بدون خلاصۀ ویرایش
(←مقدمه) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱۶: | خط ۱۶: | ||
#'''ارزش خداترسی:''' ترس از [[خداوند]] از جمله ارزشهایی است که [[آدمی]] به آن مزیّن میشود. نزد [[امام]] [[آدمی]] در برابر [[پروردگار]] خویش همواره باید پرده [[حرمت]] را حفظ کند و بر آن پایدار باشد<ref>نهج البلاغه، حکمت ٢٤٢: {{متن حدیث|اتَّقِ اللَّهَ بَعْضَ التُّقَى وَ إِنْ قَلَّ، وَ اجْعَلْ بَيْنَكَ وَ بَيْنَ اللَّهِ سِتْراً وَ إِنْ رَقَّ}}</ref>. حفظ پرده [[حرمت]] نشاندهنده رعایت [[آداب]] [[دین]] و [[واجبات]] و [[محرمات]] است که [[آدمی]] بهواسطه آن به [[عذاب الهی]] گرفتار نخواهد شد<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 97.</ref> | #'''ارزش خداترسی:''' ترس از [[خداوند]] از جمله ارزشهایی است که [[آدمی]] به آن مزیّن میشود. نزد [[امام]] [[آدمی]] در برابر [[پروردگار]] خویش همواره باید پرده [[حرمت]] را حفظ کند و بر آن پایدار باشد<ref>نهج البلاغه، حکمت ٢٤٢: {{متن حدیث|اتَّقِ اللَّهَ بَعْضَ التُّقَى وَ إِنْ قَلَّ، وَ اجْعَلْ بَيْنَكَ وَ بَيْنَ اللَّهِ سِتْراً وَ إِنْ رَقَّ}}</ref>. حفظ پرده [[حرمت]] نشاندهنده رعایت [[آداب]] [[دین]] و [[واجبات]] و [[محرمات]] است که [[آدمی]] بهواسطه آن به [[عذاب الهی]] گرفتار نخواهد شد<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 97.</ref> | ||
#'''ارزش [[تقوا]]:''' | #'''ارزش [[تقوا]]:''' | ||
#'''ارزش [[ایمان]]:''' [[ایمان]] و [[یقین]] استوار در [[دل]] از ارزشهایی است که مورد توجه [[امام]] است، چنانکه فرمود: خوابِ در حال [[یقین]] بهتر از نمازِ در حال [[شک]] است<ref>نهج البلاغه، حکمت | #'''ارزش [[ایمان]]:''' [[ایمان]] و [[یقین]] استوار در [[دل]] از ارزشهایی است که مورد توجه [[امام]] است، چنانکه فرمود: خوابِ در حال [[یقین]] بهتر از نمازِ در حال [[شک]] است<ref>نهج البلاغه، حکمت ۹٧: {{متن حدیث| نَوْمٌ عَلَى يَقِينٍ خَيْرٌ مِنْ صَلَاةٍ [عَلَى] فِي شَك}}</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 97.</ref> | ||
#'''ارزش [[پشتکار]]:''' [[ارزش]] [[آدمی]] به [[تلاش]] و [[پشتکار]] اوست. از اینرو [[امام]] {{ع}} کار کوچکی را که با [[پشتکار]] و مداومت همراه است، ارزشمندتر از کار بزرگی میداند که با خستگی [[آدم]] بیسرانجام باقی میماند<ref>نهج البلاغه، حکمت ٢٧٨: {{متن حدیث|قَلِيلٌ تَدُومُ عَلَيْهِ، أَرْجَى مِنْ كَثِيرٍ مَمْلُولٍ مِنْهُ}}</ref>. دوام بر کار اندک باعث ملکه شدن [[طاعت]] و خیر برای [[نفس]] میشود و بهصورت خوی و خصلت درمیآید. [[پیامبر اکرم]] {{صل}} نیز میفرماید: "[[دین اسلام]] دینی ژرف است، با [[مدارا]] وارد آن شو، زیرا برای خسته نه پایی برای رفتن و نه پشتی سالم میماند." و در کلامی دیگر با اشاره به پایان تیرگی شب و آغاز سپیدهدم، با کنایه بر مفهوم [[پشتکار]] و [[امید]] و نقش سازنده آن در زندگی [[انسانها]] تأکید ورزیده است:نه، به خداوندی [[سوگند]] که به [[توانایی]] او، شبی سیاه را روزی سپید در پی داشت، به پایان بردیم، که چنین و چنان خواهد شد<ref>نهج البلاغه، حکمت ۲۷۷: {{متن حدیث|لَا وَ الَّذِي أَمْسَيْنَا مِنْهُ فِي غُبْرِ [غُبَّرِ] لَيْلَةٍ دَهْمَاءَ تَكْشِرُ عَنْ يَوْمٍ أَغَرَّ مَا كَانَ كَذَا وَ كَذَا}}</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 98.</ref>. | #'''ارزش [[پشتکار]]:''' [[ارزش]] [[آدمی]] به [[تلاش]] و [[پشتکار]] اوست. از اینرو [[امام]] {{ع}} کار کوچکی را که با [[پشتکار]] و مداومت همراه است، ارزشمندتر از کار بزرگی میداند که با خستگی [[آدم]] بیسرانجام باقی میماند<ref>نهج البلاغه، حکمت ٢٧٨: {{متن حدیث|قَلِيلٌ تَدُومُ عَلَيْهِ، أَرْجَى مِنْ كَثِيرٍ مَمْلُولٍ مِنْهُ}}</ref>. دوام بر کار اندک باعث ملکه شدن [[طاعت]] و خیر برای [[نفس]] میشود و بهصورت خوی و خصلت درمیآید. [[پیامبر اکرم]] {{صل}} نیز میفرماید: "[[دین اسلام]] دینی ژرف است، با [[مدارا]] وارد آن شو، زیرا برای خسته نه پایی برای رفتن و نه پشتی سالم میماند." و در کلامی دیگر با اشاره به پایان تیرگی شب و آغاز سپیدهدم، با کنایه بر مفهوم [[پشتکار]] و [[امید]] و نقش سازنده آن در زندگی [[انسانها]] تأکید ورزیده است:نه، به خداوندی [[سوگند]] که به [[توانایی]] او، شبی سیاه را روزی سپید در پی داشت، به پایان بردیم، که چنین و چنان خواهد شد<ref>نهج البلاغه، حکمت ۲۷۷: {{متن حدیث|لَا وَ الَّذِي أَمْسَيْنَا مِنْهُ فِي غُبْرِ [غُبَّرِ] لَيْلَةٍ دَهْمَاءَ تَكْشِرُ عَنْ يَوْمٍ أَغَرَّ مَا كَانَ كَذَا وَ كَذَا}}</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 98.</ref>. | ||
#'''ارزش [[بردباری]]:''' بر [[بردباری]] آنقدر تأکید دارد که [[مردم]] را در تکلّف به [[بردباری]] فرامیخواند تا در اثر نزدیکی به این خصلت، آن را فراگیرند<ref>نهج البلاغه، حکمت ٢٠٧: {{متن حدیث|إِنْ لَمْ تَكُنْ حَلِيماً فَتَحَلَّمْ، فَإِنَّهُ قَلَّ مَنْ تَشَبَّهَ بِقَوْمٍ إِلَّا أَوْشَكَ أَنْ يَكُونَ مِنْهُمْ}}</ref>، زیرا مقدمه فراگیری [[کمالات]] [[اخلاقی]]، حالتهای اکتسابی از راه [[آموزش]] است و [[آدمی]] از این طریق میتواند خصوصیتی ویژه را در خود ایجاد کند<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 98.</ref>. | #'''ارزش [[بردباری]]:''' بر [[بردباری]] آنقدر تأکید دارد که [[مردم]] را در تکلّف به [[بردباری]] فرامیخواند تا در اثر نزدیکی به این خصلت، آن را فراگیرند<ref>نهج البلاغه، حکمت ٢٠٧: {{متن حدیث|إِنْ لَمْ تَكُنْ حَلِيماً فَتَحَلَّمْ، فَإِنَّهُ قَلَّ مَنْ تَشَبَّهَ بِقَوْمٍ إِلَّا أَوْشَكَ أَنْ يَكُونَ مِنْهُمْ}}</ref>، زیرا مقدمه فراگیری [[کمالات]] [[اخلاقی]]، حالتهای اکتسابی از راه [[آموزش]] است و [[آدمی]] از این طریق میتواند خصوصیتی ویژه را در خود ایجاد کند<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 98.</ref>. |