تولی به امام مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[تولی]] ([[پذیرش ولایت]]) نسبت به [[معصومان]]{{ع}} یکی از وظایفی است که [[اهل بیت]]{{ع}} در [[روایات]] متعددی [[مؤمنان]] را در [[دوران غیبت]] به آن سفارش کرده‌اند؛ [[امام صادق]]{{ع}} ذیل آیۀ {{متن قرآن|إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِينَ آمَنُواْ}}<ref>«سرور  شما تنها خداوند است و پیامبر او و (نیز) آنانند که ایمان آورده‌اند» سوره مائده، آیه ۵۵.</ref> می‌‌فرماید: «"إِنَّمَا" یعنی سزاوارتر به شما، مُحق‌تر به شما و کارهایتان و جانتان و اموالتان تا [[روز قیامت]]، [[خدا]] و رسولش است و کسانی که [[ایمان]] آوردند، یعنی [[علی]] و فرزندانش که امامند»<ref>{{متن حدیث|إِنَّمَا یَعْنِی أَوْلَی بِکُمْ أَیْ أَحَقُّ بِکُمْ وَ بِأُمُورِکُمْ وَ أَنْفُسِکُمْ وَ أَمْوَالِکُمُ، ﴿اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِینَ آمَنُوا﴾، یَعْنِی عَلِیّاً وَ أَوْلَادَهُ الْأَئِمَّةَ إِلَی یَوْمِ الْقِیَامَةِ}}؛ کافی، ج۱، ص۲۸۸. </ref>. همچنین فرمودند: «[[خداوند]] [[دستور]] به [[پذیرش ولایت]] [[ائمه]]{{ع}} داده که در [[آیه]] {{متن قرآن|وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا}}<ref>«و آنان را پیشوایانی کردیم که به فرمان ما راهبری می‌کردند» سوره انبیاء، آیه ۷۳.</ref> به آنها تصریح می‌نماید: و آنان را پیشوایانی قرار دادیم که به [[فرمان]] ما، [[مردم]] را [[هدایت]] می‌کردند. اینهایند که [[ولایت]] و [[اطاعت]] آنها لازم است»<ref>{{متن حدیث|فَإِنَّ اللَّهَ أَمَرَ بِوَلَایَةِ الْأَئِمَّةِ الَّذِینَ سَمَّاهُمُ اللَّهُ فِی کِتَابِهِ فِی قَوْلِهِ ﴿وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا﴾ وَ هُمُ الَّذِینَ أَمَرَ اللَّهُ بِوَلَایَتِهِمْ وَ طَاعَتِهِمْ}}؛ بحارالأنوار، ج۷۵، ص۲۲۳.</ref>. [[امام کاظم]]{{ع}} در روایتی می‌‌فرماید<ref>{{متن حدیث|"طُوبَى لِشِیعَتِنَا الْمُتَمَسِّکِینَ بِحُبِّنَا فِی غَیْبَةِ قَائِمِنَا. الثَّابِتِینَ عَلَى مُوَالَاتِنَا وَ الْبَرَاءَةِ مِنْ أَعْدَائِنَا. أُولَئِکَ مِنَّا وَ نَحْنُ مِنْهُمْ"}}؛ خصال،ج۲،ص۳۶۱؛  إربلی، علی بن عیسی، کشف الغمة،ج۲،ص۵۲۴.</ref>: «خوشا به حال [[شیعیان]] ما که در [[زمان غیبت]] [[قائم]] ما به [[محبت]] ما [[تمسک]] می‌جویند و بر [[موالات]] نسبت به ما و [[بیزاری]] نسبت به [[دشمنان]] ما ثابت و [[استوار]] هستند. آنها از ما هستند و ما نیز از آنها هستیم» [[امام علی]]{{ع}} فرمودند: «ما را بر عهدۀ [[مردم]]، [[حق]] [[فرمانبری]] و [[ولایت]] است و برای این کار، از [[خداوند سبحان]] [[پاداش نیک]] خواهند گرفت»<ref>غررالحکم.</ref> در [[روایت]] دیگری [[امام صادق]]{{ع}} تنها فریضه‌ای را که احدی از [[مسلمین]] در هیچ حالی مجاز به ترک آن نیست را [[فریضه ولایت]] می‌‌داند<ref>{{متن حدیث|"إِنَّ اللَّهَ افْتَرَضَ عَلَی أُمَّةِ مُحَمَّدٍ{{صل}} خَمْسَ فَرَائِضَ الصَّلَاةَ وَ الزَّکَاةَ وَ الصِّیَامَ وَ الْحَجَّ وَ وَلَایَتَنَا فَرَخَّصَ لَهُمْ فِی أَشْیَاءَ مِنَ الْفَرَائِضِ‌ الْأَرْبَعَةِ وَ لَمْ‌ یُرَخِّصْ‌ لِأَحَدٍ مِنَ الْمُسْلِمِینَ فِی تَرْکِ وَلَایَتِنَا"}}؛ کافی، ج ۸، ص ۲۷۱.  </ref> و [[ولایت]] در این [[روایت]] به معنای [[اعتقاد به امامت]]، داشتن [[محبت]] و اظهار آن در عمل است و این [[ولایت]] آن [[قدر]] مهم است که [[امام باقر]]{{ع}} می‌‌فرماید<ref>{{متن حدیث|"إِنَّمَا أُمِرُوا أَنْ یَطُوفُوا بِهَا ثُمَّ یَنْفِرُوا إِلَیْنَا فَیُعْلِمُونَا وَلَایَتَهُمْ وَ مَوَدَّتَهُمْ وَ یَعْرِضُوا عَلَیْنَا نُصْرَتَهُمْ"}}؛ کافی، ج ۱، ص ۳۹۲.</ref>: «[[مردم]] از آن جهت [[مأمور]] به [[طواف]] شده‌اند که پس از آن به سوی ما بیایند و [[ولایت]] ما را اعلام کنند و [[مودت]] و [[نصرت]] خودشان را به ما عرضه بدارند» آری، بیت‌الله واقعی [[وجود امام]] است و [[طواف]] واقعی چرخیدن بر محور وجود او و عرض [[خضوع]] و [[ادب]] به آستان اکرم اوست.