←مقدمه
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←مقدمه) |
||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
* | *سبب نام‌گذاری این [[آیه]] به [[آیه استرجاع]] عبارت پایانی [[آیه]] است که می‌فرماید: {{متن قرآن|إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ}}<ref>«ما از آن خداوندیم و به سوی او باز می‌گردیم» سوره بقره، آیه ۱۵۶.</ref> که [[اقرار]] به بازگشت [[انسان]] به سوی خداست. | ||
*[[استرجاع]] در لغت از ریشه رجع، مصدر باب استفعال و به معنی [[طلب]] بازگشت کردن و باز پس گرفتن چیزی است. *این واژه بر پایه [[روایات]] فراوان، برای گفتن بخش دوم [[آیه]] ۱۵۶ [[سوره بقره]] {{متن قرآن|إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ}} توسط [[مؤمنان]] به هنگام بروز [[بلا]] و [[مصیبت]]، اصطلاح شده است. صاحب تاج المصادر می‌گوید: "بعد از آنکه دچار غصه و [[مصیبت]] شد، آرام گرفت و [[استرجاع]] کرد"<ref>{{عربی|"واستكان و استرجع بعد أن ارتاع و تفجع"}}</ref>. | |||
*در [[شأن نزول]] [[آیه]] از قول [[ابن عباس]] گزارش شده است که از [[آیه]] {{متن قرآن|وَلَا تَقُولُوا لِمَنْ يُقْتَلُ فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتٌ بَلْ أَحْيَاءٌ وَلَكِنْ لَا تَشْعُرُونَ}}<ref>«و کسانی را که در راه خداوند کشته می‌شوند مرده نخوانید که زنده‌اند امّا شما درنمی‌یابید» سوره بقره، آیه ۱۵۴.</ref> تا [[آیه]] {{متن قرآن|وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِنَ الْأَمْوَالِ وَالْأَنْفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابِرِينَ}}<ref>«و بی‌گمان شما را با چیزی از بیم و گرسنگی و کاستی دارایی‌ها و کسان و فرآورده‌ها می‌آزماییم، و شکیبایان را نوید بخش!» سوره بقره، آیه ۱۵۵.</ref>، {{متن قرآن|الَّذِينَ إِذَا أَصَابَتْهُمْ مُصِيبَةٌ قَالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ}}<ref>«همان کسان که چون بدیشان مصیبتی رسد می‌گویند: «انّا للّه و انّا الیه راجعون» (ما از آن خداوندیم و به سوی او باز می‌گردیم)» سوره بقره، آیه ۱۵۶.</ref> در [[جنگ بدر]] نازل گردید؛ هنگامی که ۱۴ نفر از [[مسلمانان]] به [[قتل]] رسیدند و [[اصحاب پیامبر]] گفتند: فلانی و فلانی مردند. گرچه [[آیه استرجاع]] همان [[آیه]] {{متن قرآن|الَّذِينَ إِذَا أَصَابَتْهُمْ مُصِيبَةٌ قَالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ}}<ref>«همان کسان که چون بدیشان مصیبتی رسد می‌گویند: «انّا للّه و انّا الیه راجعون» (ما از آن خداوندیم و به سوی او باز می‌گردیم)» سوره بقره، آیه ۱۵۶.</ref> به شمار می‌رود، اما به لحاظ آنکه [[آیه]] با موصول {{متن قرآن|الَّذِينَ}} آغاز گردیده و بر طبق قاعده، توصیف افراد یاد شده در [[آیه]] پیشین می‌باشد (که مورد امتحانات و [[ابتلائات]] [[الهی]] قرار گرفته‌اند) می‌توان گفت که [[آیه]] {{متن قرآن|وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِنَ الْأَمْوَالِ وَالْأَنْفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابِرِينَ}}<ref>«و بی‌گمان شما را با چیزی از بیم و گرسنگی و کاستی دارایی‌ها و کسان و فرآورده‌ها می‌آزماییم، و شکیبایان را نوید بخش!» سوره بقره، آیه ۱۵۵.</ref> نیز مقدمه [[آیه استرجاع]] است؛ چرا که [[خداوند]] در [[آیه]] {{متن قرآن|وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِنَ الْأَمْوَالِ وَالْأَنْفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابِرِينَ}}<ref>«و بی‌گمان شما را با چیزی از بیم و گرسنگی و کاستی دارایی‌ها و کسان و فرآورده‌ها می‌آزماییم، و شکیبایان را نوید بخش!» سوره بقره، آیه ۱۵۵.</ref>، [[مؤمنان]] صابری را [[بشارت]] می‌دهد که در مقابل [[بلاها]] و مصیبت‌های گوناگون، [[شکیبایی]] پیشه کرده و شکایتی ندارند و سپس در [[آیه]] {{متن قرآن|الَّذِينَ إِذَا أَصَابَتْهُمْ مُصِيبَةٌ قَالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ}}<ref>«همان کسان که چون بدیشان مصیبتی رسد می‌گویند: «انّا للّه و انّا الیه راجعون» (ما از آن خداوندیم و به سوی او باز می‌گردیم)» سوره بقره، آیه ۱۵۶.</ref> آنان را به گفتن {{متن قرآن|إِنَّا لِلَّهِ}} و داشتن ویژگی [[استرجاع]] می‌ستاید. | |||
*[[خداوند متعال]] در [[آیه]] {{متن قرآن|وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِنَ الْأَمْوَالِ وَالْأَنْفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابِرِينَ}}<ref>«و بی‌گمان شما را با چیزی از بیم و گرسنگی و کاستی دارایی‌ها و کسان و فرآورده‌ها می‌آزماییم، و شکیبایان را نوید بخش!» سوره بقره، آیه ۱۵۵.</ref> مواردی از قبیل مواجهه با [[ترس]]، [[گرسنگی]]، ضررهای [[مالی]] و فقدان [[خویشاوندان]] و نیز از دست دادن محصولات زراعی را [[آزمون الهی]] و [[مصیبت]] و محل [[استرجاع]] دانسته و به شکیبایانی که هنگام بروز هر یک از موارد مذکور {{متن قرآن|إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ}} می‌گویند، [[بشارت]] داده است. | |||
*در [[روایات]] نیز [[استرجاع]] به هنگام رو به رو شدن با هرگونه [[سختی]] و [[ناگواری]] - هرچند ناچیز - سفارش و از ویژگی‌های [[امت پیامبر]]{{صل}} شمرده شده است. بر اساس روایتی از [[رسول خدا]]{{صل}} هرچه موجب [[اذیت]] مؤمنی شود، گرچه خاموش شدن چراغ یا فرو رفتن خاری در دست باشد از مصادیق [[مصیبت]] و جای [[استرجاع]] است <ref>تفسیر قرطبی، ج۲، ص۱۷۵؛ الدر المنثور، ج۱، ص۱۵۷.</ref>. | |||
*گفتن {{متن قرآن|إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ}} از یک سو [[اقرار]] به [[مبدأ و معاد]] و اظهار [[تسلیم]] در برابر [[قضا و قدر]] بوده و مایه [[آرامش]] [[قلب]] و [[امید]] به [[پاداش الهی]] میگردد و از سوی دیگر، یادآور این نکته است که [[بلاها]] و مصیبت‌های زودگذر [[دنیایی]] از [[ناحیه]] [[خداوند]] بوده و [[تصرف]] مالک در مملوک و [[ملک]] [[حقیقی]] خویش است: {{متن قرآن|إِنَّا لِلَّهِ}}. ما از آن [[خدا]] و مملوک او هستیم و مملوک [[حق]] [[اعتراض]] ندارد: {{متن قرآن|عَبْدًا مَمْلُوكًا لَا يَقْدِرُ عَلَى شَيْءٍ}}<ref>«خداوند بنده‌ای زرخرید را مثل می‌زند که توان هیچ کاری ندارد» سوره نحل، آیه ۷۵.</ref>. | |||
*[[استرجاع]] موجب دوری استرجاع کننده از سخنان نامناسب و [[شکایت]] و مانع [[وسوسه‌های شیطان]] یا موجب [[دلداری]] و [[تسلی]] [[قلب]] کاهش [[حزن]] و [[اندوه]] [[مصیبت]] دیده و نیز اشتغال به کاری [[مستحب]] و اظهار [[عقاید]] [[حق]] است. البته این آثار در صورتی است که [[استرجاع]]، تنها به زبان جاری نشود بلکه از صمیم [[قلب]] ادا گردد به گونه‌ای که [[انسان]] درباره آنچه به خاطرش [[آفریده]] شده بیندیشد. یعنی [[شناخت]] [[خدای تعالی]] و کمال نفس [[انسانی]] و اینکه وی به سوی پروردگارش باز میگردد تا برای همیشه باقی بماند و اینکه از این دنیای فانی کوچ می‌کند و [[نعمت‌های خداوند]] را به یاد میآورد تا ببیند آنچه که به وی ارزانی داشته‌اند چندین برابر چیزی است که از دست داده و در نتیجه، [[مصیبت‌ها]] بر او آسان میگردد و به آن [[راضی]] می‌شود<ref>ترجمه المیزان، ج۱؛ جواهر الکلام اطیب البیان، ج۲، ص۳۶۰.</ref>. | |||
*موارد ذیل را می‌توان به عنوان [[پاداش]] [[صبر]] و [[استرجاع]] [[مؤمنان]] به شمار آورد: | |||
#'''[[بشارت]]:''' [[استرجاع]] [[شکیبایان]] منشأ برخورداری آنان از [[بشارت]] [[الهی]] است: {{متن قرآن|وَبَشِّرِ الصَّابِرِينَ}}<ref>«و شکیبایان را نوید بخش!» سوره بقره، آیه ۱۵۵.</ref>. | |||
#'''[[توفیق]]:''' [[استرجاع]] [[شکیبایان]] زمینه [[توفیق]] آنان در [[آزمایش الهی]] است که در [[آیه]] ۱۵۵ با عبارت {{متن قرآن|وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ}} آغاز میگردد. | |||
#'''[[درود]] و [[رحمت]]:''' [[استرجاع]] [[شکیبایان]] موجب بهره‌مندی ایشان از [[درود]] و [[رحمت الهی]] است: {{متن قرآن|أُولَئِكَ عَلَيْهِمْ صَلَوَاتٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَرَحْمَةٌ}}<ref>«بر آنان از پروردگارشان درودها و بخشایشی است» سوره بقره، آیه ۱۵۷.</ref>. | |||
#'''[[هدایت]]:''' [[استرجاع]] [[شکیبایان]] [[نشانه]] [[هدایت الهی]] است، زیرا در پایان [[آیه]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَأُولَئِكَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ}}<ref>«آنانند که رهیافته‌اند» سوره بقره، آیه ۱۵۷.</ref>. | |||
*در [[احادیث]] فراوانی که از طریق [[فریقین]] گزارش گردیده به اهمیت و [[فضیلت]] [[استرجاع]] اشاره شده است. *بدون تردید از جمله خصال برجسته و [[شعار]] ویژه [[مؤمنان]]، [[شکر]] در [[نعمت]] و [[صبر]] و [[تحمل]] در [[مصیبت]] است، در امالی [[شیخ مفید]]، [[حدیثی]] از [[امام کاظم]]{{ع}} آمده است: «[[رسول خدا]]{{صل}} فرمود: چهار ویژگی است که در هرکس باشد، [[خداوند]] او را از [[اهل بهشت]] شمرده است: کسی که پناهگاهش [[شهادت]] به [[یگانگی خداوند]] و [[رسالت]] من باشد. کسی که به هنگام برخورداری از [[نعمت خداوند]] بگوید: {{متن قرآن|الْحَمْدُ لِلَّهِ}}<ref>«سپاس، خداوند، پروردگار جهانیان را» سوره فاتحه، آیه ۲.</ref>، کسی که پس از [[ارتکاب گناه]] بگوید: {{متن قرآن|اسْتَغْفِرِ اللَّهَ}}<ref>«و از خداوند آمرزش بخواه» سوره نساء، آیه ۱۰۶.</ref>. کسی که هنگام مواجهه با مصیبتی بگوید: {{متن قرآن|إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ}}<ref>ترجمه امالی، شیخ مفید، ص۸۸.</ref>. | |||
*از [[ابن عباس]] [[نقل]] شده که [[استرجاع]] از [[خواص]] این [[امت]] است، زیرا [[رسول خدا]]{{صل}} فرمود: "به [[امت]] من چیزی داده شده که به هیچ یک از امت‌های دیگر داده نشده است و آن، گفتن {{متن قرآن|إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ}} به هنگام [[مصیبت]] است". [[سنت]] و [[مستحب]] آن است که پس از [[استرجاع]] بگوید: پروردگارا در این [[مصیبت]]، مرا [[پاداش]] ده و بهتر از آن را برایم جایگزین فرما. همچنین آن [[حضرت]] فرموده: "کسی که هنگام [[مصیبت]] [[استرجاع]] کند، [[خداوند]] [[مصیبت]] او را جبران نماید و آخرتش را [[نیکو]] گرداند و [[نسل]] شایسته‌ای برای او قراردهد که به آن [[خشنود]] گردد"<ref>تفسیر روح المعانی، ج۱، ص۱۴۲۱؛ تفسیر العیاشی.</ref>. | |||
*در [[اصول کافی]]، [[حدیثی]] مرفوع از [[صالح بن ابی حماد]] [[نقل]] شده که: "[[امام علی]]{{ع}} نزد [[اشعث بن قیس]] رفت و [[مرگ]] برادرش را به وی [[تسلیت]] گفت. [[اشعث بن قیس]] در پاسخ، [[استرجاع]] نمود؛ [[حضرت]] به او فرمود: آیا می‌دانی [[تأویل]] آن چیست؟ [[اشعث بن قیس]] عرض کرد: [[خیر]]؛ [[امام]] فرمود: اینکه می‌گویی {{متن قرآن|إِنَّا لِلَّهِ}} [[اقرار]] توست به [[مالکیت]] [[خدا]] و اینکه می‌گویی {{متن قرآن|إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ}} [[اقرار]] ماست به فانی شدن خودمان"<ref>الکافی، ج۳، ص۳۶۱.</ref>.<ref>[[محمود سرمدی|سرمدی، محمود]]، [[آیه استرجاع (مقاله)|مقاله «آیه استرجاع»]]، [[دانشنامه معاصر قرآن کریم (کتاب)|دانشنامه معاصر قرآن کریم]]، ص۶۷-۶۸.</ref> | |||
==منابع== | ==منابع== | ||