نشاط در روان‌شناسی اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

:*از سوی دیگر در [[جامعه جهانی]] [[انتظار]]، [[شناخت]] [[مکتب]] و [[فهم]] [[فلسفه انتظار]] و [[ایمان]] و به تحقّق آرمان‌های والای آن، به "[[انسان]] [[منتظِر]]" این [[بینش]] ژرف و وسیع را می‌بخشد که، [[فرهنگ انتظار]] و دکترین [[مهدویت]]، یک تِز انحصاری و [[فرهنگ]] فرقه‌ای نیست که مخصوص [[شیعیان]] باشد، بلکه معطوف به اداره [[جهان]] و سر نوشت همه [[انسان‌ها]] و مربوط به [[فرهنگ]] جهانی و [[فلسفه تاریخ]] است، و [[پیام]] آن [[هدایت‌گر]] [[انسان]] و [[آرمان]] آن [[نجات‌بخش]] [[جهان]] است. لذا، مخاطب آن همه انسا‌ن‌ها، و [[هدف]] ان [[اصلاح]] و احیای کل [[جهان]] است. لذا، چنین [[ارتباطات]] گسترده و تعاملات مهرورزانه و [[اهداف]] [[اصلاح‌گرانه]] که از [[مهدویت]] باوری و [[انتظار]] سرچشمه می‌گیرد موجی از [[سرور]] و سرزندگی و [[شادمانی]] و [[نشاط]] را در همه عالم و در دل‌های انسان‌های [[منتظِر]] بر می‌انگیزد، که این [[شادی]] و [[نشاط]] نه تنها در میان [[انسان‌ها]] و زمینیان، بلکه در میان اهالی [[آسمان‌ها]] نیز طبق بیانات [[اهل بیت]]{{عم}} نمود چشم‌گیری خواهد داشت. چنان‌که [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} می‌فرماید: {{متن حدیث|يَفْرَحُ بِخُرُوجِهِ أَهْلُ السَّمَاوَاتِ وَ سُكَّانُهَا}}؛ به [[قیام]] او، [[اهل]] [[آسمان‌ها]] و ساکنین آنها شادمان می‌شوند<ref>نعمانی، محمد بن ابراهیم، الغیبة، ص۲۱۵.</ref>. [[رسول]] اعظم{{صل}} نیز می‌فرماید: {{متن حدیث|فَعِنْدَ ذَلِكَ تُفْرِخُ الطُّيُورُ فِي أَوْكَارِهَا وَ الْحِيتَانِ فِي بِحَارِهَا وَ تُمَدُّ الْأَنْهَارُ وَ تَفِيضُ الْعُيُونُ وَ تُنْبِتُ الْأَرْضُ ضِعْفَ أُكُلِهَا...}}؛ در آن هنگام پرندگان در آشیانه‌های خود شادمان می‌شوند و ماهیان در قعر دریاها [[شادمانی]] می‌کنند و چشمه‌ها سرازیر می‌شوند و [[زمین]] چندین برابر محصولِ خود، می‌رویاند<ref>مجلسی، محمدباقر، بحارالأنوار، ج۵۲، ص۳۰۴.</ref>.

:*این [[انتظار]] شگفت و واقعه شیرین، نه تنها موجی از [[شادمانی]] و [[نشاط]] و [[سرور]] در میان [[اهل]] [[آسمان‌ها]] و پرندگان و ماهیان ایجاد می‌کند، بلکه در دل‌های [[مؤمنان]] از [[دنیا]] رفته نیز موجی از [[شادی]] و [[نشاط]] برمی‌انگیزد، چنان‌که [[امام محمد باقر]]{{ع}} می‌فرماید: {{متن حدیث|وَ لَا يَبْقَى مُؤْمِنٌ مَيِّتٌ إِلَّا دَخَلَتْ عَلَيْهِ تِلْكَ الْفَرْحَةُ فِي قَبْرِهِ وَ ذَلِكَ حَيْثُ يَتَزَاوَرُونَ فِي قُبُورِهِمْ وَ يَتَبَاشَرُونَ بِقِيَامِ الْقَائِمِ}}؛ مؤ‌منی نیست جز آن‌که، این [[شادمانی]] در [[قبر]] او نیز وارد آید، هنگامی که در قبرها به [[دیدار]] هم می‌روند و [[قیام قائم]] را به هم [[بشارت]] می‌دهند<ref>نعمانی، محمد بن ابراهیم، الغیبة، ص۳۱۰.</ref>.

== پرسش‌های وابسته ==