنان به حقّ داوری می‌کنند و بر آنان ستم نخواهد رفت» سوره زمر، آیه ۶۹.</ref>. [[امام صادق]]{{ع}} {{متن قرآن|بِنُورِ رَبِّهَا}} را {{متن حدیث|إِمَامُ الْأَرْضِ}} می‌نامند<ref>قمی، علی بن ابراهیم، تفسیر قمی، ص۲۵۳.</ref>. [[امام علی]]{{ع}} فرمود: {{متن حدیث|يَخْرُجُ رَجُلٌ مِنْ وُلْدِي فِي آخِرِ الزَّمَانِ... إِذَا هَزَّ رَايَتَهُ أَضَاءَ لَهَا مَا بَيْنَ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ}}<ref>ابن بابویه، محمد بن علی، کمال الدین و تمام النعمة، ج۲، ص۶۵۳.</ref>؛ "در واپسین حرکت [[تاریخ]] و [[آخرالزمان]]، بزرگ‌مردی از فرزندانم [[ظهور]] می‌کند. هنگامی که پرچمش به اهتزاز درآید، [[شرق]] و [[غرب]] [[جهان]] را روشن سازد. با ظهورش موجی از [[شادی]] و [[نور]]، عالم‌گستر می‌گردد". [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} می‌فرماید: {{متن حدیث|انْتَظَرُوا الْفَرَجَ وَ لا تَيْأَسُوا مِنْ رَوْحِ اللَّهِ فَإِنَّ أَحَبَّ الْأَعْمَالِ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ انْتِظَارُ الْفَرَجِ}}<ref>مجلسی، محمدباقر، بحار الأنوار، ج۵۲، ص۱۲۳.</ref>؛ "[[انتظار فرج]] داشته باشید و [[مأیوس]] و [[نومید]] از [[لطف]] و [[رحمت خدا]] نگردید؛ زیرا [[بهترین]] [[کارها]] در پیشگاه [[خدای عزوجل]] [[انتظار فرج]] است". انتظارِ پویا، پیوند و [[قرابت]] برجسته‌ای با حرکت و امید دارد. حرکت و امید از برآیندهای [[انتظار]] است و [[انتظار]]، جهت‌دهنده حرکت و امید<ref>[[عبدالله نظری شاری|نظری شاری، عبدالله]]، مکاتبه اختصاصی با دانشنامه امامت و ولایت</ref>. | |||
* [[پیام]] امیدبخش [[انتظار]]، از یک طرف مسئله بسیار حیاتی برای توده‌های در بند و [[ستم]] کشیده است، و از طرف دیگر مسئله خطرناکی برای قدرت‌های [[حاکم]] بر [[سرنوشت بشر]] و محافظان [[نظام]] کنونی [[جهان]] است؛ زیرا [[منتظران]] به امید [[پیروزی]] نهایی [[حق]] بر [[باطل]]، به ساختن خود و [[جامعه]] می‌پردازند و در برابر [[مشکلات]]، [[ظلم]] و [[طغیان]] می‌ایستند و [[مقاومت]] می‌کنند که این خود برنده‌ترین [[اسلحه]] برای ستم‌ستیزان و بزرگ‌ترین [[تهدید]] برای ستم‌گران است. [[انتظار]]، کانون و سرچشمه امید است،امید به آینده‌ای نویدبخش و سعادت‌آفرین،امید به آینده‌ای که در آن جهانیان از [[ستم]] و [[فساد]] و ناهنجاریها [[رهایی]] یافته، و [[بشریت]] [[راه]] خیر و [[صلح]] و [[صلاح]] را در پیش می‌گیرد و [[دنیا]] در پرتو [[تحقق عدل]] [[الهی]]، "[[مدینه فاضله]]" و "[[آرمان]] [[شهر]]" [[آمال]] و آرزوهای دیرین [[آدمی]] و سرشار از [[عدالت]] و [[آسایش]] و [[آرامش]] می‌گردد<ref>[[عبدالله نظری شاری|نظری شاری، عبدالله]]، [[بلاغ (نشریه)|فصلنامه بلاغ]]، [[نقش انتظار در بهداشت روانی (مقاله)| نقش انتظار در بهداشت روانی]] ۹۲، ص۱۱۲-۱۱۳.</ref>. | |||
* [[انتظار]]، حالتی [[روحی]] و [[روانی]] است که از [[ناخرسندی انسان از وضعیت موجود]] و امید به گذار از این حالت و [[رسیدن به وضعیت مطلوب]] حکایت می‌کند. لذا حالت [[حاکم]] بر تمام فعالیت‌های [[ذهنی]]، [[روحی]] و [[رفتاری]] شخص [[منتظِر]]،امید است. آن‌چه این نوع [[انتظار]] را از دیگر [[انواع انتظار]] مخرب و ویران‌گر متمایز می‌کند، همین نکته است. در کنار تمام [[ناملایمات]]، [[تلخی‌ها]]، [[ناهنجاریها]] و [[تشویش‌ها]]، [[امید به آینده]] روشن است که از عمق [[جان]] [[انسان‌ها]] سرچشمه می‌گیرد و آنها را به تکاپو وامی‌دارد<ref>[[محمد سبحانی‌نیا|سبحانی‌نیا، محمد]]، [[مهدویت و آرامش روان (کتاب)|مهدویت و آرامش روان]]، ص۱۱۷.</ref>. به گفته [[شهید مطهری]]: "اصل [[انتظار فرج]]"، از یک اصل کلّی [[اسلامی]] و [[قرآنی]] دیگر [[استنتاج]] می‌شود و آن اصل "[[حرمت]] [[یأس]] از رَوح [[الله]]" است. انسان‌های [[مؤمن]] هرگز امید خویش را از [[دست]] نمی‌دهند و [[تسلیم]] [[یأس]] و [[نومیدی]] و بیهوده‌گرایی نمی‌گردند. این حالت عدم [[یأس]]، و [[امیدواری]] به رَوح [[الله]]، یک حالت عمومی و بشری است نه فردی و گروهی، در حالی که با نویدهای خاص و شخصی که به آن قطعیت داده است همراه می‌باشد<ref>[[مرتضی مطهری|مطهری، مرتضی]]، [[قیام و انقلاب مهدی از دیدگاه فلسفه تاریخ (کتاب)|قیام و انقلاب مهدی از دیدگاه فلسفه تاریخ]]، ص۷.</ref>. | |||
*ابعاد و گستره [[امیدواری]] در [[مکتب انتظار]] را می‌توان در چهار محور کلی بررسی کرد: | |||
# امید به شکل‌گیری و استقرار [[مدینه فاضله]]: ایجاد [[جامعه آرمانی]] و رسیدن به [[مدینه فاضله]]، [[گرایش فطری]] بشری است؛ [[بشر]] از ابتدای [[آفرینش]] همواره به امید برپایی جامعه‌ای سرشار از [[قسط و عدل]] روزگار سپری کرده است و برای تحقّق این [[آرمان]] سترگ تلاش نموده است، اگر چه روز به روز بر ابعاد [[ظلم]] در [[زندگی]] او افزوده شده است، واین [[هدف]]، به [[آرمان]] [[دست]] نیافتنی برای او درآمده است. [[شهید صدر]] در باب [[گرایش]] همگانی به [[حکومت]] جهان‌گستر [[عدل]] می‌گوید: "[[اعتقاد به مهدی]]{{ع}} تنها نشانه یک [[باور اسلامی]] با رنگ خاص [[دینی]] نیست، بلکه افزون برآن، عنوانی است بر [[خواسته‌ها]] و آرزوهای همه [[انسان‌ها]] با [[کیش‌ها]] و آیین‌های گوناگون؛ و نیز بازدِه [[الهام]] [[فطری]] [[مردم]] است که با همه اختلاف‌هایشان در [[عقیده]] و [[مذهب]] در یافته‌اند که برای [[انسانیت]] در روی [[زمین]]، روز موعودی خواهد بود که با فرا رسیدن آن، [[هدف]] نهایی و مقصد بزرگ رسالت‌های آسمانی تحقق می‌یابد..."<ref>[[سید محمدباقر صدر|صدر، سید محمدباقر]]، [[بحث حول المهدی (کتاب)|بحث حول المهدی]]، ص۷-۸.</ref>. بنابراین [[فرهنگ انتظار]] و [[پیام]] [[مهدویت]] در دنیای امروز یک صدای آشنا و یک [[آرمان]] مفهوم، معقول، و مطلوب است. مفهوم [[آرمان]] [[شهر]] که روزگاری با مفهوم "اتوپیا" یعنی ناکجا و لامکان گِرِه خورده بود که در آن، شخص [[منتظِر]] وخواستار آن را، [[فرد]] از [[جهان]] گسسته و خیال‌باف می‌نامیدند، به هم ریخته است<ref>اتوپیا یا یوتوپیا یک واژه جدید است که از ریشه یونانی یوتوپیس ساخته شده و مفهوم نفی زمان و مکان را در بردارد. می‌گفتند: هر کس از «مدینه فاضله» صحبت می‌کند؛ معادل این است که از لامکان و ناکجا آباد صحبت کرده باشد.</ref>. امروز "[[آرمان‌شهر]]" و ناکجا آباد در حال تشخیص و تعریف شدن است. در [[منابع اسلامی]] آمده است که او روزی خواهد آمد که [[جهان]] لبریز از [[ستم]] شده باشد، و می‌آید تا [[جهان]] را سرشار از [[عدالت]] کند<ref>رسول اعظم{{صل}}: {{متن حدیث|يَمْلَأَ اللَّهُ الْأَرْضَ بِهِ قِسْطاً وَ عَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً}} (ابن بابویه، محمد بن علی، کمال الدین و تمام النعمه، ج۱، ص۳۱۹، باب ۳۱، ح۲).</ref>. در [[بینش]] [[انتظار]]، امروز آن زمان نزدیک به نظر می‌رسد، همان‌طور که [[قرآن]] [[بشارت]] داده است: {{متن قرآن|أَلَيْسَ الصُّبْحُ بِقَرِيبٍ}}<ref>«آیا پگاه نزدیک نیست؟» سوره هود، آیه ۸۱.</ref><ref>[[عبدالله نظری شاری|نظری شاری، عبدالله]]، [[بلاغ (نشریه)|فصلنامه بلاغ]]، [[نقش انتظار در بهداشت روانی (مقاله)| نقش انتظار در بهداشت روانی]] ۹۲، ص۱۰۹-۱۱۰.</ref>. | |||
# امید به [[همراهی]] [[محبوب]]:امید [[همراهی]] و [[مصاحبت]] با [[آخرین حجت]] [[خداوند متعال]]، شوق‌آفرین و حرکت‌زاست که در [[منابع اسلامی]] به [[منتظران]]، مژده [[همراهی]] و [[درک]] حضور داده شده است: {{متن حدیث|طُوبَى لِشِيعَتِنَا الْمُتَمَسِّكِينَ بِحَبْلِنَا فِي غَيْبَةِ قَائِمِنَا الثَّابِتِينَ عَلَى مُوَالاتِنَا وَ الْبَرَاءَةِ مِنْ أَعْدَائِنَا أُولَئِكَ مِنَّا وَ نَحْنُ مِنْهُمْ قَدْ رَضُوا بِنَا أَئِمَّةً وَ رَضِينَا بِهِمْ شِيعَةً فَطُوبَى لَهُمْ ثُمَّ طُوبَى لَهُمْ وَ هُمْ وَ اللَّهِ مَعَنَا فِي دَرَجَاتِنَا يَوْمَ الْقِيَامَةِ}}<ref>ابن بابویه، محمد بن علی، کمال الدین و تمام النعمۀ، ج۲، ص۳۶۱.</ref>؛ "خوشا بر احوال [[شیعیان]] ما که به ریسمان ما در [[دوران غیبت]] [[قائم]] ما، تمسّک جسته‌اند، آنان از ما و ما از ایشانیم، آنان از ما به عنوان [[پیشوایان دین]] [[رضایت]] دارند و ما از آنان به عنوان [[شیعیان]]، خوشا بر احوال آنان و خوشا بر احوال آنان، [[سوگند]] به [[خدا]] آنان در [[روز قیامت]] همراه ما در درجات ما هستند". | |||
# امید به [[پاداش اخروی]]:امید به [[پاداش]] [[آخرت]] یکی دیگر از ابعاد [[امیدواری]] [[مکتب انتظار]] است. در [[تبیین]] [[آیه شریفه]] {{متن قرآن|لَهُمُ الْبُشْرَى فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَفِي الْآخِرَةِ لَا تَبْدِيلَ لِكَلِمَاتِ اللَّهِ ذَلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ}}<ref>«در زندگی این جهان و در جهان واپسین نوید آنان راست. هیچ دگرگونی در کلمات خداوند نیست، این است که رستگاری سترگ است» سوره یونس، آیه ۶۴.</ref>، [[حضرت]] [[امام صادق]]{{ع}} می‌فرماید: {{متن حدیث|وَ الْإِمَامُ يُبَشِّرُهُمْ بِقِيَامِ الْقَائِمِ وَ بِظُهُورِهِ وَ بِقَتْلِ أَعْدَائِهِمْ وَ بِالنَّجَاةِ فِي الْآخِرَةِ وَ الْوُرُودِ عَلَى مُحَمَّدٍ{{صل}} وَ آلِهِ الصَّادِقِينَ عَلَى الْحَوْضِ}}<ref>نهاوندی، محمد، نفحات الرحمن فی تفسیر القرآن، ص١٩۴-١٩۵؛ و نیز: نعمانی، محمد بن ابراهیم، الغیبة، ص١٩۵.</ref>؛ "مراد از [[بشارت]] در [[حیات]] [[دنیا]] و [[آخرت]] این است که [[امام]]، [[مؤمنین]] را به [[قیام قائم آل محمد]]{{ع}} و به [[ظهور]] او و به [[قتل]] دشمنان‌شان و به [[نجات]] در [[آخرت]] و وارد شدن بر [[محمد]] و [[آل صادقین]] او در کنار [[حوض کوثر]] با خیر و [[نیکی]] و [[پاداش اخروی]] مژدگانی می‌دهد". | |||
# امید به [[حسن عاقبت]]: [[اطمینان]] به [[هدایت]] یافتن و نیز [[حسن عاقبت]] و تداوم [[هدایت]] در [[روایات اسلامی]] بیان شده که این موجبات [[امیدواری]] و [[سلامت]] [[دینی]] [[فرد]] [[منتظر]] است. [[امام صادق]]{{ع}} در این خصوص می‌فرماید: {{متن حدیث|طُوبَى لِمَنْ تَمَسَّكَ بِأَمْرِنَا فِي غَيْبَةِ قَائِمِنَا فَلَمْ يَزِغْ قَلْبُهُ بَعْدَ الْهِدَايَةِ... وَ ذَلِكَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ: {{متن قرآن|طُوبَى لَهُمْ وَحُسْنُ مَآبٍ}}<ref>«خوشا بر آنان و آنان را فرجام نیکوست» سوره رعد، آیه ۲۹.</ref>}}<ref>بحرانی، سیدهاشم، البرهان فی تفسیر القرآن، ج۳، ص۲۵۴؛ و نیز: حسینی شاه‌عبدالعظیمی، حسین، تفسیر اثنی‌عشری، ج۶، ص۳۸۳.</ref>؛ "خوش بر احوال کسی که در [[زمان غیبت]] به امر ما ملتزم باشد، [[قلب]] چنین شخصی از امر [[هدایت]] روی‌گردان نمی‌شود، و این قول [[خداوند]] است: خوشا بر آنان و آنان را فرجام نیکوست"<ref>[[عبدالله نظری شاری|نظری شاری، عبدالله]]، مکاتبه اختصاصی با دانشنامه امامت و ولایت</ref>. | |||
===امید یکی از دستاوردهای دولت مهدوی=== | |||
*با [[تأمّل]] در شاخصه‌های امید راستین، به خوبی در می‌یابیم که امید برخاسته از [[مکتب انتظار]]، مبنی بر [[پیروزی]] نهایی [[حق]] بر [[باطل]] و [[چیرگی]] [[مستضعفان]] و [[مظلومان]] [[تاریخ]] بر [[مستکبران]] و ستم‌کاران و [[قدرت]] یافتن [[صالحان]] در [[زمین]]، یک امید حقیقی و [[راستین]] است و تمام ویژگی‌های آن را دارد: | |||
# مبتنی بر [[اراده]] حتمی [[خداوند]] است: {{متن قرآن|وَنُرِيدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ}}<ref>«و برآنیم که بر آنان که در زمین ناتوان شمرده شده‌اند منّت گذاریم و آنان را پیشوا گردانیم و آنان را وارثان (روی زمین) کنیم» سوره قصص، آیه ۵.</ref>. | |||
# در تمام [[ادیان آسمانی]] این [[وعده]] و نوید به [[بشریت]] داده شده است: {{متن قرآن|وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ}}<ref>«و در زبور پس از تورات نگاشته‌ایم که بی‌گمان زمین را بندگان شایسته من به ارث خواهند برد» سوره انبیاء، آیه ۱۰۵.</ref>. | |||
# [[فرصت‌ساز]] و مبتنی بر [[آینده]] سرشار از [[عدالت]] و [[صلح]] و [[دوستی]] و [[امنیت]] و [[معنویت]] برای تمام [[بشریت]]، با [[ظهور]] و حضور [[حجت خدا در زمین]] است: [[پیامبر اعظم]]{{صل}}: {{متن حدیث|وَ لَوْ لَمْ يَبْقَ مِنَ الدُّنْيَا إِلَّا يَوْمٌ وَاحِدٌ لَطَوَّلَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ ذَلِكَ حَتَّى يَخْرُجَ قَائِمُنَا فَيَمْلَأَهَا قِسْطاً وَ عَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ جَوْراً وَ ظُلْماً}}<ref>خزاز رازی، علی بن محمد، کفایة الأثر، ص۱۶۵.</ref>؛ "اگر از [[دنیا]] جز روزی باقی نماند، [[خداوند]] آن روز آن چنان طولانی گرداند تا [[قائم]] ما [[ظهور]] کند، پس [[جهان]] را سرشار از [[قسط]] و [[عدالت]] گرداند، چنان‌که از [[ظلم و ستم]] پر شده بود". | |||
# این امید مبتنی بر [[محبّت]] و مؤدّت [[اهل بیت پیامبر]]{{صل}} و [[نجات]] [[بشریت]] توسط [[فرزندی]] از [[نسل]] [[پاک]] آن [[حضرت]] است: {{متن حدیث|حَتَّى يَخْرُجَ قَائِمُنَا فَيَمْلَأَهَا قِسْطاً وَ عَدْلًا...}}. | |||
*بنابراین، امیدی که از [[مکتب انتظار]] ریشه می‌گیرد امید راستین و [[حقیقی]] و یک [[آرمان]] واقعی است و با دیگر [[امیدها]] تفاوت اساسی دارد. امید و آرزوهای [[آدمی]]، گاهی واهی و بی‌پایه و اساس است و ریشه در جای مستحکمی ندارد. اما امیدی که از [[انتظار]] سرچشمه می‌یابد ریشه در [[فطرت]] کمال‌گرا و [[عدالت‌خواه]] [[انسان]] دارد؛ تمام [[کتاب‌های آسمانی]] و [[ادیان توحیدی]] آن [[تصدیق]] کرده و برای تحقّق [[یقینی]] و وقوع قطعی آن، می‌توان ده‌ها مدرک [[عقلی]] و صدها [[سند]] [[نقلی]] ارائه کرد<ref>[[عبدالله نظری شاری|نظری شاری، عبدالله]]، [[بلاغ (نشریه)|فصلنامه بلاغ]]، [[نقش انتظار در بهداشت روانی (مقاله)| نقش انتظار در بهداشت روانی]] ۹۲، ص۱۱۳.</ref>. | |||
== پرسش‌های وابسته == | == پرسش‌های وابسته == | ||